Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka801/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 7 września 2023r. w sprawie II K 269/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja adw. M. S. (2)

I. I błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia w postaci przyznania bezkrytycznie waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej oraz świadkom: A. W., I. K., A. K., J. S. (1), Z. S. oraz M. S. (1), w sytuacji gdy mając na uwadze dokumentację medyczną, dokumentację postępowania RDS 12/16, zapis monitoringu sklepu z dnia 30.06.2017 r., treść uzasadnienia postanowienia z dnia 10.09.2021 r., wyroku rozwodowego z dnia 23.05.2022 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze sygn. I C 1159/21 oraz wyjaśnienia oskarżonego, nie sposób uznać, iż Ł. H. w okresie od stycznia 2012 r. do maja 2022 r. znęcał się nad swoją ówczesną żoną J. H.,

II. II naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez skazanie oskarżonego za okres od stycznia 2012 r. do 26.12.2015 r. w sytuacji, gdy postępowanie karne zostało prawomocnie umorzone postanowieniem o umorzeniu dochodzenia z dnia 21.02.2016 r. wobec braku znamion czynu zabronionego RSD 12/16, DK 29196/16, a które to postępowanie nie zostało podjęte przez prokuratora, co narusza art. 328 § 1 k.p.k.,

III. orzeczenie rażąco niewspółmiernie surowej kary poprzez wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczenie zakazu zbliżania się na 10 m do pokrzywdzonej przez okres 5 lat, jak też nawiązki w wymiarze 15.000 zł w sytuacji przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu, mając na uwadze okoliczności przedmiotowe tj., że oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonej obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała, środek kamy oraz nawiązka winny zostać wymierzone w znacznie niższym wymiarze.

Apelacja adw. K. S.

1) 1 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy ustaleniach faktycznych zeznań świadków P. W., G. W. i K. H., które zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne, a zatem powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych i z których treści wynika, iż pomiędzy Pokrzywdzoną J. S. (2) a Oskarżonym Ł. H. dochodziło do konfliktów i kłótni małżeńskich, Pokrzywdzona J. S. (2) prowokowała kłótnie, robiąc sceny zazdrości Oskarżonemu Ł. H., a ponadto świadkowie P. W., G. W. i K. H. nie byli świadkami stosowania przemocy fizycznej i psychicznej Oskarżonego Ł. H. wobec Pokrzywdzonej J. S. (2),

2) 2 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy ustaleniach faktycznych dowodu z zeznań świadka M. W., które zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne, a zatem powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych i z których treści wynikają warunki i właściwości osobiste Pokrzywdzonej J. S. (2), która zachowywała się wulgarnie i agresywnie wobec świadka M. W. i prowokowała kłótnie z Oskarżonym Ł. H., robiąc sceny zazdrości Oskarżonemu Ł. H.,

3) 3 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 k.p.k. poprzez częściowe pominięcie przy ustaleniach faktycznych dowodu z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej, które zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne, a zatem powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych i z których treści wynika, że u Pokrzywdzonej J. S. (2) rozpoznano chorobę psychiczną — depresję, a ponadto z których nie wynika mechanizm i okoliczności powstałych uszkodzeń ciała, w całości opierając się w tym zakresie na wywiadzie i informacjach uzyskanych od Pokrzywdzonej J. S. (2),

4) 4 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 k.p.k. poprzez częściowe pominięcie przy ustaleniach faktycznych dowodu z dokumentów w postaci materiałów umorzonego postępowania przygotowawczego o sygn. akt: RSD-12/19, które zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne, a zatem powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych i z których treści wynika, że pomiędzy Pokrzywdzoną J. S. (2) a Oskarżonym Ł. H. istniał konflikt małżeński, Pokrzywdzona J. S. (2) leczyła się psychiatrycznie oraz dobrowolnie i przez nikogo nieprzymuszona cofnęła wniosek o ściganie przestępstwa przeciwko Oskarżonemu Ł. H.,

5) 5 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art 410 k.p.k., poprzez pominięcie przy ustaleniach faktycznych dowodu z dokumentów w akt sprawy o rozwód Pokrzywdzonej J. S. (2) i Oskarżonego Ł. H. oraz sprawy o zaprzeczenie ojcostwa z wniosku Pokrzywdzonej J. S. (2) przeciwko Oskarżonemu Ł. H. i M. H. (1), z których treści wynika, że zarówno Pokrzywdzona J. S. (2) jak i Oskarżony Ł. H. zachowywali się niewłaściwie wobec siebie, używając siły fizycznej, obrażając się przy użyciu wulgarnych słów, a Pokrzywdzona J. S. (2) prowokowała takie sytuacje szarpiąc Oskarżonego Ł. H., nachodząc Oskarżonego Ł. H. i robiąc mu sceny zazdrości, a także dopuszczając się zdrady małżeńskiej ze znajomym Oskarżonego Ł. H., z którym poczęła w trakcie związku małżeńskiego małoletnie dziecko,

6) 6 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. W. i błędne przyznanie wiarygodności tym zeznaniom, z uwagi na ich logiczność, konsekwentność i spójność ze sobą i innymi dowodami, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem świadek A. W. nie była bezpośrednim świadkiem stosowania przemocy fizycznej przez Oskarżonego Ł. H. wobec Pokrzywdzonej J. S. (2) i jej zeznania oparte są na domniemaniach, a ponadto świadek A. W. jest koleżanką Pokrzywdzonej J. S. (2) i jej zeznania zmierzały do pomocy koleżeńskiej i obciążenia Oskarżonego Ł. H., którego nadto obwiniała za zwolnienie z pracy,

7) 7 obraza przepisu postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka I. K. i błędne przyznanie wiarygodności tym zeznaniom, z uwagi na okoliczność bycia naocznym świadkiem sytuacji o której opowiadała Pokrzywdzona, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem świadek I. K. nie był bezpośrednim uczestnikiem sytuacji, o której zeznawał, nie znał przyczyn tej sytuacji oraz nie obserwował jej od początku, a widział jedynie jej fragment, a co za tym idzie, jego zeznania oparte są jedynie na domniemaniach zaobserwowanej części sytuacji między Pokrzywdzoną J. S. (2) a Oskarżonym Ł. H.,

8) 8 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. K. i błędne przyznanie wiarygodności tym zeznaniom, z uwagi na ich logiczność, konsekwentność i spójność ze sobą i innymi dowodami, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem świadek A. K., z którym Pokrzywdzona J. S. (2) zdradziła Oskarżonego Ł. H. oraz z którym ma wspólne małoletnie dziecko, poczęte w trakcie związku małżeńskiego z Oskarżonym Ł. H., miał powody by swoimi zeznaniami pomóc Pokrzywdzonej J. S. (2) i obciążyć Oskarżonego Ł. H.,

9) 9 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków J. S. (1), Z. S. i M. S. (1) i błędne przyznanie wiarygodności tym zeznaniom, z uwagi na ich logiczność, konsekwentność i spójność ze sobą i innymi dowodami, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takich wniosków, albowiem świadkowie J. S. (1), Z. S. i M. S. (1) nie byli bezpośrednimi świadkami stosowania przemocy fizycznej lub psychicznej przez Oskarżonego Ł. H. wobec Pokrzywdzonej J. S. (2) i ich zeznania oparte są w przeważającej mierze na informacjach uzyskanych od Pokrzywdzonej J. S. (2), a częściowo jak w przypadku Z. S. i M. S. (1) od nieznanych i nieujawnionych osób trzecich, a ponadto świadkowie Ci są osobami najbliższymi dla Pokrzywdzonej J. S. (2) i ich zeznania zmierzały do pomocy osobie najbliższej Pokrzywdzonej J. S. (2) i obciążenia Oskarżonego Ł. H.,

10) 10 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań Pokrzywdzonej J. S. (2) i błędne przyznanie wiarygodności tym zeznaniom, z uwagi na ich logiczność, konsekwentność i spójność z zeznaniami innych osób przesłuchanych w charakterze świadków, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem osoby przesłuchane w charakterze świadków nie były bezpośrednimi świadkami zdarzeń o których zeznawała Pokrzywdzona, czerpiąc wiedzę przede wszystkim od Pokrzywdzonej, a ponadto zachodzi korelacja czasowa pomiędzy toczącym się postępowaniem rozwodowym Pokrzywdzonej i Oskarżonego z wszczęciem niniejszego postępowania, a także Pokrzywdzona składała uprzednio zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przeciwko Oskarżonemu i dobrowolnie cofnęła wniosek o ściganie, co wskazuje na okoliczność, że jej zeznania miały poprawić sytuację procesową w toku postępowania o rozwód oraz obciążyć Oskarżonego Ł. H.,

11)11 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień Oskarżonego Ł. H. i brak przyznania wiarygodności tym wyjaśnieniom, przy jednoczesnym braku wskazania konkretnych przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji tej wiarygodności odmówił, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem wyjaśnienia Oskarżonego Ł. H. były konsekwentne i spójne, a przede wszystkim szczere, bowiem Oskarżony Ł. H. od początku postępowania współpracował z organami ścigania składając wyjaśnienia w sprawie, wskazując na istniejące w jego małżeństwie konflikty i spory, a ponadto pozostają w korekcji z materiałem dowodowym w postaci akt sprawy o rozwód i zaprzeczenie ojcostwa,

12) 12 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka M. H. (2) i brak przyznania wiarygodności tym zeznaniom przy jednoczesnym braku wskazania konkretnych przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji tej wiarygodności odmówił i błędne przyjęcie, że miały one na celu uchronienie Oskarżonego Ł. H. od odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem zeznania tego świadka były szczere i wskazywały na konflikt małżeński w związku Pokrzywdzonej i Oskarżonego Ł. H., z dopuszczaniem się z obu Stron niewłaściwych zachowań,

13) 13 obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z dokumentów w postaci zdjęć (koperta z zawartością 7 zdjęć) i przyznanie tym dokumentom waloru wiarygodności, przy jednoczesnym braku wskazania konkretnych przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji tej wiarygodności dokumentom tym nadał, podczas gdy ich prawidłowa analiza nie uprawniała Sądu pierwszej instancji do takiego wniosku, albowiem ze zdjęć tych nie wynika kiedy zostały one wykonane, przez kogo oraz czy dotyczyły uszkodzeń ciała Pokrzywdzonej J. S. (2) odniesionych wskutek zachowania i działania Oskarżonego Ł. H.,a wskutek powyższych błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony Ł. H. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, a opisanego szczegółowo w części wstępnej wyroku, co skutkowało jego bezpodstawnym skazaniem.

14 rażąca niewspółmierność kary 1 (słownie: jednego) roku i 8 (słownie: ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, która narusza dyrektywy wymiaru kary poprzez nienadanie odpowiedniego znaczenia okoliczności mającej wpływ na wymiar kary w postaci czasookresu popełnionego czynu, a ponadto poprzez nieuwzględnienie okoliczności łagodzącej w postaci zachowania się Pokrzywdzonej J. S. (2) i popełnienia przestępstwa ze znacznym jej przyczynieniem się, podczas gdy nadanie okoliczności mającej wpływ na wymiar kary odpowiedniego znaczenia, a ponadto uwzględnienie okoliczności łagodzącej winno skutkować wymierzeniem Oskarżonemu Ł. H. kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadne są zarzuty, podniesione przez adw. M. S. (2) w punktach II i III apelacji oraz zarzut 14, zawarty w apelacji adw. . K. S. Postanowieniem z dn. 21.02 2016 prowadzone w sprawie znęcania się nad J. H. w okresie od 2010roku do 26 grudnia 2015r. dochodzenie zostało prawomocnie umorzone (k.36) i nie zostało ono w późniejszym okresie podjęte. Doprowadziło do wygaśnięcia skargi publicznej w tym zakresie, gdyż nie zastosowano instytucji procesowych pozwalających na jej odzyskanie. Uprzednie prawomocne umorzenie postępowania było bowiem wyrazem rezygnacji z tego uprawnienia i bez zastosowania instytucji przewidzianych w art. 327 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 328 k.p.k. prokurator nie dysponuje prawem do skargi publicznej i nie może go odzyskać w sposób dorozumiany w drodze kontynuowania czynności procesowych w ramach dotychczasowego postępowania lub ich przeprowadzenia w innym postępowaniu. Nie odzyskanie tego prawa w opisany wyżej sposób stanowi jedną z ujemnych przesłanek procesowych - wymienioną w art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.( por. post. SN z dnia 19 listopada 2009 r., V KO 78/09, LEX nr 608808, post. SA w Katowicach z dnia 27 lipca 2011 r., II AKz 416/11, LEX nr 1102930). Dodatkowo podnieść należy, że Ł. H. w okresie od 27 stycznia 2021r. do 1 marca 2021r. i od 11 maja 2021r. do 3 sierpnia 2021r. był tymczasowo aresztowany a w związku z tym w tych okresach nie dokonywał, bo nie mógł dokonywać żadnych czynności, składających się na ustawowe znamiona występku znęcania. Powyższe obligowało do dokonania korekty przypisanego oskarżonemu okresu przestępczej działalności. Zarzut I zawarty w apelacji obrońcy jest natomiast bezzasadny i to tak od strony formalnej, jak też merytorycznie. Prawidłowo podniesiony od strony formalnej zarzut winien opierać się bowiem na pierwotnej przyczynie uchybienia, a nie na dalszych skutkach, które to uchybienie powoduje. Jeżeli błędne ustalenie faktyczne jest tylko skutkiem obrazy prawa procesowego, np. art. 7 kpk, to należy podnieść jedynie zarzut oparty na podstawie określonej w art. 438 pkt 2 k.p.k., a wady w zakresie ustaleń faktycznych wskazać jako następstwo tego uchybienia, tj. chociażby potencjalny wpływ na treść wyroku. Zarzut oparty na przyczynie odwoławczej wymienionej w art. 438 pkt 3 k.p.k. winien być podniesiony wówczas, gdy błędne ustalenia faktyczne stanowią pierwotną przyczynę uchybienia, tj. wtedy, gdy co do danego uchybienia apelujący nie kwestionuje sposobu procedowania, w szczególności sposobu gromadzenia dowodów i ich oceny. Chodzi zatem o sytuację, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody - też co do wiarygodności - sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają (błąd dowolności) albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (błąd braku). Uznając, że intencją skarżącego było zarzucenie Sądowi Rejonowemu obrazy art. 7 kpk i dostrzegając, że zarzuty takie zostały podniesione również w apelacji adw. K. S. w punktach od 6 do 13 stwierdzić należy, co następuje. Kontrola instancyjna oceny dowodów sprowadza się do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej, logicznej albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji, bo jeśli ocena ta pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., to nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym i to nawet wówczas, gdyby sąd odwoławczy orzekając w pierwszej instancji dowody te ocenił odmiennie (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 1 marca 2018 r., II AKa 6/18, LEX nr 2487671, wyrok SN z dnia 27 lutego 2018 r., III KK 286/17, LEX nr 2559388). W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ustrzegł się błędów niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów, błędności rozumowania i wnioskowania a co za tym idzie dokonana ocena pozostaje pod ochrona art. 7 kpk. Zeznania świadków K. H., G. i P. W., M. W. słusznie zostały przez Sąd Rejonowy ocenione, jako nie cechujące się znaczeniem, skoro osoby te nie posiadały żadnej istotnej wiedzy w zakresie przebiegu zdarzeń. Trafnie Sąd ten odmówił co do zasady waloru wiarygodności relacjom M. H. (2)- matki oskarżonego oraz samego oskarżonego i stanowisko to przekonująco umotywował w pisemnym uzasadnieniu. Na aprobatę zasługuje również dokonana przez Sąd I instancji ocena wiarygodności zeznań M., Z. i J. S. (1), pokrzywdzonej J. S. (2) (H.), A. K., I. K. i A. W. oraz dowodów w postaci nagrania, protokołu oględzin płyty CD, kwestionariusza Niebieskiej Karty, zdjęcia, kopii materiałów umorzonego postępowania, kopii dokumentacji medycznej oraz wydruków wiadomości. Słusznych w tej sytuacji dokonał Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych i dokonał właściwej subsumpcji zachowania się oskarżonego. Przestępstwo znęcania się należy bowiem do kategorii przestępstw wieloczynowych o zbiorowo określonych czynnościach wykonawczych. Jego cechą charakterystyczną jest powtarzalność naruszania przez sprawcę dobra chronionego prawem i oznacza zazwyczaj systematycznie powtarzające się zachowanie złożone z jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra. Znęcanie się fizyczne polega na zadawaniu cierpień ciału drugiego człowieka w różny sposób i może ono przybierać postać bicia, kopania, szarpania i wykręcania rąk. Znęcanie psychiczne polega na zadawaniu cierpień psychice ofiary, w tym przez obrażanie, poniżanie, wyszydzanie, straszenie i wyrzucanie z domu.Nie sposób zatem w innych kategoriach, niż sprawstwo występku znęcania odbierać opisanej w zaskarżonym wyroku aktywności oskarżonego. W tym jednak zakresie wskazać należy, że rację mają oboje skarżący kwestionując wymiar kary. Do podstawowych elementów, jakie wymiar ów limitują należy stopień winy sprawcy, warunkowany natężeniem jego złej woli, co w przedmiotowej sprawie przekłada się na czasookres działania i nasilenie realizacji ustawowych znamion popełnionego przez oskarżonego przestępstwa. Czasookres ten z podanych wyżej powodów został wydatnie skrócony, co obliguje do odzwierciedlenia tej sytuacji przy kształtowaniu prawnokarnej represji. Uszło również uwadze Sądu, że fizyczne znęcanie się nad pokrzywdzoną miało postać li tylko naruszania jej nietykalności cielesnej. Ustalenie takie wprost wynika z treści wydanego wyroku. Co więcej, nie sposób nie odwołać się w tej materii do zasad doświadczenia życiowego. Pokrzywdzona jest bowiem osoba w pełni zdrową psychicznie i sprawna intelektualnie. Gdyby znęcanie się nad nią miało postać znacznie nasilonego, to z pewnością J. S. (2) przerwałaby tę sytuacje znacznie wcześniej i nie dopuściłaby do jej trwania przez okres 5 lat. Bez przeszkód mogła ona w tym okresie niejednokrotnie inicjować postepowanie karne, podjąć działania zmierzające do zaprzestania wspólnego zamieszkiwania z oskarżonym, odpowiednio wcześniej zainicjować procedurę niebieskiej karty i złożyć pozew rozwodowy. Do tej ostatniej sytuacji wprawdzie doszło, lecz strony prowadziły w tej materii spór w zakresie winy. Nie sposób zatem nie skojarzyć, że korzystny wyrok w sprawie o znęcanie byłby pomocny w kwestii winy oskarżonego w postepowaniu rozwodowym. Zważyć przy tym należy, że podstawowym celem kary za przestępstwo jest wdrożenie sprawcy do przestrzegania porządku prawnego i ochrona ofiary na przyszłość. Cele te osiągnięte zostaną, z uwzględnieniem powyższych rozważań poprzez orzeczenie kary dla oskarżonego dolegliwej, stosunkowo długotrwałej, lecz o charakterze wolnościowym. Z kolei skutecznym środkiem chroniącym pokrzywdzoną jest słusznie orzeczony środek karny w postaci zakazu kontaktów i zakazu zbliżania się na okres 5 lat, przy czym odległość 100 metrów jawi się jako nieracjonalna. Za bezzasadne w stopniu oczywistym uznać natomiast należy sformułowane przez adw. K. S. zarzuty, opisane w punktach od 1 do 5. Wszak obraza art. 410 k.p.k. zachodzi tylko wówczas, gdy przy wyrokowaniu sąd posługuje się materiałem dowodowym nieujawnionym na rozprawie bądź częścią materiału ujawnionego. Obraza tego przepisu nie zachodzi, gdy sąd dokonuje ustaleń jedynie na podstawie niektórych dowodów, bo pozostałe dowody uznał za niewiarygodne (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2019 r. II AKa 168/18, LEX nr 2718746). Skarżąca nie dostrzegła, że wszystkie opisane przez nią w tychże punktach dowody nie tylko zostały przez Sąd Rejonowy przeprowadzone, ale także poddane w pisemnym uzasadnieniu ocenie. Ta konstatacja wprost wyklucza zasadność naruszenia art. 410 kpk, co jak się wydaje nie wymaga szerszego komentarza, bo wynika ona również wprost z treści art. 410 kpk.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacjach zarzuty nie okazały się w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego zasadne a co za tym idzie również zawarte w nich, korelujące z zarzutami wnioski zasadne nie są.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego oraz orzeczenia środka karnego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacji i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku dotyczy czasookresu popełnienia przestępstwa, wymiaru kary a częściowo także środka karnego

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany zaskarżonego wyroku podane są wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wywiedzione przez obrońców apelacje okazały się po części części zasadne. W tej sytuacji, zgodnie z unormowaniami, zawartymi w art. 633 kpk i art. 636 § 2 kpk zasadne jest zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana