UZASADNIENIE

Powód M. G. wystąpił do Sądu Okręgowego w Gliwicach z pozwem, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa - Dyrektora Aresztu Śledczego w (...)kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 30.000 zł na wskazany cel społeczny, a to w związku z nieuprawnionym ujawnieniem jego danych osobowych. Powód, który był osadzony w Areszcie Śledczym w (...), twierdził, że doszło do tego w związku z dostarczeniem mu paczki żywnościowej, w związku z czym był zobligowany do wypisania druku zawierającego jego dane osobowe.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, przecząc by doszło do ujawnienia danych osobowych powoda osobie do tego nieuprawnionej.

Wyrokiem z 30 marca 2021 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo i nie obciążył powoda kosztami procesu. Sąd ustalił min., że powód był osadzony w Areszcie Śledczym w (...). Przed zaistnieniem epidemii w 2020 r. osadzeni odbierali paczki żywnościowe w kantynie. Wiosną 2020 r., z uwagi na stan epidemii, procedurę wydawania paczek zmieniono. Osadzeni wypełniali druk zamówienia na paczkę, przy czym mogli uiszczać należność ze swojego konta depozytowego lub z wpłat osoby z zewnątrz aresztu. Dalej ustalono, że powód wypełnił druk zamówienia na paczkę, podając w pierwszej rubryce imię, nazwisko i adres żony, która dokonała wpłaty na paczkę. Paczka żywnościowa z sokami dla powoda została przygotowana w kantynie Aresztu i w dniu 19 maja 2020 r. została przekazana powodowi. Artykuły żywnościowe dla powoda umieszczono w foliowej torbie (reklamówce), do której taśmą klejącą przyklejono zgięty na czworo druk zamówienia na paczkę, wypisany przez powoda. Paczkę z kantyny przenosił funkcyjny osadzony pod nadzorem funkcjonariusza Aresztu. Po otwarciu celi powód otrzymał paczkę oraz druk zamówienia w celu pokwitowania jej odbioru. Czynności tych dokonał oddziałowy funkcjonariusz. Nie było możliwości, aby osadzony odczytał kartkę w czasie przenoszenia paczki. Następnego dnia powód został przewieziony do innego zakładu karnego; osadzonego, który mu przyniósł paczkę, powód nie znał i nie miał później z nim kontaktu.

Dokonując tych ustaleń Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dowodach w postaci dokumentów, odmówił natomiast wiary powodowi co do tego, że inna osoba miała zapoznać się z jego danymi. Dokonując oceny wiarygodności zeznań powoda Sąd Okręgowy miał na uwadze jego uprzednie skazanie za składanie fałszywych zeznań.

W oparciu o powyższe okoliczności Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że powództwo nie jest zasadne w świetle art.23 k.c., art.24 § 1 k.c. i art.448 k.c. Stwierdził, że na powodzie, których dochodził roszczenia z tytułu naruszenia dóbr osobistych w postaci ujawnienia danych osobowych, w tym adresu osobie trzeciej, spoczywał na mocy art. 6 k.c. ciężar udowodnienia, że swym działaniem pozwany naruszył jego dobra osobiste i jakie. Ponadto jako strona dochodząca zadośćuczynienia pieniężnego z tytułu naruszenia dobra osobistego, był on zobowiązany udowodnić okoliczność doznania krzywdy wskutek takiego naruszenia. Podkreślił też Sąd, że nie każde naruszenie dobra osobistego rodzi prawo do żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. – jego przyznanie zależy od wielu różnych okoliczności. Z kolei na pozwanym – w razie wykazania naruszenia – ciążył obowiązek obalenia domniemania, że naruszenie to było bezprawne.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy Sąd Okręgowy stwierdził, że fakt otrzymywania paczek przez osadzonych nie jest zdarzeniem wyjątkowym. Nie dopatrzył się też związku przyczynowego pomiędzy otrzymaniem paczki opłaconej przez żonę powoda, a ewentualnym zagrożeniem jej bezpieczeństwa. Odnosząc się do tej kwestii Sąd miał na uwadze twierdzenia powoda, że już uprzednio uszkodzono drzwi jego mieszkania, z czym doręczenie paczki nie miało żadnego związku. Niezależnie od tego podkreślił, że stan epidemii skutkował koniecznością wprowadzania zmian uregulowań wobec wymogów sanitarnych, które były na bieżąco modyfikowane.

Z tych przyczyn powództwo zostało oddalone, a rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło na podstawie art.102 k.p.c. – Sąd Okręgowy kierował się trudną sytuacją majątkową powoda.

W apelacji od tego wyroku powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art.235²§ 1 pkt 3 k.p.c. oraz art.235² § 1 pkt 5 k.p.c. w związku z art.227 k.p.c. i art.205³ § 2 k.p.c., art.235²§ 2 k.p.c. oraz art.233 § 1 k.p.c., a także naruszenie prawa materialnego: art.6 k.c. w związku z art.23 k.c., art.24 k.c. i art.448 k.c. w oparciu o te zarzuty powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Na podstawie art.380 k.p.c. domagał się natomiast zbadania prawidłowości postanowień Sądu Okręgowego z 30 marca 2021 r. w przedmiocie oddalenia zgłoszonych wniosków dowodowych.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenia od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika powoda o odroczenie rozprawy apelacyjnej, wyznaczonej na 21 listopad 2023 r. W dniu rozprawy pełnomocnik powoda skontaktowała się z sekretariatem Wydziału mailowo i tą drogą wniosła o odroczenie rozprawy (po godzinie jej rozpoczęcia). Pominąwszy już formę wniosku należy uznać, że podana na jego uzasadnienie okoliczność (omyłka pełnomocnika co do formy, w jakiej odbywała się rozprawa, k.265), nie stanowi ważnej przyczyny z art.156 k.p.c. Zaznaczyć też należy, że na rozprawę stawił się powód oraz wezwany świadek.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje.

Apelacja nie może odnieść skutku.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy wymagają uzupełnienia o tyle, że w początkowym okresie obowiązywania stanu epidemicznego paczki doręczano osadzonym w Areszcie Śledczym w (...) po uprzednim wypełnieniu specjalnego formularza. Należało zamieścić w nim imię i nazwisko oraz imię ojca osadzonego, dla którego przeznaczona była paczka, a także numer celi, w której przebywał, jak i imię, nazwisko i adres oraz stopień pokrewieństwa osoby, która opłacała paczkę (niesporne). Paczki były przygotowywane przez pracowników kantyny, a następnie wydawane osadzonym, do obowiązków których należało dostarczenie ich na oddział. Dostarczanie paczek odbywało się pod nadzorem funkcjonariuszy Służby Więziennej, choć zdarzało się, że osadzeni wykonywali te czynności bez nadzoru. W takim wypadku musieli otworzyć druki zamówienia, złożone i przyklejone do paczki (reklamówki), aby zobaczyć dla kogo jest przeznaczona (dowód: zeznania świadka T. S., k.263). Przed wydaniem paczek do doręczenia były one składowane na podeście przy kantynie, zdarzało się, że przed samym doręczeniem znajdowały się przy celi. W tym czasie nikt nie nadzorował paczek (dowód: zeznania świadka M. S., k.238). Po tym, jak powód złożył skargę na sposób doręczenia mu paczki w dniu 19 maja 2020 r., w Areszcie Śledczym zmieniono praktykę – druk zamówienia znajduje się w paczce i jest niedostępny dla osób trzecich, natomiast na samej paczce umieszcza się jedynie kartkę – na jednej, widocznej stronie, umieszcza się numer celi, a na stronie spodniej imię, nazwisko i imię ojca osadzonego, dla którego przeznaczona jest paczka (niesporne) .

Z tym uzupełnieniem Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia Sądu Okręgowego i czyni je własnymi.

Odnosząc się do zarzutów procesowych apelacji – skarżący zarzucił, że Sąd Okręgowy uchybił normom z art.235^{(
2 )}§ 1 pkt 3 k.p.c. oraz art.235^{(
2)} § 1 pkt 5 k.p.c. w związku z art.227 k.p.c. i art.205^{(
3)} § 2 k.p.c. ponieważ oddalił wniosek o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków R. D., M. S., T. S. i dwóch pracownic Przedsiębiorstwa (...) w R. wykonujących prace na terenie kantyny Aresztu Śledczego w (...) choć nie były one spóźnione – w sprawie nie wyznaczono posiedzenia przygotowawczego, ani nie zakreślono pełnomocnikowi powoda terminu do złożenia wszelkich wniosków. Ponadto dotyczyły one istotnych okoliczności istotnych dla sprawy.

Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zarzut jest częściowo zasadny – skoro dowody miały służyć wykazaniu okoliczności związanych z naruszeniem dóbr osobistych powoda, a pismo powoda zostało złożone w reakcji na stanowisko pozwanego zawarte w odpowiedzi na apelację to nie można uznać, że było ono spóźnione, a dowody przytoczono jedynie dla zwłoki.

W ramach kontroli sprawowanej na podstawie art.380 k.p.c. Sąd Apelacyjny uznał jednak, że wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań bliżej nieoznaczonych pracownic Przedsiębiorstwa (...) w R., wykonujących prace na terenie kantyny w Areszcie Śledczym w (...) nie zasługiwał na uwzględnienie. Osoby te miały bowiem zeznać o okolicznościach wskazanych w piśmie pełnomocnika powoda z 4 marca 2021 r. (k.69), które były w sprawie niesporne, a w dodatku zostały ustalone zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Ponadto powód nie domagał się zadośćuczynienia w związku z ujawnieniem danych tym osobom, lecz z ujawnieniem ich innym osadzonym. W takim stanie rzeczy zbędne było wezwanie pełnomocnika powoda do podania danych tych osób w sposób umożliwiający przeprowadzenie dowodu (art.235^{(
1 )}k.p.c.), a sam wniosek należało pominąć na podstawie art.235^{(
2 )}§ 1 pkt 2 k.p.c.

Odmiennie przedstawiała się natomiast sprawa z wnioskami o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków T. S., M. S. i R. D.. Sąd Okręgowy oddalił te wnioski, a następnie doszedł do przekonania, że powód nie wykazał okoliczności faktycznych, na których opierał żądanie. Uznając za zasadny zarzut powoda Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe poprzez dopuszczenie dowodów z zeznań świadków T. S. i M. S.. Na podstawie art.235²§ 1 pkt 6 k.p.c. ostatecznie pominięto dowód z zeznań świadka R. D. ponieważ doręczenie wezwania na adres wskazany przez pełnomocnika powoda okazało się nieskuteczne, a nowy adres, pomimo wezwania, nie został podany. Ponadto na podstawie art.235² § 1 pkt 2 k.p.c. oddalono wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z subsydiarnego aktu oskarżenia z dnia 17 czerwca 2022 r. (k.169), wniesionego przeciwko nieustalonym funkcjonariuszom Służby Więziennej. Po pierwsze, nie dotyczy on zdarzenia, z którym powód wiąże dochodzone roszczenie (w koincydencji czasowej pozostaje jedynie czyn, o jakim mowa w punkcie V aktu oskarżenia, jednak nie ma on związku z doręczeniem paczki, lecz z kontrolami bezpieczeństwa osobistego), a po wtóre, samo wniesienie aktu oskarżenia nie przesądza o zasadności zawartych w nim zarzutów.

Sąd Apelacyjny uwzględnił zeznania świadków T. S. i M. S. uznając, że nie budzą one wątpliwości co do zgodności z prawdą. Odmiennie niż przyjął Sąd Okręgowy, na wiarę zasługują też zeznania powoda co do przebiegu zdarzenia z 19 maja 2020 r., kiedy to nastąpiło doręczenie paczki. Okoliczność, że powód był uprzednio skazany za przestępstwo składania fałszywych zeznań obliguje Sąd do szczególnie wnikliwej oceny tego dowodu, jednak nie może samo w sobie stanowić podstawy do przyjęcia, że w każdym następnym wypadku złożone przez powoda zeznania będą niewiarygodne. Powód opisał zdarzenie tak, jak ono wyglądało z jego perspektywy, a opis ten pozostaje zgodny z innymi dowodami.

W świetle dowodów przeprowadzonych na rozprawie apelacyjnej oraz zeznań samego powoda nie zasługuje natomiast na uwzględnienie zarzut naruszenia art.233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę zeznań świadka M. Ż. i przedstawiciela pozwanego D. W..

Jak się powszechnie przyjmuje w judykaturze, z powołanego przepisu wynika obowiązek wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosków logicznie poprawnych oraz znajdujących pokrycie w tym materiale. W przeciwnym razie sądowi pierwszej instancji można skutecznie postawić zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie. Do kryteriów oceny wiarygodności i mocy dowodów należą: doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, poprawność logiczna, czy prawdopodobieństwo wersji. Dla swojej skuteczności zarzut naruszenia art.233 § 1 k.p.c. nie może polegać na przedstawieniu przez skarżącego własnej, nawet równie prawdopodobnej, ale „konkurencyjnej” wersji wydarzeń. Skarżący musi zatem wykazać, że oceniając materiał dowodowy, sąd popełnił uchybienia polegające na braku logiki w wiązaniu faktów z materiałem dowodowym, albo też że wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej lub wreszcie, że sąd wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnił jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych. Ocenę dowodów można skutecznie podważyć w apelacji tylko wówczas, gdyby w świetle dyrektyw płynących z art. 233 § 1 k.p.c. okazała się rażąco wadliwa, albo w sposób oczywisty błędna. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze dowodów i ich odmiennej ocenie.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności sprawy – apelacja nie dostarczyła żadnych podstaw do przyjęcia, że ocena dowodów w postaci zeznań wskazanego świadka oraz przedstawiciela strony pozwanej w zakresie odnoszącym się do zdarzenia z 19 maja 2020 r. była wadliwa i to w stopniu, który wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. W sprawie było ostatecznie niesporne, że początkowo przy doręczaniu paczek osobom osadzonym posługiwano się formularzem zwierającym dane osobowe nie tylko osadzonego, ale i osoby, która uiściła należność za paczkę, tj. jej imię, nazwisko i adres. Formularz zamówienia był składany w celu uniemożliwienia osobom postronnym zapoznania się z jego treścią, a następnie przyklejany do plastikowej torby, w której znajdowały się zakupione produkty. Bezsprzecznie także na skutek skargi powoda praktykę tę zmieniono po to, aby wyeliminować możliwość ujawnienia danych osobowych osobom postronnym. Takie okoliczności wynikają zarówno z zeznań powoda, jak i z zeznań osób powiązanych z pozwanym, jaki z zeznań świadków T. S. i M. S.. Fakt, że pomiędzy zeznaniami ujawniły się różnice dotyczące tego, czy formularze były składane na dwoje (jak zeznał M. S.), czy na czworo (co wynika z zeznań M. Ż.) nie ma dla sprawy znaczenia i nie może negatywnie wpłynąć na ocenę wiarygodności tych zeznań. Ponadto świadkowie zgodnie zeznawali, że formularz był przyklejany taśmą klejącą do paczki (do reklamówki).

W świetle poczynionych ustaleń Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zaskarżony wyrok jest trafny, a Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego.

W niniejszym postępowaniu powód domaga się zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci prywatności. W razie jego naruszenia pokrzywdzonemu przysługują środki prawne przewidziane w art.24 k.c., może on także dochodzić zadośćuczynienia przewidzianego w art.448 k.c., na swą rzecz lub na wskazany cel społeczny. Obowiązkiem osoby, która domaga się ochrony naruszonego dobra osobistego jest wykazanie istnienia dobra i jego naruszenie, natomiast po stronie sprawcy spoczywa obowiązek udowodnienia, że naruszenie nie było bezprawne (art.24 § 1 k.c.).

W sprawie nie może być żadnych wątkowości, że powodowi przysługuje dobro osobiste w postaci prawa do prywatności – choć art.23 k.c. o nim nie wspomina, to zgodnie z art.47 Konstytucji RP, każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego.

Nie wykazał jednak powód, że do naruszenia jego dobra faktycznie doszło w podanych okolicznościach. Na wstępie należy stwierdzić, że żądanie odnosi się do ujawnienia danych osobowych powoda oraz jego żony powoda (imienia, nazwiska i adresu zamieszkania). Jak się wskazuje w judykaturze (zob. wyrok SN z dnia 26 maja 2017 r., I CSK 557/16), ujawnienie osobistych informacji, których treść nie dotyczy wprost osoby domagającej się ochrony, mogłoby stanowić naruszenie jej dóbr osobistych jedynie w szczególnych sytuacjach. Może tak się stać, jeżeli informacja dotycząca członka rodziny jest ujawniania w okolicznościach, które nie budzą wątpliwości co do tego, że intencją ujawniającego jest ugodzenie w cześć lub dobre imię innego członka rodziny, ewentualnie, jeżeli informacja została przedstawiona przez pryzmat relacji, które wiążą osobę dochodzącą roszczeń z członkiem rodziny, którego informacja wprost dotyczy. Nie bez znaczenia jest w tej mierze kontekst językowy, sposób ujęcia konkretnej informacji, położenia akcentu na konkretną osobę, który uzasadnia wniosek, że dotyka ona także innej osoby, niż ta, która zostaje wyeksponowana w jej treści.

Odnosząc to do niniejszej sprawy - Sąd Apelacyjny uznał, że okoliczności, w jakich nastąpiło zarzucane ujawnienie danych osobowych (wedle twierdzeń pozwu – innym osadzonym w jednostce penitencjarnej) oraz ich zakres (w tym adres zamieszkania bliskich powoda), stanowiłoby – gdyby zostały potwierdzone – nadmierną ingerencję w sferę prywatności, nie uzasadnioną wymogami osadzenia. Nie odnosi się to do funkcjonariuszy Służby Więziennej, skoro i tak dysponowali oni danymi o powodzie, a nadto ujawnienie danych osobowych żony i adresu zamieszkania nastąpiło dobrowolnie, w związku z wybraną przez powoda formą zakupów w kantynie.

Zdarzenie, z którym powód wiąże swoją krzywdę, miało miejsce w dniu 19 maja 2020 r. i polegało na tym, że inni osadzeni mieli mieć możliwość zapoznania się z danymi osobowymi żony powoda, tj. jej imieniem, nazwiskiem i adresem i że dane te zostały wykorzystane (uzasadnienie pozwu k. 4, pismo pełnomocnika powoda z 4 marca 2021 r., k.67- k.68). Jak ujawniło postępowanie dowodowe, zasadniczo paczki były doręczane przez innych sadzonych pod nadzorem funkcjonariuszy Służby Więziennej. Zdarzało się wprawdzie, że osadzeni wykonywali te czynności bez nadzoru, zwłaszcza jeśli dostarczenie paczki następowało w godzinach popołudniowych, jednak taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Sam powód podał bowiem, że osadzonemu przy doręczeniu paczki towarzyszył funkcjonariusz.

Przebieg zdarzenia przedstawiał się w ten sposób, że po wejściu do celi osadzony funkcyjny podał powodowi reklamówkę i rozłożony druk zamówienia celem potwierdzenia odbioru paczki. Powód zainterweniował u oddziałowego, który potwierdził, że z uwagi na zagrożenie epidemiczne nastąpiła zmiana co do sposobu odbioru paczek z kantyny. Druk nosił ślady składania i miał kawałek taśmy klejącej (k.99).

Z powyższego opisu przedstawionego w zeznaniach powoda nie wynika, by inny osadzony miał możliwość zapoznania się z danymi osobowymi, jakie zostały umieszczone w formularzu zamówienia. Skoro nosił on ślady składania i taśmy klejącej, to oznacza, że w czasie dostarczenia paczki był do niej przyklejony, zgodnie z przyjętą praktyką. Tym samym w czasie transportu paczki wykluczone było zapoznanie się z danymi zamieszczonymi w formularzu przez osoby trzecie tym bardziej, że dostarczenie paczki odbyło się pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej, a w każdym razie okoliczność ta nie została wykazana. Potencjalne ujawnienie danych mogło mieć miejsce dopiero w chwili doręczenia, tj. w celi zajmowanej przez powoda. Nie zostało jednak wykazane, by fakt taki miał miejsce, zwłaszcza by osadzony dostarczający paczkę dysponował czasem pozwalającym na zapoznanie się z tymi danymi, zwłaszcza w obecności powoda i funkcjonariusza Służby Więziennej.

Nie wiadomo też kto – osadzony czy funkcjonariusz – w tym konkretnym wypadku odczytał dane z formularza, aby ustalić dla kogo packa jest przeznaczona. Powód nie naprowadził żadnych dowodów, które stanowiłyby podstawę do takich ustaleń. Dowody przeprowadzone w sprawie nie są natomiast wystarczające. Ustaleniom tym nie mogą posłużyć zeznania powoda ponieważ w tym czasie przebywał on w celi, a zeznania świadków T. S. i M. S. cechuje znaczny stopień ogólności. Świadkowie nie pamiętali okoliczności zdarzenia – świadek M. S. pamiętał jedynie, że powód „miał jakiś problem z paczką”, ale nie przypominał sobie szczegółów, natomiast świadek T. S. pamiętał tylko, że powód był osadzony w sąsiedniej celi. Wprawdzie zajmował się on roznoszeniem paczek, ale nie dysponował wiedzą o zdarzeniu z 19 maja 2020 r. Świadkowie wskazywali na nieprawidłowości w doręczaniu paczek – twierdzili, że zdarzało się, że paczki znajdowały się bez dozoru, że były doręczane bez obecności funkcjonariusza albo że umieszczane na nich formularze były pogniecione lub zerwane, jednak żadnej z tych sytuacji nie wiązali z konkretnym zdarzeniem z 19 maja 2020 r. Nie można też przyjąć, że skoro tego rodzaju sytuacje, jak wskazywane przez świadków, zdarzały się w Areszcie, to miały miejsce również w odniesieniu do jednostkowego doręczenia paczki powodowi.

Ostatecznie nie zostało w sprawie udowodnione, że nieupoważnione osoby miały dostęp do danych osobowych powoda, a tym bardziej – jak twierdzi powód – by je wykorzystały, choć nie sprecyzował jak, czym doszło do naruszenia jego prywatności. Ponieważ na zasadach ogólnych ciężar wykazania naruszenia dobra osobistego spoczywa na powodzie, uchybienie temu obowiązkowi prowadzić musi do oddalenia powództwa. Skoro nie ziściły się przesłanki świadczące o naruszeniu dobra osobistego, nie zachodzi podstawa do zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia na podstawie art.24 k.c. w związku z art.448 k.c.

Z tych względów Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda na podstawie art.385 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art.102 k.p.c. – ponieważ wnioski dowodowe powoda zostały oddalone z naruszeniem przepisów procedury, a następnie powództwo oddalono jako niewykazane, mógł on pozostawać w subiektywnie usprawiedliwionym przekonaniu co do słuszności apelacji.

O kosztach należnych pełnomocnikowi ustanowionemu dla powoda z urzędu orzeczono na podstawie art.29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz.1184) w związku z w związku z § 2 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz.1964) oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst Dz.U. z 2019 r., poz.18).

Przewodniczący:	Sędzia SA Aleksandra Janas
Protokolant:	Aneta Gajewska-Mruklik

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE