UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 28 grudnia 2023 roku

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 327 ¹ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku sporządza się w sposób zwięzły, w związku z czym w niniejszym uzasadnieniu w zakresie twierdzeń stron odwołano się do treści ich pism procesowych

W pozwie złożonym w dniu 28.11.2023 strona powodowa (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty w wysokości 1.000,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.000,00 złotych od dnia 5.03.2020 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 2 – 6).

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa wskazała, że strony pozostają ze sobą w stałych stosunkach gospodarczych, w ramach czego strona powodowa jako licencjonowany przewoźnik korzysta odpłatnie, z będącej w zarządzie strony powodowej infrastruktury kolejowej, w celu realizacji przewozów osób w ramach ustalonego rozkładu jazdy pociągów. Powyższe odbywa się na podstawie umowy numer (...) zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., a (...) Spółką Akcyjną w W..

Strona powodowa zarzuciła, że w trakcie obowiązywania rozkładu jazdy na okres 2019/2020 strona pozwana nie udostępniła przydzielonego odcinka trasy kolejowej, wskutek czego strona powodowa była zmuszona uruchomić za pociąg numer (...) autobusową komunikację zastępczą na odcinku Ł. P. i poniosła z tego tytułu koszt w wysokości 1.000,00 złotych.

Strona powodowa wskazała, że uruchomienie autobusowej komunikacji zastępczej było spowodowane wypadkiem na przejeździe kolejowym na szlaku K. Ł. P.. Pociąg (...) miał zderzyć się z samochodem osobowym. Tor pozostawał zamknięty w godzinach od 11:07 do 13:18. Strona powodowa wystawiła na rzecz strony pozwanej notę księgową numer (...) oraz fakturę VAT numer (...). Strona pozwana odmówiła jednak płatności.

Strona powodowa zarzuciła też, że strona pozwana nie powołała jej do prac komisji kolejowej, do czego była obowiązana na podstawie § 9. ust. 1 i 34 ust. 1 pkt. 2 Instrukcji Ir-8.

W dniu 31.10.2023 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tarnowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt V GNc 1292/23) w którym uwzględnił żądanie pozwu w całości ( k. 147).

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła strona pozwana. Wskazała ona, że winnym wypadku kat. B20 zaistniałego w dniu (...) na przejeździe kolejowo drogowym kat. C w km 9,572 linii kolejowej T. – L. był kierujący samochodem osobowym marki A. o numerze rejestracyjnym (...). Zatem to osoba trzecia ponosi wyłączną winę za zaistniałą sytuację.

Strona pozwana stwierdziła, że dopełniła wszelkich obowiązków związanych z dbałością o infrastrukturę kolejową, dokonała naprawy szkody wyrządzonej przez osobę trzecią oraz poniosła wymierne szkody finansowe.

Strona pozwana podniosła, że przyczyna szkody nie wynikała z zaniedbań związanych z utrzymaniem sieci trakcyjnej w należytym stanie technicznym, a związana była z działaniem osoby trzeciej, tak więc odpowiedzialność strony pozwanej na podstawie art. 415 k.c. nie zachodzi, w związku z brakiem winy ( k. 154-160).

W dniu 22.12.2023 roku strona powodowa przedłożyła odpowiedź na sprzeciw, w treści której podtrzymała żądanie pozwu w całości.

Zdaniem strony powodowej, przyczyną zdarzenia były zaniedbania pozwanej jako zarządcy infrastruktury, nie dochowanie obowiązków związanych z należytym utrzymaniem linii kolejowej zwłaszcza w miejscu wiaduktu kolejowego nad torami kolejowymi i uszkodzeń z tym związanych. Przyczyna wprowadzenia zastępczej komunikacji autobusowej leżała zatem po stronie pozwanej. Strona pozwana winna była przewidzieć i zapobiec tego typu zdarzeniu.

Strona powodowa zarzuciła, że strona pozwana nie powołała komisji kolejowej zgodnie z instrukcją Ir-8, nie powiadomiła przewoźnika, tj. strony powodowej o spotkaniach w miejscu zdarzenia dotyczących ustalenia przyczyny zdarzenia.

Powołując się na orzecznictwo, strona powodowa wskazała, że odpowiedzialność strony pozwanej winna być rozpatrywana na zasadzie ryzyka.

Zdaniem strony powodowej, pozwana spółka nie wykazała, aby nie ponosiła odpowiedzialności za okoliczności, następstwem których była niemożność korzystana z torów kolejowych przez stronę powodową.

Zgodnie z łączącą strony umową i Regulaminem, strona pozwana odpowiada za stan i sprawność elementów drogi kolejowej udostępnionej powódce w ramach umowy. Pozwana jako przedsiębiorca zobowiązana jest do zachowania należytej staranności wynikającej z zawodowego charakteru swojej działalności. ( k. 220-224)

Zgodnie z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. uzasadnienie wyroku winno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Bezsporne pomiędzy stronami były okoliczności dotyczące:

- przedmiotów prowadzonych przez strony działalności gospodarczych;

- zawarcia przez (...) Spółkę Akcyjną jako zarządcą oraz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością jako „przewoźnikiem” umowy numer (...) o wykorzystanie zdolności przepustowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2019/2020;

- obowiązywania u strony pozwanej „Instrukcji O Postępowaniu W Sprawach Poważnych Wypadków I Incydentów W Transporcie Kolejowym Ir-8” na podstawie załącznika do uchwały numer (...) Zarządu (...) S.A. z dnia 12 lipca 2016 r.;

- wystawienia przez stronę powodową na rzecz strony pozwanej faktury VAT numer (...) na kwotę w wysokości 1.000,00 złotych netto co stanowiło 1.080,00 złotych brutto z odroczonym terminem płatności na dzień 22.02.2020 roku;

- wystawienia przez stronę powodową na rzecz strony pozwanej noty księgowej na kwotę w wysokości 1.000,00 złotych tytułem: „odszkodowania tytułem poniesionych kosztów uruchomienia komunikacji zastępczej w dniu (...) na odcinku Ł. P. za pociąg (...). Wypadek z pojazdem drogowym na przejeździe kat. C przy sprawnie działających urządzeniach SSP. Przerwa w ruchu pociągów”;

- udostępnienia przez stronę pozwaną stronie powodowej wyników postępowania;

- treści pism kierowanych do siebie przez strony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) o godzinie 11:06 miał miejsce wypadek pociągu z pojazdem drogowym. Na przejeździe kat. „C” przy sprawnie działających urządzeniach SSP pod przejeżdżający pociąg numer (...) ( (...) S.A.) relacji N. – P. prowadzonego Elektryczny Zespół Trakcyjny (EZT) (...) wjechał samochód osobowy marki A.. Samochód i pociąg zostały uszkodzone. Tor szlakowy był zamknięty od godziny 11:07 do godz. 13:18, co spowodowało przerwę w ruchu pociągów. Uruchomiono zastępczą komunikację autobusową za pociąg (...) na odcinku Ł. P.”.

Dowód:

- wydruk ze strony (...) sp. z o.o. – Wydarzenia – k. 21;

- odpis treści rozmowy – k. 22;

Przyczyny wypadku były następujące:

a) bezpośrednia: Najechanie pociągu (...) na samochód osobowy który zatrzymał się w skrajni taboru na przejeździe kolejowo – drogowym kategorii „C” przy prawidłowo działającym samoczynnym systemie przejazdowym i właściwym oznakowaniu przejazdu od strony drogi

b) pierwotna: zlekceważenie przez kierowcę samochodu osobowego A. zasad bezpieczeństwa określonych w „Ustawie Prawo o Ruchu Drogowym” przy przejeździe przez skrzyżowanie drogi kołowej z torem kolejowym o jednym poziomie.

c) pośrednie: Nie zatrzymanie się kierującego samochodem osobowym A. przed sygnalizatorem drogowym samoczynnego systemu przejazdowego wskazującego sygnał „STÓJ” oraz brak reakcji na podany przez maszynistę pociągu numer (...) sygnał RP-1 „Baczność” w czasie zbliżania się pociągu do przejazdu kolejowo – drogowego (…).

Dowód:

- wydruk Protokołu Ustaleń Końcowych (...) S.A. – k. 200-206.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sadu co do swej prawdziwości i wiarygodności. Podkreślenia wymaga, że dokumenty będące dowodami w sprawie miały charakter dokumentów prywatnych, o których mowa w art. 245 k.p.c., który określa, że dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Przyjęcie zatem prawdziwości dokumentów nie stanowi jednocześnie przyjęcia, że zawarte w nich oświadczenia i twierdzenia polegają na prawdzie.

Jeśli chodzi o Umowę Numer (...) Wykorzystanie Zdolności Przepustowej Do Przewozu Osób W Rozkładzie Jazdy Pociągów 2019/2020, to wskazywała ona w treści § 5. ust. 11 na prace zespołu, w skład której mieli wejść przedstawiciele Zarządcy i przewoźnika, posiadający stosowne upoważnienia. W treści § 5. ust. 11. umowy znalazło się odwołanie do Regulaminu, tj. (§ 1. ust. 2 umowy) „ Regulaminu sieci 2019/2020 dostępnego na stronie internetowej www.plk-sa.pl stanowiący wzorzec umowy w rozumieniu art. 384-385 kodeksu cywilnego ”. Strona powodowa nie przedłożyła jednakże wydruku wskazanego Regulaminu, stąd nie było możliwym przeanalizowanie treści łączącej strony umowy oraz „Instrukcji O Postępowaniu W Sprawach Poważnych Wypadków, Wypadków, Incydentów W Transporcie Kolejowym IR-8” wraz z jego treścią.

Tymczasem strony umowy numer (...) o wykorzystanie zdolności przepustowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2019/2020 w jej § 2. ust. 7. złożyły oświadczenie o treści, że „ przy realizacji umowy, na udostępnionej infrastrukturze kolejowej zarządzanej przez (...) S.A. będą stosować przepisy prawa powszechnie obowiązującego oraz postanowienia Regulaminu”.

Zgodnie z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. uzasadnienie wyroku winno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo podlega oddaleniu w całości.

W sprawie zastosowanie będą miały przepisy następujących aktów prawnych:

1) ustawy z dnia 23.04.1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz.U. 2023 r., poz. 1610 ze zm.) – zwanej „k.c . ”;

2) ustawy z dnia 17.11.1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz.U. 2023 r., poz. 1550 ze zm.) – zwanej „k.p.c.”;

3) ustawy z dnia 28.03. 2003 r. o transporcie kolejowym (tj. Dz. U.2023 r., poz. 1786 ze zm.) – zwana dalej „u.o.t.k.”;

4) ustawy z dnia 28.07.2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. 2023 r., poz. 1144 ze zm.) – zwanej „u.k.s.c.”;

5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U. 2023 r., poz. 1964 ze zm.) – zwane „r.o.a.”.

6) ustawy z dnia 16.11.2006 roku o opłacie skarbowej (tj. Dz.U. 2023 r. poz. 2111) – zwanej „u.o.s.”;

Strona powodowa domagając się od strony pozwanej zapłaty za komunikację zastępczą autobusową wskazywała, że odpowiedzialność strony pozwanej jest na zasadzie ryzyka (k. 222)

W niniejszej sprawie ewentualne przypisanie stronie pozwanej odpowiedzialności na podstawie art. 435 k.c. wymagało ustalenia, że: pozwany prowadzi na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.), strona powodowa poniosła szkodę, szkoda została wyrządzoną przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, istnieje związek przyczynowy pomiędzy szkodą poniesioną przez stronę powodową, a ruchem przedsiębiorstwa strony pozwanej, szkoda nie nastąpiła wskutek siły wyższej, szkoda nie nastąpiła wyłącznie z winy poszkodowanego, szkoda nie nastąpiła wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą pozwany nie ponosi odpowiedzialności.

Strony łączyła umowa o wykorzystanie zdolności przepustowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów (k. 26-36). Mocą tego porozumienia strona pozwana udostępniała przewoźnikowi infrastrukturę kolejową.

Z treści art. 5 ust. 1a. ustawy u.o.t.k. wynika, że do zadań zarządcy infrastruktury, należy eksploatacja infrastruktury kolejowej polegająca na:

a) udostępnianiu infrastruktury kolejowej, świadczeniu usług z tym związanych i pobieraniu z tego tytułu opłat,

b) prowadzeniu ruchu kolejowego.

Do zadań zarządcy infrastruktury należy także utrzymanie infrastruktury kolejowej przez prowadzenie prac mających na celu utrzymanie stanu i zdolności istniejącej infrastruktury kolejowej do bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego, w tym nadzór nad funkcjonowaniem urządzeń sterowania ruchem kolejowym i przytorowych urządzeń kontroli bezpiecznej jazdy pociągów (art. 5. ust. 2 ustawy „o.t.k.”)

Nie budzi wątpliwości, że realizacja przez pozwaną podstawowych zadań określonych w ustawie, a zwłaszcza prowadzenie ruchu kolejowego wymaga wykorzystania energii elektrycznej na dużą skalę (sieci trakcyjne, pojazdy i maszyny niezbędne do rozwoju, konserwacji i modernizacji linii kolejowych), co oznacza, że strona pozwana prowadzi na własny rachunek przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody w rozumieniu art. 435 k.c.

Podstawową przesłankę odpowiedzialności na podstawie art. 435 § 1 k.c. stanowi ryzyko wyrządzenia szkody związane z działalnością gospodarczą. Przesłaniem tego unormowania jest powinność naprawienia szkody przez tego, kto prowadzi przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody. Stosownie do brzmienia wskazanego przepisu, prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W przepisie art. 435 § 1 k.c. chodzi o przypadki, w których zastosowana jako źródło energii siła przyrody stanowi siłę napędową przedsiębiorstwa i zakładu jako całości. Wykorzystanie sił przyrody stanowi warunek konieczny istnienia takiej jednostki i osiągnięcia wiązanych z nią przez przedsiębiorstwo celów gospodarczych. Zakresem przedmiotowym art. 435 k.c. objęte są tylko takie przypadki, które dla prawidłowego funkcjonowania muszą opierać swą działalność na wykorzystaniu odpowiednio przetworzonych sił przyrody.

Jak wynika z treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2004 roku, przepis art. 435 § 1 k.c. dotyczy sytuacji, w których użyta jako źródło energii siła przyrody stanowi siłę napędową przedsiębiorstwa jako całości, by jego istnienie i praca uzależnione były od wykorzystania sił przyrody, bez użycia których przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować celów, dla których zostało stworzone. Przedsiębiorstwem, o którym traktuje art. 435 k.c. jest takie, dla którego korzystanie z sił przyrody jest warunkiem koniecznym istnienia, a jego struktura, system organizacji i pracy dostosowany jest do sił przyrody, którymi się posługuje ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 6 lutego 2004 r., sygn. akt II CK 397/02, LEX numer 602674).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26.07.2017 roku, prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiony w ruch za pomocą sił przyrody nie odpowiada za szkodę wyrządzoną przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, jeżeli istnieją podstawy do przyjęcia, że szkoda nastąpiła z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, choćby osoba ta nie została zidentyfikowana (art. 435 k.c.) . ( zob. uchwała Sądu Najwyższego z 26.07.2017 roku, sygn. akt III CZP 30/17, OSNC 2018, nr 6, poz. 55, LEX numer 2327888).

Zachowanie lub osoby trzeciej jest zatem okolicznością egzoneracyjną, jeżeli ma charakter sprawczy wobec szkody, która nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa.

Osobami trzecimi w rozumieniu przepisu art. 435 § 1 k.c., za które przedsiębiorstwo nie będzie ponosić odpowiedzialności i których wina stanowi przesłankę egzoneracyjną są wyłącznie osoby, które nie pozostają z przedsiębiorstwem w żadnym stosunku prawnym ani faktycznym (które nie są włączone do ruchu przedsiębiorstwa, pozostając poza ruchem przedsiębiorstwa). ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20.09.2019 roku, sygn. akt I ACa 714/18, LEX numer 3057544). W kontekście art. 435 k.c. osobę trzecią należy utożsamiać z (niebędącym prowadzącym przedsiębiorstwo ani poszkodowanym) podmiotem bezpośrednio niezaangażowanym w ruch przedsiębiorstwa. Osobami trzecimi są wszystkie podmioty, które stoją poza szeroko pojętą strukturą przedsiębiorstwa i nie są angażowane w jego działalność ( G. Karaszewski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, LEX/el. 2023, art. 435.)

Sąd orzekający w niniejszej sprawie akceptuje powyższe wypowiedzi jako zasadne i aktualne, a przez to mogące mieć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Jak ustalił to Sąd, zdarzenie na torach nie wynikała z niezapewnienia bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego, a było wynikiem zachowania osoby trzeciej, która doprowadziła do starcia czołowo bocznego (...) z własnym pojazdem marki A.. Okoliczność ta została ustalona na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim na podstawie Protokołu Ustaleń Końcowych (k. 200 - 207). Okoliczność wstrzymania ruch na szlaku kolejowym wynikała więc wyłączenie z zawinienia osoby trzeciej (kierującego pojazdem A.), za które strona pozwana nie miał żadnego wpływu i za którą to nie odpowiadała.

Skoro strona pozwana prowadzi przedsiębiorstwo o jakim mowa w art. 435 § 1 k.c., to na zasadzie ryzyka mogłaby odpowiadać za działania/zaniechania:

1) swoich pracowników;

2) pracowników innych przedsiębiorstw korzystających z zarządzanych szlaków kolejowych;

3) pasażerów, którzy korzystają z usług przewoźników na zarządzanych szlakach kolejowych;

4) osób wykonujących prace na zarządzanych szlakach kolejowych i przy infrastrukturze kolejowej.

Tymczasem sprawca zdarzenia kolejowego, skutkującego wyłączeniem szlaku torowego, nie był osobą, którą można zaliczyć do którejkolwiek z powyższych kategorii.

Strona powodowa nie podniosła żadnych twierdzeń, nie mówiąc już o ich wykazaniu, wskazujących na to, że przyczyną nieprzejezdności szlaku torowego były związane z jego wadliwością lub niesprawnością infrastruktury towarzyszącej.

Okoliczność czasowego wstrzymania ruchu na szlaku torowym był jak najnormalniej zrozumiała, gdyż należało dokonać sprawdzenia na skutek zdarzenia drogowego nie doszło do jego uszkodzenia, co mogłoby spowodować inne zdarzenie kolejowe, a nawet katastrofę. Hipotetycznie można wskazać, że gdyby strona pozwana nie dokonała takich czynności sprawdzających, a dopuściła ruch kolejowy i doszłoby do uszkodzenia składu strony powodowej z powodu niewyeliminowanego uszkodzenia, to ta zapewne podniosłaby zarzut zawinienia strony powodowej w tym zakresie.

Strona powodowa zarzuciła, że nie była obecna przy ustaleniu przyczyn zdarzenia. Jak już wskazano, strona powodowa nie wykazała przy pomocy umowy (która odwoływała się do Regulaminu, a którego to strona powodowa nie przedłożyła), że przy ustalaniu przyczyn zdarzenia miała prawo być obecna. Brak wydruku Regulaminu sieci 2019/2020, a który strony umowy zobowiązały się stosować (§ 2. ust. 7. umowy) spowodował, że nie można postanowień stron zakresie prac Zespołu ocenić w sposób kompleksowy. Przy tym, co stanowiło okoliczność bezsporną, stronie powodowej umożliwiono dostęp do wyników postępowania strony pozwanej, co było zgodne z art. 28 k. ustawy u.o.t.k. W pozwie strona powodowa zaś sama przyznała, że zdarzenie z dnia 29.01.2020 roku polegało na zderzeniu się pociągu (...) S.A. z samochodem osobowym. Nawet jeśli przyjąć hipotetycznie, że doszło do naruszenia umowy w zakresie sporządzenia protokołu, to i tak z tego tytułu nie można wywieść podstawy istnienia roszczenia zapłaty odszkodowania w postaci zwrotu kosztów komunikacji zastępczej.

Biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy uznać należało, że strona pozwana wykazała, że szkoda nastąpiła wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, szersza od odpowiedzialności opartej na zasadzie winy nie ma jednak charakteru odpowiedzialności absolutnej, jak chciałby to wiedzieć strona powodowa. Powództwo podlegało zatem oddaleniu w całości o czym orzeczono na zasadzie art. 435 § 1 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu.

W niniejszej sprawie na koszty procesu w wysokości 287,00 złotych złożyło się:

1) wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w osobie adwokata w kwocie 270,00 złotych na zasadzie § 2 pkt 2 w zw. z § 15 ust. 1 i 3 r.o.a. w stawce minimalnej;

2) oplata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych na zasadzie art. 1 ust. 1 pkt 2 u.o.s. w zw. jej częścią IV Załącznika.

Sędzia Zbigniew Miczek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE