Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 801/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 marca 2024 roku, II Wydział Karny, sygn. akt II K 1039/20 przeciwko M. W.

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

M. W.

Oskarżony jest osobą karaną

Karta karna k. 1945-1947

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...) k. 1938

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja prokuratora

Lp.

Zarzuty prokuratora

1.



błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na niesłusznym stwierdzeniu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do uznania za winnych oskarżonych popełniania czynu z art. 245 k.k. przyjętej kwalifikacji w akcie oskarżenia a polegający na wyrażeniu poglądu, że wyczerpuje znamiona innego czynu określonego wyrażającego się w przyjętej kwalifikacji prawnej z art. 191 § l k.k. , w sytuacji gdy prawidłowa ocena zgromadzonego, materiału dowodowego prowadzi do wniosku odmiennego i w oparciu o analizę materiału dowodowego wskazuje, że działanie oskarżonych związane z wyrządzenie szkody osobistej i użycia groźby, przemocy fizycznej bezprawnej stanowiło element niezbędny do osiągnięcia wpływu na osoby w związku ze złożonym w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Komendę Stołeczną Policji w W. zeznań przez nie i nastwione było na osobę M. i D. K. (1) już przesłuchiwanych w charakterze świadka, które to zeznania miały istotne znaczenie i stanowiły wiadomości o zdarzeniu badanym w tymże postępowaniu, jako osób, które w przyszłości zostaną wezwane do złożenia zeznań co wiązała się z bliższym lub dalszym okresie z koniecznością oczywistą wystąpienia w roli świadka, a co zatem idzie, ustalenie że istnieją podstawy kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego jako określonego w art. 245 k.k. przy czym zarzucanego M. W. w ramach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § l k.k. - co skutkowało wyciągnięcie sprzecznych argumentów w stosunku do prawidłowo wyciągniętych wniosków, które stoją z sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego skutkujący uznanie czynu zarzuconego z art. 245 k.k. jako czynu niewłaściwe z kwalifikowanego z art. 191 § l k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Przed przystąpieniem do omówienia apelacji prokuratora podnieść należy kilka kwestii porządkujących. Zdziwienie budzi chaotyczny i niestaranny sposób zredagowania apelacji, występowania w niej licznych sprzeczności, czy niedokończonych zdań. Jak wynika z petitum apelacji wyrok został zaskarżony na niekorzyść oskarżonych – bez wskazania ich danych personalnych. Zakres apelacji został określony jako w całości, a zarzut błędnych ustaleń faktycznych odnosił się jedynie do jednego czynu przypisanego oskarżonemu M. W.. Ponadto prokurator w uzasadnieniu apelacji wskazał, że „O ile można uznać za słuszne orzeczenie sądu wyrażające się w przyjętych kwalifikacjach dot, czynów z aktu oskarżenia w I, II, III i V gdzie sąd przeprowadził w toku postępowania sądowego dowody, które skutkowały ustaleniem prawidłowego stanu faktycznego w zakresie sprawstwa i winy M. W. to jednak nie można zgodzić się z twierdzeniem dot. oceny czyn IV zarzucanego M. W. a w punkcie VI B. B. (2)”. W uzasadnieniu apelacji prokurator czyniąc uwagi również w stosunku do B. B. (2) nie dostrzega, że nie składał wniosku o sporządzenia uzasadnienia w sprawie B. B. (2). Wniosek o sporządzenie uzasadnienia został wyraźnie określony jako „w stosunku do M. W.”. Wyrok w sprawie oskarżonego B. B. (2) uprawomocnił się na etapie sądu pierwszej instancji. Również wniosek apelacji utrudniał zorientowanie się co do zakresu przedmiotowego i podmiotowego apelacji, skoro – pomimo treści zarzutu – prokurator wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

2.  Prokurator na rozprawie apelacyjnej oświadczył, iż apelacja z dnia 5 września 2024 roku dotyczy wyłącznie oskarżonego M. W. w zakresie czynu określonego w wyroku pkt I.1.d (czyn 4 aktu oskarżenia) oraz w takim zakresie ją poparł. I tak też będzie podlegać rozpoznaniu.

3.  Apelacja prokuratora odnosząca się do czynu przypisanego w wyroku pkt I.1.d w ramach czynu 4 zarzucanego w akcie oskarżenia jest niezasadna. Sąd pierwszej instancji rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej. Zgromadzone dowody sąd ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego a w następstwie w ten sposób dokonanej oceny ustalił prawidłowo stan faktyczny. W uzasadnieniu wyroku, sąd odniósł się do całokształtu materiału dowodowego sprawy wskazując, które dowody, ewentualnie w jakiej części, uznał za wiarygodne, a którym atrybutu takiego odmówił. Argumentacja sądu odnosząca się do czynu przypisanego w punkcie I. 1. d jako rzeczowa i logiczna, zasługuje na aprobatę.

4.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie pozwala na przypisanie oskarżonemu występku z art. 245 k.k. Sąd słusznie zauważył, że do strony podmiotowej tego czynu należy znamię, aby sprawca działał w celu wywarcia wpływu na określone w przepisie osoby. Z tego względu przestępstwo to może być popełnione umyślnie, tylko z zamiarem bezpośrednim o szczególnym zabarwieniu. Tymczasem materiał dowodowy nie wskazuje, że M. W. działał w celu wywarcia wpływu na świadka D. K. (1) i podejrzanego M. K.. Jego celem było bowiem swego rodzaju ukaranie ww. pokrzywdzonych za to, że ci uprzednio w innej sprawie złożyli odpowiednio zeznania i wyjaśnienia obciążające go, a nie to, aby ci podczas kolejnych ewentualnych przesłuchań zachowali się w pożądany przez niego sposób. Taki wniosek wypływa wprost z zeznań złożonych w niniejszej spawie przez wzmiankowanych pokrzywdzonych. Tych prawidłowych ustaleń nie zdołał podważyć prokurator, który nie zakwestionował oceny materiału dowodowego, wszak nie postawił zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k.

5.  Prokurator w uzasadnieniu apelacji (k. 1838) wskazuje, że „Dokonując oceny materiału dowodowego wskazać należy, iż sąd nie miał absolutnie żadnych wątpliwości, że zeznania świadka M. K. są w pełni wiarygodne.” Nie jest to jednak prawda. Jak wynika z uzasadnienia sądu pierwszej instancji „Podobnie jak do oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych M. W. i B. B. (3), również do oceny wiarygodności zeznań świadka M. K. należało podejść z daleko idącą ostrożnością. Wynika to z faktu, że ten w niniejszej sprawie występował w charakterze pokrzywdzonego, w związku z czym mógł on dążyć do przedstawienia oskarżonych w niekorzystnym świetle. Jednakże analiza zeznań M. K. w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie musi prowadzić do konstatacji, że co do zasady zasługują one na przyznanie im waloru wiarygodności.” (pkt 1.1.4.1.3.). Sąd nie miał natomiast żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka D. K. (1) i uznał je za w pełni szczere.

6.  Sąd pierwszej instancji nie stwierdził, że „wypowiedź M. K., który wskazał, że wcześniej był on dobry dla jego syna (k. 1457v) i że widzi w oskarżonym „potencjał dobrego człowiek” – k. 1458 co wskazuje że oskarżeni nie działali po to, aby wpłynąć na niego i jego syna w toku toczącego się innego postępowania karnego ale był to tylko odwet za obciążenie M. W. podczas wcześniejszych przesłuchań k. 580.”Sąd pierwsze instancji cytowaną część zeznań M. K. zacytował podczas omawiania wiarygodności jego zeznań i wywód w tym zakresie był szerszy „W pierwszej kolejności zauważyć należy, że pokrzywdzony nie dążył do tego, aby obciążać oskarżonych poprzez podawanie niekorzystnych dla nich okoliczności niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy. Wręcz przeciwnie – analizując jego zeznania sąd dostrzegł, że wskazywał on nie tylko na te elementy zachowania oskarżonych, które spowodowały, że sąd nie miał wątpliwości co do tego, że ci dopuścili się przypisanego im czynu, ale też zauważał okoliczności dla nich korzystne. Przede wszystkim wyraźnie wskazywał, w jaki sposób podczas przedmiotowego zdarzenia zachowywał się każdy z oskarżonych, podkreślając zdecydowanie dominującą rolę w tym zajściu M. W.. (…) Pokrzywdzony podkreślił też, że B. B. (3) podczas omawianego zdarzenia, w przeciwieństwie do drugiego oskarżonego, nie wypowiadał żadnych gróźb. Z kolei wypowiadając się o M. W., którego przecież uprzednio znał, M. K. wskazał, że wcześniej był on dobry dla jego syna (vide k. 1457v.) i że widzi on w oskarżonym „potencjał dobrego człowieka” (vide k. 1458).”

7.  Faktem jest, że M. K. będąc słuchany w toku postępowania przygotowawczego potwierdził, że w postępowaniu prowadzonym przez (...) w W. jego syn zeznawał na okoliczności sprawy prowadzonej przez (...), co nie było kwestionowane przez strony postępowania. Świadek zeznał wówczas między innymi „Ja byłem tak zdenerwowany, że nie jestem w stanie powtórzyć słów M., ale miał pretensje, że ja i mój syn podczas przesłuchania przez policjantów Komendy Stołecznej Policji podaliśmy jego dane jako tego który przyprowadził na moją posesję kradzione V.. (…) Ja z M. miałem taki układ, że on czasem przeprowadzał mi jakieś kradzione auto, ja chciałem się trochę odkuć finansowo, robiłem to aby zabrać gdzieś syna. Ja w dniu 2 sierpnia byłem zatrzymany i przesłuchiwany w pałacu M. nie wiem, czy po moich zeznaniach czy na podstawie własnych ustaleń policjanci zatrzymali również M. W.. Dzisiejsze zachowanie M. było ściśle powiązane ze zdarzeniem dnia 2 sierpnia. (…) Cały czas analizując tę sytuację to W. cały czas miał pretensje do mojego syna, że zeznał w pałacu M. na niego. (…) M. cały czas przeklinał groził cały czas miał pretensje. że policjanci z M. go zatrzymali, że był przypał z tym V. i że powiedział że samochód przyprowadził wujek M.” (k. 497-497v).

8.  Faktem jest, że czyn przypisany oskarżonemu miał miejsce po przesłuchaniu M. K. i jego syna D. K. (2) w związku z toczącym się postępowaniem w sprawie skradzionego samochodu. W postępowaniu tym M. K. ma status podejrzanego, a jego jedenastoletni syn– świadka. Rację ma sąd pierwszej instancji, że żaden dowód nie wskazuje, że M. W. działał w celu wywarcia wpływu na świadka D. K. (1) i podejrzanego M. K.. Zeznania M. K. zarówno te złożone w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego wskazują na to, że M. W. był niezadowolony z tego, że w ogóle złożyli zeznania i wyjaśnienia, a nie miało na celu wywarcie wpływu na zeznania czy wyjaśnienia, które już nastąpiły. To co mówił oskarżony do pokrzywdzonych i jak się zachowywał wskazuje, że jego celem było bowiem pewnego rodzaju ich ukaranie za to, że ci uprzednio w innej sprawie złożyli odpowiednio zeznania i wyjaśnienia obciążające go, a nie to, aby ci podczas kolejnych ewentualnych przesłuchań zachowali się w pożądany przez niego sposób. Co więcej świadek D. K. (2) był przesłuchiwany jako 11letnie dziecko i nie będzie już słuchany w toku postępowania, gdyż tak nakazuje procedura karna.

9.  Nie można zaprzeczyć, że działanie M. W. spowodowało bardzo poważne cierpienia psychiczne i ogromny stres u obu pokrzywdzonych, zakłóciło poczucie ich bezpieczeństwa, ale to nie świadczy o tym, że działał on w celu wpływania na treść ich zeznań czy wyjaśnień.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do sądu I instancji celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Brak jakichkolwiek podstaw do tego by sprawa miałaby być rozpoznawana ponownie przez sąd pierwszej instancji.

Apelacja obrońcy oskarżonego

Lp.

Zarzuty

1.

odnośnie pkt 1.1a błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść wyrażający się w uznaniu, iż jedynym dowodem potwierdzającym winę oskarżonego mogą być zeznania funkcjonariusza policji, relacjonującego bardzo dynamiczne zdarzenie, odnoszące się do oskarżonego wielokrotnie zatrzymywanego przez tego świadka, nie znajdujące potwierdzenia w innych dowodach, w sytuacji gdy prawidłowa ocena tych zeznań w kontekście całego zdarzenia winna skutkować wątpliwościami i uniewinnieniem oskarżonego od tego zarzutu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Apelacja obrońcy M. W. jest zasadna co do wadliwości przypisania oskarżonemu czynu w punkcie I.1.a, albowiem materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala bez żadnych wątpliwości dokonać takich ustaleń.

2.  Celem odtworzenia zdarzeń jakie miały miejsce w nocy z 16/17 kwietnia 2020 roku istotnym jest wskazanie, że miały one bardzo dynamiczny przebieg. Brało w nim udział sześciu policjantów A. S., T. O., T. W., R. C., P. U. i M. J.. Funkcjonariusze Policji, z zawiadomienia o przestępstwie wiedzieli, że w mieszkaniu do którego próbują wejść jest dwóch mężczyzn i kobieta. Prawdopodobnym było, że mężczyźni posiadają niebezpieczne narzędzia, czyli nóż oraz ewentualnie broń. Nie wiedzieli jaki jest status kobiety będącej w mieszkaniu. Po kilku próbach dostania się do wnętrza mieszkania, finalnie weszli przez balkon. To świadczy to tym, że wszystkie czynności były dokonywane w dużym stresie.

3.  Jedynym dowodem na to, że oskarżony miałby grozić J. S. (1) (obecnie O.) są zeznania funkcjonariusza Policji T. O.. W dniu 17 kwietnia 2020 roku złożył on obszerne zeznania, z których lektury można wywnioskować, że interwencja Policji była niebezpieczna. To świadek T. O. był tym policjantem, który dostał się do mieszkania przez okno. Z jego zeznań rysuje się następujący przebieg całego zdarzenia „Policjanci będący już na miejscu zabezpieczyli teren wokół tego bloku i z tego co mi wiadomo próbowali dostać się do tego mieszkania jednakże nikt im nie otwierał drzwi. Wskazane mieszkanie znajdowało się na parterze budynku. Ja udałem się na tyły tego budynku i przez okno świecąc latarką do wnętrza mieszkania zauważyłem w prawym rogu jednego z pokojów chowającego się mężczyznę. Mężczyzna ten w prawym ręku trzymał nóż z długim ostrzem. On leżał bokiem na tapczanie. W pewnym momencie zauważyłem jak znad podłogi unosi się co jakiś czas głowa jakieś kobiety, a ten mężczyzna ręką dociskał ją z powrotem do podłogi. Nóż który trzymał był bezpośrednio przy jej głowie. Z uwagi na fakt iż przy oknie stał stolik i było ono częściowe przysłonięte zasłoną i firaną nie widziałem dokładnie co dzieje się z tą dziewczyną. Zacząłem pukać do tego okna krzycząc, że jestem z Policji i nakazywałem otworzyć drzwi mieszkania oraz zaświecić światło wewnątrz mieszkania. Tuż za mną stał umundurowany policjant T. W.. Widziałem jak ten mężczyzna wziął do ręki telefon i jeszcze bardziej próbował się schować w róg pokoju. który oświetlałem latarką. On nadal trzymał ten nóż. Ja cały czas dobijałem się do tego okna i krzyczałem że jestem z policji oraz aby otworzono nam drzwi ewentualnie aby podszedł do okna i otworzył. W pewnym momencie od lewej strony tego pokoju do okna podszedł drugi mężczyzna. (…) mężczyzna ten cofnął się do wnętrza mieszkania i wtedy też zauważyłem że i on trzyma ręku nóż. (…) Z informacji od pokrzywdzonego wynikało również, że mężczyźni mieli przedmiot przypominający broń palną. (…) gdy pięścią kilkukrotnie uderzyłem w ramę drzwi balkonowych poczułem jak powoli zaczynają luzować się rygle zamka. Kilka razy uderzyłem i one odblokowały się co umożliwiło otwarcie drzwi balkonowych. Z uwagi na powyższe wbiegłem do wnętrza mieszkania a za mną wbiegł któryś z policjantów będących na miejscu. Z uwagi na dynamiczny rozwój sytuacji nie zwróciłam uwagi który to policjant. Pokoju do którego wbiegliśmy przez balkon nikogo nie zastaliśmy, następnie przez korytarz mieszkania do pokoju w którym wcześniej widziałem tych mężczyzn. Tam zastałem tych 2 mężczyzn siedzących na tapczanie i kobietę leżącą na podłodze przy ich nogach. Mężczyźni zostali obezwładnieni i odizolowani od siebie. (…) w trakcie dalszego wykonywania czynności okazało się że mężczyzną w białej koszuli okazał się M. W. ten drugi to S. R.. A kobieta to J. S. (1). Dziewczyna była wystraszona i zapłakana. W rozmowie oświadczyła, że mieszkanie to jest własnością jej dziadka która aktualnie przebywa w innym miejscu a ona miała do niego klucze. Powiedziała również że przebywała w nim tym z tymi mężczyznami bo jej grozili że zrobią krzywdę jej rodzinie. (…) W mojej obecności jak pilnowałem M. W. w jednym pokoju krzyczał na cały głos aby S. nic nam nie mówiła bo cyt. „ją za *****”. Wypowiedział przy mnie słowa cyt. „teraz będę musiał ją dojechać”. Były to ewidentne groźby zemsty z jego strony. Słyszałem również jak z drugiego pokoju S. R. krzyczał do tej dziewczyny słowa cyt. „nic nie mów frajerom.” (k. 50-51).

4.  W toku rozprawy głównej świadek podał, że zna oskarżonego M. W., gdyż wielokrotnie go zatrzymywał, zajmował się także ustaleniem miejsca jego pobytu i zatrzymaniem. Pomimo tego, że funkcjonariusz Policji dość dobrze pamiętał przebieg interwencji, zeznał „Nie przypominam sobie, aby podczas tej interwencji ktoś komuś groził. Przez okno widziałem jak M. W. trzymał nóż. Nie pamiętam, czy ktoś komuś mówił co ma mówić podczas przesłuchania.” (k. 1461).

5.  J. S. (1) będą słuchana po raz pierwszy w dniu 17 kwietnia 2020 roku w nocy zeznała, że po usłyszeniu pukania do drzwi „oni kazali schować się pod stół. Ja tam leżałam i płakałam ze strachu, po chwili ktoś wszedł do środka i okazało się że to policja.” Świadek nic nie mówiła o tym, by w trakcie interwencji Policji M. W. trzymał nóż przy jej głowie, nie mówiła nic o rzekomych groźbach jakie miał wypowiadać M. W. w toku zatrzymania (k. 39-40). Tego samego dnia po południu J. S. (1) była słuchana przez prokuratora i w trakcie tego przesłuchania zeznał, że wypiła tego dnia dużo alkoholu „I w pewnym momencie poczułam się źle i położyłam się do mojego pokoju. Nie pamiętam niczego. Jak się ocknęłam to usłyszałam pukanie do okna weszła policja potem wracałam z rodzicami z K. to otrzeźwiałam. Urwał mi się film jeszcze w mieszkaniu.” Nie potwierdziwszy pierwszych zeznań podała, że „ ani S. R. ani M. W. nie grozili mi, nie zmuszali mnie do tego, bym przebywała z nimi w tym mieszkaniu. (…) S. i M. na pewno do niczego mnie nie zmuszali. (…) ja nie boję się S., M. nie znam, nie mam do niego zaufania, słyszałam że kiedyś źle potraktował jakąś dziewczynę. W trakcie wejścia policji nikt niczym nie groził ani w ogóle mi niczym nie groził wcześniej.” (k. 68-69). Na rozprawie głównej J. O. zeznała, że „Nie pamiętam co M. W. i S. R. mówili do mnie przed przyjazdem policji, czy też już po tym jak policja była. Nie pamiętam takiej sytuacji, ktokolwiek mówił mi co mam zeznawać podczas ewentualnych zeznań (…) od razu zorientowałam się, że na miejsce zdarzenia przyjechali policjanci gdyż było wiele osób i zaczęli świecić latarkami w okna i mówić że to jest policja. Ja bałam się że zostaną wyważone drzwi i chciałam je otworzyć M. kazał mi położyć się na ziemię. Nie pamiętam czy ktoś mi wtedy groził ale słuchałam się wszystkiego co oni do mnie mówią. Nie pamiętam czy już po wejściu do mieszkania policjantów M. czy też S. mi grozili.” (k. 1645 (...)). Świadek słuchana po raz kolejny w obecności psychologa zeznała, że „Nie umiem sobie przypomnieć, czy ktoś tego dnia mi groził, na pewno bardzo się bałam. Nie przypominam sobie aby ktoś mi mówił co mam zeznawać a czego nie zeznawać na policji.” (k. 1691)

6.  Oskarżony M. W. nie przyznał się do wypowiadania gróźb do J. S. (1). Powiedział do niej, żeby nie wypowiadała głupot (k. 110). W toku rozprawy głównej przyznał się do wszystkich czynów, za wyjątkiem gróźb kierowanych do J. S. (1).

7.  R. C. funkcjonariusz Policji zeznał, „Po wejściu do mieszkania w środku z jednym z pokojów przebywali M. W., S. R. oraz J. S. (1)” R. C. był świadkiem rozpytania J. S. (1) po wejściu do mieszkania. Nie zeznał, by słyszał jakiekolwiek groźby ze strony M. W.. (k. 42-43).W toku rozprawy głównej świadek nie pamiętał interwencji i potwierdził wcześniejsze zeznania. Na pytania stwierdził „Nie pamiętam czy w mojej obecności mężczyźni, o których mowa w protokole mówili coś do tej kobiety o której też jest mowa w protokole.” (k. 1581).

8.  Funkcjonariusz Policji P. U. zeznał jedynie, że z M. J. udzielili wsparcia funkcjonariuszom Policji w miejscu gdzie mieli przebywać sprawcy uszkodzenia mienia, gróźb oraz posiadający broń. Potwierdził że zatrzymano S. R. i M. W. i podczas przeszukania posesji za garażami mieszczącymi się na tyłach posesji w przykrytej liśćmi ujawnili przedmiot przypominający broń (k. 261). W toku rozprawy świadek potwierdził udział w interwencji, wskazywał, że chodziło o przetrzymywanie kogoś w mieszkaniu. Pamiętał że była tam jakaś kobieta, która powiedziała że któryś z mężczyzn posiadał broń i wskazała miejsce gdzie została schowana. Świadek zeznał, że nie pamięta na tyle sytuacji, aby stwierdzić, czy ktoś wobec kogoś wypowiadał jakieś groźby, ani tego, czy ktoś mówił, co ktoś inny ma zeznawać (k. 1459).

9.  Funkcjonariusz Policji J. S. (2) zeznał na rozprawie głównej, że kojarzy M. W. z jednego z zatrzymań, dokonywał przeszukania takiego małego pomieszczenia a’la sypialnia i tam były narkotyki.

10.  Mając na uwadze tak zebrany w sprawie materiał dowodowy nie sposób bez żadnych wątpliwości ustalić, że oskarżony M. W. wypełnił znamiona czynu z art. 245 k.k.

11.  Przepis ten penalizuje zachowania polegające na używaniu przemocy lub groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka. Występek opisany w art. 245 k.k. może zostać popełniony wyłączenie z zamiarem bezpośrednim, gdyż przepis ten wprost wskazuje na celowy charakter działania sprawcy.

12.  Materiał zebrany w toku postępowania dowodzi, że rzekomą groźbę skierowaną do J. S. (3) słyszał jedynie jeden funkcjonariusz Policji z trzech przesłuchanych. Świadek ten zeznał, że oskarżony „krzyczał na cały głos”, czego nie słyszeli pozostali funkcjonariusze. Co więcej świadek O., o ile dość dobrze pamiętał całą interwencję zeznając przed sądem i jego zeznania są szczegółowe jak na upływ czasu, nie przypominał sobie żadnych gróźb ze strony oskarżonego W.. Takich gróźb nie słyszała również świadek J. S. (3), gdyż w żadnym z zeznań, a była przesłuchiwana cztery razy, nie pamięta by M. W. w jakikolwiek sposób jej groził jej celem wywarcia na nią wpływu.

13.  Nie przecząc, że oskarżony mógł wypowiadać jakieś treści, gdyż sam przyznał, że powiedział, do niej żeby nie wypowiadała głupot a S. R. mówił by „nic nie mówiła frajerom” to nie sposób uznać, by takie słowa można zakwalifikować jako groźbę bezprawną w rozumieniu art. 245 k.k. i art. 115 § 12 k.k.

Lp.

Zarzut

3.

odnośnie pkt I. 1d rażącą niewspółmierność kary wynikającą z orzeczenia kary 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy oskarżony przyznał się do winy, nie utrudniał postępowania, a pokrzywdzony z oskarżonym dążyli do pojednania składając wniosek o mediacje i kara 1 roku i sześciu miesiące spełniałaby wymogi prewencji szczególnej i ogólnej

odnośnie pkt I. 2 rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności zważywszy na zarzuty powyższe, a także na postawę oskarżonego szeroko współpracującego z organami wymiaru sprawiedliwości w zakresie daleko przekraczającym ramy sprawy niniejszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Zarzut ten częściowo się zdezaktualizował z uwagi na wymierzenie nowej kary łącznej przez sąd odwoławczy, z uwagi na uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu w punkcie 2 aktu oskarżenia.

2.  Natomiast nie sposób uznać, by kara 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z przypisany w punkcie I.1.d była rażąco niewspółmierna.

3.  W tym zakresie odnieść się należy do trafnej i wyczerpującej argumentacji sądu pierwszej instancji, że okolicznością obciążającą jest wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, zasługująca na potępienie motywacja oraz okoliczności popełnienia czyny na szkodę D. i M. K.

4.  Oskarżony nie zważał na to, że czynu dopuszcza się na szkodę niespełna 12 letniego dziecka, które w konfrontacji z nim nie miało żadnych szans. M. W. wyciągnął go z domu na zewnątrz, trzymając przy jego szyi nóż, groził, że go zabije, że połamie mu kości młotkiem, który wziął do ręki, oraz że go powiesi. Popełnienie tego czynu spowodowało bardzo poważne cierpienie psychiczne i ogromny stres u obu pokrzywdzonych oraz istotnie zakłóciło poczucie ich bezpieczeństwa, ale przede wszystkim bardzo negatywnie odbiło się na psychice dziecka. M. K. zeznał, że jego syn odczuwał skutki przestępnego zachowania oskarżonego, które miało miejsce przecież niemal rok wcześniej, zaś po samym zajściu nie mógł on spać i moczył łózko.

5.  Ponadto oskarżony występku na szkodę M. i D. K. (1) dopuścił się działając w ramach recydywy. Przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu nie zniweluje tych wszystkich okoliczności do takiego rozmiaru jak wnioskuje obrońca.

6.  Sąd wymierzając natomiast karę łączną kierował się tożsamymi okolicznościami jakie zostały ustalone przez sąd pierwszej instancji.

7.  W niniejszej sprawie wymierzono M. W. trzy jednostkowe kary: 2 lat, 2 lat i 9 miesięcy oraz 5 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna pozbawienia wolności w oparciu o ww. jednostkowe kary pozbawienia wolności mogła być wymierzona oskarżonemu w granicach od 2 lat i 9 miesięcy do 5 lat i 2 miesięcy. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Na wymiar kary łącznej miał wpływ brak związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw, wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej.

8.  Popełnienie przez daną osobę większej liczby przestępstw jest niewątpliwie istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20 września 2001 r., II AKa 154/01). Pomiędzy czynami przypisanymi w niniejszej sprawie M. W. nie zachodził żaden związek. Oskarżony dopuścił się przestępstw przeciwko różnym dobrom chronionym prawem i występki te popełnione zostały niezależnie od siebie.

Wniosek

o zmianę zaskarżonej części wyroku poprzez:



uniewinnienie oskarżonego od zarzutu opisanego w pkt I. 1 a wyroku,



zmianę wyroku w części 1.1 d i wymierzenie oskarżonemu kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności,



zmianę wyroku w części 1.2 przez orzeczenie kary pozbawienia wolności znacząco niższej od pięciu lat orzeczonej przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Zasadność zarzutów apelacji w punkcie pierwszym i niezasadność w pozostałym zakresie.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i kara w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I.1.b-e.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Niezasadność apelacji. Wyrok w tym zakresie prawidłowy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinnienie oskarżonego M. W. od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia a przypisanego w punkcie I. 1 .a wyroku oraz uchylenie orzeczenie z punktu I. 4 wyroku opartego na treści art. 41a § 1 k.k. w stosunku do J. O..

Zwięźle o powodach zmiany.

Zasadność apelacji obrońcy oskarżonego.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III.

Sąd na podstawie art. 91 § 2 k.k., art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu 16 kwietnia 2020 roku) orzeczone kary pozbawienia wolności w zaskarżonym wyroku połączy.l i wymierzył oskarżonemu M. W. karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

IV.

Sąd na podstawie art. 63 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. W. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 kwietnia 2020 roku do dnia 18 kwietnia 2020 roku, oraz od dnia 5 października 2022 roku, godz. 5:00 do dnia 23 września 2024 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. W.

VI.

W postępowaniu odwoławczym oskarżony reprezentowany był przez obrońcę z urzędu, dlatego też na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2024 poz. 763) należało zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. 1033,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

V.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia a przypisanego w punkcie I. 1.a wyroku zasadnym było zwolnienie go od obowiązku uiszczenia należności w postaci kosztów sądowych w sprawie.

7.  PODPIS

A. W.  L. A. K. J. D.

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 marca 2024 roku, II Wydział Karny, sygn. akt II K 1039/20

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 marca 2024 roku, II Wydział Karny, sygn. akt II K 1039/20

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana