Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 411/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 4 kwietnia 2024r. w sprawie II K 213/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1 1 naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 kpk, poprzez przyjęcie wersji zdarzeń niekorzystnej dla oskarżonego jakoby T. J. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt od III do XI części dyspozytywnej wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowody, w szczególności w obliczu zmiany treści zeznań przed Sądem przez świadków w osobach P. B. i A. B., nie pozwala na takie ustalenie.

2 niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary łącznej w wymiarze dwóch lat i dwóch miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy całościowa ocena właściwości i warunków osobistych oskarżonego, uzasadnia przekonanie, iż w stosunku do oskarżonego T. J. wystarczającym będzie wymierzenie kary łącznej w łagodniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sformułowany w apelacji zarzut naruszenia art. 7 kpk nie jest co do zasady trafny, bo prawidłowo ocenione przez Sąd Rejonowy zeznania wskazanych w apelacji świadków w sposób nie budzący wątpliwości wskazują na sprawstwo oskarżonego. A. B. zeznał bowiem (k.49- 50 akt II K 487/20) i potwierdził prawdziwość swoich twierdzeń (k.64-65), że to oskarżony wraz z towarzyszącą mu kobieta dokonali zaboru aparatu fotograficznego. Faktem jest, że świadek ten przed Sądem Rejonowym nie deklarował już w tym zakresie pewności, jednak podtrzymał swoje zeznania co do gróźb związanych z zapowiedzią wezwania policji i podał, że T. J. częściowo naprawił szkodę, przekazując mu kwotę 100 zł. Skoro oskarżony w sposób agresywny, bo w tych kategoriach odbierać należy kierowanie gróźb karalnych sprzeciwiał się wezwaniu przez pokrzywdzonego policji, to taka jego postawa wskazuje w ocenie Sądu na sprawstwo. Podnieść dodatkowo należy, że gdyby T. J. aparatu fotograficznego nie zabrał, to nie miałby żadnego interesu w przekazywaniu A. B. pieniędzy tytułem częściowej rekompensaty. Co więcej, J. M. zeznała (k. 124-125 akt II K 487/20 i k. 80), że T. J. w dniu 1 czerwca 2020r. a zatem w dacie kradzieży na szkodę A. B. proponował jej do sprzedaży aparat fotograficzny. Świadek wprawdzie przedmiotu owego nie widziała, lecz powyższe okoliczności, oceniana na kanwie zasad doświadczenia życiowego w sposób jednoznaczny wskazują na sprawstwo oskarżonego.

Żadnych wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego nie pozostawiają relacje T. P., który w sposób dokładny i konsekwentny opisał sekwencje zdarzeń z jego udziałem oraz z udziałem oskarżonego (k.28-29 akt II K 455/21 i k. 65). Brak jest racjonalnego powodu do negowania jego zeznań w aspekcie wiarygodności tym bardziej, że świadek wyraźnie starał się rozdzielać spostrzeżenia od domniemań. Podnieść przy tym należy, że skradzione z jego mieszkania przedmioty znalezione zostały w samochodzie pokrzywdzonego po podjętej przez T. J. i M. S. próbie ucieczki (k. 33-35 i 73 akt II K 455/21). W tym jednak zakresie apelacja obrońcy i oskarżonego nie są pozbawione słuszności w odniesieniu do wartości zabranego aparatu telefonicznego. Pokrzywdzony pierwotnie określił ja na kwotę 500 zl, co podtrzymał na rozprawie a następnie podał (k.128), że wartość ta opiewa na kwotę około 800 zł a w związku z kradzieżą ,,musiał przejść na abonament”, co spowodowało jego straty na poziomie 1000 zł. W ocenie Sądu przedmiotem kradzieży nie może być abonament związany z telefonem komórkowym, stanowiącym przedmiot zaboru. W istocie bowiem sprawca kradzieży telefonu komórkowego pozbawia użytkownika również możliwości korzystania z abonamentu, który stanowi pewną wartość majątkową, jednak abonament, nie będąc rzeczą ruchomą, nie stanowiąc desygnatu pojęć użytych w art. 115 § 9, definiującym pojęcie rzeczy ruchomej, oraz nie będąc rzeczą ruchomą w rozumieniu art. 278 § 1, nie może stanowić przedmiotu kradzieży. Skoro tak i skoro nie istnieje dowód pewny wskazujący, że wartość zabranego telefonu przekracza deklarowana początkowo przez pokrzywdzonego kwotę 500 zł, to czyn ten zakwalifikować należało jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 2 § 1 kw i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk postępowanie w tym zakresie należało umorzyć. Co bowiem istotne, Sąd w treści zaskarżonego wyroku nie ustalił istnienia po stronie oskarżonego z góry powziętego zamiaru, ograniczając się tylko do umieszczenia w kwalifikacji prawnej art. 12 § 1 kk. Zważywszy na kierunek wywiedzionych apelacji w postepowaniu odwoławczym nie było możliwości uzupełnienia opisu zachowań T. J. o ten element a co więcej, brak jest ku temu podstaw faktycznych. Wszak zamiaru sprawcy domniemywać nie wolno a brak jest dowodu, by oskarżony jeszcze przed dokonaniem zaboru samochodu zakładał dokonanie kradzieży telefonu, kluczy do mieszkania i przedmiotów, znajdujących się w mieszkaniu pokrzywdzonego. Pamiętać należy, że sprawcy początkowo dokonali zaboru pojazdu, następnie telefonu i kluczy a na końcu okradli mieszkanie. Taka sekwencja zdarzeń wskazuje, że początkowo ich zamiar sprowadzał się li tylko do kradzieży samochodu tym bardziej, że nie mogli oni wiedzieć o posiadaniu przez ofiarę telefonu i kluczy. Zrodziło to konieczność wyeliminowania z kwalifikacji prawnej i podstawy wymiaru kary art. 12 § 1 kk.

Faktem jest, że P. B.- na rozprawie głównej (k. 66) nie pamiętał przebiegu zdarzeń i nie wykluczył, że przekazał oskarżonemu rower z prośba o jego spieniężenie. Dodał jednak, że nie otrzymał od T. J. ani roweru, ani pieniędzy a jednocześnie potwierdził prawdziwość poprzednio złożonych zeznań. Z owych twierdzeń jednoznacznie wynika, że oskarżony dokonał kradzieży przedmiotowego roweru, co potwierdził również M. S. ( k.145-146 akt II K 487/20), P. K. i K. J., który od oskarżonego rower nabył. W zakresie dokonania oszustwa na szkodę ostatniego z wymienionych podnieść należy, że Sąd Najwyższy, na gruncie wielu rozstrzyganych spraw, trafnie stwierdzał, że czyn sprawcy kradzieży mienia, czy też kradzieży z włamaniem, polegający na tym, że sprawca ten następnie mienie to sprzedaje, wprowadzając nabywcę w błąd, tylko co do tego, że jest właścicielem tego mienia w następstwie czego doprowadza nabywcę do takiego rozporządzenia mieniem, które - w wypadku ujawnienia kradzieży - może okazać się dla niego niekorzystne - nie stanowi odrębnego przestępstwa oszustwa. Sprzedaż w takich warunkach skradzionej rzeczy nie powinna być traktowana jako odrębne przestępstwo, lecz jako tzw. czyn następczy współukarany (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 lutego 2010 r., III KK 276/09, LEX nr 577201; z dnia 9 grudnia 2009 r. V KK 313/09, LEX nr 553743). Zrodziło to powinność uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu, opisanego w punkcie VI części wstępnej zaskarżonego wyroku i uchylenia rozstrzygnięcia, zawartego w punkcie IX jego części dyspozytywnej.

W kwestii kradzieży farb do włosów oskarżony nie negował swojego sprawstwa a wynika ono wprost z relacji M. S., która je u oskarżonego widziała ( k.145-146 akt II K 487/20) i J. M., której oskarżony próbował je sprzedać a po części także z zeznań pokrzywdzonego. Poprawność dokonanej przez Sąd Rejonowy w tej materii oceny materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń. P. R. wprawdzie nie wiedział, kto mu zabrał samochód i podał, że jego kolega mu powiedział, iż widział w tym aucie oskarżonego. Podnieść jednak należy, że na zapisie monitoringu na stacji paliw z dnia 8 lipca 2020 r. jest widoczne, jak T. J. kradnie paliwo i porusza się tymże skradzionym pojazdem (k.114 akt II K 487/20). W tym zakresie właściwą kwalifikacja prawna czynu powinien być, jak się wydaje art. 289 § 2 kk. Przewidziana w tym przepisie sankcja jest jednak surowsza, aniżeli w art. 278 § 1 kk co z uwagi na kierunek apelacji wyłącza możliwość dokonania zmian w tej materii. Zeznania J. B. (k. 166-167 akt II K 487/20 i k 109) nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w zakresie kradzieży dowodu osobistego i karty płatniczej.

Konieczność dokonania w zaskarżonym wyroku opisanych wyżej zmian spowodowała odpowiednie obniżenie wymiaru na nowo ukształtowanej kary łącznej i sprawiła, że częściową akceptację zyskały zarzuty odnoszące się do kwestii wymiaru kary. Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara łączna pozbawienia, przy wyeliminowaniu skazania za dwa czyny i ograniczeniu przedmiotowego zakresu trzeciego jest w ocenie Sądu istotnie rażąco surowa. Obliguje to do jej obniżenia do poziomu roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych występków z pkt III i XI,

2. wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty okazały się częściowo zasadne a co za tym idzie również zawarte w nich, korelujące z zarzutami wnioski zasadne są po części zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości w zakresie sprawstwa i winy z wyłączeniem dwóch zachowań.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacjach i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w zakresie, opisanym w punkcie I i II części rozstrzygającej.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany zaskarżonego wyroku podane zostały wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowi przepis art. 624 § 1 k.p.k. Oskarżony nie posiada majątku, ani dochodów, orzeczona została wobec niego kara pozbawienia wolności a co za tym idzie uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby nadmiernie uciążliwe. Z tego powodu Sąd odstąpił od obciążania go tymi należnościami.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca, oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana