Decyzją z dnia 25 sierpnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku A. J. z dnia 11 lipca 2023 roku przyznał wnioskodawczyni emeryturę od dnia 7 sierpnia 2023 roku, tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego w kwocie 1467,42 złotych - niższej od najniższej emerytury, która wynosi 1588,44 złotych, wskazując, że emerytury nie podwyższa się, gdyż wnioskodawczyni nie udowodniła łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 20 lat.
(decyzja w aktach ZUS)
Decyzją z dnia 28 sierpnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku A. J. z dnia 11 lipca 2023 roku odmówił wnioskodawczyni prawa do rekompensaty z uwagi na nieudowodniony na dzień 1 stycznia 2009 roku wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w Polsce. (decyzja w aktach ZUS)
W dniu 25 września 2023 roku A. J. złożyła odwołanie od obu powyższych decyzji, wnosząc o uwzględnienie okresu czasu pracy wnioskodawczyni na kolei w Kazachstanie w latach 1982-2012, podnosząc, że praca na kolei była pracą w szczególnych warunkach. (odwołanie k. 3-4, k. 3-4 akt VIII U 1691/23)
W odpowiedzi na odwołanie z dnia 6 października 2023 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 5-7, k 5-7 akt VIII U 1691/23)
Postanowieniem z dnia 30 października 2023 roku Sąd połączył sprawy odwołań A. J. od obu wskazanych decyzji do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. (postanowienie k. 10 akt VIII U 1691/23)
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
A. J. urodziła się (...), część swojego życia spędziła w Kazachstanie, a następnie w 2013 roku nabyła obywatelstwo polskie jako repatriant. (okoliczność niesporna, decyzja nr SO-III. (...).617.2012 z dnia 3 stycznia 2013 r. – karta nieponumerowana akt ZUS (...))
Decyzją z dnia 23 sierpnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ponownie ustalił kapitał początkowy dla A. J. na dzień 1 stycznia 1999 roku.
Do ustalenia wartości kapitału początkowego zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 418,40 złotych, uznając, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 34,27 %.
Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wynoszącego 34,27 % przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w ustawie z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (34,27 %x1220,89 zł = 418,40 zł).
Okresy składkowe przyjęto w ilości 14 lat, 6 miesiąc i 16 dni, tj. 174 miesięcy, a nieskładkowe w ilości 2 lat, 4 miesięcy i 28 dni, czyli 28 miesięcy.
Współczynnik proporcjonalny do – osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. – wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 58,66 %.
Zakład wyjaśnił, że współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł.
Do ustalenia współczynnika przyjęto: wiek ubezpieczonego w dniu 31 grudnia 1998 r. po zaokrągleniu do pełnych lat wynoszący 35 lat, łączny staż ubezpieczeniowy po zaokrągleniu w górę do pełnych lat wynoszący 17 lat.
Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat wynosi 209 miesięcy (komunikat Prezesa GUS z 25.02.1999 r. w sprawie tablic średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn – M.P. Nr 12, poz. 173).
Zakład podał następujący sposób wyliczenia wartości kapitału początkowego:
293,01 zł x 58,66 % (współczynnik proporcjonalny) = 171,88 zł
(174 miesiące składkowe x 1,3 %) : 12 x 418,40 zł (podstawa wymiaru) = 78,87 zł
(28 miesięcy nieskładkowych x 1,3 %) : 12 x 418,40 zł (podstawa wymiaru) = 12,68 zł
Razem 263,43 zł
263,43 zł x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 55 056,87 zł.
Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi 55 056,87 zł.
Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od 1 czerwca 1978 roku do 1 grudnia 1981 roku, gdyż nie został on udowodniony – brak świadectwa pracy, brak wpisu w przedstawionej książeczce pracy wnioskodawczyni.
Przyjął następujące okresy składkowe:
- od 18 stycznia1982 r. do 31 maja 1983 r.,
- od 3 czerwca 1983 r. do 15 czerwca 1985 r.,
- od 1 kwietnia 1987 r. do 2 września 1991 r.,
- od 14 kwietnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r.
oraz okresy nieskładkowe:
- od 1 czerwca 983 r. do 2 czerwca1983 r.,
- od 16 czerwca 1985 r. do 31 marca 1987 r.,
- od 3 września 1991 r. do 13 kwietnia 1992 r.,
tj. okresy kiedy wnioskodawczyni opiekowała się dziećmi.
(decyzja – karta nieponumerowana akt ZUS (...), wykaz wprowadzonych okresów ubezpieczonego – karta nieponumerowana akt ZUS (...))
Na kolei wnioskodawczyni pracowała od 1 kwietnia 1987 roku, na początku jako uczeń operator łączenia wagonów, później od 30 kwietnia 1987 roku jako operator łączenia wagonów. W dniu 28 grudnia 1987 roku została przeniesiona na stanowisko operatora kontroli technicznej Jej praca polegała na spisywaniu wagonów, na danych 3 torach, dokąd jadą i z czym, później musiała te dane wpisać w dokumenty w biurze. Większość czasu spędzała na torach przy wagonach. Tym zajmowała się do 14 kwietnia 1992 roku, kiedy to przeniesioną ją na stanowisko obsługi maszyny drukującej numery wagonów.
Na tym nowym stanowisku zajmowała się obsługą maszyny, a wychodziła tylko do pociągów pasażerskich z wydrukiem dotyczącym prędkości jazdy danego pociągu. Wówczas więcej godzin spędzała w biurze, niż przy torach.
Od 2 maja 1994 roku wnioskodawczyni pracowała jako operator komputera, wykonywała tą samą pracę, tyle, że już przy komputerze, a nie przy maszynie, zajmowała się tym do końca swojego zatrudnienia Pracę w tym zakładzie zakończyła w dniu 5 grudnia 2012 roku.
(przesłuchanie wnioskodawczyni e-protokół rozprawy z dnia 20 lutego 2024 roku zapis 00:14:02-00:27:29 – płyta CD k. 41, książeczka pracy - tłumaczenie k. 17-18 akt ZUS)
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach rentowych. Powołane przez Sąd dowody z dokumentów, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, ponieważ korespondowały ze sobą, a nadto strony nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołania wnioskodawczyni są niezasadne.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251), podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.
W myśl art. 26 cytowanej ustawy, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.
W myśl art. 173 ust. 1 cytowanej ustawy dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.
Zgodnie z ust. 3 wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie cytowanej ustawy.
Stosownie do treści art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.
Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:
1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;
2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;
3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. (ust. 2)
Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (ust. 3).
W świetle przepisu art.87 ust.1 ustawy w przypadku gdy emerytura przysługująca z Funduszu określona w art. 26, łącznie z okresową emeryturą kapitałową, albo emerytura przysługująca z Funduszu określona w art. 26, jest niższa niż kwota, o której mowa w art. 85 ust. 2 i 3, emeryturę przysługującą z Funduszu, w tym emeryturę ustaloną ze zwiększeniem, o którym mowa w art. 26a, podwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty, o ile ubezpieczony:
1) mężczyzna - osiągnął wiek emerytalny wynoszący 65 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,
2) kobieta - osiągnęła wiek emerytalny wynoszący 60 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat.
W myśl zaś art. 6 ust.1 pkt 9 ustawy okresami składowymi są okresy zatrudnienia za granicą osób, które w tym czasie nie były obywatelami polskimi, jeżeli osoby te powróciły do kraju po dniu 22 lipca 1944 r. i zostały uznane za repatriantów.
Na gruncie rozpoznawanej sprawy niesporne jest, że A. J. została uznana za repatriantkę, a zatem przysługuje jej prawo zaliczenia dla potrzeb emerytury polskiej okresów jej zatrudnienia w Kazachstanie.
W sprawie niesporne jest także, że organ rentowy nie uznał jako okresu składkowego wnioskodawczyni okresu jej zatrudnienia w P. (...) (...) we wsi P. w Kazachstanie w okresie od 1 czerwca 1978 r. do 1 grudnia 1981 r.
Wnioskodawczyni domagając się zmiany zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 25 sierpnia 2023 roku, wniosła o uznanie także tego okresu jako okresu składkowego, nie przedstawiła jednak w toku postępowania żadnych dowodów na potwierdzenie tego zatrudnienia.
Złożona w toku postępowania książeczka pracy, stanowiąca podstawę uznania przez ZUS pozostałych okresów zatrudnienia na terenie Kazachstanu, nie zawiera wpisu dotyczącego zatrudnienia w spornym okresie od 1 czerwca 1978 r. do 1 grudnia 1981 r.
W tym miejscu wskazać dodatkowo należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Skoro wnioskodawczyni odwołała się od decyzji nieuznającej okresu zatrudnienia od 1 czerwca 1978 r. do 1 grudnia 1981 r., to właśnie na niej spoczywał ciężar wykazania i udowodnienia faktów, z których można by wysnuć odmienny wniosek, niż ten przyjęty przez organ rentowy w wydanej i zaskarżonej decyzji. Strona, która neguje twierdzenia strony przeciwnej jest obowiązana podjąć inicjatywę dowodową dla obalenia tych twierdzeń. Temu obowiązkowi strona odwołująca nie podołała z przyczyn omówionych wyżej.
Wobec powyższego należało uznać, iż A. J. nie wykazała na dzień zamknięcia rozprawy co najmniej 20 lat zatrudnienia, uprawniającego do podwyższenia wyliczonej emerytury do najniższej emerytury.
Decyzja ZUS dotycząca wysokości emerytury wnioskodawczyni jest zatem prawidłowa, w związku z czym Sąd w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie znajduje podstaw do jej zmiany.
Przedmiotem postępowania było także ustalenie czy wnioskodawczyni przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
Żaden bowiem z przepisów ustawy o z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164), określającej warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, nie zawiera unormowania dopuszczającego możliwość zaliczenia do pracy w takich warunkach zatrudnienia poza Rzeczpospolitą Polską wykonywanego przez osobę, która następnie została uznana przez władze polskie za repatrianta.
Wskazać należy, że jedynie cytowany wcześniej przepis art.6 ust.1 pkt 9 ustawy o emeryturach i rentach z FUS dopuszcza możliwość przyjęcia swoistej fikcji prawnej, pozwalającą na uznanie jedynie okresu zatrudnienia, w którym składka nie była odprowadzana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako okresu składkowego.
Instytucję fikcyjnych okresów składkowych należy więc wyraźnie odróżnić od uznawania pracy w szczególnym charakterze, co z reguły jest warunkiem wcześniejszego nabycia uprawnień emerytalnych. W tym kontekście omawiana norma ma szczególny i wyjątkowy charakter, a zatem zgodnie z zasadą - exceptiones non sunt extentendae - nie może być interpretowana w sposób rozszerzający. Nie jest również możliwe odkodowanie na tej podstawie normy postępowania nakazującej uwzględnienie tego okresu jako pracy w szczególnym charakterze. Taka interpretacja art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy emerytalnej wynika z konieczności ścisłego stosowania przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, w którym z uwagi na bezwzględnie obowiązujący charakter norm prawnych przeważa formalistyczne ujęcie uprawnień ubezpieczonych. Wykonywanie pracy w szczególnym charakterze dotyczy zatem tylko tych pracowników, których taki charakter pracy określają ustawy, a nie tylko postanowienia umów o pracę i rodzaj powierzonych obowiązków, przy czym chodzi zarówno o rodzaj wykonywanej pracy, jak i o jej miejsce. ( tak w uzasadnieniu wyroku SN z dnia 11 maja 2005 r., III UK 24/05)
Powyższe stanowisko znajduje nadto swoje potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym okres pracy nauczyciela za granicą w szkole przyzakładowej zagranicznego pracodawcy, uznany za okres składkowy, nie jest okresem pracy wykonywanej w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 26.1.1982 r. - Karta Nauczyciela (wyrok SN z dnia 21.9.2004 r., II UK 42/04, OSNP 2005 nr 6, poz. 87).
Na marginesie tylko zaznaczyć należy, że wnioskodawczyni nie wykazała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS liczonych do dnia 31 grudnia 2008 roku.
W przedmiotowym postępowaniu ubezpieczona wnosiła o uznanie, iż pracę w tych warunkach wykonywała w okresie od dnia 1 kwietnia 1987 roku do dnia 5 grudnia 2012 roku pracując na kolei na stacji T. w K. (...).
Nadto – także na marginesie – wskazać należy, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).
Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).
Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60).
Sąd nie jest, zatem, w żaden sposób, związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika, dokonaną przez pracodawcę, w wystawionym, pracownikowi, świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega, co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej, takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § 1 k.p.c.) – vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. akt III UK 213/10, LEX nr 950436).
Oczywiście brak odpowiedniego świadectwa pracy, lub dysponowanie świadectwem nie spełniającym wszystkich ustawowych wymagań jest uchybieniem formalnym, jednak Sąd bada rzeczywisty stan sprawy. Jeżeli, pracownik nie otrzymał odpowiedniego dokumentu, poświadczającego jego pracę w szczególnych warunkach, może okoliczność tę udowadniać przed Sądem, wykorzystując do tego przewidziane w kodeksie postępowania cywilnego środki dowodowe.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawczynię w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentu w postaci książeczki pracy wnioskodawczyni oraz z jej zeznań.
Jednocześnie należy też podkreślić, że przy ustalaniu pracy w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, lecz rodzaj pracy powierzony i faktycznie wykonywany przez ubezpieczonego. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (obowiązującym w danym systemie czasu pracy i na danym stanowisku) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Ustalenie zatem, jakie prace faktycznie wykonywał wnioskodawczyni, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek do przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 roku, II UK 337/03, OSNP 2004/22/392)
Przy ocenie uprawnień ubezpieczonej do rekompensaty istotne znaczenie miałoby ustalenie, iż w danym okresie skarżąca wykonywała pracę w szczególnych warunkach wymienioną w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Zarządzenia resortowe w procesie dokonywania powyższych ustaleń mają jedynie charakter pomocniczy i uzupełniający, porządkują tj. wymieniają stanowiska pracy, na których praca kwalifikowana jest, jako praca w szczególnych warunkach. Nierzadko zdarza się jednak, iż pracodawcy wymieniają w dokumentacji pracowniczej stanowiska, które nie pokrywają się z tymi, przewidzianymi w wykazach stanowiących załączniki do poszczególnych zarządzeń resortowych. Z tego względu, zawsze, podczas weryfikowania uprawnień odwołującego do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, kluczowe jest, jaką pracę faktycznie pracownik wykonywał w spornym okresie. Wobec powyższego, nawet gdyby zakład pracy błędnie wskazał w treści świadectwa pracy zarządzenie resortowe, które miało wymieniać zajmowane przez pracownika stanowiska pracy, nie miałoby to wpływu na możliwość ustalenia w toku postępowania, iż określony pracownik świadczył pracę w szczególnych warunkach.
Jednak w ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na jednoznaczne ustalenie, że skarżąca w spornym okresie zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach.
Jako prace w szczególnych warunkach, w wykazie A, dziale VIII (w transporcie i łączności) pkt 13 stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione zostały: prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów
Mając na uwadze powyższe uwagi, zdaniem Sądu Okręgowego, mimo to że stanowisko wnioskodawczyni można określić za pomocą wykazu A stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, to wnioskodawczyni nie wykonywała tej pracy przez co najmniej 15 lat liczonych do 31 grudnia 2008 roku, nadto wnioskodawczyni w okresie tym realizowała szereg innych zadań, które nie odpowiadały pracom wymienionym w wykazie, chociażby pracę w biurze, później na maszynie, a na końcu na komputerze, która zajmowała jej większą część dnia.
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, iż skarżąca rzeczywiście wykonywała pracę związaną z utrzymaniem ruchu kolejowego w Kazachstanie, natomiast nie była to praca wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy.
Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności niniejszej sprawy oraz poczynione rozważania prawne, nie sposób uznać, iż wnioskodawczyni posiada udowodniony co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, a zatem spełnia wszystkie przesłanki do przyznania jej prawa do rekompensaty.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołania od obu decyzji jako niezasadne.
SSO Paulina Kuźma