Sygnatura akt VI Ka 1037/13
Dnia 14 lutego 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura
Sędziowie SSO Bożena Żywioł (spr.)
SSR del. Marcin Schoenborn
Protokolant Barbara Szkabarnicka
przy udziale Krystyny Marchewki Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r.
sprawy A. D. (1) ur. (...) w R.
syna A. i M.
oskarżonego z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej
z dnia 27 czerwca 2013 r. sygnatura akt VI K 810/12
na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 636 § 1 kpk
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- w punkcie 1 - podwyższa wymiar kary pozbawienia wolności do 8 (ośmiu) miesięcy;
- w punkcie 2 - wydłuża okres próby do 3 (trzech) lat;
2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).
VI Ka 1037/13
Od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 27 czerwca 2013r., sygn.akt VI K 810/12, apelację wniósł Prokurator.
Zaskarżył orzeczenie na niekorzyść oskarżonego A. D. (1) i zarzucił obrazę prawa materialnego, a to art. 91 § 1 kk, polegającą na jego zastosowaniu, podczas gdy wykładnia tego przepisu wskazuje na możliwość zastosowania, przy wymiarze kary, instytucji ciągu przestępstw jedynie w przypadku popełnienia ich w podobny sposób, czego z pewnością nie można stwierdzić w przedmiotowej sprawie, a nadto zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w stosunku do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających, a w szczególności rodzaju i charakteru naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej krzywdy, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, co sprawia że kara nie spełni celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, a także potrzeb kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Stawiając powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu za przypisane mu czyny kar po 10 miesięcy pozbawienia wolności, oraz na podstawie art. 85 kk i 86 § 1 kk kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności, a także utrzymanie w mocy orzeczenia o kosztach postępowania i opłacie.
Sąd Okręgowy podzielił jedynie, i to częściowo, zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary.
W pozostałym zakresie stanowiska apelującego, a także złożonych przez niego wniosków, nie uwzględnił.
Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, aby uznać za nieprawidłowe i naruszające prawo materialne przyjęcie przez sąd pierwszej instancji, że dwa przypisane oskarżonemu występki kwalifikowane z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk, a zwłaszcza – gdyż tego elementu dotyczy wywiedziony środek odwoławczy, że w obu przypadkach oskarżony działał w podobny sposób.
Wymagane przepisem art. 91 § 1 kk kryterium podobieństwa zachowań oskarżonego zostało spełnione, gdyż w obu przypadkach przedmiotem czynności sprawczych A. D. był samochód stanowiący własność pokrzywdzonego, który uległ uszkodzeniu w wyniku oddziaływania przez oskarżonego siłą na nadwozie pojazdu.
Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska apelującego, że w sytuacji, gdy w pierwszym przypadku oskarżony kopnął w samochód, a w drugim – będąc jednym ze współsprawców – obrzucił pojazd kamieniami nie można mówić o podobnym sposobie popełnienia przez niego przypisanych mu przestępstw.
Uznanie wywodów skarżącego za trafne skutkowałoby akceptacją takiej tezy, że wymóg podobieństwa zostałby spełniony wyłącznie wówczas, gdyby w obu przypadkach oskarżony np. kopał w samochód, albo też, w grupie innych osób – obrzucił go kamieniami, czyli – w istocie rzeczy – gdyby zachował się w taki sam, a nie podobny sposób. Doszłoby zatem do wypaczenia zamysłu ustawodawcy wprowadzającego konstrukcję ciągu przestępstw opartą o zbliżony charakter zachowań sprawcy. Zakres pojęć „podobny” i „taki sam” jest oczywiście inny, nie wymaga dowodzenia, że nie są to zamienniki.
Sąd Okręgowy podzielił natomiast stanowisko apelującego, że sąd meriti rozstrzygając o karze nie uwzględnił szeregu okoliczności obciążających A. D.., Oskarżony był już bowiem karany, przypisanych czynów dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, oraz realizując ciąg przestępstw. Jednocześnie nie ma takich okoliczności, które przemawiałyby na korzyść oskarżonego.
Deklaracja sądu pierwszej instancji, że powyżej wymienione okoliczności obciążające, dostrzeżone przez ten sąd, poczytał on na niekorzyść oskarżonego nie znajduje odzwierciedlenia w rozstrzygnięciu, skoro oskarżonemu wymierzono karę pozbawienia wolności w najniższym ustawowym wymiarze.
Mając zatem na względzie wskazane powyżej okoliczności charakteryzujące osobę oskarżonego, a także uwzględniając wagę obu występków, stopień ich społecznej szkodliwości, stopień winy sprawcy i wysokość wyrządzonej przez niego szkody, uznał sąd odwoławczy konieczność podwyższenia wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej względem oskarżonego do 8 miesięcy.
Jednocześnie mając na uwadze to, że od popełnienia czynów upłynął już znaczny okres czasu /ponad 6 lat/ podczas którego A. D. - poza drobniejszym występkiem, za który wymierzono mu karę samoistnej grzywny - nie naruszył porządku prawnego, uznał sąd odwoławczy prawidłowość przyjętej przez sąd meriti względem oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej umożliwiającej warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Godzi się podnieść, że oskarżony dotychczas nie korzystał z takiego dobrodziejstwa.
Z uwagi jednak na fakt, że pozytywna prognoza jest ostrożną, a oskarżony wymaga dłuższego okresu dla weryfikacji prawidłowości jej przyjęcia, okres próby został wydłużony do 3 lat.
Tym samym nie podzielił sąd odwoławczy zapatrywań skarżącego, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności pozostawałaby adekwatną do charakteru i wagi czynów oskarżonego oraz realizowałaby cele zapobiegawczo-wychowawcze.
Częściowe uwzględnienie apelacji skutkowało obciążeniem oskarżonego kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.