UZASADNIENIE

Ubezpieczony H. F. odwołał się od decyzji pozwanego organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 09.09.2011 r., którą odmówiono mu prawa do emerytury, gdyż ubezpieczony nie udowodnił wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Na dzień 01.01.1999 r. przyjęto staż sumaryczny 27 lat, 5 miesięcy i 25 dni. Pozwany nie uwzględnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Kwestionując powyższą decyzję ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Twierdził, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych od 10.07.1971 r. do 31.12.1998 r. w Spółdzielni (...) w S..

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Pozwany nie uznał za wykonywaną w szczególnych warunkach pracy ubezpieczonego w Gminnej Spółdzielni (...) w S. (następnie Spółdzielni (...) w S.) w okresach: od 10.07.1971 r. do 30.11.1992 r. (praca w suszarni) i od 01.12.1992 r. do 31.12.1998 r. (praca przy wytwarzaniu śruty).

Wyrokiem z dnia 18.01.2012 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 01.08.2011 r.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach.

Ubezpieczony urodził się (...)r. i 60 lat ukończył w dniu (...)r. Do dnia 01.01.1999 r. wykazał 27 lat, 5 miesięcy i 25 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Stosunek pracy z Zarządem Gospodarki (...)w S.rozwiązał z dniem 29.07.2011 r., nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Ubezpieczony od 10.07.1971 r. do 30.06.1999 r. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. (następnie Spółdzielnia (...) w S.), gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych w okresach: od 10.07.1971 r. do 30.11.1992 r. (21 lat, 4 miesiące i 22 dni pracy w suszarni, w której temperatura powietrza przekraczała 35°C, w charakterze magazyniera zbóż i nasion) i od 01.12.1992 r. do 31.12.1998 r. (6 lat i 1 miesiąc pracy przy wytwarzaniu śruty w charakterze kierownika mieszalni pasz).

W pierwszym okresie zatrudnienia ubezpieczony zajmując stanowisko magazyniera faktycznie pracował fizycznie w ogrzewanej suszarni zboża, w której panowała temperatura do 40°C. Pod koniec 1992 r. Spółdzielnia otworzyła mieszalnię pasz, w której wywarzano śrutę i ubezpieczony został jej kierownikiem, wykonując w niej wszystkie prace fizyczne. Łącznie okresy te stanowią 27 lat, 5 miesięcy i 22 dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie wskazanych dokumentów, których prawdziwości i wiarygodności strony w toku procesu nie kwestionowały. Wiarygodne okazały się także zeznania świadków A. W. i E. O., którzy wskazali, że w spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. (następnie Spółdzielni (...) w S.), gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych, w suszarni zboża z zastosowaniem systemu podgrzewania, w której temperatura powietrza przekraczała 35°C oraz przy wytwarzaniu śruty.

Dowody te korelują wzajemnie ze sobą i z całokształtem zebranego materiału dowodowego, nie ma wiec żadnych podstaw, aby je kwestionować, tym bardziej, że świadkowie nie mieli żadnego interesu zeznawać w sposób korzystny dla ubezpieczonego. Świadkowie ci byli w tym samym okresie zatrudnieni u pracodawcy ubezpieczonego, stąd musieli mieć pełną świadomość co do charakteru stanowisk i wykonywanych przez niego obowiązków.

Sąd Okręgowy przytoczył treść art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa”) i wskazał, że zgodnie z art. 32 ustawy w związku z §§ 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prawo do emerytury może nabyć mężczyzna który spełnia następujące przesłanki: ukończył 60 lat; posiada co najmniej 25 letni okres zatrudnienia (art. 27 pkt 2 ustawy), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z § 2 ust l cyt. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (ust. 1). Okresy pracy, o których mowa w ust. l, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § l ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 04.11.2008 r. (III AUa 3113/08, Lex nr 552003) świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W sytuacji, kiedy brak wymaganego świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia, czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr l lub 2 do rozporządzenia z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Takie też postępowanie należy prowadzić, kiedy organ rentowy zakwestionuje fakty wskazane w tego rodzaju świadectwie (por. wyrok SN z dnia 04.08.2009 r., I UK 77/09, Lex nr 558288). Przy ustalaniu długości wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ZUS uwzględnia tylko te okresy, wskazane w świadectwie pracy, w których praca ta była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (tak SN w orzeczeniu z dnia 21.09.1984 r., III UZP 48/84, Lex nr 14630). Przeprowadzenie innych dowodów przewidzianych na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego na okoliczność pracy w warunkach szczególnych dopuszczalne jest, gdy pracodawca wystawił świadectwo pracy a ZUS kwestionuje jego treść, jak i wówczas, gdy dokument ten nie może zostać sporządzony. Postępowanie przed sądem (na skutek odwołania od decyzji organu rentowego) nie podlega ograniczeniom dowodowym, co wynika wprost z art. 473 k.p.c., zatem każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi dopuszczalnymi przed organami rentowymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.04.1999 r., II UKN 69/98, OSNP 2000/11/439).

Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, to m.in. prace przy wytwarzaniu mąki, kasz, płatków i śruty (wykaz A dział X pozycja 10 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.) oraz prace w suszarniach z zastosowaniem podgrzewania, jeżeli temperatura powietrza w tych suszarniach przekracza 35°C (wykaz A dział XIV pozycja 11 załącznika), które to prace wykonywał właśnie H. F..

W judykaturze Sądu Najwyższego podkreśla się, że przewidziane w art. 32 i 184 ustawy o emeryturach i rentach prawo do emerytury w niższym niż określony w art. 27 tej ustawy wieku emerytalnym jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (por. między innymi wyroki z dnia 22.02.2007 r., I UK 258/06, OSNP 2008/5-6/81; z dnia 17.09.2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008/21-22/328; z dnia 06.12.2007 r., III UK 62/07, Lex nr 375653; z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, Lex nr 483283; z dnia 13.11.2008 r., II UK 88/08, niepublikowany; z dnia 05.05.2009 r., I UK 4/09, Lex nr 509022). Podzielając takie rozumienie instytucji emerytury z art. 32 i 184 ustawy o emeryturach i rentach, Sąd Okręgowy stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przemawia za uznaniem, iż ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu w okresach od 10.07.1971 r. do 30.11.1992 r. (21 lat, 4 miesiące i 22 dni pracy w suszarni, w której temperatura powietrza przekraczała 35°C) i od 01.12.1992 r. do 31.12.1998 r. (6 lat i l miesiąc pracy przy wytwarzaniu śruty), które łącznie dają 27 lat, 5 miesięcy i 22 dni takiego zatrudnienia.

Skoro więc przedstawione wyżej dowody wskazują, że w spornych okresach ubezpieczony wykonywał powołane pracę w suszarni, w której temperatura powietrza przekraczała 35°C oraz prace przy wytwarzaniu śruty, to tym samym w ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że ubezpieczony wykonywał ponad wymagane 15 lat pracę w warunkach szczególnych. Ubezpieczony spełnia zatem wszystkie warunki konieczne do przyznania emerytury określone w cytowanych wyżej przepisach ustawy z dnia 17.12.1998 r. i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, stąd prawo to przyznano mu począwszy od dnia 01.08.2011 r., a więc od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany organ rentowy, który zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 ustawy z dnia 17.10.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury podczas gdy nie spełnił on wszystkich wymaganych warunków, określonych w w/w przepisie.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, a ponadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając apelację pozwany podał, że nie znajduje podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu Okręgowego w zakresie wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach. Sprzeczne z przepisami prawa jest jednak rozstrzygnięcie o przyznaniu prawa do emerytury. W myśl art. 184 powołanej ustawy ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31.12.1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (tj. w przypadku mężczyzny 60 lat), jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. 01.01.1999 r.:

- osiągnął wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

- udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,

- nie pozostaje w stosunku pracy,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczony na rozprawie w dniu 18.01.2012 r. przyznał, co jest zgodne z informacją podaną przez niego we wniosku o wcześniejszą emeryturę, że stosunek pracy rozwiązał z dniem 29.07.2012 r. Następnie podjął zatrudnienie u tego samego pracodawcy od dnia 04.08.2011 r. i kontynuuje je nadal (pracodawca - Zarząd Gospodarki (...) w S.składa za ubezpieczonego co miesiąc imienne raporty rozliczeniowe).

Zatem na dzień złożenia wniosku o emeryturę, tj. w dniu 24.08.2011 r. i w dniu wyrokowania, ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji i wyjaśnił, że stosunek pracy rozwiązany został 29.07.2011 r., a wniosek o emeryturę został wysłany 01.08.2011 r. W tej sytuacji nie prawdą jest, że wniosek o emeryturę został złożony 24.08.2011 r. Od 04.08.2011 r. ubezpieczony podjął pracę na 0,5 etatu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ubezpieczony wiek 60 lat ukończył z dniem 26.06.2011 r. Sąd Okręgowy ustalił – i to ustalenie nie jest kwestionowane przez apelującego – że ubezpieczony na dzień 01.01.1999 r. posiadał łącznie ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a ponadto ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Prawo do emerytury w wieku obniżonym - z tytułu pracy w warunkach szczególnych – ubezpieczony wywodził z przepisu art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Przepis art. 184 w/w ustawy pozwala mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. nabyć, po osiągnięciu wieku przewidzianego, m.in. w art. 32, prawo do emerytury, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym 65 lat oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (art. 184 ust. 2 cyt. ustawy).

Wiek emerytalny pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych określa rozporządzenie Rady Ministrów z 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.). Przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A (Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że ubezpieczony na stanowisku, które należy zakwalifikować według wykazu A - działu XIV, poz. 11 oraz działu X, poz. 10 załącznika do rozporządzenia), nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z wyżej przedstawionej regulacji prawnej wynika, że warunkiem nabycia prawa do emerytury - według art. 184 - jest spełnienie przesłanki stażu ubezpieczeniowego oraz stażu pracy w warunkach szczególnych przed dniem 01.01.1999 r., tj. dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy emerytalno-rentowej posiadali wymagany okres ubezpieczenia (także w warunkach szczególnych), mogą nabyć prawo do emerytury po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego dla mężczyzn 60 lat (art. 32 ustawy). Wiek emerytalny mogą jednak osiągnąć po dniu 01.01.1999 r.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej prawo do świadczeń określonych w tej ustawie powstaje z dniem spełnienia się wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia. Wówczas też, na wniosek osoby uprawnionej, organ rentowy wydaje decyzję o przyznaniu prawa. Niespełnienie przez pracownika ustawowych warunków koniecznych do przyznania świadczenia powoduje wydanie decyzji odmownej. Natomiast rozwiązanie stosunku pracy jest niezbędnym warunkiem nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 32 w zw. z art. 184 ustawy. Przepis art. 184 przewiduje, że prawo do emerytury pracownika, który osiągnął wiek emerytalny wskazany, m.in., w przepisie art. 32, powstaje, gdy warunki dotyczące okresów zatrudnienia i pracy w szczególnym charakterze zostają spełnione do dnia ustania stosunku pracy. A zatem prawo do emerytury, abstrahując od spełnienia pozostałych warunków, zależy od rozwiązania stosunku pracy.

Według art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zasadą jest, że postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego. Według zaś ust. 2 tego artykułu, wnioski w sprawie przyznania świadczeń zgłasza się w organie rentowym bezpośrednio lub za pośrednictwem płatnika składek.

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. nr 10, poz. 49 ze zm.) za datę zgłoszenia wniosku przyjmuje się datę złożenia wniosku na piśmie w organie rentowym lub datę ustnego zgłoszenia wniosku do protokołu w organie rentowym, a także datę sporządzenia wniosku przez zakład pracy, zakład karny lub areszt śledczy uprawniony do przyjmowania wniosków o emerytury i renty, a w razie przesłania wniosku za pośrednictwem poczty - datę nadania wniosku w polskim urzędzie pocztowo-telekomunikacyjnym.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15.12.1997 r., II UKN 440/97 (OSNAPiUS 1998, nr 22, poz. 667) wyjaśnił, że do postępowania w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe toczącego się przed organami rentowymi, w zakresie uregulowanym w powyższym rozporządzeniu, nie mają zastosowania przepisy k.p.a. Pogląd ten, wyrażony pod rządami ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, zachował aktualność przy uwzględnieniu zastrzeżenia, o którym mowa w art. 194 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Powyższe oznacza, że data nadania wniosku w polskim urzędzie pocztowo-telekomunikacyjnym (stosuję tu nazewnictwo z rozporządzenia, choć jest ono już anachroniczne) stanowi moment zgłoszenia wniosku również na gruncie obowiązującej ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Apelujący zarzucił, że w dniu złożenia wniosku ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy, a zatem nie został spełniony jeden z koniecznych warunków nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym (art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Stanowisko organu rentowego jest błędne. W apelacji pozwany jako datę złożenia wniosku wskazał dzień 24.08.2011 r., gdy tymczasem zaskarżoną decyzję wydano w dniu 17.08.2011 r. W samej decyzji jako datę złożenia wniosku wskazano dzień 03.08.2011 r.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że obie powyższe daty złożenia wniosku (24.08.2011 i 03.08.2011 r.) są błędne, gdyż – jak słusznie zauważył ubezpieczony w odpowiedzi na apelację – wniosek o emeryturę został przesłany organowi rentowemu za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 01.08.2011 r. Koperta została załączona na k. 29 akt pozwanego.

Tym samym należało ustalić, czy ubezpieczony w dacie złożenia wniosku spełniał wszystkie opisane wyżej warunki do uzyskania prawa do emerytury w wieku obniżonym.

W szczególności – co na obecnym etapie postępowania jest jedyną okolicznością sporną – czy ubezpieczony, będąc pracownikiem, w dniu złożenia wniosku rozwiązał umowę o pracę.

Z treści świadectwa pracy z dnia 29.07.2011 r. wynika, że stosunek pracy łączący ubezpieczonego z Zarządem Gospodarki (...) w S.został rozwiązany z dniem 29.07.2011 r. Następnie w dniu 03.08.2011 r. ubezpieczony zawarł z tym samym pracodawcą umowę o pracę określając termin rozpoczęcia pracy na dzień 04.08.2011 r. (umowa o pracę na k. 57).

Zgodnie z art. 26 k.p. zasadą jest (tzw. teoria umowy), że stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy.

Powyższe oznacza, że w dniu złożenia wniosku o emeryturę ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do uzyskania prawa do emerytury przewidziane w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Po złożeniu wniosku o emeryturę ubezpieczony nie utracił możliwości podjęcia pracy zarobkowej, a ponadto nie można oczekiwać, że osoba zainteresowana w okresie po złożeniu wniosku i jego pozytywnym i ostatecznym załatwieniem nie będzie mogła pozyskać środków utrzymania z tytułu ponownego zatrudnienia. Uzyskanie prawa do emerytury i osiągniecie przychodów ze stosunku pracy może natomiast w przyszłości oznaczać konieczność zawieszenia prawa do świadczenia lub jego rozliczenia, ale nie jest to kwestia podlegająca rozstrzyganiu w niniejszym postępowaniu, a zatem nie ma wpływu na prawo do emerytury.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE