Sygn. akt V Ka 289/14
Dnia 7 lipca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach
V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel
Sędziowie: SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska
SSO Sławomir Klekocki (spr.)
Protokolant: Justyna Napiórkowska
w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2014 r.
sprawy:
K. S. /S./
s. A. i B.
ur. (...) w J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju
z dnia 3 marca 2014r. sygn. akt II K 1310/12
I.zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że jako podstawę skazania przyjmuje art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustalonym Ustawą z dnia 19 września 2005r. w zw. z art. 4 § 1 kk i obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku ;
II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych ) i obciąża go opłatą za obie instancje w kwocie 280zł ( dwieście osiemdziesiąt złotych).
Sygn. akt V Ka 289/14
Wyrokiem z dnia 3 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał K. S. za winnego tego, że w okresie od listopada 2005 r. do 5 maja 2006 r. w Z., R. i J. , działając wbrew przepisom ustawy oraz wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 3.200 gramów haszyszu o łącznej wartości nie mniejszej niż 20.400 zł, w ten sposób, że w opisanych wyżej miejscach i czasie nabył od innych osób przedmiotowe środki odurzające – w celu ich dalszego wprowadzenia do obrot tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm. ) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 w/w ustawy skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł każda. Na podst. art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 20.4000 zł. Na zasadzie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 14 marca 2011 r. oraz od dnia 4 czerwca 2011 r. do dnia 22 czerwca 2011r. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania i opłatą w stosownej wysokości.
Apelację od tego wyroku wniósł oskarżony zaskarżając wyrok w całości zarzucając jak wynika z treści apelacji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje :
Apelacja osobista oskarżonego jest oczywiście bezzasadna. Podniesiony w apelacji oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest nie trafny. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując
przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Oskarżony w swojej apelacji powiela swoje wyjaśnienia twierdząc, że w tym czasie kiedy A. R. (1) dzwonił do niego w sprawie kupna narkotyków przebywał w Irlandii. Jednak sąd I instancji w swoim obszernym uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiarę jego wyjaśnieniom. Kwestię wylotu oskarżonego do Irlandii w maju 2006 r. sąd I instancji próbował wyjaśnić przesłuchując podanych przez oskarżonego świadków S. K. i K. K. (2). Jednak próba ich przesłuchania nie powiodła się z uwagi na podany błędny adres. Sąd rejonowy za podstawę ustaleń stanu faktycznego przyjął zeznania świadka A. R. (2). Świadek A. R. (1) w sposób logiczny, konsekwentny i jasny opisał w swoich zeznaniach przebieg znajomości z oskarżonym a także schemat działania osób trudniących się zakupem i sprzedażą środków narkotycznych. Zeznania tego świadka zostały potwierdzone przez świadka S. G., który w bardzo podobny sposób opisywał okoliczności poznania A. R. (2), kontakty między nimi, przez kogo ten kontakt był nawiązany, opisywał nadto w jaki sposób był zapakowany haszysz, który kupował od niego A. R. (2). Potwierdził również świadek, że A. R. (2) sprzedawał kupiony od niego haszysz osobie która z nim studiuje. Nie potwierdziły się twierdzenia oskarżonego, że jego kontakty z A. R. (2) związane były z tym , ze wymieniali się notatkami. Sąd rejonowy ustalił jednak, że po I roku studiów A. R. (1)przeniósł się na inny kierunek studiów i jego zajęcia w nowej grupie nie pokrywały się tematycznie, a zatem nie mogli wymieniać się notatkami z zajęć. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona zarzucanego im czynu opisanego w akcie oskarżenia. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sąd odwoławczy dokonał jednak zmiany zaskarżonego wyroku albowiem sąd I instancji nie wziął pod uwagę przy wymierzaniu kary oskarżonemu art. 4 § 1 kk. Zgodnie bowiem z treści tego przepisu „Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednak należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W realiach niniejszej sprawy oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu od listopada 2005 r. do 5 maja 2006 r. w ramach czynu ciągłego. Datą końcową popełnienia przestępstwa jest zatem 5 maja 2006 r. W tym czasie obowiązywał ustawa o przeciwdziałaniu narkomani ogłoszona 19.09.2005 r. gdzie przestępstwo z art. 56 ust 3 zagrożone było karą grzywny i karą pozbawienia wolności do lat 10. Obecnie przestępstwo z art. 56 ust. 3 zagrożone jest karą grzywny i karą pozbawienia wolności od 2 lat do 12. Sąd I instancji przy wymierzaniu kary oskarżonemu przeoczył ten fakt, że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla oskarżonego. Mając to na uwadze sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w pkt 1 w ten sposób, że jako podstawę skazania przyjął art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 19 września 2005 r. w zw. z art. 4 § 1 kk i obniżył wymierzoną karę do 1 roku pozbawienia wolności. Zdaniem sądu dolegliwość tej kary nie przekracza stopnia winy oskarżonych i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Sąd w pełni podziela stanowisko sądu rejonowego, że wobec oskarżonego brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej mając na uwadze działanie oskarżonego na tak wielką skalę i sprzedaż tak znacznej ilości haszyszu. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.