UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 czerwca 2024 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ubezpieczonej I. G. prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że odmawia prawa do świadczenia, ponieważ u pracodawcy, z którym stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia ubezpieczona była zatrudniona przez okres od 30 października 2023 r. do 31 grudnia 2023 r., tj. prze okres krótszy niż 6 miesięcy. Ubezpieczona spełniła pozostałe warunki do przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W odwołaniu od powyższej decyzji I. G. wniosła o jej zmianę
i przyznanie ubezpieczonej świadczenia przedemerytalnego oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Wskazała m. in., że pracę na rzecz Pracowni (...) zaczęła świadczyć w dniu
1 października 2022r. Następnie, z uwagi na brak dostatecznej liczby zleceń, nie zaproponowano ubezpieczonej możliwości przedłużenia umowy, która wygasła w dniu 30 września 2023 r. z powodu upływu okresu, na jaki została zawarta. W momencie, w którym dalsze zatrudnienie stało się możliwe, w dniu 30 października 2023 r. ubezpieczona podjęła kolejne zatrudnienie u tego samego pracodawcy, które trwało do dnia 31 grudnia 2023 r. i tym razem zostało zakończone z uwagi na zakończenie projektu, a w związku z tym likwidację stanowiska ubezpieczonej (przyczyna leżąca po stronie zakładu pracy). Oznacza to, że ubezpieczona spełniła kryterium co najmniej 6 miesięcznego okresu zatrudnienia u danego pracodawcy. Ubezpieczona powołała się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
23 marca 2022 r., II USK 451/21 (LEX nr 3416865), w którym wskazano, że zasady obliczania okresu pracy warunkującego nabycie uprawnień pracowniczych są zawarte w postanowieniach prawa pracy i odbiegają od reguł prawa cywilnego. Uznając zaś, że kwestia ta jest uregulowana w prawie pracy - jakkolwiek nie wprost - nie ma podstaw, by sięgać do Kodeksu cywilnego, gdyż w myśl art. 300 kp stosujemy go do stosunków pracy tylko w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy. Szczególne właściwości
i potrzeby odrębnego regulowania stosunków pracy skłaniają ustawodawcę do swoistego, innego niż w prawie cywilnym, regulowania zasad obliczania stażu pracy warunkującego nabycie uprawnień do świadczeń pracowniczych. Ubezpieczona podkreśliła też, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wskazując na wymóg co najmniej 6 – miesięcznego zatrudnienia w zakładzie pracy, nie formuje warunku istnienia tego zatrudnienia w ramach jednego tylko stosunku pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z dnia 9 listopada 2015 r., III AUa 164/15).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

S. F. prowadzi działalność gospodarczą w postaci Pracowni (...) od marca 2005, okresowo, gdy ma potrzebę, zatrudnia pracowników. Przedmiotem jego działalności jest wykonywanie ekspertyz, opracowań planistycznych, opracowań środowiskowych, w ostatnich latach nie zawieszał działalności gospodarczej. Rocznie wykonuje około 20 -30 projektów, zleceniodawcy sami zwracają się do niego z propozycjami zleceń.

Dowód: - zeznania świadka S. F. na rozprawie w dniu 09 października 2024r. - protokół elektroniczny rozprawy - od 00:07:17 do 00:22:27.

W okresie od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. ubezpieczona I. G. (ur. (...)) była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w Pracowni (...)na podstawie dwóch umów o pracę na czas określony stanowisku pracownika administracyjnego. Do jej obowiązków należało uporządkowanie korespondencji, porządkowanie materiałów do wykonywania opracowań, kserowanie i drukowanie opracowań, korekta i weryfikacja tekstów. Stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p.,tj. uległ rozwiązaniu z upływem czasu, na który umowa o pracę była zawarta. Umowa nie została przedłużona z uwagi na brak zleceń dla pracodawcy.

Dowód: - świadectwo pracy z dnia 02.10.2023r.– k. 5 akt emerytalnych,

- umowy o pracę w aktach osobowych ubezpieczonej – k. 16 akt sądowych,

- zeznania świadka S. F. na rozprawie w dniu 09 października 2024r. - protokół elektroniczny rozprawy - od 00:07:17 do 00:22:27,

- zeznania ubezpieczonej na rozprawie w dniu 09 października 2024r. - protokół elektroniczny rozprawy - od 00:23:38 do 00:27:10.

W dniu 30 października 2023 r. ubezpieczona ponownie nawiązała stosunek pracy
z Pracownią (...) zawarła z pracodawcą umowę o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy ( trzecia umowa o pracę). S. F. otrzymał zlecenie na dwa projekty i uznał, że potrzebna mu jest pomoc w postaci pracownika. Ubezpieczona pracowała na stanowisku pracownika administracyjnego, z takim samym zakresem obowiązków, otrzymała wynagrodzenie.

W dniu 30 listopada 2023 r. pracodawca wręczył ubezpieczonej wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem 1 – miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie
31 grudnia 2023 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazał likwidację stanowiska pracy. Pracodawca wykonał projekty i stanowisko pracy ubezpieczonej było mu zbędne. Poza tym w życie weszła reforma planowania przestrzennego, zmienił się charakter dokumentów planistycznych i nastąpił zastój na rynku w przedmiocie działalności pracodawcy.

Ubezpieczonej wystawiono świadectwo pracy w dniu 2 stycznia 2024 r. , w którym wskazano, że pracowała w Pracowni (...) od 30 października 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. w wymiarze 18/18 na stanowisku pracownika administracyjnego. Wskazano również, że stosunek pracy ustał za wypowiedzeniem przez pracodawcę z powodu likwidacji stanowiska pracy.

Dowód: - świadectwo pracy z dnia 30.10.2023r. – k. 6 akt emerytalnych oraz w aktach osobowych ubezpieczonej - k. 16 akt.

- wypowiedzenie umowy – k. 9 akt emerytalnych oraz w aktach osobowych ubezpieczonej - k. 16 akt,

- zeznania świadka S. F. na rozprawie w dniu 09 października 2024r. - protokół elektroniczny rozprawy - od 00:07:17 do 00:22:27,

- zeznania ubezpieczonej na rozprawie w dniu 09 października 2024r. - protokół elektroniczny rozprawy - od 00:23:38 do 00:27:10.

W czasie przerwy w zatrudnieniu u S. F. ubezpieczona była zarejestrowana w Urzędzie Pracy i otrzymywała zasiłek dla bezrobotnych od 09.10.2023r. do 29.10.2023r.

Od 3 stycznia 2024 r. I. G. pozostaje zarejestrowana jako bezrobotna w Powiatowym (...) i pobiera zasiłek dla bezrobotnych. W tym czasie nie odmówiła z nieuzasadnionych przyczyn podjęcia odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

Dowód: - zaświadczenie Powiatowego(...). – k. 10 akt ZUS.

W dniu 11 czerwca 2024 r. ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie przedemerytalne. Do wniosku dołączyła informację o okresach składkowych i nieskładkowych, świadectwa pracy, wypowiedzenie umowy o pracę przez S. F., zaświadczenie z PUP.

W trakcie postępowania organ rentowy ustalił staż ubezpieczeniowy I. G. w wysokości 30 lat, 9 miesięcy i 27 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy okresów nieskładkowych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 4 lipca 2024 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że odmawia prawa do świadczenia, ponieważ u pracodawcy, z którym stosunek pracy został rozwiązany
z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia ubezpieczona była zatrudniona przez okres od 30 października 2023 r. do
31 grudnia 2023 r., tj. prze okres krótszy niż 6 miesięcy.

Dowód: - wniosek – k. 1-3 akt emerytalnych,

- raport wraz z kartą przebiegu zatrudnienia – k. 14v akt emerytalnych,

- zaskarżona decyzja – k. 22 akt emerytalnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sądowych i w aktach prowadzonych przez organ rentowy, na podstawie zeznań świadka S. F. i przesłuchania ubezpieczonej w charakterze strony.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż były jasne, pełne, rzetelne, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani ich mocy dowodowej, dlatego nie budziły one również wątpliwości Sądu.

Sąd uznał zeznania świadka i zeznania ubezpieczonej również za wiarygodne. Były one szczere, szczegółowe i znalazły potwierdzenie w zebranej dokumentacji, szczególnie w aktach osobowych ubezpieczonej.

Na wstępie należy wskazać, iż prawo do świadczenia przedemerytalnego – regulowane jest ustawą z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1999; zwaną dalej ,,ustawą”) – zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż
6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 735 i 1429), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 i 1429), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia

ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390, 658, 852 i 1429), lub zasiłku dla opiekuna,
o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2020 r. poz. 1297), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, albo przyznaniem osobie, nad którą opieka była sprawowana, prawa do świadczenia wspierającego, o którym mowa w ustawie z dnia
7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. poz. 1429), i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna
i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy,
w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r.
poz. 1251 i 1429), zwanej dalej "ustawą o emeryturach i rentach z FUS" - art. 2 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 3 ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych,
o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia
w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Jak stanowi art. 2 ust. 5 ustawy, do okresu 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ust. 3, wlicza się:

1) okresy, za które, zgodnie z art. 75 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia, prawo do zasiłku dla bezrobotnych nie przysługiwało;

2) okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu przepisów ustawy
o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych podjętego w tym okresie; w przypadku gdy zatrudnienie lub inna praca zarobkowa ustanie po upływie 180-dniowego okresu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje, jeżeli wniosek o przyznanie tego świadczenia zostanie złożony w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia ustania zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu przepisów ustawy
o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 475) przez przyczyny dotyczące zakładu pracy należy rozumieć:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy
(Dz. U. z 2023 r. poz. 1465), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż
20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy
i płacy,

d) rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

Zdaniem Sądu odwołanie ubezpieczonej okazało się zasadne w sposób skutkujący zmianą zaskarżonej decyzji.

Nie budzi żadnych wątpliwości w sprawie i było to bezsporne, że ubezpieczona spełnia warunek wieku, ogólnego stażu ubezpieczeniowego oraz okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Prawo do świadczenia przedemerytalnego ubezpieczonej należało więc rozważać w kontekście norm wynikających z przepisu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, przy czym sporne było wyłącznie, czy ubezpieczona była zatrudniona w Pracowni (...) przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, co wobec spełnienia przez nią pozostałych warunków, w tym wskazanego w przepisie sposobu rozwiązania stosunku pracy, skutkowałoby nabyciem przez ubezpieczoną prawa do spornego świadczenia.

Z pozyskanej w toku postępowania sądowego dokumentacji osobowej ubezpieczonej wynikało, że I. G. była zatrudniona w Pracowni (...)na stanowisku pracownika administracyjnego
w okresie od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. (rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło na podstawie art. 30 § 1 pkt 4), a następnie od 30 października 2023 r. do
31 grudnia 2023 r. ( wypowiedzenie umowy o prace z powodu likwidacji stanowiska pracy).

W tej sytuacji, w ocenie Sądu ubezpieczona spełniła przesłankę zatrudnienia
u ostatniego pracodawcy przez okres co najmniej6 miesięcy. Sąd podziela bowiem stanowisko, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, wskazując na wymóg co najmniej 6-miesięcznego zatrudnienia
w zakładzie pracy, nie formułuje warunku istnienia tego zatrudnienia w ramach tylko jednego stosunku pracy (tak np. wyrok SA w Katowicach z 9 listopada 2015 r., III AUa 164/15, LEX nr 1950381, wyrok Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 2013 r., I UK 57/13, OSNP 2014/11/160, wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 22 października 2013r. VU 1012/13 Lex nr 1717101).

Sąd w niniejszym składzie podziela utrwalony pogląd w orzecznictwie sądowym, że ustawodawca w art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych nie wymaga nieprzerwanego 6 - miesięcznego okresu zatrudnienia u pracodawcy, u którego nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn ekonomicznych oraz nie musi to być zatrudnienie w ramach tylko jednego stosunku pracy.

Należy zatem przyjąć, że ubezpieczona wypełniła wszystkie przesłanki ujęte
w art. 2 ustawy, a tym samym – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – przysługiwało jej sporne świadczenie od dnia następnego po dniu złożenia wniosku. Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w pkt. I sentencji wyroku.

Stwierdzono jednocześnie odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach
i rentach z FUS w zw. z art. 11 pkt 1 ustawy). Należy wskazać, że do omyłek organu rentowego zaliczyć trzeba m.in. niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego,
a więc: 1) odmowę skorzystania z niego w sytuacji, w której winien znaleźć zastosowanie,
2) zastosowanie go w sytuacji nim nie objętej, tzn. do której się nie odnosi, 3) omyłkową interpretację przepisu poprzez stwierdzenie, że wywołuje on skutki w sytuacji prawnej danej osoby, których w istocie nie przewiduje, albo pominięcie takich konsekwencji prawnych, które – przy właściwym jego zastosowaniu – w rzeczywistości powoduje. Nie ma przy tym znaczenia, czy błędne zastosowanie (lub odmowa zastosowania) przepisu prawa materialnego jest zawiniona, czy też nie można przypisać żadnej postaci winy osobie wydającej decyzję
w imieniu organu rentowego. Jak wcześniej wskazano, błąd stanowi kategorię obiektywną – tzn. dającą się obiektywnie stwierdzić nieprawidłowość – nie zaś subiektywną, wynikającą
z niewłaściwego stosunku danej osoby do popełnionego czynu. Nie powinno również mieć znaczenia czy obiektywnie wadliwa decyzja została podjęta w warunkach dobrowolności, czy też w sytuacji pewnego przymusu normatywnego, kiedy decydentowi nie pozostawiono wyboru np. właśnie w sytuacji zastosowania przepisu, którego właściwy sposób wykładni został ustalony dopiero po wydaniu danej decyzji.

W przedmiotowej sprawie, w toku postępowania administracyjnego ubezpieczona przedłożyła do organu rentowego świadectwa pracy potwierdzające okresy zatrudnienia
w Pracowni (...)od 1 października
2022 r. do 30 września 2023 r. oraz od 30 października 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. Organ rentowy dysponował zatem wszystkimi dowodami wymaganymi do wydania prawidłowej decyzji. Odmowa świadczenia dla ubezpieczonej wynikała wyłącznie z wadliwej interpretacji art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy (pkt II sentencji wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego ubezpieczonej orzeczono w punkcie III wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - na podstawie art. 98 § 1 i § ¹k.p.c. oraz co do wysokości tych kosztów - na podstawie § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2023.1935). Sąd uznał, iż nakład pracy pełnomocnika ubezpieczonej i jego udział w jednej rozprawie uzasadnia zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej.

Sędzia Danuta Domańska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE