UZASADNIENIE

Powódka Gmina R. wniosła o rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego zawartej w dniu 16 września 1994 r. w zakresie dotyczącym 42 nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Gryficach prowadzi księgi wieczyste o wskazanych numerach oraz zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że ustanowiła na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej Budownictwa (...) w P. użytkowanie wieczyste 98 niezabudowanych nieruchomości w P. na okres 99 lat. (...) te zostały przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego. Następnie prawo użytkowania wieczystego zostało przeniesione na rzecz Centrum (...), (...) sp. z o.o. w N., która to spółka - przystępując do pozwanej Firma (...) sp. z o.o. w S. - przeniosła na rzecz tej spółki prawo wieczystego użytkowania 46 z 98 działek. Pozwana zbyła cztery z ww. działek. Pozwany użytkownik wieczysty nie podjął na działkach jakichkolwiek działań związanych z budownictwem mieszkaniowym – nie rozpoczęto budowy ani jednego domu jednorodzinnego. W ocenie powódki przemawia to za rozwiązaniem umowy użytkowania wieczystego, stosownie do brzmienia art. 33 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami i art. 240 k.c. Przesłanką oddania nieruchomości gminnych w użytkowanie wieczyste było zagospodarowanie ich przez użytkownika wieczystego pod budownictwo jednorodzinne i pozwana jako następca prawny pierwotnego użytkownika wieczystego jest związana ustalonym w umowie sposobem korzystania, nawet gdy nie został ujawniony w księdze wieczystej. Powódka podniosła, że ani pierwotny użytkownik ani pozwana w ogóle nie korzystali z nieruchomości oddanych im w wieczyste użytkowanie, a więc sposób korzystania był sprzeczny ze sposobem wyznaczonym w umowie. O braku korzystania świadczy nie tylko brak zagospodarowania nieruchomości, lecz także zbywanie prawa użytkowania wieczystego poszczególnych działek.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że w umowie o ustanowienie użytkowania wieczystego nie określono terminu zabudowania nieruchomości, co uniemożliwia uznanie, że pozwana korzystała z gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z umową z uwagi na niezabudowanie go w określonym terminie. Podkreśliła, że ustawodawca posługuje się niezależnie od siebie przesłankami niezabudowania nieruchomości oraz korzystania z nieruchomości w sposób oczywiście sprzeczny z umową, stąd nie są one tożsame. Pozwana zaprzeczyła, jakoby nie rozpoczęła zabudowy mieszkaniowej. Dokonała bowiem przeprowadzenia sieci energetycznej, wewnętrznych przyłączy kanalizacyjnych, a nadto zarówno pozwana, jak i jej poprzednicy prawni i nabywcy prawa użytkowania wieczystego podejmowali próby rozpoczęcia inwestycji. Przeszkodę stanowiła postawa powódki, która nie uchwaliła aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym rozpoczęcie inwestycji nie było możliwe. Pozwana dodała, że prowadzenie działalności inwestycyjnej okazało się niemożliwe z uwagi na brak dostępu do wody i kanalizacji, a w konsekwencji niemożliwość uzyskania pozwolenia na budowę. Jedynym przedsiębiorstwem wodociągowo – kanalizacyjnym na terenie gminy R. jest natomiast spółka komunalna gminy, która wskazała że realizacja sieci nie jest przewidziana do 2015 roku. Z ostrożności pozwana podniosła, że spełnienie się warunku w postaci zabudowy mieszkaniowej spornych nieruchomości zależy od wydania warunków zabudowy, możliwości poboru wody i odprowadzania ścieków. Spełnienie tych warunków zależy natomiast od powódki, to jej zaniechanie doprowadziło do niespełnienia się warunków umożliwiających realizację inwestycji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji Naczelnika Gminy R. z dnia 28 maja 1990 r. Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P. postanowiono oddać w wieczyste użytkowanie działki oznaczone numerem geodezyjnym (...) położone w P.. Wskazano, że teren winien być wykorzystany pod budownictwo mieszkaniowe, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gminy R. – miejscowości P.. Oddanie terenu nastąpiło na okres 99 lat licząc od dnia zawarcia aktu notarialnego.

