UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 23 marca 2023r. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. z dnia 14 września 2022r., znak: (...)i przyznał odwołującej się N. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 sierpnia 2022r. do dnia 19 września 2022r.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

N. P. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. w okresie od 1 kwietnia 2022 roku do 12 sierpnia 2022 roku na pełen etat. Odwołująca się prowadzi działalność gospodarzą pod firmą (...) w W.. W okresie od 19 sierpnia 2022 roku do 20 września 2022 roku działalność była zawieszona.

Sąd I instancji ustalił powyższy stan faktyczny mając na uwadze, że okoliczności dotyczące trwania stosunku pracy odwołującej się, a także co do podjętej przez nią działalności gospodarczej i co do jej zawieszenia były bezsporne. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie przyznał, że faktycznie odwołująca się zawiesiła działalność od dnia 19 sierpnia 2022 roku. Sąd Rejonowy dodatkowo oparł się na wydruku z (...), który potwierdza informacje podane w odwołaniu i odpowiedzi na odwołanie. Stan faktyczny nie był więc między stronami sporny. Spór dotyczył oceny spełnienia przesłanek z art. 13 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022r., poz. 1732; dalej też jako ustawa zasiłkowa).

Dokonując rozważań prawnych, Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. ZUS w przedmiotowej sprawie, odmawiając odwołującej się prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 sierpnia 2022 roku do 19 września 2022 roku, wskazał, że po ustaniu jej tytułu ubezpieczenia kontynuowała działalność gospodarczą. Sąd miał jednak na uwadze, że z bezspornych ustaleń faktycznych wynika, że odwołująca się zawiesiła tę działalność z dniem 19 sierpnia 2022 roku, a podjęła ją dopiero 20 września 2022 roku. Oznacza to, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją nie wykonywała działalności gospodarczej, była ona bowiem zawieszona. Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że co prawda tytuł ubezpieczenia odwołującej się ustał z dniem 12 sierpnia 2022 roku, a działalność została zawieszona dopiero z dniem 19 sierpnia 2022 roku, jednak powołując się na wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2018 roku, sygn. akt III UZP 5/18, wskazał, że zasiłek chorobowy po ustaniu określonego tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje tylko za te okresy orzeczonej niezdolności do pracy, w których została podjęta lub jest faktycznie kontynuowana działalność zarobkowa stanowiąca kolejny lub nowy tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, co nie dotyczy innych okresów zasiłkowych, w których już taka działalność nie była wykonywana. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w przedmiotowej sprawie okres objęty zaskarżoną decyzją w całości przypadał na czas zawieszenia działalności gospodarczej przez odwołującą się. Jednocześnie, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2023r., poz. 221) w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Tym samym odwołująca się nie mogła w tym okresie, który obejmuje również okres, za który odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego, wykonywać działalności zarobkowej i osiągać z niej przychodów.

Dalej Sąd Rejonowy, ponownie powołując się na wyrok Sądu Najwyższego, wskazał, że: „wnioskodawczyni nie powinna być pozbawiona świadczeń chorobowych za cały okres po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego, tj. za okresy orzeczonej niezdolności do pracy, w którym jako osoba uprawniona do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia nie uzyskiwała żadnych lub uzyskała dochody "marginalne" poniżej progu najniższego wynagrodzenia za pracę”. W rozpatrywanej sprawie odwołująca się w okresie zawieszenia działalności gospodarczej nie mogła uzyskiwać przychodów z tej działalności, tym samym nie prowadziła wówczas działalności zarobkowej w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Nic przeciwnego nie zostało w sprawie wykazane, a organ rentowy, na którym w kontradyktoryjnym procesie ciąży obowiązek wskazywania dowodów na poparcie swoich tez, zaniechał inicjatywy dowodowej i nie zgłosił wniosków dowodowych, które miałyby wykazać, że odwołująca się w rzeczywistości w okresie objętym zaskarżoną decyzją uzyskiwała ze swojej działalności gospodarczej dochody i prowadziła działalność zarobkową. Tym samym nie została spełniona przesłanka pozwalająca organowi rentowemu na odmowę przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego. Wobec tego Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 sierpnia 2022 roku do 19 września 2022 roku (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe z dnia 23 marca 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 19 i 39 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. w dniu 13 lipca 2023r. złożył apelację, zaskarżając w całości wyrok z dnia 23 marca 2023r. i zarzucając mu:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego , tj. w szczególności art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez:

: uznanie, że N. P. po ustaniu zatrudnienia nie kontynuowała działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym, jakim była działalność gospodarcza;
: uznanie, że N. P. przysługuje zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia;

II. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na sprzeczności istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że N. P. nie kontynuowała działalności zarobkowej (działalności gospodarczej) po ustaniu zatrudnienia i w związku z tym przysługuje jej zasiłek chorobowy za sporny okres.

Mając na uwadze powyższe organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając przedstawione stanowisko, organ rentowy wskazał, że wbrew ustaleniom Sądu I instancji, z prawidłowo dokonanej wykładni art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej oraz przeprowadzonego postępowania dowodowego można i powinno się wywieść wniosek, że prawo do zasiłku N. P. nie przysługuje. Odwołująca się była zatrudniona na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. w O. w okresie od 1 kwietnia do 12 sierpnia 2022 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Po ustaniu tego zatrudnienia, tj. od 13 sierpnia 2022 roku, kontynuowała podjętą od 1 kwietnia 2022r. działalność gospodarczą, którą zawiesiła 19 sierpnia 2022r. Z uwagi na powyższe okoliczności prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 sierpnia do 19 września 2022r. odwołującej się nie przysługuje. Fakt kontynuowania działalności potwierdziła sama odwołująca się w treści odwołania. Organ rentowy wskazał, że w okresie od dnia następującego po ustaniu zatrudnienia do dnia zawieszenia działalności, tj. od 13 sierpnia 2022r. do 18 sierpnia 2022r., N. P. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom z tytułu prowadzonej działalności, jednakże nie przystąpiła do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, choć mogła to zrobić. Sąd I instancji wskazał, że odwołująca się nie prowadziła działalności zarobkowej w okresie zawieszenia działalności gospodarczej (z uwagi na treść art. 25 ust. 1 Prawa przedsiębiorców nie mogła), jednak kontynuowała ją po ustaniu zatrudnienia, co wyklucza przyznanie jej prawa do zasiłku. Zgodnie bowiem z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Organ rentowy podkreślił, że ze względu na okoliczność, że N. P. kontynuowała działalność zarobkową, o jakiej mowa w wyżej zacytowanym przepisie, to prawo do zasiłku jej nie przysługuje, zatem wyrok Sądu I instancji nie jest prawidłowy (apelacja z dnia 7 lipca 2023r., k. 42-43 a.s.).

Ubezpieczona w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji jako bezzasadnej (odpowiedź na apelację z dnia 30 sierpnia 2023r., k. 57 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K., jako niezasadna, podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy podziela dokonane w tym postępowaniu ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi jednak więc ich szczegółowego powtarzania ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997r., II UKN 61/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999r., I PKN 521/98). Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007r. w sprawie o sygnaturze V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala stan faktyczny w sprawie, niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, to za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

Przechodząc do zarzutów apelacji, wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom organu rentowego Sąd I instancji w sposób wszechstronny wyjaśnił okoliczności faktyczne związane z przedmiotem niniejszego postępowania, a wydając orzeczenie dokonał prawidłowej oceny dowodów zebranych w jego trakcie, nie naruszając w żadnej mierze zasady swobodnej ich oceny, wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Wskazany przepis stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W ocenie Sądu Okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 2003r., II CK 177/02, LEX nr 457755). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne (postanowienie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001r., IV CKN 970/00 LEX nr 52753; wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). W przedmiotowej sprawie organ rentowy, zarzucając naruszenie ww. przepisu, wskazał na ustalenie Sądu Rejonowego, którego ten nie poczynił. Według apelującego Sąd Rejonowy wadliwie ustalił, że N. P. nie kontynuowała działalności zarobkowej (działalności gospodarczej) po ustaniu zatrudnienia i w związku z tym przysługuje jej zasiłek chorobowy za sporny okres. Tymczasem Sąd I instancji skoncentrował się na okresie od 21 sierpnia 2022 roku do 19 września 2022 roku, kiedy działalność gospodarcza była zawieszona, a odwołująca się była niezdolna do pracy i takiej działalności nie prowadziła. Zarazem nie przeczył temu, że działalność została zawieszona od 21 sierpnia 2022r., a więc przed tą datą - zgodnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi – była prowadzona. Nie to jednak stało się podstawą zmiany zaskarżonej decyzji, co będzie przedmiotem szerszej analizy przy okazji analizy zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego. Wskazany zarzut dotyczy wadliwej wykładni i zastosowania art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022r., poz. 1732 ze zm.), zwanej dalej ustawą zasiłkową. Przepis ten wskazuje, że zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. W zacytowanym przepisie zostały określone przesłanki negatywne - ustawodawca wskazał, że wystąpienie choć jednej z nich odbiera prawo do ubiegania się o świadczenie. Ich cechą wspólną jest istnienie innych źródeł dochodów, które pochodzą m.in. z ubezpieczenia społecznego, własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej czy Funduszu Pracy. Przesłanka ta stanowi dopełnienie warunku związanego z kontynuowaniem lub podjęciem działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. Przez "prawo do świadczeń", o którym mowa w tym przepisie, rozumieć należy więc dochód i zarobek, którego uzyskiwanie sprowadza się do odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Do przyczyn mieszczących się w katalogu przesłanek negatywnych wypłaty zasiłku chorobowego należą wszystkie te okoliczności, w których nie dochodzi do spełnienia się ryzyka ubezpieczeniowego.

Organ rentowy wskazał w apelacji, że odwołująca się po ustaniu stosunku pracy kontynuowała działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia jej ubezpieczeniem chorobowym. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy zasadnie uwypuklił, że przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło, aby ubezpieczona w okresie od 21 sierpnia 2022r. do 19 września 2022r. faktycznie realizowała obowiązki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i uzyskiwała z niej dochody, a kontynuacja, czy też podjęcie działalności w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej wiąże się z wykonywaniem działalności zarobkowej jako potencjalnego źródła zarobkowania, będącego tytułem do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W przepisie tym ustawodawca kładzie akcent na czynnik zarobkowy, a więc każdy przejaw zachowania człowieka, który przynosi dochód. Przypomnieć należy, że prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy. Wyjątkowość wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Trzeba też przypomnieć, że zasiłek chorobowy zastępuje utracony zarobek. Sąd Najwyższy wyraził pogląd (zasługujący na aprobatę), że ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z nowym tytułem ubezpieczeniowym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2001r., III ZP 11/01 OSP 2002 Nr 1, poz. 18, OSP 2002 Nr 12, poz. 151 z glosą H. Pławuckiej).

Wobec powyższego pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego miałoby uzasadnienie wówczas, gdyby osoba wnioskująca o zasiłek chorobowy uzyskała tytuł ubezpieczenia w postaci prowadzenia działalności gospodarczej (kontynuując działalność, która nie podlegała obowiązkowi opłacania składek wobec prowadzenia jej równolegle z pracowniczym zatrudnieniem), czyli gdyby podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji nabyła tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W tym kontekście nabiera znaczenia okoliczność faktycznego prowadzenia (kontynuowania) działalności gospodarczej po ustaniu ubezpieczenia pracowniczego. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (tytułem przykładu można przywołać wyroki Sądu Najwyższego: z 22 lutego 2010r., I UK 240/09, LEX nr 585723, z 18 października 2011r., II UK 51/11, LEX nr 1110977 i z 18 listopada 2011r., I UK 156/11, LEX nr 1102533) należy stwierdzić, że wpis do ewidencji tej działalności (rejestru) stwarza domniemanie jej prowadzenia. Domniemanie to może zostać obalone w razie udowodnienia, że działalność ta nie była prowadzona wskutek zaistnienia szczególnych, zazwyczaj losowych, okoliczności. W takich okolicznościach nie powstaje obowiązek ubezpieczenia społecznego, a co za tym idzie nie powstaje tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Podleganie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym nie obejmuje okresu, w którym zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej albo zawieszono jej prowadzenie na podstawie przepisów ustawy Prawo przedsiębiorców. Tego okresu nie obejmuje też domniemanie prowadzenia działalności gospodarczej. W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej wnioskodawca nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i nie dotyczy go obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie chorobowe.

Dodatkowo, w kontekście twierdzeń organu rentowego, przedstawionych w apelacji, należy wskazać na pogląd, jaki zaprezentował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 19 czerwca 2024r. ( (...) 132/23), wskazując że regulacja art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej pozbawia ubezpieczonego prawa do zasiłku chorobowego jedynie za taki okres po ustaniu zatrudnienia, w którym osoba zainteresowana rzeczywiście kontynuuje wykonywanie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł objęcia jej obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Sporna regulacja nie pozbawia zatem osoby zainteresowanej prawa do świadczeń zasiłkowych za okres po ustaniu zatrudnienia, w którym nie występują już okoliczności, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2012r., I UK 13/12, LEX nr 1218583; z 4 października 2018r., III UZP 5/18, LEX nr 2557180; z 25 lutego 2008r., I UK 249/07, OSNP 2009 nr 11-12, poz. 152, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2018r., III UZP 7/18, LEX nr 2575525; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lutego 2014r., SK 18/13, OTK-A 2014 Nr 2, poz. 15). Zaprzestanie wykonywania "kontynuowanej" albo "podjętej" działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, otwiera zainteresowanemu możliwość skutecznego ubiegania się o świadczenie zasiłkowe ze skutkiem ex nunc (od chwili, w której zaprzestano realizowania takiej działalności). Osoba niezdolna do pracy, która spełniła ten warunek, nabędzie zatem prawo do zasiłku chorobowego, o ile nie zaistnieje którakolwiek z pozostałych przesłanek negatywnych, jakie zostały wymienione taksatywnie w art. 13 ustawy zasiłkowej.

Z powyższym poglądem korespondują konkluzje poczynione w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 25 października 2018r., wydanego w sprawie III UZP 7/18, w której Sąd Najwyższy odmówił wprawdzie podjęcia uchwały, stwierdził jednak, że " (...) jak dotąd ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie do treści normatywnej art. 13 ustawy zasiłkowej regulacji stanowiącej o tym, iż w razie ziszczenia się wskazanych tam okoliczności osoba zainteresowana zostaje pozbawiona prawa do zasiłku za "cały okres niezdolności do pracy", względnie za "cały okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego". A ponadto: "Przyjęcie poglądu odmiennego - wedle którego "kontynuowanie" albo "podjęcie" działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia choćby przez minimalny czas (np. tylko przez 1 dzień) wykluczałoby możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego - nie dość, że byłoby interpretacją contra legem, to jeszcze w dodatku stanowiłoby zaprzeczenie funkcji ochronnej (gwarancyjnej), jaką w swoim założeniu ma spełniać zasiłek chorobowy wypłacany po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego" (postanowienie Sądu Najwyższego z 25 października 2018r., III UZP 7/18, LEX nr 2575525).

Mając powyższe na względzie należy wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i oceny, że odwołująca się w tym okresie, kiedy była niezdolna do pracy nie wykonywała żadnych czynności związanych z zarejestrowaną działalnością gospodarczą i nie osiągała przychodów, co nie zostało podważone przez organ rentowy. Oznacza to, że nie została spełniona negatywna przesłanka, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

sędzia Agnieszka Stachurska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE