UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 września 2022 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił przyznania L. K. (1) jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 10 listopada 2021 r., wskazując, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 31 sierpnia 2022 r. ustalił zero procent uszczerbku na zdrowiu związanego z tym wypadkiem.

L. K. (1) wniosła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy, a ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji ZUS poprzez ustalenie, że skarżąca na skutek wypadku przy pracy doznała stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości nie mniejszej niż 30%, oraz poprzez przyznanie skarżącej odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy. W uzasadnieniu odwołująca się twierdziła, że podczas wykonywania obowiązków pracowniczych – podnoszenia i przenoszenia skrzyni na wózek doznała urazu mięśni miednicy małej, co poskutkowało wypadnięciem pochwy oraz macicy. Skutkiem powyższego ubezpieczona przeszła zabieg operacyjny polegający na plastyce przedniej i tylnej ściany pochwy. Odwołująca powołała się na obowiązujące przepisy, zgodnie z którymi ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskazuje, iż w przypadku uszkodzenia narządów moczowo – płciowych – uszkodzenia krocza powodującego wypadnięcie narządów rodnych pochwy i macicy winna kształtować się na poziomie 30% (w przypadku wypadnięcia samej pochwy 10%).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. K. (1) w dniu 10 listopada 2021 r. zatrudniona była w (...) w N. jako pracownik (...).

W dniu 10 listopada 2021 r. ubezpieczona pracowała od godziny 7:00. Około godziny 10:00 wspólnie z drugą pracownicą dźwignęła ważącą około 24 kg plastikową skrzynkę z jelitami. Po tej czynności pojawił się u niej ból podbrzusza, który nie ustępował. W dniu 11 listopada 2021 r. odwołująca się zgłosiła się do lekarza, który po badaniach stwierdził, że w wyniku dźwignięcia nastąpiły urazy wewnętrzne i skierował poszkodowaną na dalsze leczenie w poradni ginekologicznej. W dniu 12 listopada 2021 r. zespół powypadkowy zwrócił się z prośbą do lekarza prowadzącego o wydanie opinii w sprawie urazu, jakiego doznała ubezpieczona, a który stwierdził, że w wyniku dźwignięcia nastąpił uraz pośredni mięśni miednicy małej. Zespół powypadkowy w protokole z dnia 26 listopada 2021 r. wskazał, że przyczyną wypadku był wysiłek fizyczny w momencie dźwignięcia zespołowego skrzynki z jelitami ważącej około 24 kg, co poskutkowało urazem mięśni miednicy małej.

Zdarzenie miało charakter wypadku przy pracy.

Niesporne, a nadto dowód: protokół powypadkowy – k. 3 – 4 akt organu, wyjaśnienia poszkodowanej – k. 5 akt organu, informacje świadka M. W. – k. 6, opis zdarzenia i opinia lekarska – k. 3 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej organu.

W wyniku wypadku z dnia 10 listopada 2021 r. u L. K. (1) nie doszło do trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Już przed tym zdarzeniem, w październiku 2016 r. L. K. (1) przeszła zabieg amputacji trzonu macicy z przydatkami w związku z występującymi u niej mięśniakami macicy. W związku z otyłością prostą, dnia 6 października 2020 r., wykonano jej zaś zabieg operacyjny resekcji żołądka.

Po wypadku z dnia 10 listopada 2021 r., w dniu 3 grudnia 2021 r. po wizycie w przychodni ginekologicznej lekarz wykonujący badanie (W. K.) wystawił L. K. (2) skierowanie w celu wykonania planowanej operacji naprawczej w związku z obniżeniem położenia pochwy, określonym na stopień (...).

W okresie od 12 stycznia 2022 r. do 15 stycznia 2022 L. K. (1) przebywała na oddziale położniczo – ginekologicznym z rozpoznaniem obniżenia przedniej ściany i tylnej ściany pochwy. Obniżenie przedniej ściany pochwy wyniosło (...)(prowadząca część obniżenia usytuowana ponad 1 cm poniżej strzępków błony dziewiczej, ale nie więcej niż 2 cm mniej niż całkowita długość pochwy), zaś obniżenie tylnej ściany pochwy osiągnęło stopień (...) (prowadząca część obniżenia usytuowana była między 1 cm powyżej a 1 cm poniżej strzępków błony dziewiczej). Nie doszło do całkowitego wypadnięcia pochwy ((...)). Obniżenie pochwy nie powodowało ograniczenia fizjologicznego funkcjonowania L. K. (1), stanowiło natomiast dyskomfort w normalnym funkcjonowaniu. Nie wystąpiło u niej nietrzymanie moczu. W dniu 13 stycznia 2022 r. przeprowadzono u L. K. (2) operację obejmującą przednią i tylną ścianę plastykę pochwy.

Dowód: opinia biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa E. P. – k. 23-24, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa E. P. – k. 76-77, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa E. P. – k. 118-120, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa E. P. – k. 127, dokumentacja medyczna – k. 42, k. 43-44, k. 47-69, k. 101-111.

Zarówno lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 1 lipca 2022 r. jak i komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 31 sierpnia 2022 r. stwierdzili zerowy procent uszczerbku na zdrowiu u L. K. (1) na skutek wypadku przy pracy z dnia 10 listopada 2021 r.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 9 – w aktach organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 21 – w aktach organu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002r., Nr 199, poz. 1673 z późn. zm.), ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały jest to naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).

Dla oceny, czy dane zdarzenie można uznać za wypadek przy pracy należy odnieść się do przepisu art. 3 powołanej ustawy, który formułuje jego definicję. Zgodnie z nią, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą, tj. 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia, 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy (art. 3 ust. 1 ustawy).

Szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania z dnia 18 grudnia 2002r. (Dz.U. z 2002r., Nr 234, poz. 1974 z późn. zm.).

W przedmiotowej sprawie fakt, że odwołująca się w dniu 10 listopada 2021 r. uległa wypadkowi przy pracy był niesporny. Sporne pozostawało natomiast to, czy uraz jakiego doznała ona podczas wypadku (opisany w protokole uraz mięśni miednicy małej) powodował stały bądź długotrwały uszczerbek na jej zdrowiu, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości.

Organ rentowy, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, utrzymywał, że uszczerbek ten wynosi 0 %. Natomiast odwołująca się stała na stanowisku, że doznała ona tego uszczerbku w wysokości nie mniejszej niż 30%.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł na treści protokołu powypadkowego i dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach organu, w szczególności na treści dokumentacji medycznej. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego sprawy.

Sąd, z uwagi na fakt, iż rozstrzygniecie sprawy wymagało specjalistycznej wiedzy medycznej, dopuścił także dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ginekologii - dr hab. n. med. profesor (...) E. P..

Biegła w opinii z dnia 15 lutego 2023 r. wskazała przede wszystkim na brak dokumentacji związanej z leczeniem odwołującej w okresie od 2017 r. do momentu sporządzenia opinii. Wobec tego, biegła sporządziła opinię w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sprawy oraz badanie podmiotowe odwołującej się, przeprowadzone przez biegłą w dniu 2 lutego 2023 r. Biegła wskazała na to, że pacjentka przeszła w 2016 r. operację amputacji trzonu macicy wraz z przydatkami, jest zatem niemożliwe by w dniu 10 listopada 2021 r. doszło do wypadnięcia pochwy oraz macicy. Biegła stwierdziła, iż z dokumentacji medycznej z leczenia w okresie od 3 grudnia 2021 r. do 22 kwietnia 2022 r. wynika, iż u ubezpieczonej rozpoznano chorobę o oznaczeniu N81. Oznacza to wypadanie żeńskich narządów płciowych. W tej klasyfikacji N81 obejmuje jednak proces: „wypadanie” (a nie wynik ostateczny wypadnięcia jak to formułuje skarżąca) i dotyczy zarówno obniżenia narządów płciowych w stosunku do położenia fizjologicznego jak i wypadnięcia tych narządów w skrajnym przypadku poza wargi sromowe. Są to różne stany chorobowe, wymagające różnych sposobów leczenia, nie zawsze operacyjnego. Biegła zaznaczyła, że z przedłożonej dokumentacji nie wynikało, jaki był stan rzeczywisty w odniesieniu do położenia pochwy i szyjki macicy w stosunku do pozycji przed zdarzeniem w dniu 10 listopada 2021 r. Jest to istotne ustalenie, by móc określić ciężkość przebytego urazu i czy rzeczywiście dotyczył on radykalnego obniżenia położenia pochwy z wypadnięciem włącznie. Biegła zauważyła, że w wyniku amputacji trzonu macicy wraz z przydatkami (jak wynika z dokumentacji medycznej na k. 42 wykonanej w październiku 2016 r.) doszło już wówczas do zmian w położeniu organów znajdujących się w obrębie miednicy mniejszej – obniżenia położenia pęcherza moczowego i pochwy nie podtrzymywanej po operacji wraz z szyjką macicy przez więzadła macicy. Dalsze obniżanie położenia pochwy następuje wraz z wiekiem, menopauzą. Duży wpływ na ten proces miała otyłość pacjentki. Z dokumentacji medyczne wynika, że z uwagi na wysokie BMI w 2020 r. planowano operację bariatryczną u skarżącej, co wskazuje na znaczną wówczas otyłość (planowany zabieg resekcji żołądka przeprowadzono 6 października 2020 r. – k. 44). Biegła zaznaczyła, że jednostkowy, duży wysiłek, który nastąpił w dniu 10 listopada 2021 r. mógł mieć rzeczywisty wpływ na powstanie urazu – dalszego obniżenia pochwy, ale nie jest to jednoznaczne. Wątpliwości biegłej budził również opis urazu mięśni miednicy jako przyczyny silnego bólu podbrzusza po wypadku. Aby móc sformułować bardziej konkretne wnioski, biegła uznała za niezbędne dokonanie przez nią analizy pełnej dokumentacji medycznej przypadku ze szpitala, w którym przeprowadzono operację plastyczną, w tym zwłaszcza protokołu operacyjnego.

Zobowiązana do przedłożenia brakującej dokumentacji strona skarżąca, przedłożyła wraz z pismem z dnia 27 czerwca 2023 r. dokumentację z wykonanego zabiegu amputacji trzonu macicy z przydatkami w październiku 2016 r. oraz z zabiegu operacyjnego resekcji żołądka w październiku 2020 r.

W dniu 5 września 2023 r. biegła sporządziła opinię uzupełniającą, w której stwierdziła, że nadal nie przedłożono zasadniczej w niniejszej sprawie dokumentacji medycznej z operacji plastycznej przedniej i tylnej ściany pochwy przeprowadzonej w dniu 13 stycznia 2022 r. w szpitalu w N., bez której trudno jednoznacznie ustalić jaki był stan opadnięcia pochwy przed operacją, aby skonfrontować go ze stanem istniejącym po wypadku w dniu 10 listopada 2021 r. Odnosząc się zaś do przedłożonej jej dokumentacji medycznej z operacji przeprowadzonych w 2016 r. i 2020 r. biegła zauważyła, że dostarczona dokumentacja medyczna wskazuje, że w badaniu ginekologicznym oraz USG przed operacją w 2016 r. stwierdzono, iż pochwa jest długa, część pochwowa przerośnięta około 2,5 cm; zakres operacji obejmował amputację trzonu macicy wraz z przydatkami, co wskazuje na to, że przeprowadzono amputację trzonu macicy pozostawiając szyjkę macicy. W takiej sytuacji w miarę upływu czasu i postępującego klimakterium następuje osłabienie struktur mięśniowych i więzadłowych powodując często obniżenie się poziomu fizjologicznego pochwy wraz z połączoną z nią szyjką macicy, zwłaszcza, gdy pochwa jest długa a szyjka macicy przerośnięta. Biegła stwierdziła również, że informacja o przebytej w październiku 2020 r. operacji bariatrycznej (rok przed wypadkiem w pracy) wskazuje, że po tej operacji usunięto istotny czynnik ryzyka obniżenia się pochwy jakim jest otyłość pacjentki. Nie wyklucza to jednak, że między operacją amputacji macicy a operacją bariatryczną (od 2016 r. do 2020 r. upłynęły 4 lata) istniejący wówczas czynnik ryzyka wpłynął na obniżenie się położenia pochwy wraz z kikutem szyjki macicy. Wobec wspomnianego wyżej braku istotnej w sprawie dokumentacji biegła nie mogła jednak wskazać na tym etapie, jakie było położenie pochwy po wypadku. Biegła nade wszystko wskazała jednakże, że z dokumentacji medycznej wynika, że dnia 22 kwietnia 2022 r. zakończono proces leczenia odwołującej się. Jeśliby nawet uznać, że obniżenie pochwy nastąpiło w wyniku wypadku przy pracy w dniu 10 listopada 2021 r., to od wypadku do momentu zakończenia procesu leczenia nie minęło pełnych sześć miesięcy. Zatem nawet, jeśliby przyjąć związek przyczynowo - skutkowy między wypadkiem a szkodą zdrowotną – obniżeniem położenia pochwy, to nie trwała ona ponad sześć miesięcy.

Wraz z pismem z dnia 22 grudnia 2023 r. odwołująca się przedłożyła dokumentację z pobytu w szpitalu w N. w dniach od 12 stycznia 2022 r. do 15 stycznia 2022 r. w związku z operacją wykonaną dnia 13 stycznia 2022 r.

W związku z przedłożeniem brakującej dokumentacji, biegła sporządziła dnia 1 lutego 2024 r. opinię uzupełniającą. Biegła zauważyła, że badanie ginekologiczne przeprowadzono u odwołującej dwadzieścia dni po wypadku jakiemu ona uległa (badanie wykonano 3 grudnia 2021 r.). Wskazany w dokumentacji stopień obniżenia pochwy oznacza, że nie doszło do całkowitego wypadnięcia pochwy. Planowany, odległy termin operacji (13 stycznia 2022 r. – k. 101-111) wskazuje zaś na to, że obniżenie pochwy nie powodowało ograniczenia fizjologicznego w funkcjonowaniu pacjentki, stanowiło natomiast dyskomfort w normalnym funkcjonowaniu. Nie ma na przykład adnotacji o nietrzymaniu moczu, które występuje bardzo często przy stwierdzonej później, w toku operacji cystoceli (przepuklina pęcherza moczowego). Biegła wyjaśniła wskazany w dokumentacji stopień obniżenia narządu rodnego, przy czym w przypadku ubezpieczonej oceniać można jedynie pochwę z uwagi na usuniętą w 2016 r. macicę. Z opisu operacji wykonanej w dniu 13 stycznia 2022 r. przez dr W. K. wynika, że plastyka przedniej ściany pochwy obejmowała wypreparowanie cystoceli, nałożenie szwu mocującego pochwę do więzadeł, zaś plastyka tylnej ściany pochwy polegała na mocowaniu tej ściany do więzadeł. Biegła stwierdziła, że jest to klasyczny sposób podtrzymania opuszczającej się pochwy i że główną przyczyną obniżenia się pochwy jest niewydolność przepony dna miednicy. Osłabione mięśnie krocza słabną i nie utrzymują w położeniu fizjologicznym narządów wewnętrznych miednicy mniejszej (narządy rodne, pęcherz moczowy). U ubezpieczonej doszło do wytworzenia cystoceli – przepukliny pochwy i wypełnienia przestrzeni przylegającej do przedniej ściany pochwy przez napierający pęcherz moczowy. W wyniku operacji zlikwidowano przepuklinę i wzmocniono zawieszenie pochwy. Nie ma w dokumentacji zapisu, że do przepukliny doszło w wyniku mechanicznego urazu przepony dna miednicy bądź krocza. Jest zatem mało prawdopodobne, że stwierdzony w toku operacji stan w okolicach pochwy był spowodowany wypadkiem (nadmiernym wysiłkiem) w dniu 10 listopada 2021 r. Biegła wskazała jednakże, iż nie można wykluczyć (z zatem wskazane jest uznać), że szkoda zdrowotna związana z wypadkiem w dniu 10 listopada 2021 r. objęła pogłębienie przepukliny pęcherza moczowego ubezpieczonej, co wymagało leczenia operacyjnego wykonanego z powodzeniem w styczniu 2022 r. Biegła podniosła, że u ubezpieczonej przed wypadkiem w dniu 10 listopada 2021 r. występowało obniżenie położenia pochwy i pęcherza moczowego (cystocele) co najmniej w stopniu (...). Stan ten kwalifikował ubezpieczoną do wykonania planowanej operacji plastyki pochwy i poprawy jej umocowania w obrębie miednicy mniejszej. Biegła przy tym nie wykluczyła, że stan przedniej ściany pochwy w stopniu (...) stwierdzony w czasie operacji był związany z wypadkiem w dniu 10 listopada 2021 r.

Pismem z dnia 28 lutego 2024 r. biegła została zobowiązana przez tutejszy Sąd do doprecyzowania zwrotów użytych w opinii z dnia 1 lutego 2024 r., tak, by jednoznacznie wynikało z niej, jaki uszczerbek na zdrowiu poniosła odwołująca się.

Biegła sporządziła w dniu 1 marca 2024 r. opinię uzupełniającą, w której stwierdziła że w analizowanej sytuacji związek przyczynowo – skutkowy między wypadkiem przy pracy a obniżeniem przedniej ściany pochwy wymagającym operacji jest mało prawdopodobny. Ponadto, biegła ponownie stwierdziła, że nie doszło do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu odwołującej się przekraczającego sześć miesięcy od daty wypadku.

Żadna ze stron nie wniosła zarzutów do opinii wydawanej przez biegłą, ani do opinii uzupełniających. Nie budzi ona także wątpliwości Sądu. Jest jasna, pełna, spójna, a jej wnioski, w tym te sformułowane po zgromadzeniu pełnej dokumentacji medycznej (wnioskowanej przez biegłą) są w sposób logiczny i przekonujący uzasadnione.

Sąd zatem ustalił, że jakkolwiek nie było spornym zakwalifikowanie zdarzenia z 10 listopada 2021 r. jako wypadku przy pracy, to jednak związek przyczynowo - skutkowy między wypadkiem przy pracy a obniżeniem przedniej ściany pochwy wymagającym operacji jest mało prawdopodobny. Z pewnością następstwem wypadku nie było wypadnięcie pochwy, ani wyciętej 5 lat przed wypadkiem macicy. Co jednak w sprawie niniejszej jest najistotniejsze – nie doszło do choćby długotrwałego uszczerbku na zdrowiu odwołującej się przekraczającego sześć miesięcy od daty wypadku, na co wyraźnie wskazała biegła z zakresu ginekologii.

Nie było podstaw do uwzględnienia wniosku odwołującej się o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego ginekologa w sprawie i Sąd ten wniosek pominął na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Podstawą takiego wniosku, jak wynika z ugruntowanego orzecznictwa, nie może być fakt, iż opinia wydana przez dotychczasowego biegłego jest dla strony niekorzystna. Wskazane zaś przez odwołującą się w piśmie z dnia 20 maja 2024 r. nieścisłości w opinii biegłej zostały jednoznacznie wyjaśnione opinii uzupełniającej z dnia 1 marca 2024 r. Nie budziło natomiast żadnej wątpliwości biegłej, iż uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonej nie przekraczał sześciu miesięcy, co biegła sygnalizowała już we wcześniejszych swoich opiniach, a w opinii uzupełniającej z dnia 1 marca 2024 r. dodała tylko logicznie wynikającą z tego konkluzję, że nie doszło do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu odwołującej. Wniosek o powołanie innego biegłego z zakresu ginekologii aniżeli biegła opiniująca w sprawie, złożony przez stronę odwołującą dopiero na etapie zajmowania ostatecznego stanowiska po skierowaniu sprawy do wyrokowania na posiedzeniu niejawnym jest także zaskakujące w związku z faktem, iż odwołująca nie zgłaszała żadnych zarzutów do opinii wydawanych przez biegłą.

Nie było celowym również powoływanie w sprawie biegłego chirurga, o którego opinię skarżąca wnioskowała w pkt 5 odwołania, ponieważ opinia biegłego z zakresu ginekologii w materii objętej sprawą uznana została za wystarczający dowód w tej sprawie, zaś profesor (...) będąca specjalistą ginekologiem-położnikiem została przez Sąd uznana za kompetentną osobą, aby sformułować trafną opinię w przedmiocie objętym tezą dowodową.

Sąd pominął także dowód z przesłuchania odwołującej zgłoszony w odwołaniu działając na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. jako że subiektywne przekonanie o własnym stanie zdrowia osoby nieposiadającej profesjonalnej wiedzy medycznej nie stanowiłoby miarodajnego dowodu w sprawie, a prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie. Sąd miał na uwadze, że odwołująca udzielała stosownych wyjaśnień co do swojego stanu zdrowia biegłej podczas badania podmiotowego przeprowadzonego przez biegłą w dniu 2 lutego 2023 r.

W związku z ustaleniem przez Sąd, że nie doszło do długotrwałego (ani tym bardziej stałego) uszczerbku na zdrowiu u odwołującej, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

28.10.2024 r.