Na mocy decyzji Wójta Gminy R. z dnia 1 września 1994 r. zmieniono ww. decyzję w zakresie określenia wieczystego użytkownika – na Spółdzielnię Mieszkaniową Budownictwa (...). Zmieniono również oznaczenie działek, wskazując iż przedmiotem wieczystego użytkowania są działki o numerach (...).

Umowa o ustanowienie użytkowania wieczystego użytkowania zawarta została w dniu 16 września 1994 r. Dla wszystkich działek, stanowiących przedmiotu umowy Sąd Rejonowy w Gryficach prowadzi księgi wieczyste. W umowie tej wskazano, że wymienione w niej działki zostały oddane w wieczyste użytkowanie z przeznaczeniem na budownictwo mieszkaniowe,.

Dowód:

- decyzja z dnia 28.05.1990 r. k. 6-7

- porozumienie z dnia 1.09.1994 r. k. 8

- decyzja z dnia 1.09.1994 r. k. 9-10

- umowa o ustanowienie użytkowania wieczystego z dnia 16.09.1994 r. k. 11-14

- wydruki z Centralnej Bazy Danych Ksiąg wieczystych k. 38-80

Na podstawie umowy z dnia 19 listopada 1998 r. Spółdzielnia Budownictwa Mieszkaniowego (...) w P., w wykonaniu zobowiązania zawartego w umowie spółki pod firmą Centrum (...), (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w N., wniosła do ww. Spółki tytułem aportu prawo wieczystego użytkowania 98 niezabudowanych działek gruntu, położonych w P.. Były to działki, oddane w wieczyste użytkowanie na mocy umowy z dnia 16 września 1994 r.

Następnie Centrum (...), (...) spółka z o.o. w N. przystąpiła do Firma (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. W celu pokrycia obejmowanych nowoustanowionych udziałów w pozwanej spółce, Centrum (...), (...) spółka z o.o. w N. na mocy umowy z dnia 27 listopada 2008 r. przeniosła na rzecz pozwanej prawo wieczystego użytkowania 46 niezabudowanych działek o numerach: (...)

Pozwana zbyła prawo wieczystego użytkowania czterech działek gruntu – o numerach (...) na rzecz osób trzecich.

Dowód:

- umowa przeniesienia użytkowania wieczystego z dnia 19.11.1998 r. k. 15-20

- oświadczenie o przystąpieniu do spółki i objęciu udziałów oraz umowa przeniesienia wieczystego użytkowania z dnia 27.11.2008 r. k. 21-23

- umowy sprzedaży k. 24-25, 28-29, 32-33, 36-37

- umowy przeniesienia k. 26-27, 30-31, 34-35

Powódka dokonywała oględzin na działkach nr (...) w celu ustalenia sposobu ich zagospodarowania i użytkowania. W dniach 4 lutego 2005 r. i 27 maja 2013 r. stwierdzono, że teren nie jest zagospodarowany – na działkach znajdują się odpady komunalne i gruz. Droga dojazdowa do nieruchomości jest podmokła, tereny są porośnięte trawą i krzewami.

Dowód:

- protokoły z wizji terenowej k. 81-82

- zdjęcia k. 83-88

- zeznania świadka E. K. k. 250-251

- zeznania świadka J. R. k. 252

Pismem z dnia 4.02.2008 r. pozwana zwracała się do powódki z wnioskiem o umożliwienie zapoznania się z warunkami zabudowy działek stanowiących przedmiot wieczystego użytkowania. W odpowiedzi powódka stwierdziła, że nie ma takiej możliwości z uwagi na brak ustaleń w formie decyzji o warunkach zabudowy oraz fakt, że działki nie zostały objęte aktualnym planem miejscowym i brak jest planu zagospodarowania przestrzennego.

Powódka wydała decyzję o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla jednorodzinnych budynków mieszkalnych, które miały zostać posadowione m. in. na działkach o nr (...). Przyczynę odmowy stanowiło m. in. uznanie, że brak jest możliwości ustalenia linii zabudowy oraz ustalenia zabudowy szeregowej. W uzasadnieniu powódka wskazywała na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także na okoliczność, że nie przedłożono dokumentów potwierdzających uzbrojenie terenu. Brak było warunków wodnych i odbioru ścieków.

Poprzednicy prawni pozwanej wielokrotnie prowadzili rozmowy z powódką dotyczące wydania warunków zabudowy. Powódka uzależniała udzielenie warunków zabudowy od uzyskania dostępu do wody i odbioru ścieków na działkach, będących przedmiotem wieczystego użytkowania. Rozmowy dotyczyły wobec tego konieczności budowy przepompowni, przy czym powódka wskazywała, że na realizację inwestycji ze środków gminnych musi wyrazić zgodę rada gminy.

Dowód:

- decyzja w sprawie ustalenia warunków zabudowy z dnia 21.10.2010 r. k. 177-178

- decyzja w sprawie ustalenia warunków zabudowy z dnia 21.10.2010 r. k. 179-180

- decyzja w sprawie ustalenia warunków zabudowy z dnia 13.04.2006 r. k. 181

- pismo z dnia 26.01.2009 r. k. 205

- pismo z dnia 12.02.2009 r. k. 206

- pismo z dnia 22.04.2010 r. k. 207

- zeznania świadka E. K. k. 250-251

- zeznania świadka J. R. k. 252

- zeznania świadka J. S. k. 253-255

- zeznania świadka M. F. k. 255-256

- zeznania prezesa zarządu pozwanej L. G. k. 257-259

Pozwana występowała do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w P. z wnioskiem o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, m. in. dla inwestycji polegającej na budowie czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych na działkach nr (...). W odpowiedzi wskazano, że wydanie warunków technicznych przyłączenia jest niemożliwe z powodu braku technicznych możliwości - niekompletną sieć wodociągowo – kanalizacyjną i brak przepompowni ścieków. Zaznaczono, że dokończenie inwestycji w ww. zakresie nie zostało ujęte w Wieloletnim Planie rozwoju na lata 2010 – 2014. Pozwana zadeklarowała gotowość położenia rurociągu na własny koszt przy rozliczeniu nakładów w ratach. Powódka nie odniosła się w żaden sposób do ww. propozycji.

Powódka jest jedynym (...) spółki (...).

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 18.01.2010 r. z potwierdzeniem nadania k. 182-183

- wniosek o wydanie warunków technicznych z dnia 19.10.2009 r. k. 184

- pismo z dnia 14.01.2010 r. k. 185

- uchwała Nr XLII/312/05 Rady Gminy R. z dnia 28.11.2005 r. k. 186-192

- odpis z Krajowego Rejestru Sądowego k. 208-214

- zeznania świadka E. K. k. 250-251

- zeznania świadka J. R. k. 252

- zeznania świadka M. F. k. 255-256

- zeznania prezesa zarządu pozwanej L. G. k. 257-259

W 2010 roku powodowa gmina podjęła działania zmierzające do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości P.. Poprzednio obowiązujący plan został sporządzony w 1988 roku i obowiązywał do 31 grudnia 2003 roku.

W Biuletynie Informacji Publicznej z dnia 22 lipca 2010 r. i 20 sierpnia 2010 r. powódka umieściła ogłoszenie o udzieleniu zamówienia publicznego, którego przedmiotem miało być sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości P..

Sporządzenie planu zagospodarowania zostało powierzone biuru projektowemu z G.. W ciągu ostatniego 1,5 roku zostało sporządzone studium, które stanowi podstawę do sporządzenia planu. Plan nie został dotychczas sporządzony.

Dowód:

- ogłoszenia o udzieleniu zamówienia k. 193-198

- uzasadnienie do uchwały Gminy R. k. 201-202

- załącznik nr 1 do uchwały k. 203

- obwieszczenie Wójta Gminy R. z dnia 20.01.2011 r. k. 204

- zeznania świadka J. R. k. 252

- zeznania świadka J. S. k. 253-255

- zeznania świadka M. F. k. 255-256

Powodowa gmina wykonała infrastrukturę wodno – kanalizacyjną, w tym m. in. kolektor i przepompownię. Przepompownia została jednak zniszczona i nie funkcjonuje. Instalacja znajdująca się na działkach stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego nie funkcjonuje, nie jest bowiem podłączona do przepompowni ścieków.

Na zlecenie pozwanej sporządzony zostały projekt osiedla oraz projekt założeń, zapisów planu zagospodarowania przestrzennego, które umożliwiałyby rozpoczęcie inwestycji przez pozwaną. Wykonano projekt niwelacji terenu, posadowienia budynków. Na działkach, stanowiących przedmiot wieczystego użytkowania znajdują się skrzynki energetyczne. Pozwana uzyskała podłączenie do linii średniego napięcia, podjęła działania zmierzające do podłączenia do linii wysokiego napięcia.

Dowód:

- zeznania świadka E. K. k. 250-251

- zeznania świadka J. S. k. 253-255

- zeznania świadka M. F. k. 255-256

- zeznania prezesa zarządu pozwanej L. G. k. 257-259

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony, stanowiących załączniki do pozwu i odpowiedzi na pozew. Żadna ze stron nie kwestionowała powyższych dokumentów, zaś Sąd również nie powziął wątpliwości co do ich autentyczności. Podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych stanowiły także zeznania świadków oraz przedstawiciela strony pozwanej. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne, gdyż korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z przedstawionymi dokumentami. Na tej podstawie możliwe okazało się odtworzenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a mianowicie dotyczących sposobu korzystania z nieruchomości użytkowanych przez pozwaną oraz ewentualnych działań podjętych w celu rozpoczęcia realizacji zabudowy mieszkaniowej.

Powódka domagała się rozwiązania umowy wieczystego użytkowania, powołując się na brzmienie art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. 2014 r., poz. 518 ze zm.). Powołany przepis odsyła do art. 240 k.c. wskazując, iż właściwy organ może żądać rozwiązania umowy użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu stosownie do art. 240 k.c. W myśl natomiast ostatniego uregulowania umowa o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste może ulec rozwiązaniu przed upływem określonego w niej terminu, jeżeli wieczysty użytkownik korzysta z gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie, w szczególności jeżeli wbrew umowie użytkownik nie wzniósł określonych w niej budynków lub urządzeń.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd oceniał zatem w pierwszej kolejności, czy spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 240 k.c. które upoważniają do rozwiązania umowy o wieczyste użytkowanie gruntu w przypadku gdy wieczysty użytkownik korzysta z gruntu w sposób oczywiście sprzecznym z przeznaczeniem, określonym w umowie, w szczególności kiedy wbrew umowie nie wybudował określonych w niej budynków lub urządzeń. W tym zakresie Sąd miał na uwadze fakt, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano, że to sprzeczność sposobu korzystania z gruntu z jego przeznaczeniem, określonym w umowie winna nosić znamiona oczywistości. Powinna być rozumiana jako naruszenie mające charakter ewidentny, rażący i nie znajdujący żadnego usprawiedliwienia. Wskazać chociażby należy na wyrok z dnia 28 marca 2012 r. (sygn. V CSK 163/11, (...) Prawnej Lex nr 1212826), w którym podkreślono że rozwiązanie umowy będzie uzasadniało tylko takie sprzeczne z przeznaczeniem korzystanie z gruntu przez użytkownika wieczystego, które nastąpiło z przyczyn leżących po jego stronie i nosi cechę oczywistości. Potwierdzenie powyższego stanowiska odnaleźć można w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2010 r. (sygn. V CSK 414/09, (...) Prawnej Lex nr 630179) czy też wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2010 r. (sygn. V CSK 168/10, (...) Prawnej Lex nr 794580).

W niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził występowania powołanych powyżej okoliczności. W szczególności nie można przypisać pozwanej naruszenia, które miałoby polegać na niewzniesieniu określonych w umowie budynków lub urządzeń już z tego względu, że z samej umowy nie wynika, w jakim terminie wieczysty użytkownik (sama pozwana lub jej poprzednicy prawni) wykonać. W tej sytuacji nie można przypisać pozwanej zaniechania naruszenia obowiązku umowy, skoro w samej umowie obowiązek wzniesienia budynków/budowli nie został skonkretyzowany co do terminu.

Sąd jednocześnie miał na uwadze fakt, że wprawdzie od oddania gruntu w wieczyste użytkowanie minęło prawie 20 lat ( umowa o ustanowienie wieczystego użytkowania na rzecz poprzednika prawnego pozwanej została zawarta w dniu 16 września 1994 r.) Jednak sama ta okoliczność, tj. okres w jakim użytkownik wieczysty nie realizuje określonego w umowie celu, nie może przesądzać o uznaniu, że wieczysty użytkownik korzysta z tych gruntów w sposób sprzeczny z ich przeznaczeniem. Konieczne jest bowiem przede wszystkim zbadanie przyczyn, z jakich strona pozwana, wieczysty użytkownik, zaniechała wykorzystania działek na potrzeby budownictwa mieszkaniowego.

Badając przyczyny niedopełnienia obowiązku przez pozwaną i jej poprzedników prawnych, Sąd miał przede wszystkim na uwadze fakt, iż - jak wynika z dokumentów przedłożonych przez strony, w dniu 31 grudnia 2003 r. stracił moc plan zagospodarowania przestrzennego. Dopiero w 2010 roku podjęło czynności zmierzające do uchwalenia nowego planu, zaś bezpośrednio po tej dacie, przez okres kilku lat brak było takiego planu. Wprawdzie brak jest jakichkolwiek miarodajnych dowodów, które pozwalałyby stwierdzić, że wieczysty użytkownik od razu po zawarciu umowy i w okresie obowiązywania poprzedniego planu zagospodarowania przestrzennego podjął czynności zmierzające bezpośrednio do zagospodarowania gruntu, niemniej czynności takie zostały podjęte najpóźniej w roku 2008. Potwierdzają to chociażby pisma powódki z 26.01.2009 r., 12.02.2009 r., 22.04.2010 r. (k. 205-207), w którym odnosi się ona do wniosków pozwanej dotyczących ustalenia warunków zabudowy. Skoro zatem pozwana spółka podjęła ostatecznie czynności ukierunkowane na spełnienie warunków umożliwiających rozpoczęcie inwestycji, a gmina wcześniej nie podjęła czynności zmierzających do rozwiązania umowy, nieuzasadnione jest – uwzględniając brak zakreślenia w umowie terminu na zagospodarowanie działek - wszczynanie tej procedury w czasie, kiedy pozwana przejawia aktywność w tym zakresie. Sam fakt zaniechania występowania o ustalenie warunków zabudowy czy wykonania przyłącza wodociągowego we wcześniejszym okresie, a zatem do 2003 roku nie może teraz, po upływie 10 latach od utraty mocy planu zagospodarowania przestrzennego stanowić podstawy uzasadniającej to rozwiązanie, w sytuacji gdy od kilku lat wieczysty użytkownik podejmuje kroki zmierzające do zagospodarowania gruntów.

Jednocześnie, w świetle przeprowadzonych dowodów nie ulega wątpliwości, że działki objęte sporem są nieuzbrojone i nie można wykluczyć takiej sytuacji, na którą wskazywała pozwana, że właśnie ten argument legł u podstaw nieokreślenia terminu wybudowania budynków w umowie o oddanie działek w wieczyste użytkowanie. Okoliczność powyższą należy z pewnością uwzględnić przy ocenie kwestii dopełnienia przez pozwaną obowiązków wynikających z umowy, w tym zgodności sposobu korzystania z działek z tym, określonym w umowie.

W analizowanym zakresie Sąd miał też na uwadze przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. jedn. 2012 r., poz. 647 ze zm.). Z art. 59 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że w przypadku gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego budowa obiektu budowlanego może nastąpić w razie ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy. Takie też okoliczności w niniejszej sprawie zaistniały. Poza sporem pozostaje okoliczność, że od od momentu utraty mocy przez poprzedni plan (z końcem 2003 roku) do chwili obecnej nowego planu zagospodarowania przestrzennego nie uchwalono; prowadzone są dopiero prace w tym kierunku. W związku z tym aktualne byłoby wydanie warunków zabudowy dla działek stanowiących przedmiot wieczystego użytkowania pozwanej. Podkreślenia wymaga jednak okoliczność, że dla wydania warunków zabudowy konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 61 analizowanej ustawy. Jedną z takich przesłanek jest również istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, wystarczające dla zamierzenia budowlanego (art. 61 ust. 1 pkt 3). W rozpatrywanej sprawie z dokumentów wynika, że strona pozwana występowała o te warunki zabudowy, uzyskała jednak decyzje odmowne z uwagi na niespełnienie innych jeszcze przesłanek wskazanych w art. 61 (decyzje z dnia 21 października 2010 r.). W uzasadnieniu wskazywano bowiem na niemożliwość ustalenia linii zabudowy, co wskazuje na niespełnienie wymagań określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Brak jest jednak podstaw do uznania, że niewydanie warunków zabudowy nastąpiło z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Nie można bowiem przyjąć, by w przypadku spełnienia tych przesłanek, na które wskazywał organ wydający decyzję w sprawie ustalenia warunków zabudowy, uzyskanie pozytywnej decyzji we wnioskowanym zakresie byłoby realne. Bez względu bowiem na spełnienie analizowanych warunków nadal aktualny pozostawał argument związany z brakiem uzbrojenia terenu. Wprawdzie w art. 61 ust. 5 analizowanej ustawy przewidziano możliwość, -w razie braku uzbrojenia terenu - zagwarantowane jego wykonania w drodze umowy między inwestorem a właściwą jednostką organizacyjną. Z przeprowadzonego postępowania nie wynika, aby spółka Firma (...) nie wykazała aktywności w ww. zakresie, zaniechała podjęcia działań zmierzającym do zapewnienia wykonania instalacji przez odpowiedni podmiot. Przeciwnie, pozwana wystąpiła do spółki (...) z wnioskiem o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci. Z pisma z dnia 28 stycznia 2010 r. (k. 182) wynika nadto wyraźnie, że wobec negatywnego rozpatrzenia wniosku pozwana wskazywała na gotowość wykonania we własnym zakresie przepompowni w celu podłączenia istniejących już urządzeń do sieci wodociągowej. Ponadto z zeznań świadka M. F. wynika, że uczestniczył on w spotkaniu, podczas którego ta kwestia była poruszana. Uzbrojenie terenu z udziałem pozwanej miało być przedmiotem decyzji po stronie gminy. Powyższe okoliczności potwierdzili w swych zeznaniach świadek J. S. oraz prezes zarządu pozwanej L. G. wskazując na liczne spotkania z przedstawicielami powódki dotyczące możliwości budowy przepompowni. Faktycznie taka decyzja nie została wydana, zatem nastąpił powrót do punktu wyjścia i nadal aktualna pozostawała przeszkoda w postaci braku uzbrojenia działki, kompletnego podłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej.

Istotna była w tym zakresie również informacja spółki (...), przekazana pozwanej w odpowiedzi na złożony wniosek. Wynikało z niej, że wykonanie podłączenia nie zostało ujęte w planie rozwoju i modernizacji urządzeń na lata 2010 - 2014. Pozbawione podstaw było zatem oczekiwanie przez pozwaną, że sytuacja może ulec zmianie i możliwe będzie dokonanie podłączenia do sieci. Wniosek taki jest tym bardziej zasadny w sytuacji, w której spółka (...) była jedynym operatorem na terenie P., a wszystkie udziały w spółce posiada powódka.

Sąd miał również na uwadze okoliczność, że pozwana spółka podjęła pewne czynności zmierzające do uzbrojenia użytkowanych działek. Wykonała przyłącze energetyczne i obecnie na użytkowanych działkach umieszczone są skrzynki energetyczne. Powyższe okoliczności potwierdzili w swych zeznaniach świadkowie J. S. i E. K.. Działania takie były zabiegiem niezbędnym dla uzbrojenia działki i uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że niewykorzystanie do tej pory gruntów stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego na cele budownictwa mieszkaniowego nastąpiło z przyczyn nie leżących po stronie pozwanej. W tej sytuacji nie zaistniały przesłanki do rozwiązania umowy o oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie.

Sąd nie uwzględnił argumentu powódki zakładającego, że zbywanie przez pozwaną prawa użytkowania wieczystego do poszczególnych działek świadczy o tym, że pozwana z nich nie korzysta. Niniejsze postępowanie dotyczy bowiem 42 działek, co do których prawo wieczystego użytkowania przysługuje nadal wyłącznie pozwanej. Argumenty odnoszące się do zbywania działek dotyczą zatem działek, których wieczystym użytkownikiem nie jest już pozwana spółka, a w konsekwencji nieobjętych niniejszym postępowaniem. Co się zaś tyczy tych 42 działek, brak jest podstaw do przyjęcia, że co do tych gruntów podjęto czynności zmierzające do ich zbycia czy rozporządzenia nimi w inny sposób. Co za tym idzie również i ten argument nie mógł stanowić uzasadnienia dla rozwiązania umowy o wieczyste użytkowanie.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stanowił art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. Mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu na powódkę został nałożony obowiązek zwrotu pozwanej poniesionych przez nią kosztów. Na przyznaną pozwanej kwotę w wysokości 8.580 zł składa się 7.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, obliczone na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. 2013 rok, poz. 490) oraz 1.380 zł tytułem kosztów postępowania zabezpieczającego w sprawie o sygn. I GCo 193/12. Na kwotę 1.380 zł składa się natomiast 30 zł tytułem opłaty od zażalenia (k. 168 akt o sygn. I Co 193/13) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.350 zł, obliczone na podstawie §10 ust. 1 pkt 7 w zw. z §5 w zw. z §6 pkt 7 powołanego powyżej rozporządzenia. Sąd uznał bowiem, że w postępowaniu zabezpieczającym należy stosować przepisy obowiązujące w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju , uznając za takowe sprawy egzekucyjne (przy prowadzeniu egzekucji innego rodzaju niż z nieruchomości). W tej sytuacji stawka minimalna wyniosła 1.800 zł (25% z 7.200 zł). Wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej stanowi 75% z tej kwoty a zatem 1.350 zł (75% z 1.800 zł), z uwagi na fakt że postępowanie zażaleniowe toczyło się przed Sądem Apelacyjnym. Powyższe rozstrzygnięcie znajduje oparcie w treści §12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. przy uznaniu, że w postępowaniu zabezpieczającym pełnomocnik pozwanej przystąpił do sprawy na etapie postępowania zażaleniowego, a zatem nie prowadził postępowania przed sądem pierwszej instancji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE