UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 7 listopada 2023 r., znak (...), odmówił M. K. przyznania świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 20 grudnia 2022 roku do 17 czerwca 2023 roku, wskazując że w dniu 24 grudnia ubezpieczona podjęła zatrudnienie pomimo niezdolności do pracy w tamtym czasie (potwierdzone orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 kwietnia 2023 roku), co zdaniem organu pozbawia ubezpieczoną prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za cały ten okres. W podstawie kwestionowanej decyzji jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano między innymi art. 12 ust.1, art. 17 ust.1, art. 18 i 22 ustawy zasiłkowej.

M. K. wniosła odwołanie od wskazanej decyzji. Argumentowała, że w chwili wystąpienia niezdolności do pracy po zakończeniu zwolnienia lekarskiego i nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z dniem 20 grudnia 2022 roku, nie była ona zatrudniona. Sama niezdolność do pracy nie budzi wątpliwości, z uwagi na jej stwierdzenie przez lekarza orzecznika. Pomimo niezdolności do pracy ubezpieczona z uwagi na brak środków utrzymania podjęła zatrudnienie. Natomiast z uwagi na sytuację zdrowotną od dnia 20 lutego 2023 (przyjęcie do szpitala i operacja) nie przysługiwało jej już wynagrodzenie za pracę a także zasiłek chorobowy z uwagi na zbyt krótki okres zatrudnienia. Podniosła, że w świetle art. 12 ust. 1 w związku z art. 22 ustawy zasiłkowej ubezpieczona zachowuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za ten okres. Brak przy tym podstaw do przyjęcia sankcji pozbawienia zasiłku rehabilitacyjnego za cały okres w związku z podjętym zatrudnieniem. Skoro art. 18-22 ustawy nie przewidują takiej sankcji pozbawienia zasiłku rehabilitacyjnego, to sankcja taka nie może wynikać z odesłania polegającego na odpowiednim stosowaniu przepisów dotyczących zasiłku chorobowego.

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i powielając dotychczasową argumentację.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. K. jako pracownik 3 (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. W okresie od 7 marca do 19 grudnia 2022 r. ubezpieczona wykorzystała pełen okres zasiłkowy. W dniu 24 marca 2023 r. M. K. złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością spowodowaną ogólnym stanem zdrowia.

Niesporne , nadto dowód: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – k. 1-4 pliku akt zasiłkowych.

Po wykorzystaniu pełnego okres zasiłku chorobowego M. K. po Nowym Roku wróciła do pracy, a jednocześnie diagnozowała kręgosłup. Nie sądziła wtedy, że znowu pójdzie na zwolnienie lekarskie, ale okazało się, że problem z kręgosłupem jest na tyle poważny, że będzie trzeba go operować. Specjalista wyznaczył jej termin operacji na 19 lutego 2023 roku. Do 18 lutego 2023 r. świadczyła pracę w normalnym swoim rytmie.

Złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, ponieważ nie mogła otrzymać zasiłku chorobowego za okres od 19 lutego 2023 roku - od czasu jej poprzedniej niezdolności upłynęło mniej niż 60 dni.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 28-29, pismo pracodawcy – k. 10 akt zasiłkowych.

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z 27 kwietnia 2023 r. M. K. została uznana za niezdolną do pracy. W związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy ustalono, że istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy licząc od daty wyczerpania okresu zasiłkowego.

Niesporne , nadto dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 27 kwietnia 2023 r. – k. 5 pliku akt zasiłkowych.

Decyzją z 9 maja 2023 r., znak (...) - (...), organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 20 grudnia 2022 r. do 17 czerwca 2023 r.

Niesporne , nadto dowód: decyzja ZUS w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego – k. 8 pliku akt zasiłkowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja odpowiadała prawu, lecz z innych przyczyn niż te wskazane w uzasadnieniu stanowiska organu.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) – dalej także jako ustawa zasiłkowa – świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest zatem łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek - dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej w okresie dwunastu miesięcy.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd prezentowany w wyroku Sądu Najwyższego z 5 lipca 2023 r. w sprawie I (...) 7/23: uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia tej samej choroby po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, ale jest zależne od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami. Stosownie do art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Wykładnia gramatyczna tego przepisu wyraźnie przemawia więc za uznaniem, że świadczenie rehabilitacyjne jest kontynuacją zasiłku chorobowego (przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy) w tym znaczeniu, że prawo do tego świadczenia można nabyć tylko wówczas, gdy ustawowy okres pobierania zasiłku chorobowego został już wyczerpany a osoba pobierająca dotychczas zasiłek chorobowy jest nadal niezdolna do pracy. Użycie przez ustawodawcę w tym przepisie słowa "nadal" oznacza przy tym, że pomiędzy okresem pobierania zasiłku chorobowego a okresem pobierania świadczenia rehabilitacyjnego musi istnieć ciągłość. Innymi słowy, niezdolność do pracy jako stan uzasadniający prawo do zasiłku chorobowego a następnie prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nie może zostać przerwany. Uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego jest więc uzależnione od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy. Po upływie maksymalnego terminu pobierania zasiłku chorobowego musi "nadal" (czyli bez przerwy, ciągle) występować niezdolność do pracy. Nie można uznać spełnienia warunków do nabycia (przyznania) prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w przypadku, gdy po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego pracownik nie jest nadal niezdolny do pracy, czyli następuje przerwa w tej niezdolności do pracy, ponieważ pracownik odzyskuje ją i zostaje dopuszczony do pracy na podstawie odpowiedniego zaświadczenia lekarza.

Powyższa wykładnia nie może być podważona przez zarzut naruszenia art. 22 w związku z art. 21 i z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Przepis art. 9 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy zasiłkowej stanowi, że do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Przepis dotyczy więc sposobu obliczania okresu zasiłkowego i wynika z niego, że do okresu zasiłkowego wlicza się następujące po sobie okresy niezdolności do pracy, jeżeli przerwa między nimi jest krótsza niż 60 dni. Nie ma on bezpośredniego odniesienia do świadczenia rehabilitacyjnego, czemu ustawodawca dał wyraz w treści art. 22 ustawy zasiłkowej, który to przepis nie zawiera odesłania do odpowiedniego stosowania art. 9 ust. 2 tej ustawy w przypadku świadczenia rehabilitacyjnego. Nie może być zatem mowy, aby czas, w którym praca była wykonywana został potraktowany jako okres mający świadczyć o zachowaniu ciągłości okresu zasiłkowego, co pozwalałoby na uwzględnienie wniosku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt tej sprawy wskazać należy, że brak prawa do świadczeń rehabilitacyjnych warunkowany był podjęciem przez ubezpieczoną pracy z dniem 24 grudnia 2022 r. Fakt świadczenia pracy od 24 grudnia 2022 r. do 18 lutego 2023 r. był nierozerwalnie związany z tym, że odzyskała ona zdolność do jej wykonywania. Warunkiem przyznania i wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego jest trwanie czasowej niezdolności do pracy zapoczątkowanej okresem zasiłkowym przy braku (jeszcze) przesłanek uzasadniających stwierdzenie utrwalonej niezdolności do pracy. Brak ciągłości niezdolności do pracy ubezpieczonej stanowił negatywną przesłankę przyznania jej prawa do wnioskowanego świadczenia z ubezpieczenia społecznego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również dowód z przesłuchania ubezpieczonej. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności twierdzeniom wnoszącej odwołanie.

Sąd stwierdził, że decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z 7 listopada 2023 r., znak (...), odmawiająca ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest prawidłowa.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

24.10.2024 r.