UZASADNIENIE

Powód E. W. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 3.614,26 zł
z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem zapłaty nieuiszczonej części odszkodowania, należnej poszkodowanemu, od którego powód nabył wierzytelność odszkodowawczą.

W nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Rybniku uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że ustalając wysokość odszkodowania wzięła pod uwagę ceny części zamiennych o porównywalnych parametrach co wytwarzane przez producenta samochodu, gdyż uszkodzony pojazd nie był pojazdem nowym. Zdaniem pozwanej zastosowanie wskazanych części przyczyniłoby się do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Ponadto zdaniem pozwanej powód zawyżył rynkową stawkę roboczogodziny.

W toku procesu pozwana oświadczyła, że wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 8.082,85 zł.

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2012 r. powód ograniczył roszczenie
o kwotę 192 zł zrzekając się roszczenia w podanym zakresie.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenie powoda
w całości.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód nabył od poszkodowanego wierzytelność z tytułu szkody komunikacyjnej powstałej w dniu 22 listopada 2011 r. Poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd u powoda. Wartość naprawy wyniosła 11.505,11 zł, w tym wartość robocizny 1.830,25 zł, a wartość części zamiennych 9.674,86 zł. Powód przyjął stawkę roboczogodziny w wysokości
80 zł netto. Powód zakupił części zamienne u producenta uszkodzonego pojazdu. Wartość kosztów naprawy wyliczona w systemie AUDATEX wyniosła 11.649,66 zł. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanej w dniu 25 listopada 2011 r. Pozwana w trakcie postępowania likwidacyjnego kilkakrotnie zmieniała wysokość szkody za każdym razem informując o tym poszkodowanego. Sąd Rejonowy oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego
z zakresu techniku motoryzacyjnej na okoliczność zakresu i wysokości szkody albowiem zakres szkody – uszkodzeń w pojeździe powoda był bezsporny.
Z kolei wysokość szkody została udowodniona fakturami przedstawionymi przez powoda i operatem szacunkowym. Pozwana pomimo wezwania sądu
nie przedstawiła, które z części zamiennych użytych do naprawy doprowadziły do wzbogacenia powoda. Pozwana nie określiła także ile wynosi stawka roboczogodziny w warsztatach naprawczych. W tej sytuacji przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było niemożliwe, skoro nie sprecyzowano prawidłowo tezy dowodowej.

Sąd Rejonowy wywiódł, iż odpowiedzialność pozwanej wynikała
z przepisów art. 435 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c. Zasada odpowiedzialności pozwanej była bezsporna, podobnie jak i inne okoliczności zdarzenia wywołującego szkodę oraz uprawnienie powoda do dochodzenia odszkodowania, nabyte w wyniku przelewu wierzytelności przez poszkodowanego. Sporna natomiast była wysokość szkody. Według Sądu Rejonowego powód sprostał obowiązkowi udowodnienia wysokości szkody, przedstawiając wyliczenie szkody i faktury, obejmujące wartość prac naprawczych i zakupionych części zamiennych. Zdaniem Sądu Rejonowego zasadą jest naprawa uszkodzonego pojazdu z użyciem nowych części, najwyższej jakości. Pozwana winna była zatem wykazać w procesie, że naprawa z użyciem takich części doprowadzi do wzbogacenia poszkodowanego, czego jednak nie uczyniła. Pozwana nie określiła także stawki roboczogodziny właściwej dla warsztatu naprawczego powoda, ani nie wyjaśniła różnych oświadczeń woli w zakresie wysokości odszkodowania złożonych poszkodowanemu.

W apelacji pozwana zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej żądanie powoda zapłaty należności głównej wraz z odsetkami, zarzucając wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361
§ 2 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że niezaspokojona szkoda majątkowa jakiej doznał powód na skutek uszkodzenia pojazdu stanowiła równowartość kwoty 3.422,10 zł, której w sposób dowolny zażądał powód, jako osoba prowadząca warsztat naprawczy, a następnie osoba przejmująca roszczenie w drodze cesji oraz naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. i art. 241k.p.c., mające istotny wpływ na wynik postępowania, poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej na okoliczność ustalenia zakresu i rozmiarów szkody
w pojeździe powoda i oparcie rozstrzygnięcia na dowolnym żądaniu powoda, który jako osoba prowadząca warsztat naprawczy dokonała najpierw naprawy pojazdu, a następnie na podstawie umowy cesji przejęła wierzytelność z tytułu naprawy pojazdu.

Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu I instancji celem ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu powód uznał zarzuty pozwanej za chybione i bezzasadne, uznając wyrok Sądu I instancji oraz jego uzasadnienie za sporządzone zgodnie
z wymogami określonymi przez ustawodawcę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej odniosła skutek o tyle, że Sąd Okręgowy doszedł
do wniosku, iż postępowanie dowodowe wymagało uzupełnienia
o zawnioskowany przez pozwaną dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu naprawy pojazdów na okoliczność wysokości uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego samochodu w związku ze szkodą powstałą w dniu 22 listopada 2011 r.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego Sąd I instancji bezkrytycznie uwzględnił twierdzenia powoda w zakresie wyliczeń wysokości szkody mimo tego, że powód był bezpośrednio zainteresowany w uzyskaniu, jak najwyższego odszkodowania, a więc określenia wysokości szkody w sposób maksymalny, bez uwzględnienia ewentualnych czynników mających wpływ
na obniżenie odszkodowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy wymagał uzupełnienia o dowód w postaci opinii biegłego. W myśl przepisu art. 382 k.p.c. Sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego
w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy
i wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach faktycznych i prawnych. Sąd drugiej instancji może ponownie przeprowadzić dowody przeprowadzone w pierwszej instancji, może również podzielić ustalenia sądu pierwszej instancji i przyjąć je za podstawę własnego orzeczenia. Może także przeprowadzić nowe dowody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2000 r., sygn. akt II UKN 385/99).

Po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego oraz uwzględnieniu materiału dowodowego zebranego przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy uznał,
iż tak zebrany materiał dowodowy pozwala na rozstrzygnięcie sprawy
i rozpoznał ją merytorycznie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał, że apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odpowiedzialność pozwanej na zasadzie przepisów art. 435 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c. należało uznać za bezsporną. Oczywistym okazało się także uprawnienie powoda do dochodzenia odszkodowania, które powód nabył w wyniku przelewu wierzytelności przez poszkodowanego.

Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia czy powodowi należna jest wypłata części odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez sprawcę wypadku komunikacyjnego ubezpieczonego przez pozwaną w ramach umowy odpowiedzialności cywilnej.

Obowiązkiem powoda było udowodnienie, zgodnie z przepisem art. 6 k.c. faktu poniesienia szkody, jak i jej wysokości. Powód zmierzając
do udowodnienia powyższego przedstawił wyliczenie szkody i faktury obejmujące wartość prac naprawczych i zakupionych części zamiennych. Pozwana, uznając roszczenie powoda za bezzasadne, zobowiązana była
do udowodnienia, że powód nie poniósł szkody w żądanym w postępowaniu zakresie. Na dowód tego pozwana zgłosiła dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej. Sąd Okręgowy uznał, iż wniosek dowodowy został zgłoszony prawidłowo i we właściwym czasie, a okoliczności, na które
go powołano okazały się istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Powód w pozwie domagał się zasądzenia niewypłaconej części odszkodowania w kwocie 3.614,26 zł. Następnie na rozprawie w dniu
16 listopada 2012 r. powód ograniczył swoje żądanie o kwotę 192 zł zrzekając się roszczenia w podanym zakresie. Zatem ostateczna kwota jakiej powód domagał się od pozwanej wyniosła 3.422,26 zł.

W sporządzonej na polecenie Sądu Okręgowego opinii sądowej biegły sądowy ustalił wysokość uzasadnionych kosztów naprawy przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych na kwotę 11.894,99 zł.

Sąd Okręgowy dokonując analizy treści sporządzonej opinii
nie stwierdził żadnych błędów ani uchybień biegłego. Dowód ten został oceniony na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności
z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., sygn. akt I CKN 1170/98; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r. o sygn. akt
V CKN 1354/00). Na tej podstawie należało dokonać pozytywnej oceny przedmiotowego dowodu. Skoro opinia biegłego sądowego spełniała wszelkie wskazane powyżej kryteria należało uwzględnić dokonane w niej ustalenia
i wzbogacić o nie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłego. Również pozwana, mimo faktu doręczenia jej opinii biegłego sądowego
nie ustosunkowała się do niej w wyznaczonym przez Sąd Okręgowy terminie, nie zakwestionowała jej w żadnej części. Należało zatem uwzględnić ustalenia w niej poczynione, w szczególności w zakresie dotyczącym wartości szkody.

Kwota wypłaconego odszkodowania z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe wyniosła 8.082,85 zł, co okazało się bezsporne. Odejmując kwotę wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania od kwoty szkody ustalonej przez biegłego sądowego uzyskano wartość stanowiącą wysokość szkody, której pozwana nie wyrównała, tj. 3.812,14 zł (11.894,99 – 8.082,85). Ostatecznie powód domagał się w postępowaniu kwoty niższej, tj. 3.422,26 zł.

Wobec faktu, że roszczenie powoda nie przekroczyło wysokości poniesionej szkody roszczenie powoda należało uznać za zasadne i zasługujące na uwzględnienie.

Z tych względów apelacja pozwanej, jako niezasadna, podlegała oddaleniu w oparciu o przepis art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego, w tym o kosztach przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, postanowiono stosownie
do wyniku postępowania w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw.
z art. 108 § 1 k.p.c.

Na koszty poniesione przez powoda w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 300 zł.

Wysokość zasądzonego wynagrodzenia radcy prawnego w postępowaniu apelacyjnym Sąd ustalił w oparciu o § 2 ust. 1 i 2 i § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1349 z późn. zm.).

W skład kosztów postępowania należało zaliczyć koszty z tytułu przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, którymi na podstawie wskazanych powyżej przepisów, obciążono pozwaną.

SSO Iwona Wańczura SSO Lesław Zieliński SSO Małgorzata Korfanty

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE