UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda Z. S.w pozwie przeciwko (...)S.A. z siedzibą w W.wnosił między innymi o zasądzenie kwoty 50000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 stycznia 2009 r. do dnia zapłaty.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym doręczonym pozwanemu w dniu 12 grudnia 2011 r. rozszerzył powództwo z tytułu zadośćuczynienia o dalszą kwotę 100000 zł wraz odsetkami ustawowymi od kwoty 50000 zł od dnia 10 stycznia 2009 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 50000 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

Pełnomocnik pozwanego w piśmie procesowym z dnia 20 grudnia wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz., cytuję:

„1. zasądził od pozwanego (...)S.A. z siedzibą w W.na rzecz powoda Z. S.kwotę 150.000zł z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 50.000 zł od dnia 10 stycznia 2009 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 100.000 zł od dnia 13 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanego (...)S.A. z siedzibą w W.na rzecz powoda Z. S.kwotę 2.390,13 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2009 roku do dnia zapłaty;

3. ustalił, że pozwane (...) S.A. z siedzibą w W.będzie ponosić odpowiedzialność za szkody mogące powstać w przyszłości jako następstwo wypadku, któremu uległ powód Z. S.w dniu 19 czerwca 2008 roku;

4. oddalił powództwo w pozostałej części;

5. zasądził od pozwanego (...)S.A. z siedzibą w W.na rzecz powoda Z. S.kwotę 12.672,77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

6. zasądził od pozwanego (...)S.A. z siedzibą w W.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 1.931,10 zł tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa – koniec cytatu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2008 roku na trasie(...)w rejonie skrzyżowania z ulicą (...)w T.., R. P.kierując ciągnikiem siodłowym marki S.o numerze rejestracyjnym (...)wraz z naczepą marki W.o numerze rejestracyjnym (...), wykonując manewr skrętu w lewo, wymusił pierwszeństwo przejazdu przed jadącym drogą główną samochodem F. (...)o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego samochód F. (...)uderzył w w/w naczepę. Pasażerem pojazdu F. (...)był Z. S..

Wskutek wypadku z dnia 19 czerwca 2008 roku, Z. S. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci kompresyjnego złamania trzonu kręgu L-4, skutkującego dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa piersiowo — lędźwiowego, co przy uwzględnieniu występujących przed wypadkiem zmian dyskopatycznych, spowodowało u powoda 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, zwichnięcia stawu ramienno — łopatkowego oraz złamania kości ramiennej, skutkujących, mimo prowadzonej rehabilitacji, ograniczeniem ruchomości stawu, co spowodowało u powoda 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, urazu jelita grubego i związanej z nim przetoki kałowej, co spowodowało u powoda 40 % trwałego uszczerbku: na zdrowiu, stłuczenia nerki lewej, co spowodowało u powoda 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, pourazowych bóli i zawrotów głowy, bez wstrząśnienia mózgu, co spowodowało u powoda 3 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, szpecącej blizny w okolicy czołowej długości około 13 cm bez zaburzeń funkcji, co spowodowało 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, bóli kręgosłupa lędźwiowo — krzyżowego z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej w następstwie przebytego urazu kręgosłupa ze złamaniem trzonu L-4 oraz w przebiegu dyskopatii L-5/ S-l istniejącej przed wypadkiem, co spowodowało 2 % trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, stłuczenia klatki piersiowej z powikłaniem w postaci zapalenia opłucnej prawej z następowym ropniakiem częściowo otorbionym i niewydolnością oddechową po przebytym leczeniu i ustaniu niewydolności oddechowej, trwały uszczerbek wynosi 10 %, reaktywnych zaburzeń lękowych i depresyjnych w postaci ostrej reakcji na stres, które przeszły następnie w zespół stresu pourazowego o nasileniu lekkim, co spowodowało u powoda 2 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Z. S. w wyniku wypadku z dnia 19 czerwca 2008 roku, doznał łącznie 100 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Z. S.zgłosił szkodę w pozwanym (...)w dniu 1 grudnia 2008 roku domagając się wypłaty na swoją rzecz m.in. kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 1.174,01 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i zaopatrzenia ortopedycznego, kwoty 7.683,51 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu najbliższej rodziny do szpitala, kwoty 4.300 zł tytułem kosztów zakupu żywności do szpitala oraz kwoty 1.920 zł tytułem zwrotu kosztów opieki.

W piśmie doręczonym stronie pozwanej w dniu 30 stycznia 2009 roku powód rozszerzył pierwotne żądanie domagając się wypłaty kwoty 10.508,51 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów najbliższej rodziny do szpitala, kwoty 2.681,86 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i zaopatrzenia ortopedycznego oraz kwoty 6.912 tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich.

W dniu 29 grudnia 2008 roku strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 60.000 zł. W dniu 5 marca 2006 roku przyznano powodowi dalsze odszkodowanie w wysokości 21.197,91 zł, zaś na podstawie decyzji z dnia 1 lipca 2009 roku wypłacono Z. S. dalsze zadośćuczynienia w wysokości 30.000 zł.

Łącznie z tytułu wypadku z dnia 19 czerwca 2008 roku pozwane (...) S.A. w W.wypłaciło powodowi kwotę 111.197,91 zł, na którą złożyło się:

- 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia;

- 662,65 tytułem zwrotu kosztu zakupu leków;

- 260 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy;

- 528 zł tytułem zwrotu kosztów specjalnego odżywiania;

- 900 zł tytułem kosztów opieki sprawowanej przez osoby trzecie;

- 5.847,26 zł tytułem poniesionych kosztów dojazdów;

- 3.000 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd Rejonowy miał na względzie, że doznany w wyniku wypadku z dnia 19 czerwca 2008 roku uraz wielonarządowy wywołał u Z. S. rozlegle następstwa oraz zagrażał życiu powoda, znaczny trwały uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 100%, jak również okoliczność, iż prognoza, co do dalszego leczenia powoda w przyszłości jest niepewna.

Sąd Rejonowy uwzględnił nadto młody wiek powoda, który w czasie wypadku miał 31 lat i był w pełni sprawny fizycznie i psychicznie, długotrwałość leczenia i rehabilitacji, znaczny czasookres pobytów w szpitalach, istotną inwazyjność przebytych zabiegów medycznych oraz znaczne natężenie doznanych cierpień fizycznych i psychicznych.

W ocenie Sądu kwota 250.000 zł jest odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda Z. S.w wyniku wypadku z dnia 19 czerwca 2008 roku. Po uwzględnieniu wypłaconego już powodowi zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł Sąd zasądził od (...)S.A. w W.na rzecz Z. S.tytułem zadośćuczynienia kwotę 150.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 50.000 zł od dnia 10 stycznia 2009 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 100.000 zł od dnia 13 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty.

Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 50.000 zł od dnia 10 stycznia 2009 roku, znajduje uzasadnienie w treści art. 817 § 1 k.c. i art. 481 §§ 1 i 2 k.c., a jako początek przewidzianego w art. 817 § 1 k.c. terminu, Sąd Rejonowy przyjął dzień zgłoszenia szkody, to jest 1 grudnia 2008 roku. Datą wymagalności odsetek od kwoty 50.000 zł jest więc dzień następujący po upływie, liczonego od 1 grudnia 2008 roku, trzydziestodniowego terminu, czyli 2 styczeń 2009 roku. Skoro powód domagał się odsetek od tej kwoty dopiero od dnia 10 stycznia 2009 roku, Sąd związany był w tym zakresie treścią żądania pozwu. W pozostałym zakresie odsetki ustawowe od kwoty 100.000 zł zasądzono od następnego dnia po dniu, w którym doręczono pozwanemu odpis pisma rozszerzającego powództwo, czyli od dnia 13 grudnia 2011 roku na podstawie art. 481 §§ 1 i 2 k.c.

W tym miejscu pokreślić należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia strony pozwanej, jakoby odsetki ustawowe od kwoty zadośćuczynienia winny być zasądzone na rzecz powoda od dnia wyrokowania, to jest od dnia 21 czerwca 2013 roku.

Rozwijając tę myśl podnieść należy, iż w świetle art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) oraz art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel co do zasady jest zobowiązany spełnić świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia w terminie 30 dni od daty zgłoszenia szkody.

W tym stanie rzeczy, przyjąć należało, iż bieg odsetek ustawowych od kwoty zadośćuczynienia rozpoczął się zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 817 § 1 k.c. i art. 481 § 1 k.p.c.

Powód wygrał sprawę w 94 %, czyli uległ co do nieznacznej części swego żądania. Uzasadnia to w myśl art. 100 zd. drugie k.p.c. obciążenie pozwanego kosztami procesu w całości.

Łącznie koszty procesu wyniosły w sprawie niniejszej 16.289,77 zł. Powód poniósł koszty w kwocie 12.672,77 zł (koszt zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł ustalony w oparciu o pierwotną wartość przedmiotu sporu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, kwota 3.107 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 5.000 zł tytułem opłaty sądowej od rozszerzonej części powództwa oraz kwota 948,77 zł wydatkowana tytułem zaliczki na opinie biegłych), natomiast ze Skarbu Państwa wyłożono kwotę 1.931,10 zł. Koszty procesu po stronie pozwanego wynoszą 3.617 zł i obejmują koszty zastępstwa procesowego z opłatą skarbową od dokumentu pełnomocnictwa.

Dlatego też, na podstawie art. 100 zd. drugie k.p.c. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.672,77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594) Sąd Rejonowy nakazał ściągnąć od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz Skarbu Państwa — Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 1.931,10 zł tytułem kosztów procesu poniesionych przez Skarb Państwa.

Pełnomocnik pozwanego w apelacji zaskarżył wyrok w zakresie punktu 1 co do kwoty 28.884,93 z tytułu ustawowych odsetek od kwoty 50.000,00 złotych liczonych od dnia 10 stycznia 2009 roku do dnia 20 czerwca 2013 roku; w zakresie punktu 1 co do kwoty 19.767,12 z tytułu ustawowych odsetek od kwoty 100.000,00 złotych liczonych od dnia 13 grudnia 2011 roku do dnia 20 czerwca 2013 roku;

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) naruszenie przepisów prawa procesowego:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną poprzez uznanie, iż w zgodzie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz stanem faktycznym jest uznanie, iż pozwany popadł w opóźnienie, a co za tym idzie obciążenie pozwanego kwotą 50.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 10 stycznia 2009 roku do daty zapłaty oraz kwotą 100.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 13 grudnia 2011 roku do daty zapłaty,

art. 316 § 1 k.p.c. poprzez wzięcie pod uwagę przy wydawaniu wyroku stanu sprawy z chwili zamknięcia rozprawy przy jednoczesnym obciążeniu pozwanego odsetkami od kwoty 100.000,00 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2011 roku do daty zapłaty i od kwoty 50.000,00 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2009 roku do daty zapłaty,

b) naruszenie przepisów prawa materialnego:

art. 363 § 2 k.c. i art. 481 § 1 k.c. przez określenie odszkodowania wg. cen z daty orzekania i jednoczesne przyjęcie za datę rozpoczęcia biegu odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia od daty 10 stycznia 2009 roku co do kwoty 50.000 zł oraz dnia 13 grudnia 2011 roku co do kwoty 100.000 zł, zamiast daty wyrokowania.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

oddalenie powództwa w zaskarżonej części ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji, według norm przepisanych.

Pełnomocnik powoda zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo co do żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych od kwoty 50.000 zł za okres od dnia 10.01.2009 r. do dnia 13.12.2011 r. w łącznej wysokości 19.001,37 zł, tj. punkt 4.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ obrazę prawa procesowego poprzez naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na braku wszechstronnego rozważania materiału dowodowego zebranego w sprawie i błędnym przyjęciu, że w niniejszej sprawie powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 10.01.2009 r. tylko co do kwoty 50.000 zł zadośćuczynienia, podczas gdy w piśmie procesowym z dnia 08.12.2011 r. rozszerzającym powództwo, powód sformułował żądanie zasądzenia na jego rzecz kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia, w tym kwoty 100.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.01.2009 r. do dnia zapłaty;

2/ naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w związku z art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez przyjęcie, że powodowi należą się odsetki ustawowe od dnia 10.01.2009 r. jedynie od kwoty 50.000 zł, podczas gdy zgodnie z przywołanymi przepisami ubezpieczyciel co do zasady jest zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty zgłoszenia, zaś zaniechanie dokonania wypłaty w tym terminie powoduje, że ubezpieczyciel popada w opóźnienie, a zatem przyjąć należy, że skoro powód już w zgłoszeniu szkody z dnia 01.12.2008 r. wezwał pozwane Towarzystwo do zapłaty na jego rzecz m.in. kwoty 200.000 zł, zaś strona pozwana ostateczni wypłaciło mu w toku postępowania likwidacyjnego jedynie kwotę 100.000 zł, to pozostaje ono w opóźnieniu z zapłatą dalszej kwoty 100.000 zł od dnia następnego po upływie ustawowego terminu zapłaty, tj. od dnia 10.01.2009 r.

W konkluzji wnosił o zmianę pkt. 1 zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 150.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 100.000 zł od dnia 10.01.2009 r. do dnia zapłaty i od kwoty 50.000 zł od dnia 13.12.2011 r. do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za instancje apelacyjną.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na apelację powoda wnosił o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: obie apelacje nie są uzasadnione.

Nie można podzielić zarzutu apelujących obrazy przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie bowiem z w/w przepisem sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Granice zaś swobodnej oceny dowodów wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych, ocena dowodów musi respektować pewne warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności przepisy art. 227-234 k.p.c., wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz.655). W kontekście tych uwag zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do kwestionowania przeprowadzonej w niniejszej sprawie oceny dowodów, która to ocena spełnia w/w warunki. Z przeprowadzonych bowiem przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie dowodów wynika, że strona powodowa zgłosiła pozwanemu Towarzystwu szkodę m.in. z tytułu zadośćuczynienia w dniu 1 grudnia 2008 r. Mając powyższe ustalenia faktyczne na uwadze trafnie Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podnosi, że strona pozwana z uwagi na postanowienie przepisu art. 14 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) oraz art. 817 § 1 k.c. zobowiązana była spełnić świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia w terminie 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Ustanawiając w/w termin spełnienia świadczenia ustawodawca zwrócił uwagę na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Strona pozwana będąc bowiem profesjonalistą, przy pomocy swej wyspecjalizowanej kadry obowiązana jest do samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz ustalenia wysokości szkody. Jak wynika z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w dniu zgłoszenia pozwanemu szkody były już znane obrażenia jakie w przedmiotowym wypadku odniósł powód. Powód w postępowaniu likwidacyjnym przy pomocy swego pełnomocnika dochodził z tytułu zadośćuczynienia ostatecznie kwoty 200.000 zł. Tymczasem wypłacone dobrowolnie powodowi przez pozwanego zadośćuczynienie wyniosło ostatecznie 100.000 zł.

Z lektury akt sprawy wynika, że powód reprezentowany przez swego pełnomocnika w pozwie z dnia 15.03.2010 r. wnosił o zasądzenie od pozwanego jedynie kwoty 50.000 zł z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.01.2009 r. Dopiero w piśmie procesowym z dnia 16.12.2011r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 100.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia z tym zastrzeżeniem, iż żądał zasądzenia ustawowych odsetek od kwoty 50.000 zł poczynając od dnia 10.01.2009 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 50.000 zł od dnia 13.12.2011 r. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, to Sąd Rejonowy ustalając datę początkową wymagalności ustawowych odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia miał na uwadze wyżej przytoczone fakty.

W świetle poczynionych wyżej rozważań Sąd Okręgowy nie może podzielić zasadności podniesionego przez autorów obu apelacji zarzutu obrazy przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Wbrew zarzutom apelujących nie jest trafny także zarzut naruszenia przepisu art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 455 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że odsetki od zasądzonej kwoty z tytułu zadośćuczynienia nie są należne powodowi od dat wskazanych w sentencji wyroku.

Sąd Okręgowy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela to stanowisko Sądu Najwyższego, że odsetki ustawowe od zadośćuczynienia, jak i zarówno od odszkodowania, stają się wymagalne po wezwaniu odpowiedzialnego za naprawienie szkody do spełnienia świadczenia na rzecz pokrzywdzonego. Od tej zatem chwili biegnie termin do uiszczenia odsetek za opóźnienie. Zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia powinien spełnić świadczenie na rzecz poszkodowanego niezwłocznie po otrzymaniu od niego stosownego wezwania do zapłaty skonkretyzowanej kwoty, a jeśli tego nie uczyni, popada w opóźnienie, które uzasadnia naliczanie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi kwoty ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.08.2013 r., w sprawie I CSK 667/12, LEX nr 1391106 ).

W świetle powyższego nie można podzielić wywodu strony pozwanej, że termin płatności ustawowych odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia powinien być ustalony od dnia wydania wyroku przez sąd Rejonowy.

Także brak jest zdaniem Sądu Okręgowego podstaw by podzielić wniosek pełnomocnika powoda, by termin płatności odsetek od kwoty 100.000 zł ustalić od dnia 10.01.2009 r. Jak bowiem wynika z akt sprawy pełnomocnik powoda w pozwie określił wysokość należnego powodowi dalszego zadośćuczynienia za krzywdę na kwotę jedynie 50.000 zł. Podkreślić należy, że pełnomocnik powoda znał ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu likwidacyjnym, a więc znał zarówno skutki wypadku jakie odniósł powód, jak też poczynione przez pozwanego ustalenia co do stanu zdrowia powoda oraz przyznaną kwotę zadośćuczynienia. Nie było zatem przeszkód by już w pozwie dochodził zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda pozostałej kwoty 100.000 zł niewypłaconej dobrowolnie. W takim wypadku zasadnie Sąd Rejonowy zasądził odsetki ustawowe od wskazanej w pozwie kwoty 50.000 zł, tj. poczynając od dnia 10.01.2009 r. Zdaniem Sądu Okręgowego odsetki ustawowe od rozszerzonego żądania tj. od dalszej kwoty 100.000. zł zostały prawidłowe zasądzone dopiero od dnia następnego po dręczeniu w/w odpisu pisma procesowego pozwanemu.

Skoro zarzuty obu apelacji nie są uzasadnione dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy je oddalił. Z uwagi na wynik postępowania apelacyjnego koszty postępowania za instancję odwoławczą należało na podstawie art. 100 k.p.c. wzajemnie znieść.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE