UZASADNIENIE

A. M. został oskarżony o to, że;

1) w bliżej nieustalonej dacie w miejscu sierpniu 2013 r., w S. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej używając groźby pobicia i przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz M. P. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50 zł tj. o przestępstwo z art. 282 kk

2) w dniu 17.08.2013 roku w S.woj. (...), zabrał w celu przywłaszczenia rower marki G.o wartości 700 zł na szkodę T. B.tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.

3) w dniu 17.08.2013 roku w S., woj. (...)w celu zmuszenia M. P. (1)o zaboru roweru stojącego na klatce schodowej bloku nr (...)przy ulicy (...) użył wobec niego przemocy polegającej na przytrzymaniu go za ramiona i grożąc mu bliżej nie określonym nożem uszkodzeniem ciała j. o przestępstwo z art. 191 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Sandomierzu wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 roku w sprawie II K 691/13 uznał oskarżonego A. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn opisany w pkt 1 aktu oskarżenia stanowiący przestępstwo z art. 282 kk na podstawie art. 282 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt 2 aktu oskarżenia stanowiący przestępstwo z art. 278 § 1 kk na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt 3 aktu oskarżenia stanowiący przestępstwo z art. 191 § 1 kk na mocy art. 191 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu łączną karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Jednocześnie na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od 19.08.2013r., do 20.08.2013r.. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony A. M. zaskarżając go w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawie wyroku, mający wpływ na jego treść tj. art. 438 pkt 3 k.p.k. poprzez ustalenie na podstawie błędnej oceny materiału dowodowego, iż oskarżony A. M. dopuścił się dokonania zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw z art. 282 k.k., art. 278 § 1 k.k. i art. 191 § 1 k.k.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sandomierzu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

Sąd Rejonowy należycie rozpatrzył przedmiotową sprawę, przeprowadził niezbędne dowody, które następnie wszechstronnie przeanalizował i wyprowadził z nich trafne wnioski, które posłużyły do słusznego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony nietrafnie zarzuca wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych wpływający na treść wyroku, polegający na uznaniu, iż dopuścił się on zarzucanych mu czynów. Zarzut błędu jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez sąd I instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Skarżący w apelacji nie wykazał aby ocena całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu dokonana przez Sąd Rejonowy była dotknięta konkretnymi błędami natury faktycznej lub logicznej. Nie wykazał również by ocena dowodów była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy lud doświadczenia życiowego. Z tego względu zarzuty podnoszone przez skarżącego nie mogą być uwzględnione. Są one nietrafne i nie znajdują żadnego logicznego uzasadnienia, stanowią w istocie gołosłowną polemikę z dokonaną przez Sąd I Instancji, prawidłową zdaniem Sądu Okręgowego oceną dowodów i z tego powodu nie mogą skutecznie wzruszyć zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy w oparciu o właściwie przeprowadzoną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, zgodną z treścią art. 7 k.p.k. dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Szczegółowo i precyzyjnie wskazał też na jakich oparł się dowodach czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie. Ponadto, ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Szczegółowo przedstawił w pisemnych motywach wyroku tok swojego rozumowania, precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do dokonanej oceny dowodów i ustaleń faktycznych w zakresie pozwalającym na przypisanie oskarżonemu A. M. dokonania zarzucanych mu czynów, a kwalifikowanych z art. 282 k.k., art. 278 § 1 k.k. i art. 191 § 1 k.k.

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd I instancji oceniając zachowanie oskarżonego A. M. oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego M. P. (1) oraz świadka L. Ć., prawidłowo uznając je za wiarygodny dowód w sprawie. Świadkowie ci bowiem w sposób logiczny, spójny i konsekwentny opisali przebieg zdarzeń z udziałem oskarżonego. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż to oskarżony groził mu uszkodzeniem ciała chcąc w ten sposób zmusić go do zaboru roweru stojącego przy jednej z klatek schodowych, oraz grożąc mu doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 50 zł. Pokrzywdzony obawiał się gróźb kierowanych do niego przez oskarżonego, tym bardziej, iż wiązały się one z fizyczną napaścią na niego i dlatego, w obawie o swoje zdrowie zrobił co kazał mu A. M. tj. zabrał rower należący do kogoś innego oraz dał oskarżonemu pieniądze. O wiarygodności zeznań pokrzywdzonego i prawdziwości relacji przez niego przedstawianej świadczy opinia biegłego psychologa, uczestniczącego w przesłuchaniu pokrzywdzonego, z uwagi na fakt, iż jest on osobą niepełnosprawną. Z opinii tej jasno wynika, iż M. P. (1) ma zachowaną zdolność do zapamiętywania postrzeganych informacji, ma dobrze zachowaną zdolność do zapamiętywania konkretnych zdarzeń, sytuacji społecznych i prostych zależności. Biegły podkreślił, iż świadek ten nie wykazuje cech konfabulacji. Nie ma zatem żadnych przeciwwskazań do tego aby przyjąć, iż opisywane przez niego fakty miały miejsce. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny wyjaśnień oskarżonego A. M., odmawiając wiarygodności jego wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania sądowego, a przyznając taki przymiot jego wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania przygotowawczego, kiedy to przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadnie oskarżony w złożonej apelacji kwestionuje wiarygodność zeznań pokrzywdzonego, wskazując, iż M. P. (2) wielokrotnie mu się skarżył, iż do złożenia zeznań obciążających go został namówiony przez policję. Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosków dowodowych oskarżonego w tym zakresie, uznając, iż teza zarówno co do istnienia połączeń telefonicznych jak i treści sms jest udowodniona zgodnie z twierdzeniem oskarżonego. Pokrzywdzony M. P. (2) stanowczo zaprzeczył, aby treść wiadomości tekstowych, które zostały wysłane z jego telefonu była zgodna z prawdą. Wskazał w jakich okolicznościach mogło dojść do ich powstania.

Wobec prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych, co do okoliczności zaistnienia przedmiotowych zdarzeń stwierdzić należy, iż Sąd I instancji wydał słuszne rozstrzygnięcie co do winy oskarżonego A. M. które należycie uzasadnił w motywach swego orzeczenia, a argumentację tam zawartą Sąd Okręgowy w pełni podziela, nie znajdując podstaw do jej kwestionowania.

W ocenie Sądu Okręgowego również ustalenia odnośnie orzeczonych wobec oskarżonego zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe i nie ma postaw do ich kwestionowania, ani co do ich rodzaju ani co do wysokości.

Zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę wszelkie okoliczności zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 k.k. Orzeczone wobec A. M. jednostkowe kary pozbawienia wolności są adekwatne zarówno do stopnia jego zawinienia jak i stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, są sprawiedliwe i zasłużone, a jednocześnie zaspokaja cele wynikające z przesłanek prewencji generalnej. Nie budzi również wątpliwości wysokość orzeczonej kary łącznej. Zdaniem Sądu Odwoławczego orzeczona kara 1 roku pobawienia wolności nie może być uznana za nadmiernie surową i będzie dla oskarżonego dostateczną i adekwatną dolegliwością. Wymierzona ona została przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności mających na nią wpływ, w tym także uwzględnia związek podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami. Słusznie Sąd Rejonowy zastosował wobec oskarżonego A. M. zasadę absorpcji, z uwagi na ścisły związek podmiotowo - przedmiotowy pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu.

Jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy ani warunki osobiste ani dotychczasowy sposób życia nie przemawiają za zastosowaniem wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Oskarżony był już uprzednio wielokrotnie karany, zaś poprzednio stosowane wobec niego kary wolnościowe okazały się nieskuteczne, oskarżony nadal bowiem popełniał przestępstwa, co tylko świadczy o tym, iż jest już osobą zdemoralizowaną i niepoprawną. Jego postawa wskazuje, iż nie wyciągnął on żadnych pozytywnych wniosków ze swego postępowania na przyszłość. Wobec powyższego, co właściwie zaznaczył Sąd Rejonowy jedynie jego resocjalizacja w warunkach izolacji więziennej może przynieść pożądane rezultaty. Tylko taka kara będzie w stanie skutecznie powstrzymać oskarżonego przed ponownym popełnieniem przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepis art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.

Nadto w oparciu o przepis § 14 ust. 1 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. G. kwotę 516,60 zł. tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

SSO Zb. Karamara SSO A. Ślusarczyk SSO L. Grzesiak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE