Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1202/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 23 maja 2024 r., II K 50/24

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  Obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku tj.:

- art. 7 kpk zw. z art. 410 kpk wynikającą z dowolnej, a nie swobodnej, tendencyjnej i wybiórczej oceny zebranego materiału dowodowego bez uwzględnienia w pełni zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania co spowodowało istotne naruszenie również zasady obiektywizmu (art. 4 kpk) i doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia, że wyjazd samochodem marki A. nr rej. (...) na ul. (...) nic było następstwem zachowaniu sic funkcjonariusza policji sygnalizującego ręką konieczność opuszczenia przez oskarżonego posesji i bowiem:

- Sąd nie dokonał oceny dokumentacji zdjęciowej złożonej do akt sprawy na rozprawie w dniu 9 maja 2024 r. z której jednoznacznie wynika, że oskarżony siedząc za kierownicą samochodu usytuowanego przodem do ulicy musiał widzieć radiowóz i funkcjonariusza policji zwłaszcza, że brama wjazdowa była otworzona i nielogicznym jest, aby mając świadomość stanu nietrzeźwości decydował się bez sygnału (machania ręką) umundurowanego W. K. wyjechać na ulicę, a dokumentacja ta dyskwalifikuje zeznania tego funkcjonariusza Policji w tym zakresie;

- zeznania W. K. zostały ocenione zbyt dowolnie bowiem nie jest logicznym, aby obserwując manewr pojazdu a. uderzającego w kontener na gruz usytuowany w bezpośredniej bliskości wyjazdu z posesji pozostał na ulicy i nie podejmował interwencji wchodząc na nią, a jednocześnie sygnalizując konieczność opuszczenia Jej przez kierującego przy czym świadek ten ma powody do zaprzeczenia treści treścią wyjaśnień M. D. skoro jego postępowanie nie było prawidłowe:

- wyjaśnienia oskarżonego zostały ocenione w oderwaniu od całokształtu zebranego materiału dowodowego, bowiem Sąd ich zdyskwalifikował dlatego, że w czasie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie wspomniał, aby funkcjonariusz Policji dokonujący zatrzymania pojazdu miał machać ręką w Jego kierunku, gdy tymczasem M. D. skorzystał przysługujących mu uprawnień z art. 175 § 1 k.p.k. i z tego powodu nie może ponosić ujemnych skutków, zaś w czasie badania psychiatrycznego ty

okoliczność wskazał co zostało zawarte w opinii psychiatrycznej cyt.: "potem chciałem przestawić auto i chyba wtedy ktoś zauważył, że piłem alkohol i zadzwonił na policję, oni przyjechali kazali mi wyjechać na ulicę i tam mnie zatrzymali zbadali i wyszło 0,87 mg/I";

- błędne jest stanowisko Sądu jakoby zeznania P. S. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy bowiem wskazują one jednoznacznie, że oskarżony poruszał się samochodem A. na bardzo krótkim odcinku ulicą (...)- kilka metrów co ma znaczenie dla określenia stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku który miał wpływ na jego treść, a wynika z przyjęcia, że funkcjonariusze Policji na ul. (...) zajechali oskarżonemu drogę uniemożliwiając dalszą jazdę, że jego wyjazd z posesji nie nastąpił na wskutek sygnału danego ręką przez świadka W. K. pomimo, iż prawidłowa ocena całokształtu zabranego materiału dowodowego na to nie· pozwala, a wskazuje ona jednoznacznie na to że M. D. nie miał zamiaru poruszać sic po drodze publicznej i wyjeżdżać z posesji, a jedynie miał przestawić na niej pojazd, a wyjazd na ulicę był następstwem podjętej interwencji policji i w. w. funkcjonariusza po czym bezpośrednio po wyjeździe z bramy zatrzymał samochód A. na ul. (...) nie stwarzając zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie są zasadne zarzuty naruszenia przepisów 4,7 i 410 k.p.k.

Apelujący sformułował zarzut obrazy przepisów postępowania przywołując art. 7 k.p.k. określający reguły oceny dowodów i art. 4 k.p.k., w którym skodyfikowana została zasada obiektywizmu.

Należy pamiętać, że dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o braku obiektywizmu sądu, opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej od dokonanej przez sąd oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu sądu można mówić jedynie wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia przepisów art. 4 k.p.k., czyni zarzut oparty na tym przepisie bezzasadnym. Innymi słowy fakt, iż dokonana przez sąd ocena dowodów jest sprzeczna z subiektywną oceną dokonaną przez strony nie może być wyznacznikiem naruszenia przez ten sąd zasady obiektywizmu. O naruszeniu tej zasady może być mowa jedynie w przypadku dokonania oceny materiału dowodowego w sposób stronniczy, tendencyjny, biorący pod uwagę okoliczności przemawiające tylko lub w znacznej mierze na korzyść lub niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym niedostrzeżeniu i pominięciu okoliczności przeciwnych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2022 r., sygn. akt II KK 31/22, LEX nr 3417265; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 listopada 2021 r., sygn. akt II AKa 191/21, LEX nr 3447082; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2021 r., sygn. akt II AKa 203/20, LEX nr 3450327). Przenosząc przedstawione rozważania teoretyczne na grunt kontrolowanej sprawy, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia zasady obiektywizmu. Sąd Rejonowy uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Ponadto podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc przepis art. 410 kpk również nie został naruszony.

Skarżący formułując zarzut obrazy przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k. nie zdołał też wykazać, że sąd meriti niewłaściwie ocenił zebrany materiał dowodowy. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1) k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu (wyrok SA w Warszawie z dnia 14 lutego 2023 r., II AKa 529/22, Lex nr 3522440). Zarazem by zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. okazał się trafny, wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów (wyrok tego Sądu z dnia 30 grudnia 2022 r., II AKa 293/22, Lex nr 3510437).

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art.410 k.p.k. to na wstępie przypomnieć należy apelującemu kiedy mamy do czynienia z naruszeniem art. 410 k.p.k.. Jest to sytuacja, gdy Sąd orzekający w sprawie opiera swoje rozstrzygnięcie na materiale dowodowym nieujawnionym na rozprawie lub jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego (wyrok SN z 23 lipca 2008r. w sprawie VKK 12/08, LEX nr 438485). W realiach przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy nie poczynił ustaleń na podstawie dowodów nieujawnionych na rozprawie jak również poza sferą jego oceny nie pozostał żaden istotny dowód. Sąd odniósł się do zeznań wszystkich tych świadków, dokonał oceny ich zeznań podobnie jak wyjaśnień oskarżonego. Ocena Sądu w całości jest prawidłowa, oparta o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a Sąd Okręgowy w całości ją podziela. Tak naprawdę zarzuty obrońcy oskarżonego w tym zakresie to podnoszenie zarzutów dotyczących oceny materiału dowodowego, a nie prawidłowo postawiony zarzut z art. 410 k.p.k.. Nie stanowi natomiast naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych.

Nie jest zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd Okręgowy uznał za warte przypomnienia, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 k.p.k. należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku) (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając powyższe na względzie należało stwierdzić, że wszystkie zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego związane z nieprawidłową (jego zdaniem) oceną zgromadzonych dowodów przez Sąd Rejonowy okazały się nieuzasadnione. Skarżący nie wykazał żadnych nieprawidłowości po stronie organu meriti podczas wartościowania poszczególnych elementów materiału dowodowego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy była nietrafność zgłoszonego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który stanowił jedynie wyraz subiektywnego stanowiska obrońcy, że oskarżony nie popełnił przypisanego mu przestępstwa z 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania W. K.. Z zeznań tego świadka wynika, że oskarżony nie mógł widzieć policjantów ponieważ tam gdzie stali znajduje się blok. Ponadto świadek zeznał, że nie machał do oskarżonego aby ten wyjechał na ulicę. Relacje tego świadka są spójne i logiczne. Ponadto słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że świadek ten jest osobą obcą dla oskarżonego, dlatego nie miał żadnych podstaw, by go pomawiać. Mając na uwadze zeznania W. K. nie miała znaczenia dla sprawy dokumentacja fotograficzna złożona do akt sprawy na rozprawie w dniu 9 maja 2024 r.

Prawidłowo zostały ocenione również wyjaśnienia oskarżonego. Jak już wyżej wskazano świadek W. K. zaprzeczył, aby nakazał oskarżonemu wyjechać na ulicę, dlatego wyjaśnienia w tym zakresie nie są wiarygodne, tym bardziej, że oskarżony podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnionego czynu i nie wspominał nic o tym, że funkcjonariusz Policji nakazał mu wyjechać na ulice.

Słusznie również Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka P. S. jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bo jak już wyżej wskazano do popełnienia czynu doszło na ulicy (...).

Nie była również zasadna apelacja w tej części, w której oskarżony wnosił o zmianę wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Przypomnieć należy, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania karnego, jako szczególny środek odpowiedzialności karnej, polega na warunkowym odstąpieniu od skazania i poddaniu sprawcy określonym obowiązkom próby. Zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest możliwe po spełnieniu szeregu przesłanek

wskazanych w § 1 – 3 art. 66 k.k., przy czym, do najistotniejszych, należy wymóg, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne. Stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne co do kwestii wskazujących na winę i stopień społecznej szkodliwości czynu.

Na przeszkodzie zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa w postaci warunkowego umorzenia postępowania, pozostawała znaczna szkodliwość społeczna przypisanego czynu.

Ustawodawca w § 2 art. 115 k.k. wskazał na okoliczności, których analiza umożliwia ustalenie oceny stopnia społecznej szkodliwości, wymieniając wśród nich rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Oskarżonemu zarzucono popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Prowadzenie przez oskarżonego samochodu w stanie nietrzeźwości oraz sposób prowadzenia niosło za sobą poważne niebezpieczeństwo w ruchu drogowym.

W związku z powyższym zastosowanie względem M. D. instytucji warunkowego umorzenia karnego, nie mogło zostać uznane w żadne sposób za uzasadnione.

Tym bardziej, że nie można zapominać, że kara ma za zadanie spełnić cele wychowawczo-prewencyjne, a w ocenie sądu odwoławczego, takie cele może osiągnąć kara grzywny wymierzona oskarżonemu. Natomiast sięgnięcie po warunkowe umorzenie postępowania mogłoby zostać potraktowane przez oskarżonego albo członków społeczeństwa (wobec których wymierzona kara ma odnieść cel prewencji ogólnej) jako sygnał-przyzwolenie na popełnianie takiego przestępstwa jakie popełnił oskarżony bo nie zostanie za to wymierzona odpłata karna, którą sprawca takiego czynu odczuje.

Zasadny jest częściowo wniosek o obniżenie środka karnego zakazu prowadzenie pojazdów.

Jednak domaganie się w apelacji obniżenie do roku środka karnego jest pozbawione podstawy prawnej. Należy przypomnieć, iż czyn z art. 178 a § 1 k.k. sąd orzeka obligatoryjnie na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju (art. 42 § 2 k.k.) do lat 15 (art. 43 § 1 k.k.). Domaganie się w apelacji obniżenia do roku środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest więc pozbawione podstawy prawnej. W konsekwencji apelacja oderwana od regulacji prawnych normujących podnoszone kwestie.

Natomiast orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat razi surowością i wymagało ingerencji sądu odwoławczego. Ustalone bowiem okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonego czynu, a także prezentowane przez niego właściwości i warunki osobiste powodują, że orzeczenie tego środka w wymiarze innym niż najniższy przewidziany prawem, nie jest zasadne. Orzeczenie zakazu w wymiarze najniższym prawnie dopuszczalnym, jawi się jako odpowiednia represja karna w zakresie orzeczenia o środku karnym. Całkowita eliminacja oskarżonego z ruchu drogowego, na okres 3 lat, jest konieczna dla zapewnienia bezpieczeństwa innym jego użytkownikom.

Powyższe uzasadnia orzeczenie o całkowitej eliminacji oskarżonego z ruchu drogowego na okres 3 lat.

Nie stwierdzono również rażącej surowości także w wysokości środka karnego , tj. świadczenia pieniężnego na poziomie 7000 zł na rzecz Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Wskazać należy, że minimalna wysokość tego świadczenia w przypadku przypisania przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. wynosi 5000 zł (art. 43 a § 2 k.k.), a górną granice wyznacza przepis art. 43 a § 1 k.k. i jest to kwota 60 000 zł. Sąd Rejonowy kształtując wysokość świadczenia pieniężnego na 7000 zł orzekł je zatem zaledwie nieco powyżej ustawowego minimum, lecz nadal w dolnych granicach jakie przewiduje ustawa. Mając przy tym na względzie wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy nie sposób uznać takiego rozstrzygnięcia za niewspółmiernie surowe.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku

warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego M.

D. ustalając okres próbny na okres l roku, orzeczenie środka

karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów na okres l roku, zaliczając okres zatrzymania prawa jazdy od 27 września 2023 roku

i orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 3000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów brak jest podstaw do uwzględnienie powyższych wniosków.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo, orzeczenie świadczenia pieniężne oraz koszty sądowe za I instancje.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty wyroku w tych zakresach.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd zmienił wyrok w ten sposób, że orzeczony w punkcie II środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obniżył do 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Podstawy zmiany zostały wskazane powyżej.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Sąd zasądził od oskarżonego M. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Na kwotę tą złożyła się opłata 300 zł zasądzona na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 655, poz. 2600) oraz kwota 20 zł tj. ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

1.PODPIS

SSO Jan Klocek