UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie, V Wydział Karny, sygn. akt V K 1438/10 z dnia 23 lutego 2010 r. prawomocnym z dniem 03 marca 2010 r. M. D. został skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres 3 lat próby i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Następnie, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie, II Wydział Karny, sygn. akt II K 106/10 z dnia 21 lipca 2010 r. prawomocnym z dniem 29 lipca 2010 r. M. D. został skazany m.in. za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres 5 lat oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

W dniu 22 września 2011 r. funkcjonariusze z Komisariatu Policji w J. – asp. sztab. D. K. i mł. asp. R. P. w trakcie patrolu nieoznakowanym radiowozem marki F. (...) około godziny 08:40 zauważyli na odcinku drogi krajowej nr (...)w miejscowości Z., gminy J., powiatu (...), województwa (...), jadący w stronę miejscowości Ł. samochód osobowy marki F. (...) o nrze rejestracyjnym (...). Funkcjonariusze rozpoznali siedzącego za kierownicą pojazdu M. D., który znany był im z racji przeprowadzanych wcześniej wobec niego czynności służbowych. W zawiązku z informacją posiadaną przez funkcjonariuszy, że M. D. jest poszukiwany nakazem doprowadzenia do Zakładu Karnego celem odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności, funkcjonariusze rozpoczęli pościg, początkowo podążając za jadącym samochodem osobowym, następnie pieszo po opuszczeniu pojazdu przez M. D., który rozpoczął pieszą ucieczkę w kierunku rzeki L.. Pomimo pościgu, nie udało się zatrzymać M. D.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

zeznań świadków D. K. (k.2, k.116-117), R. P. (k.3, k. 117-118), K. B. (k.141), zeznań T. M. (k.177-178), odpisów wyroków (k.11 oraz k.64).

Oskarżony M. D. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W postępowaniu sądowym, oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśnił, że w dniu zdarzenia około godziny 08:30 poruszał się jako pasażer samochodem osobowym marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...), który to pojazd prowadziła jego konkubina oskarżonego – K. B.. Pasażerem pojazdu według oskarżonego był również jego kolega T. M., którego odwozili do Ł.. Podczas jazdy w stronę miejscowości Ł., na odcinku drogi krajowej nr (...) w okolicy miejscowości Z. oskarżony zauważył znany mu nieoznakowany radiowóz policyjny. Z uwagi na wydany w stosunku do niego nakaz doprowadzenia do Zakładu Karnego celem odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności, oskarżony polecił swojej konkubinie, aby przyspieszyła i później zatrzymała się na poboczu drogi w taki sposób, aby umożliwić mu ucieczkę (k. 115-116).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Stoją one w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków D. K., R. P. i K. B.. W konfrontacji z wyjaśnieniami oskarżonego to zeznania powyższych świadków zasługują na wiarę. Są one wewnętrznie spójne, uzupełniają się wzajemnie. Wyjaśnienia oskarżonego nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach K. B. i T. M.. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego stanowią linię obrony oskarżonego przyjętą na potrzeby niniejszego postępowania, zmierzającą do ekskulpowania jego osoby od zarzucanego mu czynu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego wyłącznie w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, tj. co do faktu wydania w stosunku do niego nakazu doprowadzenia do Zakładu Karnego w celu odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków D. K. (k. 2, k. 116-117) i R. P. (k.3, k.117-118), z których wynika, iż w dniu zdarzenia, podczas patrolu nieoznakowanym radiowozem, zauważyli poruszający się w stronę miejscowości Ł. samochód osobowy marki F. (...) o nrze rejestracyjnym (...), którym jechał tylko kierowca. Funkcjonariusze rozpoznali do kogo należy wskazany powyżej pojazd oraz osobę kierowcy, którym, według świadków, był oskarżony M. D., znany im osobiście. W wyniku podjętego pościgu, kierowcy pojazdu nie udało się zatrzymać. Po około 2 godzinach bezskutecznego pościgu, po powrocie na miejsce porzucenia pojazdu przez kierującego, zjawiła się tam właścicielka przedmiotowego pojazdu – K. B., która razem z bratem oskarżonego – A. D., zabrali wskazany samochód osobowy.

Powyższe zeznania jako spójne, logiczne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym, Sąd uznał za wiarygodną podstawę do dokonania ustaleń faktycznych.

Obydwaj świadkowie w toku postępowania sądowego potwierdzili swoje zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym. Okoliczność, iż świadkowie nie pamiętali szczegółów zdarzenia sprzed niespełna 2 lat przed Sądem nie wzbudza wątpliwości co do wiarygodności świadków, uwzględniając upływ czasu i charakter służby.

Sąd oceniając zeznania powyższych świadków jako relację z ustaleń poczynionych w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych, uznał dowody te za w pełni wartościowe i wiarygodne. Świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonego i nie mieli emocjonalnego związku ze sprawą, a zatem w ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw aby twierdzić, że świadomie składali obciążające dla oskarżonego zeznania.

Sąd dał również w pełni wiarę zeznaniom świadka K. B., złożonym na rozprawie w dniu 14 października 2013 r. Świadek wówczas zaprzeczyła wyjaśnieniom oskarżonego, iżby to ona miała prowadzić pojazd wskazany w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu. Zeznała również, iż ona w tamtym czasie kierowała innym pojazdem, który odprowadzała do zezłomowania (k.141), który to fakt wykluczał możliwość kierowania samochodem osobowym marki F. (...).

Biorąc pod uwagę treść zeznań K. B., nie dają one podstawy do tego, aby uznać, iż to nie oskarżony w dniu 22 września 2011 r. około godziny 08:40 prowadził pojazd marki F. (...) o nrze rejestracyjnym (...) na odcinku drogi krajowej nr (...) w okolicach miejscowości Z.. Co więcej świadek jednoznacznie zeznała, iż to właśnie oskarżony prowadził przedmiotowy pojazd.

Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznań tego świadka. Są one spójne i konsekwentne. W trakcie bezpośredniego przesłuchania przed Sądem, świadek mimo znajomości z oskarżonym zachowywał bezstronność, nie starał się chronić oskarżonego przez odpowiedzialnością karną. Zeznania tego świadka korespondują w całości z zeznaniami pozostałych świadków, zwłaszcza w zakresie wskazania ilości osób podróżujących przedmiotowym pojazdem.

Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom świadka A. D. przesłuchanego na rozprawie w dniu 19 listopada 2013 r. Świadek potwierdził wersję zdarzenia wskazaną przez oskarżonego w jego wyjaśnieniach, jakoby to K. B. prowadziła pojazd w okolicznościach wskazanych w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu. Dodatkowo świadek zeznał, że obecnie oskarżony i K. B. nie pozostają już ze sobą w konkubinacie i są ze sobą skłóceni (k.150-151).

Sąd, mając na względzie fakt, iż świadek jest osobą bliską oskarżonemu i jest emocjonalnie związany ze sprawą, przy ocenie wiarygodności powyższych zeznań doszedł do wniosku, że istnieją podstawy do uznania, iż świadek świadomie składał zeznania, które miały doprowadzić do uwolnienia od odpowiedzialności karnej oskarżonego. Sąd powyższy wniosek wywiódł z całokształtu zeznań świadków D. K., R. P., K. B. oraz T. M., który przesłuchany na rozprawie w dniu 31 marca 2014 r. zeznał, iż nie ma nic wspólnego z przedmiotową sprawą, nie zna osoby oskarżonego oraz osób świadków, nie był pasażerem samochodu marki F. (...) w dniu 22 września 2011 r. (k.177-178), co pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadka A. D..

Sąd nie znalazł nadto żadnej okoliczności wyłączającej winę czy bezprawność czynu, zatem wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

W świetle dokonanych powyżej ustaleń faktycznych M. D. około godziny 08:40 w dniu 22 września 2011 r. na odcinku drogi krajowej nr (...) w okolicy miejscowości Z. kierował samochodem marki F. (...) o nrze rejestracyjnym (...), nie stosując się tym samym do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Wołominie, V Wydział Karny, w sprawie za sygn. akt V K 1438/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 24 miesięcy (tj. 2 lat) oraz do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Wołominie, II Wydział Karny, w sprawie za sygn. akt II K 106/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 24 miesięcy (tj. 2 lat), czym wyczerpał dyspozycję art. 244 k.k. Wskazać przy tym należy, iż w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia znalazło się sformułowanie, iż wobec oskarżonego orzeczono uprzednio dwukrotnie środek karny zakazu prowadzenia pojazdów „na okres 24 miesięcy”. Sformułowanie to oczywiście nie jest precyzyjne, bowiem zgodnie z art. 39 pkt 3 k.k. i art. 43 § 1 k.k. środek karny zakazu prowadzenia pojazdów orzeka się wyłącznie w latach. Sąd nie dokonał jednak w wyroku zmiany opisu czynu, zaś na obecnym etapie postępowanie nie jest możliwe sprostowanie owej nieścisłości w trybie art. 105 § 1 k.p.k. bowiem wynikała ona z redakcji aktu oskarżenia a nie jest wynikiem omyłki pisarskiej sądu. Zdaniem Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, uwzględniając znamiona art. 244 k.k. opis czynu dokonany przez prokuratora nie wymaga jednak obligatoryjnej zmiany. Istotą przestępstwa wymienionego w przepisie art. 244 k.k. jest naruszenie orzeczonego wcześniej zakazu, tj. prowadzenia pojazdu w okresie obowiązywania zakazu. Nie ulega zaś wątpliwości, iż okres 2 lat jest równy okresowi 24 miesięcy, z punktu widzenia znamion przestępstwa kwalifikowanego w art. 244 k.k. tego rodzaju różnica redakcyjna jest zatem bez znaczenia. Oczywiście zupełnie inaczej rzecz miałaby się w wypadku orzekania środka karnego, wówczas bezwzględnie okres stosowania środka należałoby oznaczyć w latach. W okolicznościach niniejszej sprawy jednakże, opis czynu mógłby również sprowadzać się do określenia dat granicznych obowiązywania zakazu. Przyjęta w niniejszej sprawie redakcja w żaden sposób nie utrudnia wykonania wyroku. Uwzględniając treść wymienionego przepisu, określającego ustawowe znamiona przewidzianego w nim występku, brak zatem podstaw do formułowania wymogu aby opis czynu obligatoryjnie zawierał określenie zakazu prowadzenia pojazdów w latach.

W treści wyroku z dnia 15 grudnia 2011r. (sygn. II KK 184/11) Sąd Najwyższy stwierdził, że treść art. 244 k.k., zawierającego komplet znamion określonego w tym przepisie czynu, m.in. polegającego na niezastosowaniu się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, nie wymaga wskazania w opisie czynu, zarzucanego sprawcy, miejsca, na które rozciąga się zakaz. Natomiast ustalenie, że sprawca swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona czynu określonego w art. 244 k.k., niewątpliwie powinno zostać poprzedzone ustaleniem, że orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów został przez niego naruszony na skutek prowadzenia takiego pojazdu wbrew treści orzeczonego zakazu, a więc gdy prowadził on pojazd w miejscach, na które rozciągał się orzeczony zakaz, a więc wszystkich tych miejscach, w których odbywa się ruch lądowy (wodny lub powietrzny). Podobnie rzecz ma się ma zdaniem Sądu Rejonowego, z oznaczeniem okresu obowiązywania zakazu.

Swoim postępowaniem oskarżony wykazał, że jest osobą nieodpowiedzialną, lekceważącą zarówno bezpieczeństwo w ruchu drogowym, jak również orzeczone przez Sąd prawomocnymi wyrokami zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego, w szczególności w przepisach art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską o to, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy oskarżonego oraz osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Sąd wskazuje również na głęboką demoralizację oskarżonego, która to rzutuje na stopień winy. Popełnienie przez oskarżonego przestępstwa z art. 244 k.k. pomimo orzeczenia w stosunku do niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych świadczy o tym, iż orzeczone uprzednio wobec oskarżonego kary nie spełniły swoich ustawowych celów w zakresie prewencji indywidualnej i roli wychowawczej wobec oskarżonego. Brak zatem jest obecnie w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, która pozwalałaby na wymierzenie kary z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Oskarżony stając uprzednio dwukrotnie przed sądem, wykazał lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, w tym orzeczonych wobec niego prawomocnymi wyrokami sądu zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych. W tym stanie rzeczy orzeczona kara winna uświadomić oskarżonemu nieopłacalność podobnego zachowania w przyszłości i nieuchronność sankcji za złamanie zakazu orzeczonego przez sąd.

Zdaniem Sądu, wymierzenie kary w wymiarze 1 roku i 6 sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będzie stanowiło dolegliwość, która nie będzie mieć charakteru represji, ale jednocześnie wypełni funkcję prewencyjną tak indywidualną - co do osoby sprawcy, jak i generalną w stosunku do potencjalnych sprawców przestępstw. Kara wymierzona wobec sprawcy powinna wywoływać pozytywne skutki nie tylko w stosunku do oskarżonego, ale także innych potencjalnych sprawców, których powstrzyma przed dokonaniem przestępstwa albo przez fakt odstraszania, albo poprzez spowodowanie zmian w ich postawie, stwarzając przekonanie, iż osoba, która w sposób umyślny narusza zakaz prowadzenia pojazdów nie może liczyć na pobłażliwość. Oczywistym celem obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest wyeliminowanie z ruchu drogowego na określony czas kierowcy, który naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jaką jest zasada trzeźwości wyrażona w treści art. 45 ust. 1 p.r.d. Wobec oskarżonego orzekając uprzednio wyrokami karę wolnościową celu takiego nie udało się osiągnąć.

W ocenie Sądu, wymierzenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie tylko nie spełniłoby celów resocjalizacyjnych wobec oskarżonego, ale także stwarzałoby negatywne, demoralizujące skutki w zakresie oddziaływania społecznego, o czym świadczy dotychczasowe postępowanie oskarżonego przejawiające się m.in. w niestosowaniu się przez niego do orzeczonych wyrokami sądu zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Wymierzona oskarżonemu M. D. kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest zdaniem Sądu karą surową, a jest karą proporcjonalną do stopnia zawinienia, stopnia szkodliwości społecznej czynu, a ponadto spełni swe cele zapobiegawcze, a także uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Tytułem obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu, zgodnie z treścią §14 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości RP z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.), Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. B. kwotę 840 złotych + VAT.

Mając na względzie sytuację oskarżonego, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty kosztów postępowania.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w treści wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE