UZASADNIENIE

J. F. (1) wniósł odwołanie od decyzji wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 10 lutego 2023 r. o przyznaniu i zawieszeniu emerytury. Odwołujący wskazał, że decyzja ta jest dla niego krzywdząca i dyskryminująca, ponieważ składki, które były odprowadzane przez niego do ZUS przez okres 20 lat nie mają żadnego wpływu na wysokość jego świadczeń emerytalnych. Odwołujący wniósł o zobowiązanie przez Sąd organu rentowego do podjęcia wypłaty zawieszonej emerytury. W uzasadnieniu odwołania J. F. (1) wskazał, że obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegał ponad 56 lat wskazując przy tym na okresy swojej pracy:

- od 27 października 1966 r. do 13 września 1967 r. zasadnicza służba wojskowa;

- od 14 września 1967 r. do 7 października 1970 r. służba wojskowa kandydatów na żołnierzy zawodowych;

- od 8 października 1970 r. do 30 czerwca 2002 r. zawodowa służba wojskowa;

- od 1 lipca 2002 r. do 28 lutego 2003 r.- Okres wysługi emerytalnej doliczony przez WBE 18 marca 2003 r. ze względu na skrócony okres wypowiedzenia;

- od 1 października 2002 r. do 30 września 2017 r.- Politechnika (...);

- od 23 listopada 2017 r. do 30 września 2022 r.- Uniwersytet (...) w S.;

- od 1 października 2022 r. do 30 listopada 2022 r.- dobrowolne ubezpieczenie emerytalne.

Odwołujący wskazał, że jego ubezpieczeniowy system mundurowy wynosi 36 lat, a ubezpieczeniowy system powszechny wynosi 20 lat. Dobrowolne ubezpieczenie emerytalne to okres 2 miesięcy. Ubezpieczony zaznaczył, że dysponuje zaświadczeniami o wysokości uposażenia z całego okresu podlegania ubezpieczeniom emerytalnym, łącznie z zawodową służbą wojskową. 11 stycznia 2023 r. J. F. (1) złożył do ZUS na formularzu ERO wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury wskazując okres ubezpieczenia od 1 października 2002 r. do 30 listopada 2022 r. ZUS przyjął za udowodniony staż sumaryczny w ilości 20 lat i 8 dni i przyznał mu emeryturę od 1 stycznia 2023 r. Emerytura została zawieszona, ponieważ pobiera emeryturę wojskową z Wojskowego Biura Emerytalnego w W..

Ponadto, J. F. (1) wskazał, że posiada pełną emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru bez doliczenia okresów składkowych poprzedzających zawodową służbę wojskową jak i przypadających po zakończeniu tej służby. Struktura jego emerytury wojskowej jest identyczna jak ubezpieczonego, który został powołany do zawodowej służby wojskowej po 1999 r. i któremu zgodnie z prawem przysługuje świadczenie z dwóch systemów: mundurowego i powszechnego. Odwołujący wskazał, że on nie posiada takiej możliwości, ponieważ jego cywilna emerytura została zawieszona. Ubezpieczony wskazał, że jest to dla niego krzywdzące i dyskryminujące, ponieważ system emerytalny traktuje nierówno osoby o takiej samej strukturze okresów ubezpieczenia wojskowego i cywilnego. Odwołujący w alszej kolejności powołał się na orzeczenie Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2019 r. (sygn. I UK 426/17) wskazując, że żołnierz, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed 1 stycznia 1999 r., a po przejściu do „cywila" opłacał składki do ZUS może uzyskać świadczenie z dwóch systemów: mundurowego i powszechnego. Odwołujący zaznaczył, że na skutek zawieszenie emerytury nie ma możliwości wykorzystania 56-letniego okresu podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym chociaż dysponuje zaświadczeniami wysokości uposażenia z tego całego okresu ubezpieczenia, łącznie z zawodową służbą wojskową. W oparciu o powyższe odwołujący wniósł o zobowiązanie przez sąd organu rentowego do podjęcia wy płaty zawieszonej emerytury (odwołanie z 15 lutego 2023 r. k. a.s.).

Tego samego dnia J. F. (1) wniósł odwołanie od decyzji z 10 lutego 2023 r. odmawiającej mu przyznania emerytury obliczonej w oparciu o zgromadzone na koncie składki na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji. Zaskarżonej decyzji odwołujący zarzucił, że nie jest ona zgodna z art. 28 ustawy emerytalnej i wniósł o zmianę decyzji odmownej z 10 lutego 2023 r. Uzasadniając swoje odwołanie J. F. (1) wskazał, że 11 stycznia 2023 r. wniósł o przyznanie prawa do emerytury wskazując okres ubezpieczenia od 1 października 2002 r. do 30 listopada 2022 r. a ZUS przyjął za udowodniony staż sumaryczny w ilości 20 lat i 8 dni. Odwołujący wskazał, że ZUS odmówił mu przyznania emerytury obliczanej w oparciu o zgromadzone na koncie składki na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji, ponieważ nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Odwołujący nie zgodził się z taką decyzją. Kolejno J. F. (1) powołał się na art. 28 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazując, że spełnił warunki opisane w tym przepisie. Mając powyższe na względzie wniósł o zmianę decyzji odmownej wydanej przez ZUS 10 lutego 2023 r . (odwołanie z 15 lutego 2023 r. k.2-4 a.s. o sygn. VII U 489/23).

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o ich oddalenie na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że 11 stycznia 2023 r. J. F. (1) złożył wniosek o emeryturę przyznawaną w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504). W toku postępowania organ rentowy ustalił, że ubezpieczony ma ustalone prawo do emerytury wojskowej przyznanej na podstawie przepisów ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin. Decyzją z 10 lutego 2023 r. Oddział przyznał Ubezpieczonemu emeryturę powszechną, jednak wypłata świadczenia została zawieszona, ponieważ odwołujący pobiera emeryturę z Wojskowego Biura Emerytalnego.

Kolejno, organ rentowy powołał się na art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, w myśl którego osoba pobierająca emeryturę mundurową, spełniająca także przesłanki nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, może nabyć prawo do tej emerytury i wybrać emeryturę z systemu powszechnego, jako jedno z dwóch zbiegających się świadczeń (art. 95 tejże ustawy). Kolejną decyzją z 10 lutego 2023 r. organ rentowy odmówił Ubezpieczonemu przyznania emerytury według nowych zasad. ZUS powołał się na art. 55 ustawy emerytalnej, który wskazuje, że ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

Następnie organ rentowy powołał się na przepis art. 27 powołanej ustawy zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

- osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn

- mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn

ZUS podkreślił, że J. F. (1) nie udokumentował 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Staż odwołującego z wyłączeniem okresów przyjętych do wysługi emerytalnej przez Wojskowe Biuro Emerytalne wynosi 20 lat i 8 dni. Mając powyższe na względzie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań (odpowiedź na odwołanie z 13 marca 2023 r. k.6-8 a.s.).

Zarządzeniem z 5 kwietnia 2023 r. na podstawie art. 219 k.p.c. sprawę o sygn. akt VII U 489/23 połączono ze sprawą VII U 488/23 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (zarządzenie z 5 kwietnia 2023 r. k.8 a.s. o sygn. VII U 489/23).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. F. (1) ma prawo do emerytury wojskowej przyznane na podstawie decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego z 24 lipca 2002 r. znak: (...). Przy ustalaniu wysokości emerytury uwzględniono odwołującemu 15-letni okres służby wojskowej z 40% wymiarem emerytury oraz po upływie tego okresu 20 lat, 8 miesięcy i 4 dni służby wojskowej z 53,73% wymiarem tego świadczenia. Zatem WBE zaliczyło odwołującemu okres służby wojskowej w wymiarze 35 lat, 8 miesięcy i 4 dni. Łącznie procentowy wymiar emerytury wyniósł 93,73%, lecz został ustalony na 75%. WBE ustaliło wysokość świadczenia na kwotę 5.552,97 złotych. (decyzja WBE z 24 lipca 2002 r. k. 35 a.r.).

Po przejściu na emeryturę wojskową J. F. (1) był zatrudniony w ramach stosunku pracy na Politechnice (...) od 1 października 2002 r. do 30 września 2017 r. na stanowisku profesora zwyczajnego w pełnym wymiarze czasu pracy, a od 23 listopada 2017 r. do 30 września 2022 r. zatrudniony był na Uniwersytecie (...) w S. na stanowisku profesora uczelni w pełnym wymiarze czasu pracy (dokumentacja znajdująca się w aktach rentowych odwołującego).

J. F. (1) 11 stycznia 2023 r. zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z wnioskiem o emeryturę powszechną. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy decyzją z 10 lutego 2023 r. znak: (...) przyznał odwołującemu emeryturę, a świadczenie wyniosło 4386,72 zł. Organ rentowy zawiesił wypłatę emerytury, ponieważ odwołujący pobiera emeryturę wojskową, informując, że wypłacane może być wyłącznie jedno świadczenie – wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego (wniosek o emeryturę, k. 1-11 a.r., decyzja ZUS z 10 lutego 2023 r. k.13 a.r.).

Kolejną decyzją z 10 lutego 2023 r. odmówiono odwołującemu przyznania emerytury wedle nowych zasad. Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji wskazał, że zgodnie z art. 55 ustawy emerytalnej ubezpieczonemu urodzonemu od 1 stycznia 1948 r. do 31 grudnia 1948 r, który osiągnął wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat dla mężczyzn i posiada okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn, może być obliczona emerytura w oparciu o zgromadzone na koncie składki na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji, o ile wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r. i kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu wieku emerytalnego. ZUS wskazał, że odwołujący nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy przyjął za udowodnione okresy na 1 stycznia 1999 r. składkowe w wysokości 20 lat i 8 dni (decyzja z 10 lutego 2023 r. k.15 a.r.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach rentowych. Dowody te nie budziły zastrzeżeń i zostały uznane przez sąd w całości za wiarygodne. Stan faktyczny był przy tym bezsporny, spór koncentrował się natomiast na interpretacji przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Przedmiotem sporu w toczącym się postępowaniu jest prawo ubezpieczonego J. F. (1) do wypłaty zawieszonej emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w sytuacji zbiegu tego świadczenia z emeryturą wojskową oraz prawo przyznania mu emerytury powszechnej wedle nowych zasad.

W pierwszej kolejności sąd, analizując problem wypłaty zawieszonej emerytury z FUS w sytuacji zbiegu tego świadczenia z emeryturą wojskową, miał na względzie, że zagadnienie pobierania zbiegających się świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym emerytury nabywanej z powszechnego ubezpieczenia społecznego oraz wojskowej emerytury czy renty inwalidzkiej przyznawanej w oparciu o przepisy dotyczące zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, jest objęte regulacją art. 95 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1251 – dalej jako ustawa emerytalna), który wprowadza regułę pobierania jednego świadczenia. Z tego wynika, że w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty uregulowanych w ww. ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z prawem do świadczeń przewidzianych w odrębnych przepisach z zakresu zabezpieczenia społecznego, niezależnie od ich ubezpieczeniowego czy też zaopatrzeniowego charakteru, obowiązuje ogólna zasada wypłaty jednego świadczenia. Z treści art. 95 ust. 1 i ust. 2 ustawy emerytalnej wynika nie budząca wątpliwości zasada prawa ubezpieczeniowego, zakładająca prawo do pobierania jednego świadczenia (wyższego lub wybranego przez uprawnionego) w sytuacji tzw. zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w tej ustawie, jak również w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie emerytalnej z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym, między innymi żołnierzy zawodowych. Reguła pobierania jednego świadczenia emerytalno-rentowego znalazła swoje odzwierciedlenie również w art. 7 ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ( tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2528– dalej jako ustawa zaopatrzeniowa), który to przepis stanowi, że w przypadku zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w tejże ustawie zaopatrzeniowej z prawem do emerytury lub renty określonym w odrębnych przepisach (w szczególności w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) wypłaca się świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Przywołane powyżej unormowania, zarówno art. 95 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i art. 7 ustawy zaopatrzeniowej wykluczają zatem możliwość wypłaty zbiegających się świadczeń wojskowych ze świadczeniami z ubezpieczeń powszechnych, poza wskazanymi przez ustawodawcę wyjątkowymi sytuacjami. Zasada pobierania jednego świadczenia doznaje wyjątku, między innymi w art. 96 ust. 1 ustawy emerytalnej, który w punkcie 1 odnosi się do renty inwalidy wojennego i wojskowego, którego niezdolność do pracy pozostaje w związku ze służbą wojskową, w punkcie 2 dotyczy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej pobytem w miejscach, o których mowa w art. 3 i 4 ust. 1 ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ( Dz. U. z 2022 r., poz. 2039), natomiast w punkcie 3 odnosi się do prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy, wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy lub chorobą zawodową, co znajduje rozwinięcie w art. 26 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Z kolei wyjątek od ogólnych zasad wypłacania jednego świadczenia, wynikający z art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dotyczy przypadku emerytur wojskowych obliczonych na podstawie art. 15a ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, to jest emerytury żołnierza, który został powołany do zawodowej służby wojskowej po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. Przywołane powyżej unormowania, zarówno art. 95 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i art. 7 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy wykluczają możliwość wypłaty zbiegających się świadczeń wojskowych ze świadczeniami z ubezpieczeń powszechnych, poza wskazanymi wyżej wyjątkowymi sytuacjami.

Wypada przy tym zaznaczyć, że zasada prawa do pobierania tylko jednego świadczenia z zakresu zabezpieczenia społecznego nie jest nowa i została do ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przejęta z ustawy z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Zagadnienie związane z prawem do pobierania jednego ze zbiegających się świadczeń emerytalno-rentowych zostało również omówione w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z tytułu których jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez niego (art. 95 ust. 1 i 2 u.e.r.f.u.s. w związku z art. 7 ustawy z 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin) ( Wyrok SN z 21.06.2023 r., II USKP 5/22, LEX nr 3572343, Postanowienie SN z 9.08.2023 r., II USK 484/22, LEX nr 3592171). Ostatecznie, rozstrzygając różne poglądy prezentowane w orzecznictwie, Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z 15 grudnia 2021 roku ( III UZP 7/21, LEX nr 3274620) wyraził pogląd, że ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z tytułu których jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez niego.

Sąd w przedmiotowej sprawie, uwzględniając powyższe poglądy stwierdził, że choć J. F. (2) nabył zarówno prawo do emerytury wojskowej, jak i do emerytury z FUS z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego, to jest uprawniony do pobierania jednego z tych świadczeń. W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki, umożliwiające odstąpienie od ogólnej zasady wypłacania jednego świadczenia.

Kolejno, analizując okoliczność możliwości przyznania emerytury powszechnej na nowych zasadach, co stanowiło podstawę wydanej decyzji odmownej z 10 lutego 2023 r. wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 27 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.) - zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny określony w ust. 2 albo 3;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Z kolei w myśl art. 28 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 pkt 2, przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 15 lat dla kobiet i co najmniej 20 lat dla mężczyzn.

W rozpatrywanej sprawie organ rentowy, przyznając emeryturę odwołującemu, wyliczył, że J. F. (1) posiada okresy składkowe, wymienione w art. 6 ustawy emerytalnej, wynoszące łącznie 20 lat i 8 dni, co zostało potwierdzone świadectwami pracy i zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a łączny staż pracy wynosi 20 lat i 8 dni.

Przechodząc do podniesionej przez ubezpieczonego kwestii przeliczenia świadczenia wg. nowego systemu emerytalnego, opartego na zasadzie zdefiniowanej składki, sąd wskazuje, że w tym zakresie należy odwołać się do art. 55 ustawy emerytalnej, który stanowi, że ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ww. ustawy, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53. Z zacytowanego art. 55 ustawy emerytalnej wynika możliwość przeliczenia świadczenia emerytalnego w systemie zdefiniowanej składki, ale tylko w razie kumulatywnego spełnienia określonych w tym przepisie warunków. Wskazać przy tym należy, że przepis art. 55 ustawy emerytalnej nie stanowi samodzielnej podstawy przyznania emerytury. Umożliwia on jedynie ustalenie najbardziej korzystnej wysokości świadczenia przyznanego na podstawie art. 27, dopuszczając ustalenie wysokości świadczenia osobom spełniającym warunki do przejścia na emeryturę na starych zasadach, według reguł obowiązujących dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., o ile osoby te kontynuowały ubezpieczenie emerytalne po osiągnięciu 60/65 lat życia i wystąpiły z wnioskiem o świadczenie po 31 grudnia 2008 r., a emerytura, obliczona w myśl art. 26 okaże się wyższa niż obliczona zgodnie z art. 53 (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt II UK 755/15).

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że bezspornym jest, że ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę po 31 grudnia 2008 r., a także kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu wieku emerytalnego. Jednak organ rentowy w decyzji z 10 lutego 2023 r. ustalił, że ubezpieczony nie posiada co najmniej 25 lat okresów składkowych, nieskładkowych, a zatem nie ma prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Artykuł 55 ustawy emerytalnej wymaga natomiast spełnienia łącznie wszystkich przesłanek z art. 27 ustawy. Nie budzi wątpliwości, że ubezpieczony ich nie spełniał.

Sąd, nie znajdując więc podstaw do zmiany decyzji organu rentowego z 10 lutego 2023 r., znak (...) i oddalił odwołania na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzekł w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE