Sygnatura akt VI Ka 156/14
Dnia 3 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Andrzej Ziębiński (spr.)
Sędziowie SSO Ewa Trzeja-Wagner
SSO Dariusz Prażmowski
Protokolant Sylwia Sitarz
po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 r.
sprawy W. G. ur. (...) w miejscowości T.
syna Ł. i K.
oskarżonego z art. 57§1 ustawy z dn. 10.09.1999r. - Kodeks karny skarbowy w zw. z art. 9§3 kks
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach
z dnia 29 listopada 2013 r. sygnatura akt III W 660/13
na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża karę grzywny do kwoty 500 zł (pięćset złotych);
2.
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione
w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych)
i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).
Sygn. akt VI Ka 156/14
Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. akt III W 660/13, apelację wniósł oskarżony W. G., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:
1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż w dacie orzekania występowała zaległość podatkowa;
2. rażącą niewspółmierność kary grzywny w wysokości 1500 zł wymierzoną za wykroczenie skarbowe.
Stawiając powyższe zarzuty, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku. Natomiast na rozprawie apelacyjnej oskarżony wniósł o zmianę wyroku przez odstąpienie od wymierzenia kary.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest zasadna.
Oskarżony ma rację twierdząc, iż w dacie wyrokowania przez sąd I instancji nie występowała już zaległość podatkowa. Okoliczność tę, zgodnie z twierdzeniem skarżącego, zweryfikował sąd odwoławczy, uzyskując stosowną informację z Pierwszego Urzędu Skarbowego. Informacja ta, sporządzona w dniu 5 maja 2014 r., potwierdza, że (...) sp. z o.o. pokryła wszystkie należności łącznie z odsetkami, przy czym ostatnia wpłata została dokonana w dniu 28 listopada 2013 r. Należy wszakże nadmienić, iż nie sposób czynić zarzutu sądowi I instancji, iż ustalił istnienie w dacie wyrokowania zaległości podatkowej, skoro rozprawa, na której przeprowadzono i zamknięto przewód sądowy odbyła się w dniu 22 listopada 2013 r., kiedy zaległość istniała, a wyrok został ogłoszony w dniu 29 listopada 2013 r., dzień po pokryciu ostatniej zaległej kwoty. Nie zmienia to faktu, iż istotnie w dacie wyrokowania zaległość podatkowa już nie występowała.
Ponieważ sąd odwoławczy dokonał ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniem autora apelacji, brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Od takiego wniosku odstąpił na rozprawie sam skarżący. Wniósł natomiast o zmianę wyroku przez odstąpienia od wymierzenia kary. Tego wniosku sąd odwoławczy uwzględnić nie mógł.
Zgodnie z § 2 art. 57 k.k.s. sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli przed wszczęciem postępowania w sprawie o wykroczenie skarbowe określone w § 1 wpłacono w całości należny podatek na rzecz właściwego organu. W niniejszej sprawie cały należny podatek spłacono już po wszczęciu postępowania, a zatem wskazany w cytowanym przepisie warunek temporalny nie został spełniony. Należy jeszcze dla domknięcia tematu dodać, iż konstrukcję odstąpienia od wymierzenia kary normuje zasadniczo art. 19 k.k.s., który w § 2 uzależnia możliwość odstąpienia od wymierzenia kary od uiszczenia w całości wymagalnej należności publicznoprawnej przed wydaniem wyroku. Jednakże przepis art. 57 § 2 k.k.s. jest unormowaniem szczególnym wobec regulacji z art. 19 § 2 k.k.s. Jeżeli zatem uiszczenie należności nastąpi po wszczęciu dochodzenia, odstąpienie od wymierzenia kary za wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. nie wchodzi w grę, a art. 19 § 2 k.k.s. nie znajduje tu zastosowania (zob. P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, WKP 2012).
Sąd odwoławczy uznał wszakże, iż w kontekście nowej okoliczności ujawnionej na rozprawie apelacyjnej, czyli spłacenia całej zaległości, jak również pozostałych okoliczności sprawy, w szczególności stosunkowo niewielkich opóźnień w dokonywaniu wpłat i dotychczasowej niekaralności oskarżonego, także zarzut rażącej niewspółmierności kary należało uznać za trafny. W konsekwencji wymierzoną oskarżonemu karę grzywny obniżył do kwoty 500 zł, uznając, że kara w tej kwocie jest adekwatną reakcją na popełniony czyn.
Nadto obciążył oskarżonego kosztami sadowymi za postępowanie odwoławcze, zasądzając od niego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym i wymierzając opłatę za obie instancje w kwocie 50 zł.