Przewodnicząca:

SSO Ewa Rusin

Protokolant:

Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 614/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 5 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 1358/24

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelujący obrońca oskarżonej J. W. – jednocześnie mającej status oskarżycielki prywatnej wzajemnej zaskarżył wyrok w całości, tj. w zakresie sprawy z oskarżenia prywatnego W. D. na korzyść oskarżonej, a w zakresie sprawy z oskarżenia prywatnego wzajemnego J. W. na niekorzyść oskarżonego W. D..

Apelujący zarzucił :

obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 212§ 1 k.k. poprzez błędne przyjęcie, że oskarżona swoim działaniem wypełniła znamiona przestępstwa zniesławienia, podczas gdy oskarżona zwróciła się do W. D. słowem „(...)”, po tym jak W. D. kilkukrotnie poproszony nie zwrócił oskarżonej piłki, ponadto z kontekstu wypowiedzi jasno wynikało, że oskarżona nie zarzuca oskarżycielowi prywatnemu/oskarżonemu wzajemnemu popełnienia przestępstwa kradzieży

2) art. 212 § 1 k.k. poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony wzajemny W. D. swoim działaniem nie wypełnił znamiona przestępstwa zniesławienia, podczas gdy z treści nagrania, który to dowód Sąd uznał za wiarygodny wynika, oskarżony wzajemny pomówił J. W. o to, że jest pijana

3) § 11 ust. 2 pkt 1) w zw. ust. 2 pkt 1) w zw. z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), poprzez zasądzenie od oskarżonej J. W. na rzecz oskarżyciela prywatnego W. D. kwoty 7300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w sytuacji gdy kwota ta przekracza sześciokrotność stawki minimalnej wskazanej w rozporządzeniu

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tylko zarzut 3) podniesiony w apelacji należy uznać za zasadny.

Ad. 1) i 2)

Zarzut obrazy prawa materialnego może być skuteczną podstawą odwoławczą wówczas, gdy apelujący aprobuje ustalenia faktyczne wyroku, ale kwestionuje prawidłowość stosowania prawa materialnego, które zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd I instancji, to jest gdy sąd ten wadliwie zastosował przepis prawa materialnego pomimo, że w układzie okoliczności sprawy nie było to dopuszczalne, bądź wówczas, gdy sąd nie zastosował przepisu prawa materialnego pomimo, iż w konkretnym układzie było to obligatoryjne. Tym samym zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub nie zastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje chociażby dlatego, że apelujący w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne wyroku.

W odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonej w pkt. I i II wyroku, odpowiednio kwalifikowanych z art.216 § 1 kk i z art. 212 § 1 kk, to ustalenia wyroku oparto o wersję oskarżyciela prywatnego W. D., potwierdzoną w całej rozciągłości przez bezpośredniego świadka J. K. i po części wyjaśnieniami oskarżonej J. W., a nadto nagraniem audio przebiegu incydentu miedzy stronami, wedle których to dowodów oskarżona kilkukrotnie nazwała oskarżyciela prywatnego „(...)” oraz używała wobec niego słów znieważających, opisanych w motywach wyroku. Wedle uznanych słusznie za wiarygodne zeznań świadka A. K., które potwierdzają wersję W. D., oskarżona od dłuższego czasu dopuszczała się działań niepokojących i zakłócających spokój sąsiadów, bo z jej balkonu spadały na balkon oskarżyciela nie tylko niegroźne zabawki, ale i np. nóż do tapet. Wobec niemożności porozumienia się z oskarżoną oskarżyciel podjął racjonalną decyzję, by spadające przedmioty przekazywać zarządowi wspólnoty mieszkaniowej, czego nie można w żadnej mierze utożsamiać z ich kradzieżą.

Nadto w kontekście trwającego już od dłuższego czasu konfliktu oskarżonej z oskarżycielem wzajemnym W. D. nie sposób podzielić słuszności twierdzeń apelującego, że wyrażone wobec W. D. publicznie określenie, że cyt. „(...)”, nie wypełnia ustawowych znamion zniesławienia z art. 212 § 1 kk. Wszak wypowiedź ta ( wygłoszona publicznie) nie miała charakteru np. żartobliwego, dowcipnego, błahego, stron też nie łączyły relacje towarzyskie, tj. takie, w świetle których ową wypowiedź można by potraktować za nic nie znaczącą. Omawianemu zniesławiającemu określeniu towarzyszyły także zniewagi wobec W. D. („(...)", „(...)”, „(...)”), zatem przedmiotowe działanie oskarżonej krytycznego dnia było obliczone na obrazę adresata, jednocześnie zmierzającą do jego poniżenia i postawienia w złym świetle w opinii publicznej.

W ustaleniach faktycznych wyroku nie zawarto okoliczności, dowodzących że oskarżony – oskarżyciel prywatny wzajemny pomówił J. W., że „jest pijana”( zarzut II tyczący W. D.). Sięgając do relacji procesowej złożonej przez J. W. ( k.37-38 i i 43 protokół rozprawy głównej z dnia 12 marca 2024. i z dnia 23 kwietnia 2024r. ) nie sposób dostrzec, by złożyła zeznania potwierdzające zarzucaną oskarżonemu W. D. wypowiedź zniesławiającą ją zarzutem „ że jest pijana”. W aspekcie takiej treści dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń prowadzących do orzeczenia uniewinniającego, oczywiście bezpodstawnym jest stawianie zarzutu obrazy prawa materialnego art. 212 § 1 kk.

Ad. 3)

Za zasadny należało uznać zarzut w zakresie dotyczącym zasądzonej kwoty 7300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w postaci kosztów zastępstwa procesowego od oskarżonej J. W. na rzecz oskarżyciela prywatnego W. D..

Należy na wstępie przypomnieć, że wedle utrwalonej i powszechnie akceptowanej linii orzeczniczej Kontrolując oświadczenie o wysokości kosztów obciążających stronę z tytułu wynagrodzenia adwokata, sąd z jednej strony jest zobowiązany badać czy nie przekracza ono sześciokrotności stawki minimalnej przewidzianej dla danej sprawy, a z drugiej czy zasądzenie kwoty przewyższającej stawkę minimalną uzasadniają okoliczności wskazane w § 15 ust. 3 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Ocenie sądu podlegają takie wyznaczniki jak m.in. nakład pracy adwokata, rodzaj i zawiłość sprawy, czy też wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2024 r.V KK 457/23, LEX nr 3672385).

Nadto Zasada umowności ustalania opłat za czynności adwokackie, uwzględniająca prawa rynku, obowiązuje tylko między stronami umowy. Zasądzenie kosztów obrony wyższych od stawek minimalnych (maksymalnie w wysokości ich sześciokrotności) w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy wymaga wykazania i ustalenia okoliczności uzasadniających takie rozstrzygnięcie. Wprawdzie opłaty za czynności adwokackie ustala umowa z klientem, niemniej umowa ta jest wiążąca tylko w relacji pomiędzy obrońcą będącym adwokatem i tymże klientem (jego mocodawcą). Ustalona w umowie wysokość opłat za czynności adwokackie nie musi stanowić podstawy zasądzenia przez sąd poniesionych przez tę stronę kosztów zastępstwa prawnego.( tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2024 r. I KZ 7/24, LEX nr 3694190 ).

W niniejszej sprawie odbyły się trzy terminy rozprawy głównej ( 12 marca, 23 kwietnia i 4 czerwca 2024r., które łącznie trwały około 3-ch godzin) oraz jeden termin posiedzenia pojednawczego. W sprawie przeprowadzono dowód z przesłuchania stron postępowania i 2-ch świadków. Na podstawie § 11 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) stawkę minimalną za postępowanie przed sądem I instancji należało ustalić w kwocie 1152 zł. Stawka wskazana w § 11 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, tj. 720 zł, stanowi podstawę wyliczeń z uwagi na przyjęcie, że sprawa karna z oskarżenia prywatnego stanowi postępowanie szczególne. Powyższa kwota w związku z ilością terminów musiała ulec proporcjonalnemu wzrostowi, tj. o 20 % kwoty z § 11 ust. 2 pkt 1, za każdy następny dzień rozprawy, tj. łącznie o kwotę 432 zł, licząc stawkę minimalną w wysokości 1152 zł i następnie przyznając jej dwukrotność wedle kryteriów zawartych w § 15 rozporządzenia, tj. 2304 złotych.

Sąd odwoławczy podziela także stanowisko obrony zawarte w apelacji, a dotyczące nieskomplikowanego charakteru sprawy i nakładu pracy pełnomocnika strony przeciwnej. Pełnomocnik sporządził w niniejszej sprawie standardową ilość pism procesowych (w liczbie pięciu), które nie były ani szczególnie obszerne ani skomplikowane prawnie, a sam stan faktyczny i prawny sprawy nie były zawiłe.

Wobec tego, że pełnomocnik adw. W. S. występował w podwójnej roli ( jako obrońca i zarazem pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wzajemnego), to opłatę należało policzyć jako dwukrotność obliczonej już wyżej opłaty, czyli 4608 złotych. Opłata adwokacka wyższa byłaby nieuzasadniona.

3.2.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania tj.:

1) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań oraz wyjaśnień oskarżonej/oskarżycielki prywatnej wzajemnej J. W. polegającej na częściowej odmowie ich wiarygodności, podczas gdy wyjaśnienia i zeznania nie są sprzeczne z treścią nagrania audio, a Sąd w analogicznej sytuacji przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom oraz zeznaniom oskarżyciela prywatnego/oskarżonego wzajemnego W. D., co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iż W. D. nie dopuścił się jako pierwszy znieważenia J. W.

2) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. K. (1) polegającej na odmowie ich wiarygodności i uznaniu zeznań za nieprawdziwe, podczas gdy Sąd dokonując oceny zeznań pominął, że świadek ze względu na stan zdrowia (przebyty wylew) posiada problemy z pamięcią, ponadto zeznania te nie są sprzeczne z treścią nagrania audio, a Sąd w analogicznej sytuacji przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka A. K., co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iż W. D. nie dopuścił się jako pierwszy znieważenia J. W.

3) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oraz zeznań oskarżyciela prywatnego/oskarżonego wzajemnego W. D. polegającej na przyznaniu im waloru wiarygodności w części dotyczącej kwestionowania przez W. D. dokonania znieważenia J. W., podczas gdy treść zeznań oraz wyjaśnień jest sprzeczna z zeznaniami/wyjaśnieniami oskarżonej/oskarżycielki prywatnej wzajemnej J. W., co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iż W. D. nie dopuścił się jako pierwszy znieważenia J. W.

4) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. K., polegającej na przyznaniu im waloru wiarygodności w części dotyczącej kwestionowania dokonania znieważenia J. W. przez W. D., podczas gdy treść zeznań oraz wyjaśnień jest sprzeczna z zeznaniami/wyjaśnieniami oskarżonej/oskarżycielki prywatnej wzajemnej J. W., co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iż W. D. nie dopuścił się jako pierwszy znieważenia J. W.

5) art. 17 § 1 pkt. 3 k.p,k. poprzez brak dokonania umorzenia postępowania karnego przeciwko oskarżonej J. W. o czyn z art. 216 §1 k.k. sytuacji gdy czyny oskarżonej charakteryzowały się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, w szczególności, że czyn oskarżonej został sprowokowany przez zachowanie oskarżyciela prywatnego/oskarżonego wzajemnego W. D., który to pierwszy dopuścił się znieważenia W.

6) art. 167 k.p.k poprzez brak rozpoznania wniosku dowodowego skarżącej o przeprowadzenia dowodu z notatki policyjnej z dnia 3 lipca 2023г., a także przesłuchanie funkcjonariuszy, w sytuacji gdy dowód ten dotyczył istotnych okoliczności, mianowicie tego czy skarżąca znajdowała się pod wpływem alkoholu, co ma znaczenie dla ustalenia popełnienia przez W. D. przestępstwa zniesławienia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1)-4)

Odnosząc się do tej części zarzutów, sąd odwoławczy stwierdza, że niezbędne jest poczynienie uwag wstępnych.

Zasada swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk doznaje obrazy, o ile autor apelacji wykaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. wykaże, że ocena pewnych dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub została dokonana wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania bądź wykaże, że poczynione przez sąd meriti ustalenia wykazują błędy natury faktycznej lub błędy logiczne. Takich uchybień apelujący nie wykazał. W szczególności nie można uznać uchybienia art. 7 kpk w sytuacji, w której autor apelacji forsuje bezkrytycznie wyłącznie własną ocenę materiału dowodowego, zwłaszcza wbrew treści konkretnego dowodu, jak to ma miejsce w odniesieniu do wersji oskarżonej – oskarżycielki prywatnej wzajemnej J. W..

Przedmiotowe zdarzenie pomiędzy stronami zostało utrwalone w także formie zapisu audio, zatem dowodu ze wszech miar obiektywnego, z którego nie wynika, by oskarżyciel prywatny dopuścił się znieważenia oskarżonej J. W., wniosek taki wypływa także z zeznań bezpośredniego świadka A. K..

Prawidłowa okazała się także sądowa ocena wiarygodności i przydatności dowodowej zeznań świadka A. K. (1), która chcąc wesprzeć relację zaprzyjaźnionej z nią oskarżonej, nie podawała nawet okoliczności i depozycji podawanych przez J. W., zeznawała tak, by nie zaszkodzić oskarżonej a jednocześnie powoływała się na zaburzenia pamięci po wylewie.

Nie wykazał także apelujący, na czym miałby polegać błąd sądu I instancji w ocenie relacji oskarżyciela wzajemnego – oskarżonego W. D..

Sam fakt pozostawania wersji stron w sprzeczności co do znieważania i pomówienia ze strony W. D. nie oznacza automatycznie wadliwości sadowej oceny tych dowodów, tym bardziej, że wersję W. D. wspierają w całej rozciągłości zeznania bezpośredniego świadka A. K. i treść nagrania audio.

Wypowiedź oskarżonej J. W., że jako pierwsza zawiadomi policję, wbrew twierdzeniom obrony, nie może zostać uznana przez sąd jako chęć wyjaśnienia sytuacji.

Podnoszony w uzasadnieniu zarzutu kolejny argument, że oskarżona nie poprosiłaby o przyjazd policji gdyby tylko ona dopuściła się zniewagi i zainicjowała konflikt, a wezwanie policji miało służyć zakończyć konflikt, nie zasługuje na uwzględnienie jako sprzeczny ze wskazanymi wyżej dowodami jej zawinienia.

Ad. 5) Bezpodstawne jest oczekiwanie uznania wadliwości oceny zachowania oskarżonej J. W. co do czynu zniewag z art. 216 §1 kk przez zaniechanie oceny, że owe zniewagi charakteryzowały się znikomym stopniem społecznej szkodliwości ( jak należy wnioskować w rozumieniu art. 1 § 2 kk). Wbrew twierdzeniom apelacji oskarżyciel prywatny /oskarżony wzajemny krytycznego dnia nie sprowokował J. W., kierując wobec niej zniewagi, takich ustaleń faktycznych wszak nie poczyniono.

Zasługującą na uznanie pozostaje ocena zawarta w zaskarżonym wyroku co do nieznacznej społecznej szkodliwości obu przypisanych oskarżonej występków, nieznacznego stopnia winy oskarżonej, skutkujących stosowaniem dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania z art. 66 § 1 kk.

Ad.6) Także i ten zarzut okazał się bezzasadny.

Notatka urzędowa z przeprowadzonej po zdarzeniu interwencji policji stanowi jedynie źródło dowodowe, dokumentujące zakres przeprowadzonych czynności policyjnych. Sama notatka nie stanowi dowodu sprawy, a przepis art. 174 kpk wprost zakazuje zastępowania wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych.

Nadto jakie konkretnie okoliczności mieliby podać interweniujący funkcjonariusze policji, tego apelujący nie podał, w tym nie podniósł, by byli oni bezpośrednimi świadkami zajścia pomiędzy stronami. Czy oskarżona w chwili wezwania policji na interwencję pozostawała od wpływem alkoholu to okoliczność, która nie była przedmiotem niezbędnych ustaleń wyroku i bez znaczenia dla prawidłowości tych ustaleń, zwłaszcza stwierdzonym braku dowodów dla przypisania W. D. sprawstwa co do zarzucanego przestępstwa zniesławienia.

3.3.

3) zarzut rażącej niewspółmierność orzeczonej na rzecz oskarżyciela prywatnego/oskarżonego wzajemnego W. D. nawiązki

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesienie zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonej nawiązki skutkuje tym, że po stronie skarżącego leży obowiązek wykazania, że orzeczona, a kwestionowana przez niego dolegliwość charakteryzuje się "rażącą surowością". Oznacza to iż należy w każdym przypadku wykazać, że wysokość tej kary - rażąco surowej - niejako "bije po oczach" (Wyrok SA w Warszawie z 23.05.2024 r., VIII AKa 227/23). W niniejszej sprawie apelujący nie wykazał, że doszło do orzeczenia środka probacyjnego w wymiarze rażąco niewspółmiernym. Wszak oskarżona dopuściła się aż dwóch czynów naruszających dobra osobiste oskarżyciela, dopuściła się ich publicznie, które to czyny były jej kolejnym, nieprzypadkowym działaniem w konflikcie sąsiedzkim.

Należy też wskazać, że w myśl art. 67 § 3 kk umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Wysokość kwoty nawiązki nie jest wygórowana, zaś jej wykonanie powinno wdrożyć oskarżoną do poszanowania porządku prawnego i zaniechania podtrzymywania konfliktu z sąsiadem.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku:

I. W zakresie sprawy karnej z oskarżenia prywatnego W. D. przeciwko oskarżonej J. W.

poprzez:

1).umorzenie na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. postępowania karnego o czyn z art. z art. 216 § 1 k.k.

2).uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 212 § 1k.k. względnie umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k.

kwoty nie większej niż sześciokrotność stawki minimalnej

tj. 4320 zł

ewentualnie wnoszę o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji wraz z pozostawieniem Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

II. W zakresie sprawy karnej z oskarżenia prywatnego wzajemnego J. W. przeciwko oskarżonemu W. D. o:

1).zmianę wyroku i uznanie oskarżonego wzajemnego winnym zarzucanych mu czynów

ewentualnie o

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji wraz z pozostawieniem Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. wniosków w pkt. I

1)  Bezpodstawne pozostaje oczekiwanie umorzenia postępowania o czyn z art. 216 § 1 k.k na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k., stoi temu na przeszkodzie ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu na poziomie wyższym niż znikomy w rozumieniu art. 1 § 2 kk, a to chociażby wobec trwającego konfliktu sąsiedzkiego z oskarżycielem prywatnym wzajemnym. Uznanie czynu w ramach art. 1 § 2 kk za nie stanowiący przestępstwa, byłoby orzeczeniem demoralizującym oskarżoną, stanowiącym przyzwolenie do wywoływania przez nią kolejnych incydentów sąsiedzkich i dalszych zniewag.

2)  Wobec ustaleń faktycznych wyroku i pierwszoinstancyjnej oceny okoliczności przedmiotowo- podmiotowych przypisanego oskarżonej czynu postulowane uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 212 § 1k.k. względnie umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. byłoby także bezpodstawne.

3)  Wzajemne umorzenie kosztów postępowania poniesionych przez oskarżyciela W. D. z kosztami postępowania poniesionymi przez J. W. byłoby możliwe tylko w razie jednoczesnego uznania winy obu stron ( oskarżonych - oskarżycieli prywatnych wzajemnych) co do zarzucanych im czynów, co przecież w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Natomiast w zakresie obniżenia kosztów zastępstwa procesowego uzasadniono w sekcji 3.1.

4)  W postępowaniu prywatnoskargowym zasądzenie kosztów procesu od strony przeciwnej może nastąpić tylko wtedy, gdy zaistnieją przesłanki wymienione w art. 628 pkt. 1 ) kpk i art. 629 kpk ( w razie skazania, warunkowego umorzenia oskarżnego) zaś w postępowaniu apelacyjnym z art. 636 § 1 i § 3 kpk ( w razie nieuwzględnienia wniesionej apelacji przez stronę), a takowych przesłanek w sprawie brak.

Ad. wniosków w pkt. II- wszystkie nie podlegają uwzględnieniu wobec nieskuteczności zarzutów tej części apelacji, co opisano w sekcji 3.1 niniejszych motywów.

1)Skoro oskarżonego uniewinniono od zarzucanych mu czynów, to błędnie apelujący sformułował wnioski końcowe o zmianę wyroku i uznanie oskarżonego wzajemnego winnym zarzucanych mu czynów, co nastąpiło wbrew treści art. 454 § 1 kpk, który w sposób kategoryczny określa, że sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

2), 3), 4) Zasądzenie od oskarżonego J. D. na rzecz oskarżycielki prywatnej wzajemnej nawiązki i kosztów procesu byłoby uprawnione, o ile zapadłby wobec niego wyrok skazujący względnie warunkowo umarzający, co przecież nie nastąpiło.

Wniosek alternatywny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania także jest nieskuteczny, a to wobec braku przesłanek o jakich mowa w art. 437 § 2 kpk, bo ani nie zachodzą bezwzględne podstawy odwoławcze, ani nie występuje sytuacja dowodowa, uzasadniająca przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia dotyczące sprawstwa oskarżonych/ oskarżycieli prywatnych wzajemnych, o nawiązce i kosztach, za wyjątkiem zmiany w pkt.IV dyspozycji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

2) W sprawie nie wystąpiły podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

3) Nieskuteczność zarzutów apelacyjnych skierowanych przeciwko orzeczeniom o sprawstwie i zawinieniu oskarżonych/oskarżycieli prywatnych wzajemnych oraz wymiarze nawiązki.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W zakresie kosztów procesu zawartych w pkt. IV dyspozycji zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazano w sekcji 3.1.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III. IV

O kosztach zastępstwa procesowego zasądzonych od oskarżonej J. W. na rzecz oskarżyciela prywatnego wzajemnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 i § 3 kpk i art. 628 pkt. 1) kpk zgodnie z przedstawionym dowodem poniesienia tych kosztów ( przyjmując stawkę podstawową za udział w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 840 złotych i przyznając ponad 2- krotność tej stawki, jako adekwatną do aktywności procesowej pełnomocnika).

Natomiast o kosztach procesu należnych Skarbowi Państwa od oskarżonej - oskarżycielki prywatnej wzajemnej z tytułu nieuwzględnienia wywiedzionej apelacji orzeczono na podstawie art. 636 § 1 i § 3 kpk i art. 628 pkt. 2 kpk oraz art. 7 i 12 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r.(tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

PODPIS

SSO Ewa Rusin

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy oskarżonej J. W. – jednocześnie oskarżycielki prywatnej wzajemnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o sprawstwie i zawinieniu w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana