sygn. akt IX P 27/22
Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa powódka J. K. wniosła przeciwko (...) Oddział w(...) w likwidacji tytułem wynagrodzenia chorobowego kwotę 1 045,33 zł (tysiąc czterdzieści pięć złotych i 33/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy kwotę 3 182,70 zł (trzy tysiące sto osiemdziesiąt dwa złote i 70/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty, tytułem odprawy rentowej kwotę 3 010,00 zł (trzy tysiące dziesięć złotych i 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty, oraz ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy pozwaną a powódką. Wniosła także o wydanie świadectwa pracy, zawierające w swojej treści następujące wskazania: okres zatrudnienia: od 1 marca 2021 r. do 5 maja 2022 r.; stanowisko i rodzaj wykonywanej pracy: pracownik rejestracji placówki; praca w pełnym wymiarze czasu pracy; miejsce wykonywania pracy: S.; stosunek pracy ustał w wyniku przejścia z dniem 6 maja 2022 r. na rentę.
Kurator reprezentujący pozwaną spółkę wniósł o oddalenie powództwa, nie kwestionując kwot wskazanych przez powódkę wskazując, że nie ma dostępu do dokumentów osobowych powódki.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Powódka J. K. została zatrudniona w pozwanej spółce (...) Oddział w (...) w okresie od 1 marca 2021 r. do 5 maja 2022 r. na stanowisku pracownika rejestracji placówki; w pełnym wymiarze czasu pracy; miejsce wykonywania pracy. Wynagrodzenie miesięczne wynosiło 2800 zł. Dowód: umowy o prace k. 6-7, listy płac k. 63-68; przesłuchanie powódki k. 173-174.
Od dnia 6 sierpnia 2020 r. powódka ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Powódka pozostawała niezdolna do pracy w okresie od 3 listopada 2021 r. do 4 maja 2022 r. Powódka została zgłoszona przez pracodawcę do ZUS do pracowniczego ubezpieczenia społecznego od dnia 1 marca 2021 r., nie została wyrejestrowana z tego ubezpieczenia do dnia 8.12.2022 r. Powódka otrzymała z ZUS zasiłek chorobowy za okres od 18 listopada 2021 r. do 4 maja 2022 r. Dowód: decyzja ZUS k. 47-48, k. 85-88; zwolnienia (...) k. 49-57 ; zestawienie pismo ZUS k. 90-91, k. 102
Pozwana spółka nie ma zarządu i jest w likwidacji z powodu wydania przez Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii decyzji o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP.
Dowód: wydruk z KRS, k.142
Z uwagi na przejście na rentę stosunek pracy powódki z pozwana ustał z dniem 6 maja 2022 r.
Dowód: umowy o prace k. 6-7, listy płac k. 63-68; przesłuchanie powódki k, 173-174.
Powództwo okazało się niemal w całości uzasadnione.
Stan faktyczny sprawy nie był między stronami sporny a nadto znajdował potwierdzenie w dokumentacji pracowniczej oraz w zapisach na koncie ubezpieczonej przedstawionej przez ZUS. Strona pozwana nie kwestionowała także wysokości kwot dochodzonych przez powódkę, kwestionowała tylko zasadę. Z tego powodu w punktach I, II i III Sąd w całości zasądził od pozwanej (...) Oddział w (...) w likwidacji na rzecz powódki J. K. tytułem wynagrodzenia chorobowego kwotę 1 045,33 zł (tysiąc czterdzieści pięć złotych i 33/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy kwotę 3 182,70 zł (trzy tysiące sto osiemdziesiąt dwa złote i 70/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty oraz tytułem odprawy rentowej kwotę 3 010,00 zł (trzy tysiące dziesięć złotych i 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Kwoty wynagrodzenia chorobowego, ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz odprawy rentowej, wynikały z dokumentów pracowniczych przedłożonych przez stronę powodową, także z wysokości podstawy wymiaru składek wynikających z konta ubezpieczonej oraz z przesłuchania ubezpieczonej. Data przejścia przez powódkę na rentę wynikała nadto z decyzji organu rentowego. Zgodnie z art. 92 § 1 Kodeksu pracy, za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek m.in. choroby trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. Stosownie do art. 92 § 2 Kp, wynagrodzenie, chorobowe, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Natomiast za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Zasiłek chorobowy wypłaca ZUS, co miało miejsce w przypadku powódki, po upływie terminu wskazanego w art. 92 § 1 Kp. Zasady nabywania prawa do odprawy rentowej wynikają natomiast z art. 92(1) Kodeksu pracy. Zgodnie z § 1 tego przepisu pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa. Zakończenie stosunku pracy powódki u pozwanej spółki pozostawało w związku z przejściem powódki na rentę, z zeznań powódki wynikało, że nie otrzymała wcześniej od innego pracodawcy odprawy rentowej, zatem w pkt III wyroku zasadzono od pracodawcy na rzecz powódki odprawę rentową. Prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynika z art. 171 § 1 Kp. Przepis ten stanowi, że w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Z § 3 przepisu wynika, że pracodawca nie ma obowiązku wypłacenia ekwiwalentu pieniężnego, w przypadku gdy strony postanowią o wykorzystaniu urlopu w czasie pozostawania pracownika w stosunku pracy na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej z tym samym pracodawcą bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawnie wynika, że powódka nie wykorzystała 12 dni urlopu wypoczynkowego za rok 2021, zatem w tej wysokości zasądzono w pkt II wyroku kwotę należną tytułem tego ekwiwalentu.
W punkcie IV wyroku Sąd nakazał pozwanej (...) Oddział w (...) w likwidacji wydać powódce J. K. świadectwo pracy, zawierające w swojej treści następujące wskazania: okres zatrudnienia: od 1 marca 2021 r. do 5 maja 2022 r.; stanowisko i rodzaj wykonywanej pracy: pracownik rejestracji placówki; praca w pełnym wymiarze czasu pracy; miejsce wykonywania pracy: S.; stosunek pracy ustał w wyniku przejścia z dniem 6 maja 2022 r. na rentę. Taka treść stosunku pracy wynikała z zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym z przesłuchania powódki. Zgodnie z art. 97(1) Kodeksu pracy, w przypadku niewydania przez pracodawcę świadectwa pracy pracownikowi przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z żądaniem zobowiązania pracodawcy do wydania świadectwa pracy. Jeżeli pracodawca nie istnieje albo z innych przyczyn wytoczenie przeciwko niemu powództwa o zobowiązanie pracodawcy do wydania świadectwa pracy jest niemożliwe, pracownikowi przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z żądaniem ustalenia uprawnienia do otrzymania świadectwa pracy. Z żądaniem, można wystąpić w każdym czasie przed upływem terminu przedawnienia. Z uwagi na to, że pracodawca nie wydał powódce świadectwa pracy sąd zgodnie z art. 97 (1) Kodeksu pracy nakazał pozwanej (...) Oddział w (...) w likwidacji wydać powódce J. K. świadectwo pracy, o treści wynikającej z pkt IV wyroku.
W pkt V wyroku powództwo zostało oddalone w części dotyczącej ustalenia istnienia stosunku pracy miedzy powódką a pozwaną spółką, a to z tego powodu, że istnienie stosunku pracy między pozwaną (...)Oddział w (...) w likwidacji a powódką J. K. nie było kwestionowane. Pozwana podpisała z powódką umowę o pracę, zgłosiła powódkę do pracowniczego ubezpieczenia społecznego, powódka otrzymywała od organu rentowego z tytułu zatrudnienia u pozwanej (...) Oddział w (...)w likwidacji świadczenia chorobowe z tytułu niezdolności do pracy a ponadto okres pracy u pozwanej (...) Oddział w (...) w likwidacji został uznany powódce jako okres składkowy na potrzeby przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Powódka nie miała więc interesu prawnego w ustaleniu istnienia stosunku pracy, a jedynie interes dotyczył wydania powódce świadectwa pracy, o czym orzeczono w pkt IV wyroku.
W pkt VI wyroku przyznano kuratorowi M. D. od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego (...) w S.) kwotę 1 128 zł (jeden tysiąc sto dwadzieścia osiem złotych i 00/100), powiększoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za wykonanie czynności kuratora pozwanej w sprawie, kwota został wyliczona od wartości przedmiotu sporu 40.838 zł, na która składały się sumy kwot: 12* 2800 zł (ustalenie stosunku pracy) i kwoty dochodzone tytułem wynagrodzenia chorobowego, odprawy rentowej i ekwiwalentu za urlop. Stawkę wynagrodzenia wyliczono zgodnie z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej i zgodnie z art. 91 a ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych podwyższono o stawkę podatku VAT.
W pkt VII wyroku przyznano radcy prawnemu T. S. od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego (...) w S.) kwotę 2 820 (dwa tysiące osiemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, podwyższone o kwotę podatku VAT. Kwota kosztów została wyliczona od wartości przedmiotu sporu 40.838 zł, na która składały się sumy kwot: 12* 2800 zł (ustalenie stosunku pracy) i kwoty dochodzone tytułem wynagrodzenia chorobowego, odprawy rentowej i ekwiwalentu za urlop (7238 zł) oraz wynagrodzenie za wydanie świadectwa pracy. Stawkę wynagrodzenia wyliczono zgodnie z § 8 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez skarb państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Stosownie do § 4 pkt 3 Rozporządzenia podwyższając kwotę o kwotę podatku od towarów i usług.
W pkt VIII wyroku nakazano ściągnąć od pozwanej (...) Oddział w (...) w likwidacji na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego (...) w S.) kwotę 2042 zł (dwa tysiące czterdzieści dwa i 00/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Kwota kosztów wynikała z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zgodnie z treścią art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2020.755 t.j.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie powódka był zwolniona z obowiązku ponoszenia opłaty od złożonego pozwu, opłatą tą należało obciążyć stronę pozwaną.
Orzeczenie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje oparcie w treści art. 4772 § 1 k.p.c., w myśl którego zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia. Dlatego w pkt IX wyroku sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 2800 zł (dwa osiemset) złotych, czyli stanowiącej jednomiesięczne wynagrodzenie powódki.
Sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska
Z:
- (...),
- (...),
(...)
Sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska