UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lutego 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. A. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 25 marca 2011 roku do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wnosił o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2012 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał S. A. prawo do emerytury z dniem 10 lutego 2011 roku oraz zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego:

Wnioskodawca S. A., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 24 stycznia 2011 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Na dzień l stycznia 1999 roku, skarżący udowodnił staż pracy wynoszący
25 lat, 10 miesięcy i 14 dni. Organ rentowy nie uwzględnił, jako pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia od 26 lutego 1973 roku do 31 grudnia 1998 roku w Fabryce (...) .. (...)" w P.. Na dzień złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawca miał rozwiązany stosunek pracy. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

S. A. w okresie od 26 lutego 1973 roku do 31 maja 2009 roku był zatrudniony w Fabryce (...) w P.. Pracodawca w wydanym przez siebie świadectwie pracy wskazał, że wnioskodawca w okresie od 21 lutego 1973 roku do 31 grudnia 2000 roku wykonywał pracę na stanowisku ślusarza, w okresie od l stycznia 2001 roku do 30 czerwca 2006 roku na stanowisku suwnicowego oraz od l lipca 2006 roku do 31 grudnia 2008 roku na stanowisku ślusarza - suwnicowego .

W okresie zatrudnienia w powyższym zakładzie pracy, wnioskodawca początkowo pracował na oddziale RB. Na oddziale tym zajmowano się składaniem konstrukcji metalowych. Skarżący na swoim stanowisku pracy składał podzespoły do górniczych kolejek podwieszanych. Otrzymane kawałki blachy i kątowniki dopasowywał do odpowiedniego kształtu, szlifował, następnie łączył elementy spawarką elektryczną i przekazywał dalej do spawacza. Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Dziennie skarżący składał około 100 ram i wykonywał 1.700 szczepów. S. A. wypalał ramy przy pomocy palnika, do ich szlifowania używał szlifierki. Niekiedy zajmował się również czyszczeniem, przy pomocy palnika i szlifierki, elementów służących do podtrzymywania stropu w kopalni. Praca ta zajmowała wnioskodawcy nawet około miesiąca czasu. Wnioskodawca najpierw wycinał i usuwał palnikiem elementy zniszczonej blachy i w to miejsce, przy pomocy spawania elektrycznego, umieszczał nową, a spawacz spawał ją na stałe. Skarżący pracował używając szlifierki zwykłej lub pneumatycznej, przy spawaniu używał elektrod w otulinie rutynowej i zasadowej, do skręcania używał klucza pneumatycznego, zaś do nitowania młotka pneumatycznego.

Na hali panowało duże zadymienie i hałas, albowiem hala była wybudowana z przeznaczeniem na pracę 20 spawaczy, a w rzeczywistości pracowało ich około 200. Warunki pracy były bardzo trudne, początkowo hala nie była wentylowana. Stanowisko spawacza, który spawał konstrukcje na stałe, znajdowało się praktycznie ok. 4-5 metrów od stanowiska wnioskodawcy. Oddzielała je osłona, początkowo z brezentu, który niekiedy ulegał zapaleniu, następnie zaś stosowano zasłony metalowe, lecz z reguły nie były one używane, gdyż utrudniały przemieszczanie się spawacza pomiędzy stanowiskiem swoim i wnioskodawcy.

Na stanowisku ślusarza Wydziału M-43 w Fabryce (...), a więc tam, gdzie pracował ubezpieczony, poziom czynnika szkodliwego w postaci hałasu przekraczał najwyższe dopuszczalne natężenie (NDN), określane na poziomie 85 dB, wnioskodawca narażony był na emisję takich samych szkodliwych czynników dla zdrowia (dymy spawalnicze, zapylenie oraz podwyższona temperatura), jak pracujący spawacze. Wnioskodawca w okresie od 26 lutego 1973 roku do 31 grudnia 1998 roku , pracując na Wydziale M-43. wykonywał następujące prace:

-: przycinanie blach, dopasowywanie i wyrównywanie elementów składowych, wypalanie wadliwych spoin (spawanie gazowe) oraz wstępne, punktowe łącznie (sczepianie) części składowych elementów obudów przy użyciu spawarek elektrycznych, a więc prace określone w poz. 12 Działu XIV załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 póz. 43 z późn. zm.), tj. prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym;
-: szlifowanie powierzchni wyrobów, co można zaliczyć do prac określonych pod poz. 78 Działu III załącznika do wskazanego wyżej rozporządzenia, tj. do prac przy szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym
-: nitowanie na gorąco przy pomocy młotów pneumatycznych, co można by zaliczyć do poz. 18 działu XIV , tj. do obsługi urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy, powołując się na treść przepisów art. 184 oraz 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), a także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), uznał odwołanie S. A. za uzasadnione. Zważywszy, że sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w spornych okresach był bezsporny spór pomiędzy stronami ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji uznał za przekonujące i wiarygodne zeznania świadków B. G. i J. S. oraz zeznania wnioskodawcy, wobec faktu, iż są one pełne i rzetelne. Sąd podkreślił, że przesłuchani świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w tym samym okresie i wykonywali prace adekwatne do prac wykonywanych przez S. A., a tym samym mają pełną wiedzę na temat charakteru pracy ubezpieczonego. W ocenie Sądu, świadkowie mogą z całą pewnością i w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzić zajmowane przez wnioskodawcę stanowisko, czynności wykonywane przez niego, a także warunki, w jakich praca była świadczona. Opierając się na wyżej wskazanych dowodach oraz opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy mgr inż. W. Z. Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca w okresie od 26 lutego 1973 roku do
31 grudnia 1998 roku, pracując na stanowisku ślusarza Wydziału (...), faktycznie wykonywał następujące prace:

-: przycinanie blach, dopasowywanie i wyrównywanie elementów składowych, wypalanie wadliwych spoin (spawanie gazowe) oraz wstępne, punktowe łącznie (sczepianie) części składowych elementów obudów przy użyciu spawarek elektrycznych, a więc prace zaliczane do poz. 12 Działu XIV załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym;
-: szlifowanie powierzchni wyrobów, co można zaliczyć do prac określonych pod poz. 78 Działu III załącznika do wskazanego wyżej rozporządzenia, tj. do prac przy szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym;
-: nitowanie na gorąco przy pomocy młotów pneumatycznych, co można zaliczyć do
poz. 18 działu XIV, tj. do obsługi urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych.

Sąd Okręgowy wskazał, że choć co prawda biegły z zakresu bezpieczeństwa
i higieny pracy podkreślił, iż żadnej z tych prac nie można zakwalifikować jako pracy stałej, wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku ślusarza, jednakże poza sporem jest, iż każda z tych czynności kwalifikowana jest w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jako praca wykonywana w szczególnych warunkach. Skoro więc wszystkie czynności wykonywane przez wnioskodawcę można zaliczyć do prac w warunkach szczególnych, to w ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś nazwa zajmowanego przez wnioskodawcę stanowiska nie może przesądzać o charakterze wykonywanej przez niego pracy.

Nadto Sąd pierwszej instancji uznał za niezasadne powoływanie się przez organ rentowy na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 29 stycznia 2008 roku (sygn. akt I UK 192/07, OSNP 2009/5-6/79), zgodnie z którym wykonywanie pracy przez pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie mieści się w określeniu „prace przy spawaniu”, wymienionym w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a zatem nie może być uznane za wykonywane w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy podkreślił, że wskazany wyżej judykat nie znajduje zastosowania w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, które są zgoła odmienne. Przedmiotowy wyrok odnosi się bowiem do sytuacji, w której w zarządzeniu resortowym pojawiły się dodatkowe stanowiska, niewymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, natomiast w niniejszej sprawie określenie pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych stanowiło jeden z punktów w dziale XIV, poz.12, który zarówno w cytowanym rozporządzeniu RM, jak
i Zarządzeniu nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki nosił tytuł: „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym”.

W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, a zatem spełnia wszystkie przesłanki przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie powołanych na wstępie przepisów.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, działając na podstawie art. 477¹⁴§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł organ rentowy, zaskarżając wyrok Sądu pierwszej instancji w całości i zarzucając mu naruszenie:

-: przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 32 ust. 1, 2 i 4, art. 27 i art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku przez błędne przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury od dnia 10 lutego 2011 roku w sytuacji, gdy wnioskodawca nie spełnia przesłanek przyznania prawa do tegoż świadczenia,
-: prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że występują przesłanki uzasadniające przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury z dniem 10 lutego 2011 roku.

Wskazując na powyższe apelant wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że zaskarżone orzeczenie rażąco narusza powołane wyżej przepisy, a ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pozostają w rażącej sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Z dokumentów tych wynika bowiem, że ubezpieczony w spornym okresie świadczył pracę na stanowisku ślusarza, które to stanowisko nie jest wymienione w załącznikach A i B do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a zatem praca wnioskodawcy nie może być kwalifikowana jako wykonywana w szczególnych warunkach. W ocenie apelanta nie do zaakceptowania jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że S. A. wykonywał prace w takich warunkach zważywszy, iż wykonywanie pracy w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie może być kwalifikowane jako „prace przy spawaniu”, które są wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Stanowisko, na którym pracował ubezpieczony zostało ujęte tylko w zarządzeniu resortowym, natomiast nie przewidziano go w wykazach stanowiących załącznik do cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów. Organ rentowy podniósł nadto, że ubezpieczony nie pracował, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, w warunkach szczególnych, gdyż oprócz czynności spawalniczych wykonywał on także inne czynności, na przykład związane z przygotowaniem poszczególnych elementów do spawania. Nadto organ rentowy podniósł okoliczność, że prace wymienione w dziale III pod poz. 78 są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach wyłącznie w sytuacji, gdy są wykonywane, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w hutnictwie i przemyśle metalowym, do którego Fabryka (...) nie była zaliczana.

W konkluzji apelant wskazał, że S. A. nie spełnił warunku legitymowania się co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, a zatem nie spełnił zasadniczej przesłanki przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W odpowiedzi na apelację organu rentowego S. A., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie odnosi skutku, gdyż rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, przyjmując je jako własne do rozpoznania sprawy na etapie postępowania apelacyjnego, jak również ocenę dowodów przeprowadzoną przez ten Sąd i ocenę materialno-prawną roszczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest trafny wywiedziony przez apelanta zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c., poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów. Zważyć należy, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań Sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu.

Z uzasadnienia apelacji można wywnioskować, że organ rentowy przywiązuje nadmierną wagę do dowodów w postaci dokumentacji pracowniczej S. A., z której wynika, iż ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku ślusarza, która to praca nie daje podstaw do zakwalifikowania do prac w szczególnych warunkach. Tymczasem dla ustalenia czy praca była wykonywana w takich warunkach, co prawidłowo podkreślił Sąd pierwszej instancji, istotnym jest ustalenie charakteru czynności wykonywanych przez pracownika, a nie nomenklatura stosowana przez pracodawcę. Stąd też Sąd Okręgowy za pomocą osobowych źródeł dowodowych, jak również opinii biegłego sądowego, ustalił, że w trakcie spornego zatrudnienia S. A. wykonywał pracę polegającą na przycinaniu blach, dopasowywaniu i wyrównywaniu elementów składowych, wypalaniu wadliwych spoin (spawanie gazowe) oraz wstępnym, punktowym łączeniu (sczepianie) części składowych elementów obudów przy użyciu spawarek elektrycznych, szlifowaniu powierzchni wyrobów, jak również nitowaniu na gorąco przy pomocy młotów pneumatycznych, co można zaliczyć do prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku. Powyższe ustalenia Sądu pierwszej instancji nie naruszają reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c., a okoliczności, na które powołuje się skarżący w swojej apelacji, należy ocenić jedynie w kategoriach polemiki z niewadliwymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny nie podziela również, sformułowanego przez organ rentowy, zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w piśmie procesowym zawierającym apelację.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Z kolei po myśli art. 32 cytowanej ustawy oraz § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), mężczyznom urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienionych w wykazie A, przysługuje prawo do emerytury w wieku 60 lat, jeżeli udowodnią co najmniej 25 – letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Z niewadliwych ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, że S. A. wykonywał pracę w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z materiału dowodowego sprawy wynika bowiem, że wszystkie czynności ubezpieczonego mogą być zakwalifikowane do prac w warunkach szczególnych na podstawie przepisów wyżej wymienionego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, a praca wnioskodawcy wykonywana była w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na tym stanowisku pracy. Stałości zatrudnienia nie niweczy, wbrew twierdzeniu apelanta, okoliczność, że wykonując czynności spawania wnioskodawca musiał wykonywać także pewne dodatkowe czynności przygotowawcze. Dokonywane dodatkowo czynności związane z przygotowaniem elementów do spawania wynikały bowiem ze specyfiki procesu technologicznego, jednak proces ten zawierał w sobie w przeważającej części, uznaną za szkodliwą, pracę polegająca na spawaniu, co wiązało się z ekspozycją wnioskodawcy na czynniki szkodliwe dla zdrowia. Odnosząc się do zarzutów apelanta wskazać dodatkowo należy, że szczególny charakter pracy S. A. nie wynikał, jak zdaje się to rozumieć organ rentowy, wyłącznie z okoliczności, iż ubezpieczony świadczył pracę w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Sąd Okręgowy każdy rodzaj czynności, jakie wykonywał wnioskodawca, podporządkował pod właściwy punkt wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest do prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, przy szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym, a także polegających na obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych.

Nie ma racji skarżący podnoszący, że prace wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku, w dziale III poz. 78, a mianowicie prace polegające na szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów
i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym, które między innymi wykonywał wnioskodawca, nie mogą być zaliczone do prac w warunkach szczególnych, wobec faktu, że pozycja 78 umiejscowiona została w dziale dotyczącym prac wykonywanych w hutnictwie i przemyśle metalowym, zaś Fabryka (...) nie należała do żadnej ze wskazanych wyżej branż. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższa okoliczność nie ma żadnego znaczenia zważywszy, że szlifowanie powodowało ekspozycję wnioskodawcy na czynniki szkodliwe dla zdrowia bez względu na przynależność zakładu pracy, w którym wskazana czynność była wykonywana, do określonego działu gospodarki.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że wnioskodawca przez okres ponad 15 lat świadczył pracę w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie warunki przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie przepisu art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny w Łodzi, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako pozbawioną podstaw.

Sąd orzekł o kosztach procesu, mając na uwadze wynik postępowania, na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności prawne radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zmianami).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE