POSTANOWIENIE

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2024 roku w Gdyni

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko W. I.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie starszego referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 kwietnia 2024 roku (k. 94 akt)

postanawia:

na podstawie art. 395 § 1 k.p.c. odrzucić zażalenie powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na postanowienie z dnia 17 kwietnia 2024 roku wydane przez starszego referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w przedmiocie przekazania sprawy sądowi właściwemu – jako niedopuszczalne, albowiem na to postanowienie jako wydane przez referendarza sądowego nie przysługuje środek zaskarżenia w postaci zażalenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 12 czerwca 2024 roku

Sygn. akt VI Gz 6/24

(sygn. akt VI GNc 925/24)

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 12 czerwca 2024 roku

(k. 120 akt)

W pozwie z dnia 04 marca 2024 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego W. I. kwoty 5 473,04 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 14 listopada 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2024 roku starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Krośnie.

Po otrzymaniu pisemnego uzasadnienia powyższego orzeczenia, z zachowaniem tygodniowego terminu, powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. reprezentowany w sprawie przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł zażalenie „na postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 kwietnia 2024 roku” i skierował je do Sądu Okręgowego w Gdańsku za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Gdyni.

Zgodnie z treścią art. 398 ²² § 1 k.p.c. na orzeczenie referendarza sądowego służy skarga w przypadkach, w których na postanowienie sądu służyłoby zażalenie. Tymczasem wnosząc przedmiotowe zażalenie pełnomocnik powoda przeoczył, że właściwym środkiem zaskarżenia jest skarga na orzeczenie referendarza sądowego przysługująca do sądu tej instancji, w której czynności orzecznicze podejmuje referendarz sądowy. Jednocześnie wniesiony środek zaskarżenia pełnomocnik powoda wprost oznaczył jako zażalenie i skierował go do sądu wyższej instancji wraz z wnioskiem o uchylenie zaskarżonego postanowienia, co jednoznacznie – tak z uwagi na treść, jak i tryb, wskazuje na złożenie zażalenia, a nie skargi na orzeczenie referendarza sądowego. Wprawdzie pełnomocnik powoda w piśmie procesowym (data prezentaty: 2024-06-13, k. 121 akt) wskazał, że pismo ze środkiem zaskarżenia omyłkowo zostało nazwane zażaleniem, niemniej jednak przepisy prawa nie przewidują możliwości sprostowania oznaczenia wniesionego środka zaskarżenia ani żadnej procedury naprawczej (o czym szerzej poniżej), tym bardziej, że postanowienie o odrzuceniu tego środka zaskarżenia (zażalenia) zostało już wydane przez Sąd.

Nadmienić przy tym należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego istniały rozbieżności w ocenie skutków wniesienia nieprawidłowego środka zaskarżenia przez stronę działającą za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika. Niemniej jednak zostały one rozwiane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 08 listopada 2019 roku wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 22/19, w której Sąd Najwyższy uznał, że w takim przypadku dochodzi w istocie nie tyle do omyłki, ale do doboru przez stronę niewłaściwego środka zaskarżenia. W przypadku bowiem, w którym zawodowy pełnomocnik zamiast skargi na orzeczenie referendarza sądowego wnoszonej do sądu, w którym referendarz sądowy wydał zaskarżone orzeczenie wnosi zażalenie do Sądu drugiej instancji nie można przyjąć, że doszło do oczywistej omyłki. Stwierdzić natomiast należy, że pełnomocnik dokonał niewłaściwego doboru środka zaskarżenia, co przesądza o jego niedopuszczalności i jak już wskazano nie jest dopuszczalne sprostowanie jego oznaczenia, zwłaszcza gdy postanowienie o odrzuceniu (w tym przypadku zażalenia) zostało już wydane, i to z tej przyczyny, przez Sąd. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano na tle podobnych przypadków, że od profesjonalnych pełnomocników oczekiwać należy znajomości systemu zaskarżania orzeczeń jako elementu najbardziej podstawowej wiedzy o zasadach postępowania cywilnego (tak też Sąd Okręgowy w Toruniu w uzasadnieniu postanowienia z dnia 17 sierpnia 2022 roku, sygn. akt VIII Gz 485/22).

Sąd zważył również, że jakkolwiek przepis art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c. stanowi, iż mylne oznaczenie pisma procesowego nie stanowi przeszkody do nadania mu biegu i rozpoznania w trybie właściwym, to jednak w niniejszej sprawie przepis ten nie może znaleźć zastosowania. Należy bowiem wyraźnie odgraniczyć błąd w oznaczeniu pisma (czynności procesowej) od błędu w wyborze dokonywanej czynności. Prawo procesowe nie usprawiedliwia błędów merytorycznych, co w szczególności dotyczy czynności podejmowanych przez zawodowych pełnomocników. W ich wypadku wybór właściwego środka prawnego zaskarżenia orzeczenia to nie tylko podjęcie stosownego i skutecznego w danych okolicznościach działania procesowego, ale także spełnienie elementarnych standardów zawodowych (tak Sąd Okręgowy w Gdańsku w uzasadnieniu postanowienia z dnia 26 września 2023 roku, sygn. akt XII Gz 253/23).

W konsekwencji należało uznać, że brak było podstaw do nadania dalszego biegu złożonemu – przez zawodowego pełnomocnika procesowego powoda – zażaleniu skierowanemu do Sądu drugiej instancji za pośrednictwem Sądu pierwszej instancji na postanowienie wydane przez starszego referendarza sądowego, bo taki środek zaskarżenia powodowi w tych okolicznościach nie przysługiwał.

Uznając zatem zażalenie powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na postanowienie starszego referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 kwietnia 2024 roku za niedopuszczalne z mocy prawa należało je odrzucić, o czym Sąd orzekł w sentencji postanowienia przyjmując za podstawę prawną treść art. 395 § 1 k.p.c. w zw. z art. 398 ²² § 1 k.p.c. a contrario.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 16 sierpnia 2024 roku