UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. Z. (1) oraz oskarżony S. K. (1) znają się od około 2000 roku. Przez pewien czas oskarżony pomieszkiwał u H. Z. (1) w O..
W dniu 15 maja 2003 r. H. Z. (1) rozpoczął działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) H. Z. (1), przy założeniu której pomagał mu S. K. (1). Wzmiankowane wsparcie polegało m.in. na udzielaniu rad, kompletowaniu i przedkładaniu stosownej dokumentacji w urzędach, a także na pomocy w wyrobieniu pieczęci „nagłówkowej” firmy i pieczęci imiennej przedsiębiorcy. Oskarżony został nadto wpisany do ewidencji działalności gospodarczej jako pełnomocnik PPHU (...) (dowody: zeznania świadka H. Z. k. 27v, k. 30, kserokopia zaświadczenia z dnia 08.05.2003 r. o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 35).

Przedmiotem wzmiankowanej działalności miały być usługi informatyczne – pełny zakres, w tym projektowanie oprogramowania komputerowego, naprawa i diagnoza sprzętu komputerowego i RTV, komis, montaż, konserwacja anten TV, (...), handel objazdowy
– obwoźny, budownictwo – usługi i produkcja, usługi tokarskie, pośrednictwo przy sprzedaży artykułów przemysłowych, krajowe usługi transportowe wykonywane pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, usługi reklamy i promocji, działalność fotograficzna, sprzątanie i czyszczenie obiektów, prace chałupnicze – produkcja i usługi, usługi marketingowe, pośrednictwo w zawieraniu umów
i kontraktów, handel artykułami spożywczo – przemysłowymi, eksport – import, sprzedaż hurtowa i detaliczna kosmetyków, pośrednictwo handlowe, usługi matrymonialne oraz mała gastronomia (dowód: kserokopia zaświadczenia z dnia 08.05.2003 r. o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 35).

H. Z. (1) nie uzyskał jednakże oczekiwanego kredytu, a tym samym nie zakupił komputerów, które miały służyć mu do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie posiadał on także innego sprzętu umożliwiającego realizację pozostałej deklarowanej aktywności przedsiębiorczej. Tym samym, mimo wpisu do ewidencji, H. Z. (1)
w rzeczywistości nie otrzymywał niemal żadnych zleceń i de facto nie prowadził swej działalności. Wobec braku uzyskiwania dochodów, H. Z. (1) w dniu 17 listopada 2005 r. złożył wniosek o zawieszenie działalności gospodarczej na okres 12 miesięcy. Z kolei już w dniu 22 marca 2006 roku, wniósł o całkowite wyrejestrowanie swej działalności,
w następstwie czego wydana została decyzja o wykreśleniu z ewidencji działalności gospodarczej – z dniem 30 marca 2006 r. – wpisu, dotyczącego PPHU (...) (dowody: zeznania świadka H. Z. (1) k. 27v, dokumentacja związana z działalnością gospodarczą k. 13-17, k. 32-36)

W całym okresie prowadzenia działalności gospodarczej, H. Z. (1) nie zatrudniał żadnych pracowników – w tym nie zawierał umowy o pracę z oskarżonym S. K. (1).

S. K. (1), mając świadomość, że nigdy nie był zatrudniany przez H. Z. (1), a przedsiębiorca ten nie wystawiał mu dokumentów w postaci umowy z dnia 1 października 2005 r. zawartej pomiędzy pracodawcą PPHU (...) i pracownikiem S. K. (1), rozwiązania umowy o pracę z dnia
15 marca 2006 r. oraz świadectwa pracy z dnia 30 marca 2006r., posłużył się w dniu
10 sierpnia 2006 r. ową podrobioną dokumentacją, przedkładając ją w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w O.. Oskarżony domagał się, by ZUS orzekł, iż podlega on obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz chorobowemu
z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę oraz określił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Z kolei w dniu 29 września 2006 r., S. K. (1) posłużył się podrobionym formularzem PIT – 11/8B informacja o dochodach oraz zaliczkach na podatek dochodowy za okres od 1 października 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r, przedkładając
ów dokument jako autentyczny w Urzędzie Skarbowym w O..

W dniu 28 maja 2012 r. Wydział Składek Emerytalno -Rentowych zwrócił się
z wnioskiem skierowanym do „Stanowiska ds. Orzecznictwa” o potwierdzenie okresu ubezpieczenia S. K. (1)z tytułu zatrudniania na podstawie umowy o pracę
u płatnika PPHU (...) H. Z. (1). We wniosku tym wskazano, że w toku analizy konta stwierdzono, że S. K. (1)nie został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych przez płatnika składek i nie zostały za niego złożone raporty rozliczeniowe. Stwierdzono również, że na koncie płatnika brak jest jakichkolwiek wpłat.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 12 lipca 2012 roku decyzję
o podleganiu S. K. (1) obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu, chorobowemu jako pracownik płatnika składek PPHU (...) H. Z. (1). W uzasadnieniu orzeczenia organ rentowy wskazał jednakże, iż nie mógł stwierdzić podstaw wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i w tejże części decyzja ta zaskarżona została przez oskarżonego.

Na skutek odwołania S. K. (1) od wzmiankowanej wyżej decyzji ZUS, przed Sądem Okręgowym w Olsztynie, IV Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych toczyła się sprawa o sygn. akt IV U 2027/12. W toku owego postępowania, podczas rozprawy w dniu 27 listopada 2012 r., oskarżony posłużył się, jako autentyczną, uprzednio podrobioną dokumentacją w postaci umowy o pracę z dnia 1 października 2005 r., zawartej między pracodawcą PPHU (...) H. Z. (1) i pracownikiem S. K. (2), rozwiązania umowy o pracę z dnia 15 marca 2006 r., świadectwa pracy z dnia 30 marca 2006 r., formularza PIT-11/8B informacja o dochodach oraz zaliczkach na podatek dochodowy za okres od 1 października 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. oraz formularza PIT-11/8B informacja o dochodach oraz zaliczkach na podatek dochodowy za okres od 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 marca 2006 r. Na skutek przeprowadzonego postępowania jurysdykcyjnego, w dniu 26 lutego 2013 r. zapadł wyrok oddalający odwołanie S. K. (1). Z kolei na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. od wzmiankowanego orzeczenia, Sąd Apelacyjny w Białymstoku, w sprawie
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, sygn. akt AUa 501/13, oddalił apelację, a odwołanie z dnia 12 lipca 2012 r. wniesione przez H. Z. (1) od decyzji ZUS z dnia 12 lipca 2012 r. przekazał temu organowi rentowemu celem nadania biegu (dowody: zeznania H. M. k. 10-10v, k. 253, zeznania H. Z. (1) k. 27v, k. 30, k. 253v, opinia biegłej z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów k. 44-59, k. 97-106v, k. 285-286, dokumenty: oryginały umowy o pracę z dnia 01.10.2005 r., rozwiązanie umowy o pracę z dnia 15.03.2006r., świadectwo pracy z dnia 30.03.2006 r.
k. 202, PIT-11/8B za okres od 01.10.2005 r. do dnia 31.12.2005 r. oraz PIT-11/8B za okresie od 01.01.2006 r. do 31.03.2006 r. k. 66, kserokopie z akt IV U 2027/12
k. 68-112, wyrok SA w Białymstoku z dnia 05.11.2013 r., sygn. akt AUa 501/13 wraz
z uzasadnieniem k. 135-138v, pismo z US w O. z dnia 21.11.2013 r. wraz
z załącznikiem k. 122-123).

S. K. (1) posiada wyższe wykształcenie pedagogiczne. Oskarżony jest rozwiedziony i utrzymuje się z pomocy doraźnej z MOPS
w wysokości 500 zł miesięcznie oraz z renty inwalidzkiej w kwocie 415 zł z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, spowodowanej przebytymi chorobami. S. K. (1) był w przeszłości karany za przestępstwa i przestępstwa skarbowe (dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 116-116v, k. 210-210v, k. 252-252v, dane osobopoznawcze k. 127, karta karna k. 129-129v, odpis wyroku SR w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2007 r., sygn. akt II K 263/05
k. 150-190, odpis wyroku SR w Olsztynie z dnia 14 maja 2012 r., sygn. akt VII K 16/12
k. 192-193, wyrok SO w Olsztynie z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt VII Ka 810/12
k. 194-194v).

Ponadto Sad ustalił również , że :

Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2007 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie, w sprawie
o sygn. akt II K 263/05, uznał oskarżonego S. K. (1) za winnego popełnienia przestępstw m. in. z art. 286 § 1 k.k., art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 §1 k.k., art. 273 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 271 §1 i §3 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., a także z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw.
z art. 91 § 1 k.k. i wymierzył mu karę łączną 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 3 grudnia 2007 r., zaś orzeczoną karę izolacyjną, S. K. (1) odbywał w okresie od dnia 3 lutego 2010 roku do dnia 9 września 2010 roku, kiedy to zwolniony został na przerwę w karze. Nadto na poczet orzeczonej kary, zaliczone zostały S. K. (1) okresy pozbawienia wolności od dnia 22 października 1997 r. do dnia 27 lipca 1998 r., od 12 sierpnia 2004 r. do dnia 4 lutego
2005 r. oraz od dnia 18 stycznia 2007 r. do dnia 30 stycznia 2007 r. (dowody: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2007 r. z danymi o prawomocności
i o obywaniu kary pozbawienia wolności, sygn. akt II K 263/05 k. 150-190v, karta karna k. 129-129v).

Oskarżony S. K. (1) zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na etapie jurysdykcyjnym, nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. W toku dochodzenia wyjaśnił, że od 1 października 2005 r. do końca marca 2006 r. był zatrudniony na umowę o pracę w PPHU (...). Zaznaczył,
że dokumenty w postaci umowy o pracę z dnia 15 marca 2006 r., kopii świadectwa pracy
z dnia 30 marca 2006 r., jak również formularza PIT-11/8B – informacja o dochodach oraz zaliczkach na podatek dochodowy za okres od dnia 1 października 2005 do 31 grudnia 2005 r., a także formularza PIT-11/B - informacja o dochodach oraz zaliczkach na podatek dochodowy za okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 marca 2006 r., zostały w jego obecności osobiście podpisane przez H. Z. (1). Wskazał, iż w czasie składania podpisów przez niego i H. Z. (1) nie było innych świadków, którzy mogliby tenże fakt potwierdzić. Zaznaczył również, że daty widniejące na rzeczonych dokumentach, są zarówno datami ich sporządzenia, jak i podpisania przez obie strony.

Nadto oskarżony wyjaśnił, że w czasie posłużenia się wzmiankowanymi dokumentami, był on przekonany, iż są one autentyczne. Wskazał także, iż w jego ocenie, H. Z. (1) podważa wiarygodność rzeczonych dokumentów, gdyż ich prawdziwość byłaby dla niego niekorzystna. Oskarżony zaznaczył nadto, że uważa, iż opinia podstawowa
i uzupełniająca, wydana przez biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów, nie wskazuje jego, jako sprawcę czynów (k. 117-117v, k. 211).

Podczas rozprawy, oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, potwierdzając jednakże treść wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Dodatkowo wskazał także, iż H. Z. (1) nigdy nie poinformował go o wyrejestrowaniu swojej działalności gospodarczej i tym samym niezrozumiałym jest, dlaczego w dniu
30 marca 2006 r. wystawił on oskarżonemu autentyczne dokumenty (k. 252v, k. 253).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego S. K. (1) jedynie w tej części, w której pokrywały się one z ustalonym w niniejszej sprawie stanem faktycznym.
W pozostałym zakresie stoją one bowiem w całkowitej opozycji do spójnego materiału dowodowego i, w ocenie Sądu, stanowią jedynie wyraz dążenia oskarżonego do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Wyjaśnienia oskarżonego jawią się nadto jako niekonsekwentne. W toku dochodzenia S. K. (1) wskazał, iż dokumenty, których dotyczy postępowanie karne, podpisywane były przez H. Z. (1) w datach na nich widniejących (k. 117). Podczas rozprawy w dniu 2 kwietnia 2014 r. zaznaczył natomiast, że nie wie, dlaczego w dniu 30 marca 2006 r. H. Z. (1) podpisał mu rzeczone dokumenty, skoro w tymże okresie nie prowadził już działalności gospodarczej (k. 254).

Nade wszystko wyjaśnienia S. K. (1) tracą walor wiarygodności w kontekście treści opinii biegłej z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów, z których wynika jednoznacznie, iż podpisy widniejące na dokumentach: PIT-11/8B za okres od 01.10.2005 r. do 31.12.2005 r., PIT-11/8B za okres od 01.01.2006 r. do 31.03.2006 r., świadectwie pracy z dnia 30 marca 2006 r., umowie o pracę z dnia 01.10.2005 r. oraz rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 15.03.2006 r., nie są autentycznymi podpisami H. Z. (1).

Sąd podzielił wnioski, sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłej, gdyż opracowane one zostały w sposób jasny, pełny, bezsprzeczny i nie budzący wątpliwości co do rzetelności oraz fachowości, wydającej je osoby, posiadającej wiadomości specjalne.

Biegła szczegółowo opisała zastosowaną metodę porównawczą, poddając analizie komparatystycznej zgodność wzoru podpisu, cechy topograficzno-geometryczne, wielkość podpisów, cieniowanie linii graficznej oraz szczegółowe cechy budowy detali graficznych. Wskazała na szereg różnic badanych materiałów w zespole cech ogólnych, syntetycznych, topograficznych, motorycznych, mierzalnych, jak również konstrukcyjnych. Zaznaczyła,
że podpisy na przedmiotowych dokumentach powstały w drodze naśladownictwa, na wzór autentycznego podpisu H. Z. (1). Zaopiniowała także, iż tak wykonane podpisy nie zawierają cech dystynktywnych wykonawcy, a stanowią jedynie próbę naśladownictwa cech grafizmu osoby naśladowanej i z tego powodu, nie można ich było poddać badaniom identyfikacyjnym – na wykonawstwo – i zestawić z wzorami pisma innych osób.

W zakresie swoich badań, biegła dysponowała bardzo szerokim materiałem porównawczym, przy czym gros materiałów dodatkowych dostarczył jej sam S. K. (1). Mając na względzie procesową zasadę bezpośredniości, Sąd wysłuchał nadto biegłą podczas rozprawy w dniu 4 lipca 2014 r., podczas której podtrzymała ona wnioski swoich opinii pisemnych. Biegła wydała nadto ustną opinię, w której ponownie szczegółowo określiła metodykę badań, a także precyzyjnie określiła przebieg badań obszernego materiału porównawczego. Biegła z całą stanowczością zaopiniowała, że podpisy na dokumentach: PIT-11/8B za okres od 01.10.2005 r. do 31.12.2005 r., PIT-11/8B za okres od 01.01.2006 r. do 31.03.2006 r., świadectwie pracy z dnia 30 marca 2006 r., umowie o pracę z dnia 01.10.2005 r. oraz rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 15.03.2006 r., nie są autentycznymi podpisami H. Z. (1).

Mając powyższe na względzie, można zgodzić się z oskarżonym , iż z opinii biegłej nie wynika, by to S. K. (1) nakreślił wzmiankowane podpisy, jednakże zaznaczyć trzeba wyraźnie, że kwestia ta pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Oskarżonemu postawiono bowiem zarzuty posłużenia się jako autentycznymi, uprzednio podrobionymi dokumentami a nie ich podrobienie.

W tym kontekście twierdzenia S. K. (1), który wyjaśniał, że H. Z. (1) sporządził rzeczone dokumenty
i osobiście złożył na nich podpisy w obecności oskarżonego uznać należy za niewiarygodne.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków H. Z. (1) oraz H. M., gdyż były one spójne, konsekwentne i znalazły odzwierciedlenie
w pozostałych dowodach.

Jako autentyczne, nie nasuwające zastrzeżeń co do formy i treści oraz stanowiące dopełnienie ustaleń stanu faktycznego, Sąd ocenił także dowody w postaci odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2007 r. z danymi o prawomocności
i o obywaniu kary pozbawienia wolności, sygn. akt II K 263/05 (k. 150-190v), karty karnej
(k. 129-129v), dokumentacji związanej z działalnością gospodarczą (k. 13-17, k. 32-36), kserokopii z akt IV U 2027/12 (k. 68-112), wyroku SA w Białymstoku z dnia 05.11.2013 r., sygn. akt AUa 501/13 wraz z uzasadnieniem (k. 135-138v), pisma z US w O. z dnia 21.11.2013 r. wraz z załącznikiem (k. 122-123), danych osobopoznawczych (k. 127), odpisu wyroku SR w Olsztynie z dnia 14 maja 2012 r., sygn. akt VII K 16/12 (k. 192-193), wyroku SO w Olsztynie z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt VII Ka 810/12 (k. 194-194v).

Mając powyższe na względzie, stwierdzić trzeba, iż w niniejszej sprawie wyłącznie oskarżony twierdził, iż podpisy na przedmiotowych dokumentach złożone zostały przez H. Z. (1), jednakże przedstawiona wersja zdarzeń, została w całości podważona – w kontekście pozostałego materiału dowodowego. W rzeczywistości nie miała miejsca sytuacja, by H. Z. (1) kiedykolwiek zatrudniał S. K. (1) i wystawiał mu przedmiotową dokumentację. S. K. (1) wiedział, że nigdy nie łączył go
z H. Z. (1) stosunek pracy i tym samym rzeczona dokumentacja była podrobiona. Mimo tego faktu, mając w tym interes prawny, świadomie posłużył się on rzeczonymi dokumentami jako autentycznymi.

Wobec poczynionych rozważań, Sąd uznał, iż oskarżony S. K. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów.

W zakresie kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego, Sąd przyjął, iż czyny opisane
w punktach I i III komparycji wyroku, popełnione zostały przez oskarżonego w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 §1 k.k. Oba przestępstwa popełnione zostały bowiem w podobny sposób, wypełniając znamiona występku z art 270 §1 k.k., a nadto w krótkim – bo niespełna dwumiesięcznym – odstępie czasu. W zakresie tychże czynów, Sąd przez przeoczenie, błędnie nie wyeliminował z opisu i z podstawy prawnej skazania, recydywy zwykłej, mimo ustalenia, iż przestępstwa te nie zostały popełnione w warunkach z art. 64 § 1 k.k.

Prawidłowa podstawa prawna skazania za czyny, opisane w punktach I i III komparycji wyroku, winna zatem obejmować wyłącznie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

Co zaś do kwestii zakwalifikowania czynu z punktu II komparycji wyroku, jako popełnionego w warunkach z art. 64 §1 k.k., wskazać należy iż recydywa specjalna podstawowa występuje wówczas, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.

Przenosząc powyższą uwagę na grunt przedmiotowej sprawy, zauważyć trzeba,
iż S. K. (1) skazany został za umyślne przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 §1 k.k., art. 273 k.k.
i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 271 §1 i §3 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., a także z art. 270 §1 k.k. w zw.
z art. 12 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za co wymierzono mu karę łączną 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 3 grudnia 2007 r., zaś orzeczoną karę izolacyjną, S. K. (1) odbywał w okresie od dnia
3 lutego 2010 roku do dnia 9 września 2010 roku – to jest przez ponad 7 miesięcy, kiedy to zwolniony został na przerwę w karze. Nadto na poczet orzeczonej kary, zaliczone zostały S. K. (1) okresy pozbawienia wolności od dnia 22 października 1997 r. do dnia 27 lipca 1998 r., od 12 sierpnia 2004 r. do dnia 4 lutego 2005 r. oraz od dnia 18 stycznia 2007 r. do dnia 30 stycznia 2007 r. W niniejszej sprawie oskarżony popełnił
w dniu 27 listopada 2012 r., umyślnie czyn, który również wypełnia znamiona występku z art. 270 k.k. i jako taki, stanowi przestępstwo podobne do tego, za które S. K. (1) był już skazany. Wobec tego, co do czynu z punktu II komparacji wyroku, wypełnione zostały warunki, stanowiące o zaistnieniu recydywy z art. 64 §1 k.k. ( odpis wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2007 r. z danymi o prawomocności i o obywaniu kary pozbawienia wolności, sygn. akt II K 263/05 k. 150-190v, karta karna k. 129-129v).

Wymierzając oskarżonemu karę , Sąd – zgodnie z art. 53 §1 k.k. – baczył, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości oraz cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Stopień społecznej szkodliwości czynów S. K. (1), Sąd ocenił jako średni, przyjmując skalę odniesienia: niski – średni – znaczny – bardzo wysoki. Oskarżony swoim czynem naruszył dobro, jakim jest wiarygodność dokumentów.

Okolicznością obciążającą, zachodzącą po stronie oskarżonego jest jego poprzednia, karalność .

W ocenie Sądu, postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, nie pozwoliły na przyjęcie, iż w stosunku do S. K. (1) zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna.

Sąd połączył orzeczone w wyroku poszczególne kary, kierując się zasadą pełnej absorpcji. Zdaniem Sądu, jedynie kara łączna sześciu miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, wpłynie we właściwy sposób na postawę oskarżonego w przyszłości, jest adekwatna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Nadto kara ta uwzględnia również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec oskarżonego, a także potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu, Sąd, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2014 poz. 635) w zw. z §14 ust. 2 pkt 1 i §2 ust. 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 poz. 461).

Analizując sytuację materialną oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania,
że uiszczenie kosztów sądowych przez oskarżonego, będzie dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową oraz wysokość osiąganych dochodów. Wobec tejże okoliczności, Sąd – na podstawie art. 624 k.p.k. – zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE