UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku D. J. z dnia 27 grudnia 2022 roku odmówił mu prawa do emerytury pomostowej.

W uzasadnieniu ZUS wskazał, że odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury zgodnie z art.4 ustawy o emeryturach pomostowych, ponieważ:

- nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat;

Do pracy w warunkach szczególnych zgodnie z art. 4 w/w ustawy, ZUS uwzględnił ubezpieczonemu okresy od 11.05.1984 r. do 30.11.1989 r., od 17.04.2009 r. do 13.12.2010 r., od 1.01.2011 r. do 30.06.2011 r. oraz od 4.07.2011 r. do 16.11.2013 r. z wyłączeniem zwolnień lekarskich, tj. 10 lat, 1 miesiąc i 2 dni.

Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach zgodnie z art. 4 nie zostały zaliczone okresy zatrudnienia ubezpieczonego:

- od 18.08.1994 r. do 19.11.2004 r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 20.10.2022 r. nie spełnia wymogów formalnych., tj. nie ma pieczątki nagłówkowej zakładu pracy oraz pieczątki imiennej osoby uprawnionej, ponadto pracodawca podał błędną podstawę prawną,

- od 5.01.2005 r. do 15.09.2005 r., ponieważ brak informacji czy praca na stanowisku kierowcy-pracownika warsztatowego jest tożsama pod względem wykonywanych czynności i obowiązków z pracą kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t.

- od 18.08.2007 r. do 19.06.2008 r., od 21.06.2008 r. do 8.12.2008 r., ponieważ świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawierają błędną podstawę prawną;

- od 14.12.2010 r. do 31.12.2010 r., ponieważ ubezpieczony nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych.

ZUS przyjął za udowodnione okresy:

- nieskładkowe tj. 0 lat, 3 miesiące i 13 dni;

- składkowe tj. 34 lata, 2 miesiące, 0 dni;

- staż sumaryczny tj. 35 lat, 5 miesięcy, 13 dni;

- staż w szczególnych warunkach/ charakterze tj. 10 lat, 1 miesiąc, 2 dni.

(decyzja – k. 20-20 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniósł D. J. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury pomostowej począwszy od dnia 25 grudnia 2022 roku oraz zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ubezpieczony zakwestionował brak zaliczenia przez ZUS do okresów pracy w warunkach szczególnych następujących okresów jego zatrudnienia:

w okresie 1 sierpnia 1994 roku - 19 listopada 2004 roku (a więc przez okres ponad 10 lat) D. J. zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez A. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...), na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jednoznacznie potwierdza to załączone do akt sprawy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 20 października 2022 roku. Wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywana przez Odwołującego się praca, została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Stanowisko, na którym był zatrudniony D. J. wymienione zostało w wykazie A dział VIII poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik do wskazanego powyżej rozporządzenia.

w okresie 5 stycznia 2005 roku - 15 września 2005 roku (a więc przez okres ponad 9 miesięcy) D. J. zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. (obecna nazwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.), na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Potwierdza to świadectwo pracy z dnia 16 grudnia 2022 roku. Wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywana przez Odwołującego się praca została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Stanowisko, na którym był zatrudniony D. J. wymienione zostało w wykazie A dział VIII poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik do wskazanego powyżej rozporządzenia.

w okresie 18 sierpnia 2007 roku - 19 czerwca 2008 roku (a więc przez okres 10 miesięcy) D. J. zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez (...) s.c. J. K. D. R.. na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 osób. Potwierdza to świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 19 czerwca 2008 roku. Wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywana przez Odwołującego się praca została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Stanowisko, na którym był zatrudniony D. J. wymienione zostało w wykazie A dział VIII poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik do wskazanego powyżej rozporządzenia.

w okresie 21 czerwca 2008 roku - 8 grudnia 2008 roku D. J. zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez (...) s.c. J.&M. S., na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 osób. Wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywana przez Odwołującego się praca, została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Stanowisko, na którym był zatrudniony D. J. wymienione zostało w wykazie A dział VIII poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik do wskazanego powyżej rozporządzenia.

W ocenie skarżącego, biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że legitymuje się on okresem pracy w warunkach szczególnych wynoszącym ponad 15 lat. Tym samym decyzja ZUS z dnia 24 stycznia 2023 roku jest nieprawidłowa.

(odwołanie – k. 3-13)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 33-34)

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 27 czerwca 2023 roku e-protokół (...):01:09 – 00:03:56 – płyta CD – k. 65)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. J. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 27 grudnia 2022 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o emeryturę pomostową.

(wniosek – k. 1-3 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołujący uzyskał kat. B prawa jazdy (uprawniającą do kierowania pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony) w dniu 5 sierpnia 1985 roku, natomiast kat. C (uprawniającą do kierowania pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej masie całkowitej ponad 3,5 tony) w dniu 21 lipca 1981 roku.

(kserokopia prawa jazdy – k. 32-32 verte)

Do pracy w warunkach szczególnych ZUS uwzględnił ubezpieczonemu okresy od 11.05.1984 r. do 30.11.1989 r., od 17.04.2009 r. do 13.12.2010 r., od 1.01.2011 r. do 30.06.2011 r. oraz od 4.07.2011 r. do 16.11.2013 r. z wyłączeniem zwolnień lekarskich, tj. 10 lat, 1 miesiąc i 2 dni.

(karta przebiegu zatrudnienia – k. 19-19 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W okresie od dnia 25 grudnia 1977 roku do dnia 4 maja 1984 roku skarżący zatrudniony był w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy.

(zaświadczenie – k. 7 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego, świadectwo pracy - k. 15-16, zaświadczenie – k. 17)

Wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w okresie od dnia 11 maja 1984 roku do dnia 18 maja 1990 roku i w tym okresie od dnia 11 maja 1984 roku do dnia 30 listopada 1989 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, Dz. U. nr. 3, poz. 43) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego wymienionym w wykazie A dziale VIII poz. 2 pkt 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk prac nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB i (...) nr 3, poz. 6).

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 6 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59)

W Przedsiębiorstwie (...) S.A. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako kierowca samochodu ciężarowego. Rozwoził materiały niebezpieczne tj. butle do spawania.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59)

Od dnia 10 lipca 1992 roku do dnia 31 sierpnia 1993 roku skarżący zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Produkcyjno- Handlowym (...) na stanowisku kierowcy.

(świadectwo pracy – k. 17 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W okresie od dnia 1 sierpnia 1994 roku do dnia 19 listopada 2004 roku zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy- mechanika.

(świadectwo pracy – k. 21 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 7 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 18)

W dniu 20 października 2022 roku Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowo – Usługowe (...) wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, z którego wynikało że będąc zatrudnionym w w/w zakładzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony na stanowisku kierowcy wymienionym w wykazie transport, dziale nr III wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 10 Ministra Komunikacji z dnia 1983 r. poz. 77 w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MK nr 10, poz. 77).

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 8 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 19)

Będąc zatrudnionym w w/w przedsiębiorstwie skarżący jako kierowca jeździł autobusem I. (...), pół ciężarówką o ładowności 6 ton. Woził towar (skóry wyprawiane do szycia) z W., Francji i Holandii, meble w podwójnej obsadzie, na przemian zmieniając się po 4 godzinach lub w pojedynczej na dwa samochody. Maksymalnie w ciągu doby można było przejechać 16-17 godzin. Nie pracował, jako mechanik. Pojazdy były kierowane do serwisu. Zakład nie dysponował warsztatem.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59, zeznania świadka I. W. na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):41:02 – 00:48:29 – płyta CD – k. 59, zeznania świadka J. O. na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):48:55 – 00:54:21 – płyta CD – k. 59)

Sporadycznie wnioskodawca zajmował się załadunkiem i rozładunkiem.

(zeznania świadka J. O. na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):48:55 – 00:54:21 – płyta CD – k. 59 )

W Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) wszystkie pojazdy były pojazdami o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:42 – 01:05:53 – płyta CD – k. 59)

Skarżący zatrudniony był w spółce (...) Sp. z o.o. w Ł. (obecnie: (...) Sp. z o.o.) w okresie od dnia 5 stycznia 2005 roku do dnia 15 września 2005 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy – pracownika warsztatowego. Z treści świadectwa pracy wynika, że we wskazanym okresie wykonywał on pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. pracę kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, wykaz A, dział VIII, poz. 2, Dz. U. nr 8 poz. 43).

(świadectwo pracy – k. 9 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 20-21)

W spółce (...) Sp. z o.o. w Ł. wnioskodawca jeździł w podwójnej obstawie ze świadkiem W. J. tirem typu M. (...) t. Wykonywał tylko i wyłącznie pracę kierowcy na wyjazdach zagranicznych. Wraz z W. J. wozili: papę, meble, zboże. Jeździli do 14 godzin dziennie, tak jak pozwalały przepisy. Zdarzało się sporadycznie, że skarżący wykonywał czynności spedycyjne tj. rozładunek, załadunek. Jeżeli życzył sobie tego kontrahent, zdarzało się że wnioskodawca zawoził towar wózkiem na rampę, a w sytuacji awarii na trasie dokonywał napraw np.: kół.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59, zeznania świadka W. J. na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):20:45 – 00:40:02 – płyta CD – k. 59)

W okresie od dnia 18 sierpnia 2007 roku do dnia 19 czerwca 2008 roku wnioskodawca zatrudniony był w K. K. J., R. D. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy.

(świadectwo pracy – k. 10 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 22)

Z wystawionego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach wynika, że wnioskodawca będąc zatrudniony we wskazanym wyżej zakładzie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w transporcie na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 osób (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. nr 8 poz. 43)) wymienionym w wykazie A dziale nr VIII poz. 2

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k.51)

W K. K. J., R. D. wnioskodawca jeździł autobusem turystycznym powyżej 50 miejsc na wycieczki turystyczne. Gdy zaszła taka konieczność dokonywał drobnych napraw autobusu w trasie.

(zeznania świadka D. R. na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):55:07 – 01:00:13 – płyta CD – k. 59)

Odwołujący zatrudniony był w (...) S.C. J.M. S. w okresie od dnia 21 czerwca 2008 roku do dnia 8 grudnia 2008 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy autokaru powyżej 15 miejsc.

(świadectwo pracy – k. 50)

(...) S.C. wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynikało że będąc zatrudniony w w/w zakładzie, we wskazanym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: w warunkach szczególnych przy przewozie osób autobusem o liczbie miejsc powyżej 15 na stanowisku kierowcy autobusu wymienionym w wykazie A, dziale nr VIII poz. 2 Rozporządzenia R. Ministrów z dnia 7.02.1983 r. oraz wymienionym w wykazie A, dziale nr VIII, poz. nr 2, pkt 1.

(świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 13 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 25)

Odwołujący zatrudniony był w (...) S.C. w okresie od dnia 17 kwietnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy autokaru powyżej 15 miejsc.

(świadectwo pracy – k. 14 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 26)

(...) S.C. J.M. S. wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynikało że będąc zatrudniony w w/w zakładzie, we wskazanym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: w warunkach szczególnych przy przewozie osób autobusem o liczbie miejsc powyżej 15 na stanowisku kierowcy autobusu wymienionym w wykazie A, dziale nr VIII poz. 2 Rozporządzenia R. Ministrów z dnia 7.02.1983 r. oraz wymienionym w wykazie A, dziale nr VIII, poz. nr 2, pkt 1.

(świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 15 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 27)

W (...) S.C. J.M. S. wnioskodawca jeździł w obstawie podwójnej 3- osiowym autobusem typu M. od 57 osób ze świadkiem W. J. obsługując R. T. w ramach wycieczek zagranicznych trwających 7-14 dni. Wnioskodawca pracował zgodnie z wytycznymi wycieczek. Pierwsze dni wyjazdu – jazda trwała 21 godzin, wówczas zmieniał się ze świadkiem W. J.. W kolejnych dniach wnioskodawca jeździł w obstawie podwójnej od hotelu do hotelu po 12 godzin. Następnie powrót na 21 godzin. Zdarzało się, że pomiędzy wycieczkami były 2 dni wolne. Łącznie w miesiącu jeżdżono 200-300 godzin.

Wnioskodawca zatrudniony był od dnia 4 lipca 2011 roku do dnia 16 listopada 2013 roku w (...) Sp. z o.o. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy autobusu.

(świadectwo pracy – k. 16 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W (...) Sp. z o.o. (...)) wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku kierowcy w obstawie podwójnej ze świadkiem W. J. w transporcie publicznym (autobus piętrowy) na liniach krajowych i zagranicznych. Do obowiązków wnioskodawcy należał również: załadunek, rozładunek bagaży pasażerów trwający ok. 15 minut, sprawdzanie biletów. Na trasie Ł.- B. czas jazdy wynosił 9 godzin.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59)

Od dnia 22 listopada 2013 roku do dnia 6 lutego 2017 roku wnioskodawca zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym: od dnia 22 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku na stanowisku kierowcy, od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia 6 lutego 2017 roku na stanowisku kierowcy/mechanika.

(świadectwo pracy – k. 28)

Od dnia 10 lutego 2017 roku do dnia 29 stycznia 2018 roku skarżący zatrudniony był w wymiarze pełnego etatu w (...) (...) na stanowisku kierowcy.

(świadectwo pracy – k. 29)

D. J. zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w okresie od dnia 19 stycznia 2018 roku do dnia 25 czerwca 2020 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy/mechanika.

(świadectwo pracy – k. 30-30 verte)

Wnioskodawca był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. od dnia 26 czerwca 2020 roku do dnia 31 grudnia 2020 roku na stanowisku kierowcy- mechanika w wymiarze 1/1 etatu.

(świadectwo pracy – k. 31-31 verte)

Skarżący zatrudniony był w okresie od dnia 4 stycznia 2021 roku do dnia 22 grudnia 2022 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego.

(świadectwo pracy – k. 17-17 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Wykonując pracę na stanowisku kierowcy w obstawie podwójnej wnioskodawca cały czas był w trybie gotowości. Czas w którym nie prowadził w sposób efektywny pojazdu nie był odpoczynkiem, a w istocie czasem w którym w dalszym ciągu wykonywał pracę (był w gotowości). W podwójnej obsadzie wnioskodawca mógł jeździć maksymalnie 21 godzin. W ciągu doby wnioskodawca jeździł maksymalną ilość godzin jaka była zaplanowana. W ciągu doby wnioskodawca mógł przejechać jako kierowca 10 godzin, a mógł 4 godziny. Uzależnione to było również od całkowitej długości trasy do przebycia.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku e-protokół (...):05:53 – 01:09:39 w związku z e-protokół (...):01:55 – 00:19:11 – płyta CD – k. 59)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i organu rentowego załączonych do sprawy, zeznań powołanych w sprawie świadków.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków uznając je za spójne, logiczne oraz konsekwentne. Każdy z nich pracował z ubezpieczonym, tj.: świadkowie W. J. m.in. w (...) Sp. z o.o. (...)), a I. W., J. O. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...). Odnośnie zatrudnienia wnioskodawcy w tych miejscach, które stanowił szczególny przedmiot analizy sądu, tutejszy sąd szerzej wypowie się w dalszej części uzasadniania, na gruncie rozważań prawnych. W ocenie Sądu wskazani świadkowie posiadają szczegółową wiedzę na temat miejsca i charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy. Każdy ze świadków opisał wykonywaną przez ubezpieczonego pracę. Wskazali oni jakimi samochodami jeżdżono, jakie towary przewożono. Świadkowie Ci wyjaśnili jak wyglądała praca kierowcy w podwójnej obstawie. Zeznania te pokrywają się z zeznaniami ubezpieczonego, w związku z czym nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Wynika z nich jednoznacznie, że praca wykonywana przez ubezpieczonego była faktycznie pracą w warunkach szczególnych.

Jednocześnie na rozprawie w dniu 19 maja 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy cofnął wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka J. K., wobec czego jego przesłuchanie przez Sąd okazało się bezprzedmiotowe.

Sąd dał również wiarę zeznaniom ubezpieczonego. Były one logiczne i znajdowały swoje odzwierciedlenie w zeznaniach ww. świadków oraz zgromadzonej w sprawie dokumentacji.

W konsekwencji, Sąd uznał, że zgromadzone dowody są kompletne i pozwalają na czynienie na ich podstawie ustaleń co do stanu faktycznego, a następnie na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja okazała się nieprawidłowa.

Istota sporu sprowadzała się do ustalenia uprawnień emerytalnych ubezpieczonego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U.2023.0.164).

Należy podkreślić, że emerytura pomostowa jest świadczeniem stanowiącym element nowego systemu emerytalnego. Świadczy o tym m.in. fakt adresowania jej do pracowników urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. Konstrukcja ryzyka socjalnego stanowiącego przedmiot ochrony gwarantowanej przez tę emeryturę pomostową odbiega jednak od koncepcji ryzyka starości przyjętej w systemie emerytalnym zdefiniowanej składki. W nowym systemie emerytalnym wiek emerytalny został ustalony dla wszystkich ubezpieczonych na tym samym poziomie, a prawo do emerytury z FUS nie zależy od osiągnięcia wymaganego okresu ubezpieczenia, przyjmuje się więc, że prawo do emerytury zostało w nim oparte na koncepcji ryzyka dożycia wieku emerytalnego. Nabycie prawa do emerytury pomostowej jest uzależnione od spełnienia licznych przesłanek odnoszących się do przebiegu ubezpieczenia oraz warunków dotyczących biologicznych i ekonomicznych skutków świadczenia pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze oraz procesu starzenia się. W związku z tym należy przyjąć, że emerytura pomostowa jest świadczeniem zapewniającym ochronę przed ryzykiem zaprzestania pracy przed osiągnięciem wieku emerytalnego z powodu domniemanej niezdolności do pracy będącej konsekwencją wykonywania długiego okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze.

W myśl art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5 -9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Prace w szczególnych warunkach, to w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Z kolei, prace o szczególnym charakterze, to w myśl art. 3 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy.

W myśl ust. 4 i 5 art. 3 za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 1, zaś za pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 3. Zgodnie zaś z ust. 7 art. 3 za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się również osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Warunkiem skutecznego zatem ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 ustawy, jest więc legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych lub dotychczasowych przepisów).

Wykaz A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku nr 8, poz. 43 z późn. zm.) wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 15 grudnia 1997 roku II UKN 417/97; 15 listopada 2000 roku II UKN 39/00). Okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84).

Dodać w tym miejscu należy, iż z wykładni art. 4 ustawy z 2008 roku o emeryturach pomostowych wynika obowiązek zaliczania do okresów pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze także zatrudnienia w takich warunkach w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku. Artykuł ten zawiera dodatkowe warunki, aby praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana przed dniem 1 stycznia 1999 roku oraz po dniu 31 grudnia 2008 roku, jednak nie zakreśla ram czasowych odnośnie do stażu 15 lat pracy w tych warunkach. Ten okres 15 lat może więc dotyczyć całego okresu ubezpieczenia, jednak co najmniej jeden miesiąc musi przypadać przed dniem 1 stycznia 1999 r. oraz jeden miesiąc po dniu 31 grudnia 2008 roku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2013 roku, I UK 448/12, LEX Nr 1396383). Po dniu 31 grudnia 2008 r. muszą to być prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, wymienione wyłącznie w nowych wykazach (praca w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych).

W toku postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze powinien być potwierdzony przez zakład pracy stosownym zaświadczeniem, zgodnie z treścią art. 51 ustawy o emeryturach pomostowych. Ta reguła dowodowa nie obowiązuje jednak przed sądem. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20 lutego 2013 r. „nie można podzielić poglądu, że wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z 2008 r. o emeryturach pomostowych, można dowodzić przed sądem jedynie na podstawie świadectwa pracy wystawionego przez płatnika składek, gdyż przepis art. 51 tej ustawy nie zmienia przepisów kodeksu postępowania cywilnego określającego katalog środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowadniać fakty, z których wywodzi skutki prawne” (III AUa 1044/12, LEX nr 1289529).

W niniejszej sprawie wnioskodawca urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku, ukończył 60 lat, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 35 lat, 5 miesięcy, 13 dni.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem ostatecznie posiadania przez wnioskodawcę wymaganego 15-letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił wnioskodawcy okresów zatrudnienia: od 18.08.1994 r. do 19.11.2004 r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 20.10.2022 r. nie spełnia wymogów formalnych., tj. nie ma pieczątki nagłówkowej zakładu pracy oraz pieczątki imiennej osoby uprawnionej, ponadto pracodawca podał błędną podstawę prawną; od 5.01.2005 r. do 15.09.2005 r., ponieważ brak informacji czy praca na stanowisku kierowcy-pracownika warsztatowego jest tożsama pod względem wykonywanych czynności i obowiązków z pracą kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t; od 18.08.2007 r. do 19.06.2008 r., od 21.06.2008 r. do 8.12.2008 r., ponieważ świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawierają błędną podstawę prawną; od 14.12.2010 r. do 31.12.2010 r., ponieważ ubezpieczony nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. Łącznie ZUS uznał, że wnioskodawca legitymuje się stażem w szczególnych warunkach/ charakterze w wymiarze - 10 lat, 1 miesiąc, 2 dni.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że ubezpieczony posiada wymagany 15 – letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony będąc zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) w Ł. w okresie od dnia 1 sierpnia 1994 roku do dnia 19 listopada 2004 roku faktycznie wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, albowiem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jeździł autobusem I. (...), pół ciężarówką o ładowności 6 ton - pojazdami o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Woził towar (skóry wyprawiane do szycia) z W., Francji i Holandii, meble.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że do obowiązków ubezpieczonego należały także czynności polegające na załadunku towaru, rozładunku.

W tym miejscu przytoczyć należy uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2018 r. (sygn. akt III UZP 8/17), zgodnie z którą praca w transporcie kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, który ubocznie wykonywał czynności konwojenta, ładowacza lub spedytora w odniesieniu do przewożonych towarów, jest pracą w szczególnych warunkach.

Natomiast w wyroku z dnia 31 sierpnia 2017 r. ( III UK 188/16) Sąd Najwyższy wskazał, że do czasu pracy w warunkach szczególnych kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowym powyżej 3,5 tony podlegają zaliczeniu czynności związane z załadunkiem i rozładunkiem tego samochodu.

Należy zauważyć, że prace załadunkowe i rozładunkowe są integralnie wpisane w pojęcie pracy kierowcy. Obowiązkiem ubezpieczonego było przetransportowanie towaru z czym wiąże się obowiązek zabezpieczenia tego towaru, jego załadunek i rozładunek. Przepisy regulujące czas pracy kierowcy – ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U.2022.0.1473) w art. 6 ust 1 pkt 2 wskazuje, że czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, który obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego, w szczególności załadowywanie i rozładowywanie oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem. W cytowanym powyżej orzeczeniu Sąd Najwyższy podkreślił, że skoro czynności polegające na załadowaniu i rozładowaniu pojazdu są obowiązkami pracowniczymi osoby zatrudnionej na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, to nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że wykonując je, świadczy jakąś inną pracę niż pracę kierowcy tego samochodu. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że punkt 2 działu VIII wykazu A nie dotyczy pracy polegającej na prowadzeniu samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, lecz pracy kierowcy takiego pojazdu, z uwzględnieniem jej specyfiki, wymuszającej wykonywanie przez pracownika zatrudnionego na takim stanowisk także innych czynności niż samo prowadzenie pojazdu.

Powyższe pozwala uznać, iż skarżący stale, w pełnym wymiarze w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) w Ł. wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, zaś czynności związane z załadunkiem i rozładunkiem stanowiły integralną część tej pracy. Nadto nie wykonywał w tym czasie pracy mechanika.

Za pracę w szczególnych warunkach należy również uznać okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o. (...)) od dnia 4 lipca 2011 roku do dnia 16 listopada 2013 roku na stanowisku kierowcy, co nie było kwestionowane przez organ rentowy. Przy czym okres ten jest pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych..

W kontekście powyższego, zwrócić uwagę należy na wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2018 r., II UK 386/17, w którym Sąd Najwyższy wyjaśnił że do oceny czy pracownik wykonywał prace kierowcy w transporcie publicznym wymienione pod poz. 8 załącznika nr 2 do ustawy pomostowej decydujące znaczenie ma ustalenie, czy prace te wykonywał zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U.2022.0.1343).

Definicję transportu publicznego zawiera art. 4 pkt 14 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowiąc, że jest to powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. W tej sytuacji, nie jest wystarczające ustalenie czy przewóz osób autobusem odbywa się po drogach publicznych, ale przede wszystkim czy nie ma do niego szczególnych ograniczeń dostępności. Z tego względu pomocniczo można odwołać się do zapisów ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, która publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe wiąże z definicją przewozu regularnego (art. 4 pkt 7 ustawy). W doktrynie i orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że cechą charakterystyczną przewozu regularnego jest jego publiczny charakter, a ponadto cykliczność, regularność (przewóz wykonywany jest w stałych, określonych odstępach czasu) oraz oznaczenie trasy przewozu (przewóz odbywa się po ustalonej trasie, zaś wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się na z góry wyznaczonych przystankach; zob. R. Strachowska, Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz. Wydanie III. LEX/el 2012).

Przewoźnik wykonujący ogólnie dostępny przewóz osób jest zatem obowiązany między innymi podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy (zob. Postanowienie SN z 3.03.2020 r., II UK 394/18, LEX nr 3169224).

Z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, że odwołujący będąc zatrudniony w (...) Sp. z o.o. (...)), a zatem po 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę jako kierowca autobusu w transporcie publicznym (autobus piętrowy) na liniach krajowych i zagranicznych. W ocenie Sądu tego rodzaju praca wnioskodawcy była pracą w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych, a mianowicie była pracą określoną pod poz. 8 w załączniku nr 2 - gdyż była pracą kierowcy autobusu w transporcie publicznym.

Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, co powoduje, iż emerytura pomostowa podlega ścisłe wykładni. Należy wskazać, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (8 godzin) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w załączniku do ustawy o emeryturach pomostowych. Z kolei transport zbiorowy to powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej.

Do przewozów tego rodzaju można zaliczyć przewozy nieograniczonego kręgu osób autobusami, tramwajami, trolejbusami, na określonych trasach z wyznaczeniem przystanków i według ustalonego rozkładu jazdy w publicznym transporcie miejskim, a także międzynarodowym.

Chodzi tu o kierowców w transporcie komunikacji miejskiej oraz transporcie drogowym autobusów międzymiastowych i międzynarodowych, których zadaniem jest przewóz osób, ich bagażu, z zapewnieniem bezpieczeństwa przede wszystkim otoczeniu i pasażerom.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, iż w trakcie w/w okresu zatrudnienia wnioskodawca kierował autobusem piętrowym na liniach krajowych i zagranicznych. Przejazd był ogólnodostępny, oczywiście po uprzednim zakupieniu biletu. Wnioskodawca dokonywał załadunku, rozładunku bagaży pasażerów, sprawdzał bilety. Fakt sprzedaży przez skarżącego biletów nie wyklucza, w ocenie Sądu, możliwości zaliczenia jego pracy do pracy o szczególnym charakterze, albowiem czynności z tym związane zajmowały skarżącemu około 15 minut.

Podkreślić przy tym należy, iż jeżeli pracy w szczególnych warunkach towarzyszą inne czynności pracownicze, warunek pełnego zatrudnienia należy odnosić tylko do tych czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na czynniki szkodliwe dla zdrowia i uwzględniać w wymiarze czasu pracy tylko te inne czynności, które są ściśle związane z pracą w szczególnych warunkach, stanowiąc integralną część tej pracy, albo są wykonywane incydentalnie, w rozmiarze nieznaczącym dla wymiaru pracy w warunkach szczególnych. Powyższe stanowisko znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 30 marca 2017 r. II UK 41/16, w którym Sąd ten stwierdził, iż prace incydentalne nie mają wpływu kwalifikację pracy jako pracy w szczególnych warunkach.

Nie ulega wątpliwości że praca odwołującego kwalifikuje się do pracy w transporcie publicznym (ogólnodostępnym) zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 ustawy i publicznym transporcie zbiorowym.

Za racjonalne sąd również uznał wyjaśnienia wnioskodawcy oraz powołanych świadków, że w trakcie zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Sp. z o.o. (...)) oraz w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) w Ł., praca kierowcy wykonywana była w obstawie podwójnej. Wnioskodawca przekonująco wyjaśnił, że w trakcie całej trasy na przemian, raz on, a raz osoba, z którą wówczas odbywał trasę jako kierowca prowadziła pojazd. To że wnioskodawca w sposób efektywny nie prowadził cały czas pojazdu, a siedział obok kierowcy prowadzącego w trakcie przerwy, w żadnym stopniu nie oznaczało, że w tamtym momencie nie wykonywał pracy. Wręcz przeciwnie, pozostawał wówczas w gotowości do pracy, a zatem w dalszym ciągu co do zasady świadczył pracę. W ciągu doby wnioskodawca jeździł maksymalną ilość godzin jaka była zaplanowana, a zatem wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wobec wszystkich w/w przytoczonych okoliczności stwierdzić należało, że odwołanie wnioskodawcy zasługiwało na uwzględnienie, bowiem przeprowadzone postępowanie dowodowe dawało podstawy do uznania, że odwołujący spełnił przesłankę 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy lub art. 32 lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przed dniem 1 stycznia 1999 roku oraz po dniu 31 grudnia 2008 roku w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Praca, która wykonywana była przez ubezpieczonego przed wejściem w życie ustawy o emeryturach pomostowych jest pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t - wykaz A dział VIII pkt. 2, załącznika do rozporządzenia). Ponadto, praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku kierowcy autobusu w transporcie publicznym po dniu 31 grudnia 2008 r. mieściła się w kategorii prac o szczególnym charakterze tj. pracy określonej pod poz. 8 załącznika nr 2 w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy pomostowej i zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Na marginesie należy podnieść, chociaż nie ma to znaczenia orzeczniczego, że także w pozostałych spornych okresach wnioskodawca wykazał, iż pracował w warunkach szczególnych, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

W tym stanie rzeczy, Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku na postawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej, zgodnie z żądaniem, od dnia 25 grudnia 2022 r, po ukończeniu 60 roku życia. Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2. (wniosek z 27.12.22).

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz.265).