Sygnatura akt VI Ka 303/14
Dnia 3 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Andrzej Ziębiński
Sędziowie SSO Ewa Trzeja-Wagner
SSO Dariusz Prażmowski
Protokolant Sylwia Sitarz
przy udziale Bożeny Sosnowskiej
Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 r.
sprawy K. Z. ur. (...) w Ś.
syna C. i I.
oskarżonego z art. 13§1 kk w zw. z art. 197§1 kk i art. 157§2 kk przy zast. art. 11§2 kk i art. 64§1 kk, art. 245 kk w zw. z art. 64§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach
z dnia 29 stycznia 2014 r. sygnatura akt VI K 1202/13
na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. A. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.
Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014r. w sprawie o sygnaturze VI K 1202/13 uznał oskarżonego K. Z. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 197 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w związku z art. 197 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.
Ponadto Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 245 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 245 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.
Na mocy art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 17 października 2013 roku do dnia 29 stycznia 2014 roku.
Ponadto Sąd orzekł w przedmiocie kosztów obrony z urzędu i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.
Apelację od tego wyroku wywiódł oskarżony, wskazując że w życiu nie popełnił czynu z art. 197 k.k., a można mu tylko zarzucić pobicia. Wskazał także, że żałuje za swoje czyny, jego stan zdrowia jest nie najlepszy, rozpadła mu się rodzina, szuka stałej pracy.
Oskarżony nie zawarł w apelacji wniosków.
Sąd Okręgowy stwierdził co następuje:
Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.
Nie potwierdziła przeprowadzona kontrola, by Sąd Orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy nie jest w żadnym razie oceną dowolną, lecz przeciwnie obiektywną, bezstronną, w trakcie której nie przekroczono granic swobodnej oceny dowodów jak i logicznego rozumowania. Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów.
Nie sposób uznać, iż zachodzą wątpliwości co do winy oskarżonego i kwalifikacji jego zachowania dotyczącego pierwszego z przypisanych mu czynów.
Sąd Rejonowy zasadnie ustalając stan faktyczny oparł się także na wyjaśnieniach oskarżonego, uznając je za wiarygodne w części. Opisany bowiem przez niego przebieg zdarzeń znalazł potwierdzenie w relacji pokrzywdzonej. Pokrzywdzona z kolei w sposób rzeczowy relacjonowała przebieg krytycznego zdarzenia, a jej zeznania potwierdzają również dowody w postaci opinii biegłego lekarza, jak również zeznania pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków.
Oskarżony K. Z. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a przyznanie to znajdowało swe potwierdzenie w zeznaniach świadków i w dowodach w postaci dokumentów.
Zasadnie Sąd rozważając złożony przez oskarżonego w trybie art. 387 § 1 k.p.k. wniosek uznał, że w niniejszej sprawie wina oskarżonego i okoliczności zdarzenia nie budzą wątpliwości, a w chwili czynów nie zachodziły okoliczności wyłączające lub pomniejszające winę.
Nie sposób przyjąć, iż zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona jedynie pobicia, bowiem z całokształtu materiału dowodowego wynika, że oskarżony zaproponował pokrzywdzonej odbycie stosunku seksualnego, a gdy pokrzywdzona odmówiła następnie uderzał pokrzywdzoną, bijąc ją po całej twarzy – zarówno pięściami, jak i otwartą dłonią. Ponadto dusił pokrzywdzoną, łapiąc ją obiema rękami za gardło, a kolejno lewym kolanem przycisnął prawą stronę klatki piersiowej i barku S. S., co spowodowało, że pokrzywdzona została unieruchomiona, wtedy też położył się na niej i próbował odbyć z nią stosunek płciowy. Ponieważ oskarżonemu nie udało się obezwładnić pokrzywdzonej, zaniechał dalszych prób odbycia stosunku płciowego z S. S.. Trafnie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że oskarżony dopuścił się usiłowania przestępstwa z art. 197 § 1 k.k., które popełnia ten, kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego. Nie sposób uznać działania oskarżonego jedynie za pobicie, skoro użycie przemocy miało prowadzić do odbycia stosunku płciowego.
Kwestia winy oskarżonego w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, podobnie jak i kwalifikacja prawna zarówno przypisanego oskarżonemu czynu z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 197 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k., jak i drugiego z przestępstw.
Sąd Odwoławczy dokonując weryfikacji wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze, stwierdził, że nie sposób uznać kary łącznej jak i kar jednostkowych, wymierzonych oskarżonemu za rażąco surowe, bowiem zarzut taki byłby zasadny jedynie wtedy, gdy Sąd wymierzając karę nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru.
Rozważając podniesiony w apelacji zarzut dotyczący kary należy odczytywać go jako kwestionowanie wymierzonej kary o charakterze bezwzględnym, choć sam oskarżony na rozprawie apelacyjnej stwierdził, iż chodzi mu o kwestię odroczenia tejże kary. Należy zaznaczyć przede wszystkim, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, bowiem o rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone. Rażąca niewspółmierność kary może zajść tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłową w świetle dyrektyw art. 53 k.k.
Skarżący w apelacji wskazuje na okoliczności dotyczące rozpadu rodziny, stanu zdrowia czy podjęcia pracy jako przesłanki które miałyby przemawiać za zmianą wyroku w zakresie kary.
Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku wskazał okoliczności, które miał na uwadze wymierzając karę oskarżonemu, wskazując na przesłanki z art. 53 k.k., nadto miał przy tym na względzie uprzednią karalność oskarżonego oraz fakt, iż zaatakował samotną kobietę w jej własnym mieszkaniu – a zatem w miejscu, w którym powinna się czuć bezpieczna. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał okazaną przez oskarżonego skruchę i fakt, iż przeprosił pokrzywdzoną. Nadto wymiar kary został uzgodniony w trybie art. 387 § 1 k.p.k.
Nie sposób uznać, iż wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe są zbyt surowe, jeżeli wziąć pod uwagę sposób działania oskarżonego, fakt zaatakowania kobiety w mieszkaniu, nasilenie przemocy ze strony oskarżonego. Zasadnie przyjęto również, że na niekorzyść oskarżonego należało również poczytać fakt, iż oskarżony był już kilkakrotnie karany, w tym za przestępstwa z użyciem przemocy. Z kolei wymierzona kara łączna została orzeczona zgodnie z zasadą pełnej absorpcji zatem nie sposób uznać, iż jest ona rażąco surowa.
Sąd zasadnie stwierdził, iż brak jest podstaw do pozytywnej prognozy wobec oskarżonego, bowiem uprzednia jego karalność świadczy o daleko idącej niepoprawności oskarżonego, który nie zmienił swych zachowań, po raz kolejny popełniając przestępstwo z użyciem przemocy, z uwagi na co prognozę kryminologiczną w stosunku do oskarżonego należy uznać za negatywną, albowiem orzekane kary pozbawienia wolności efektu resocjalizacyjnego nie osiągnęły.
Wypada podkreślić, iż właśnie powyżej wskazane ustalenie pozytywnej prognozy z art. 69 § 1 k.k. jest konieczne do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, zaś w przypadku gdy takowego ustalenia nie można wysnuć to nie może być mowy o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Względny zaś dotyczące stanu zdrowia oskarżonego, czy rozpadu jego rodziny nie mogą wpływać na kwestie pozytywnej prognozy wobec oskarżonego.
Stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie ustaleń społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego zasługuje zatem na pełną akceptację, bowiem istotnie całokształt okoliczności ustalonych w sprawie nakazuje wymierzenie oskarżonemu kary o charakterze izolacyjnym, podporządkowanej przede wszystkim celom szczególno-prewencyjnym.
Biorąc pod uwagę okoliczności szczególne wpływające na wymiar kary dla oskarżonego, wymieniane w art. 53§ 1 i 2 k.k., Sąd słusznie i zasadnie negatywnie ocenił dotychczasowy tryb życia oskarżonego, dlatego kara wymierzona oskarżonemu, jakkolwiek surowa - jak każda kara o charakterze izolacyjnym - nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową, zaś zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie byłoby wystarczające.
Kierując się wskazanymi wyżej powodami Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji.
Sąd zasądził koszty obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz w oparciu o powołane przepisy Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, z uwagi na orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym, obciążając nimi Skarb Państwa.