Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 812/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy–Pragi Południe w Warszawie

z dnia 13 lutego 2024 roku

w sprawie T. B..

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

T. B.

Oskarżony jest osobą karaną

karta karna k. 790

Sytuacja majątkowa oskarżonego

informacja e - (...)

k. 783

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Karta karna

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony.

Informacja e - (...).

Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały uch autentyczności.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zakwestionowanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu, daty popełnienia czynu i umorzenia postępowania w powodu przedawnienia karalności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Na wstępie, przed przystąpieniem do oceny słuszności wniesionych apelacji niezbędne jest przedstawienie biegu postępowania z uwagi na konieczność poczynienia ustaleń w zakresie zakazu reformationis in peius. Sprawa oskarżonego rozpoznawana jest bowiem przez sąd odwoławczy po raz trzeci.

2.  Prywatny akt oskarżenia przeciwko T. G. (obecnie T. B.) został złożony w dniu 6 marca 2018 roku i sprecyzowany w dniu 24 maja 2019 roku (k. 213). Oskarżonemu zarzucono między innymi (pkt 2 aktu oskarżenia) to, że w okresie 26 czerwca 2015 roku do 5 marca 2018 roku korzystając z aplikacji M. na F., wysyłając wiadomości tekstowe sms i ustnie za pośrednictwem telefonu kierował do A. M. treści zawierające słowa i zwroty powszechnie uznane za obelżywe dotyczące M. S. (1) w zamiarze aby ta zniewaga do niego dotarła i jednocześnie pomówił M. S. (1) o nadużywanie alkoholu i udział w libacjach alkoholowych to jest popełnienie czynu z art. 212 § 1 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

3.  Przedmiotem rozpoznania w tej sprawie jest czyn z pkt 2 aktu oskarżenia, rozstrzygnięcia w zakresie pozostałych czynów uprawomocniły się na poprzednich etapach postępowania.

4.  W dniu 27 sierpnia 2019 roku sąd rejonowy wydał pierwszy wyrok (sygn. akt IV K 427/18). Ustalono wówczas, że oskarżony w ramach czynu z punktu 2 aktu oskarżenia działał w okresie od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia 15 marca 2017 roku i postępowanie w sprawie zostało umorzone. Jak wynika z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji „Sąd, mając na względzie treść załączonych do aktu oskarżenia wydruków korespondencji wystosowywanej przez T. G. do A. M. w postaci wydruków wiadomości z portalu M., z których najwcześniejsza pochodzi z dnia 4 września 2016 r., a najpóźniejsza z dnia 14 lutego 2017 r. oraz w postaci wiadomości typu SMS, z których najwcześniejsza pochodzi z dnia 26 czerwca 2015 r., a najpóźniejsza z dnia 15 marca 2017 r., uznał że oskarżony w zakresie czynu z pkt 1 i 2 działał w okresie od dnia 26 czerwca 2015 r. do dnia 15 marca 2017 r. Pozostaje to także koherentne z zeznaniami świadka S. W., który jako okres najbardziej zażyłego konfliktu stron wskazał przełom lat 2016-2017. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek dowodów na to, aby wystosowywanie treści o charakterze pomawiającym i zniesławiającym rozciągnąć w czasie poza datę 15 marca 2017 r. tj. datę wystosowania ostatniej wiadomości pochodzącej od T. G.. W ocenie Sądu, wskazanie przez oskarżycieli posiłkowych daty końcowej czasookresu popełniania występków z art. 212 § 1 KK oraz z art. 216 § 1 KK wynika z błędnego przyjęcia daty wskazanej przez Prokuratora w załączonym do aktu oskarżenia odpisie postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie prowadzonej za sygnaturą akt RP 1 Ds. 559.2018 (Prokuratura Rejonowa Warszawa Praga-Południe w Warszawie). Wskazać jednak należy, iż przedmiotem zainteresowania przedmiotowego postępowania przygotowawczego pozostawały również inne czyny, m. in. o przestępstwa z art. 207 § 1 KK oraz z art. 190 a § 1 KK i z art. 191 § 1 KK, których to czasookres mógł mieć miejsce aż do dnia 5 marca 2018 r. W ocenie Sądu przełożenie jednak czasookresu dotyczącego przedmiotowych przestępstw na niniejsze postępowanie było błędne, bowiem wystosowywanie wiadomości o charakterze pomawiającym i zniesławiającym trwało do dnia 15 marca 2017 r., co wynika z przedłożonych wydruków wiadomości.”

5.  Wyrok ten został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego oraz oskarżycieli prywatnych i ich pełnomocnika. W apelacji na niekorzyść zarzucono w zakresie czynu 2 błąd w ustaleniach faktycznych istotny dla postępowania poprzez pominięcie okoliczności złożenia aktu oskarżenia 6 marca 2018 roku i bezzasadne umorzenie postępowania. Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu. Nie podniesiono żadnych zarzutów dotyczących ustaleń faktycznych sądu w zakresie czasu popełnienia przestępstwa, to jest ustalenia, że oskarżony działał w okresie od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia 15 marca 2017 roku, a nie jak zarzucano w okresie 26 czerwca 2015 roku do 5 marca 2018 roku. Co więcej pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w uzasadnieniu apelacji wskazuje na dokonaną zmianę przez sąd rejonowy i w żaden sposób jej nie kwestionuje.

6.  Wyrokiem z dnia 28 maja 2021 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok między innymi w zakresie czynu 2 i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania (sygn. akt VI Ka 1552/19). Jak wynika z uzasadnienia wyroku sąd odwoławczy uznał, że materiał dowodowy zwłaszcza w postaci wydruków wiadomości przesłanych drogą elektroniczną przez T. G. A. M. wskazuje, że inkryminowane zachowania oskarżonego miały miejsce od 26 czerwca 2015 roku do 15 marca 2017 roku. Stwierdzonym błędem sądu rejonowego było przyjęcie, że karalność czynu z punktu drugiego ustała z uwagi na przedawnienie jest dniem 15 marca 2018 roku. Sąd okręgowy ustalił bowiem, że faktycznie prywatny akt oskarżenia został złożony w dniu 6 marca 2018 roku i pokrzywdzeni nie uchybili rocznemu terminowi wynikającemu z art. 101 § 2 k.p.k.

7.  Tym samym stwierdzić należy, że ustalenie czasu popełnienia przestępstwa nie zostało zaskarżone na niekorzyść oskarżonego, a konsekwencją powyższego jest niemożność czynienia ustaleń co do czasu działania oskarżonego, które pociągałyby za sobą konsekwencje mniej korzystne dla oskarżonego pod względem skutków prawnych.

8.  Przechodząc dalej w toku ponownego rozpoznania Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 14 czerwca 2022 roku uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu (sygn. akt III K 768/21). Sąd w zakresie czynu z punktu drugiego uznała, że zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion z art. 216 § 1 k.k. ale także z art. 212 § 1 k.k. W zakresie kwalifikacji prawnej z art. 212 § 1 k.k. sąd wskazał, że wiadomości kierowane do A. M. pomawiające go o poniżające właściwości nie narażało oskarżyciela prywatnego na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego środowiska, zawodu lub rodzaju działalności, bowiem skierowane były do jednej osoby.

9.  Apelacje od powyższego wyroku została złożona przez oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika. W apelacji tej zarzucono błędne ustalenia odnoszące się do braku znamienia poniżenia w opinii publicznej lub utraty zaufania potrzebnego dla danego środowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

10.  Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2023 roku Sąd Okręgowy Warszawa  Praga w Warszawie uchyli zaskarżony wyrok w zakresie czynu 2 i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania (sygn. akt VI Ka 1202/22). Jak wynika z uzasadnienia sądu odwoławczego zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego i samego oskarżyciela prywatnego od wyroku Sądu Rejonowego wskazujące na wadliwą i wybiórczą ocenę dowodów i błędne ustalenia faktyczne okazały się trafne i zasługiwały częściowo na uwzględnienie. Uznano bowiem, że o ile sąd rejonowy przy ustalaniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy słusznie ustalił, iż nie może być mowy o realizacji znamion czynu z art. 212§ 1 k.k., gdyż nie doszło tu do poniżenia w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu, działalności to pominięcie przez ten sąd znacznej części pozostałego materiału dowodowego i wadliwe wnioskowanie skutkujące uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego z art. 216 § 1 k.k. w oparciu o podkreślony brak zamiaru oskarżonego by zniewaga dotarła do M. S. było niezasadne i istotnie stanowiło wynik błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

11.  Takie orzeczenie oznacza, że sąd rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy musiał orzekać w granicach przekazania na niekorzyść. Zgodnie bowiem z treścią art. 443 k.p.k. statuującego zakaz reformationis in peius w ponownym postępowaniu w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego.

12.  W wypadku wniesienia środków odwoławczych o przeciwstawnych kierunkach przy ponownym rozpoznaniu sprawy decydujące znaczenie ma zakres przekazania związany z kierunkiem zaskarżenia. W wypadku gdy sąd odwoławczy uwzględnił tylko środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego, a nie uwzględnił wywiedzionego na korzyść i uchylił zaskarżone orzeczenie, to przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd pierwszej instancji orzeka w granicach przekazania na niekorzyść, które określa zakres uchylenia związany z granicami zaskarżenia na niekorzyść z uwzględnieniem między innymi granic zaskarżenia. (…) Artykuł 443 k.p.k. należy odczytać w powiązaniu z treścią art. 434 § 1 pkt 1 k.p.k., co oznacza, że ustawodawca zrównał zakresy ich działania. Z tego też względu użyte w tym przepisie określenie „orzeczenie surowsze” tak jak w przypadku art. 434 § 1 pkt 1 oznacza każde orzeczenie, które zawiera rozstrzygnięcia mniej korzystne dla oskarżonego pod względem skutków prawnych (…) Przy porównaniu „surowości orzeczenia” z poprzednim orzeczeniem należy brać pod uwagę nie tylko orzeczone karę i środki, lecz także ustalenia faktyczne, kwalifikację prawną czynu, a także możliwe następstwa tych rozstrzygnięć dla sytuacji prawnej oskarżonego w przyszłości (prawne skutki skazania). Ten swoisty bilans wydanego orzeczenia w stosunku do orzeczenia uchylonego nie może wypaść mniej korzystnie dla oskarżonego. (…) Uchylenie orzeczenia przez sąd odwoławczy w związku z częściowym uwzględnieniem zarzutów wyeksponowanych we wniesionym na niekorzyść oskarżonego środku odwoławczym wyłącza możliwość wydania orzeczenia surowszego niż uchylone w tej części, w której instancja odwoławcza nie podzieliła zarzutów owego środka zaskarżenia. Jeżeli zatem część zarzutów niekorzystnej dla oskarżonego apelacji nie została podzielona, to w tej części ponownie rozpoznający sprawę sąd nie posiada kompetencji do pogorszenia procesowej sytuacji oskarżonego (por. wyrok SA w Katowicach z 7.06.2018 r., II AKa 50/18, Prok. i Pr.-wkł. 2019/6, poz. 36).1

13.  Mając na uwadze zakres obowiązywania zakazu reformationis in peius, wyroki wydane w sprawie oskarżonego T. G.B., zakresy zaskarżenia i zakresy przekazania sprawy do ponownego rozpoznania podnieść należy, że kwestionowane w obu apelacjach ustalenia odnoszące się do daty końcowej czynu, czy wypełnienia znamion z art. 212 § k.k. respektują zakaz reformationis in pieus. W konsekwencji powyższego zarzuty odnoszące się do czasu popełnienia przestępstwa, to jest ustalenia, że oskarżony działał w okresie od nieustalonej daty nie później niż od 21 listopada 2016 roku do 15 marca 2017 roku są niewzruszalne. Abstrahując od powyższego ustalenia takie są że wszech miar prawidłowe, mając na uwadze materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności datę ostatniej wiadomości, jak została przesłana przez oskarżonego.

14.  Ponadto jak wynika z orzeczenia sądu odwoławczego z dnia 14 czerwca 2022 roku w sprawie VI Ka 1202/22 podzielony został pogląd prawny, że nie może być mowy o realizacji znamion czynu z art. 212§ 1 k.k., gdyż nie doszło do poniżenia w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu, działalności. Zgodnie z treścią art. 442 § 3 k.p.k. zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania.

15.  Biorąc powyższe pod uwagę, ale także analizę materiału dowodowego rację miał sąd pierwszej instancji ustalając, że „W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy sąd uznał, podtrzymując de facto ocenę wyrażoną w tym zakresie w dotychczasowym toku postępowania, iż zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion czynu z art. 212 § 1 k.k., albowiem nawet jeśli w wiadomościach kierowanych do A. M. pomawiał on M. S. (1) o poniżające właściwości nazywając go alkoholikiem, (…) i złodziejem, to jednak nie narażało to tegoż pokrzywdzonego na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treści te kierowane były bowiem jedynie do A. M., a nie do szerszego kręgu odbiorców, a M. S. (1) nie został wskutek tego działania narażony na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania przez niego pracy, ani na utratę dobrego imienia wśród znajomych czy sąsiadów, jako że nie do nich oskarżony kierował swoje wiadomości. Podkreślić należy, że ocena ta została w toku kontroli odwoławczej uznana za prawidłową ( k- 648-649).

16.  Nie ma racji oskarżyciel posiłkowy i jego pełnomocnik, że zachowanie oskarżonego mogłoby poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, które to znamiona nie zostały dodatkowo wskazane w czynie zarzucanym przez oskarżyciela prywatnego.

17.  Istotą przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. jest przekazanie opinii publicznej określonych informacji, które mogą wywrzeć szczególny skutek. Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że znamiona art. 212 § 1 k.k. wypełnia przekazanie określonego osądu jednej osobie związanej tajemnicą zawodową. Brak bowiem realnej możliwości dotarcia do opinii publicznej. Przepis ten mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz o „poniżeniu w opinii publicznej”, co oznacza, iż chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób.2

18.  Treści wysyłane do A. M., czyli do byłej żony i partnerki oskarżonego T. G.B., która pozostawała wówczas w związku z pokrzywdzonym T. S. nie mogły narazić oskarżyciela prywatnego na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego miał do niego żal, bo A. M. wybrała jego na swojego partnera życiowego i na tym tle zrodził się konflikt. Wiadomości te nie były przekazywane szerokiej, nieokreślonej liczbie osób. Docierały jedynie do byłej partnerki oskarżonego i ówczesnej partnerki pokrzywdzonego. Nie sposób zatem przyjąć, by wypełnione były znamiona poniżenia w opinii publicznej.

19.  Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie VI Ca 1576/16 powoływany w apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie ma odniesienia do niniejszej sprawy. Sprawa ta rozpatrywana była w przedmiocie ochrony dóbr osobistych i rozważania prowadzone były w tym zakresie i były skorelowane z rozpoznawaną sprawą cywilną. Inna jest natomiast odpowiedzialności karna a inna odpowiedzialność cywilna.

20.  Nie znajdują również uzasadnienia twierdzenia skarżących odnoszące się do przedawnienia karalności a skupiające się na tym, że „każde rozpoczęcie postępowania w pierwszej instancji po powrocie z drugiej instancji automatycznie wznawia na nowo bieg przedawnienia o 5 lat od danego czynu”. Nie znajduje to bowiem oparcia w przepisach prawa, których to nawet skarżący nie stwierdzili, skoro nie powołując się na żadną normę prawną. Natomiast przepisy przerywające bieg przedawnienia z uwagi na epidemię Covid są niekonstytucyjne, co powoduje, że nie mogą mieć zastosowania w sprawie.

21.  Tym samym przedawnienie czynu zarzucanego oskarżonemu nastąpiło, jak to słusznie ustalił sąd pierwszej instancji w dniu 17 marca 2023 roku i umorzenie postępowania było prawidłowe.

Wniosek

1)  zmianę wyroku i skazanie oskarżonego przy uwzględnieniu kwalifikacji z art. 212 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Prawidłowość ustaleń sądu pierwszej instancji.

6.  Koszty Procesu

Wskazać podmiot.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. S. (1)

2.

Zasądzono do oskarżyciel prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł i pozostałe wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

A. K.

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy–Pragi Południe w Warszawie z dnia 13 lutego 2024 roku

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel prywatny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy–Pragi Południe w Warszawie z dnia 13 lutego 2024 roku

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana