Sygn. akt XII Ga 5/14
Dnia 28 maja 2014 roku
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:
Przewodniczący- Sędzia: SO Robert Jurga
Sędzia: SO Agata Pierożyńska (spr.)
Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera
Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Janas
po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 roku w Krakowie
na rozprawie
sprawy z wniosku A. B.
z udziałem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.
o zobowiązanie do udzielenia wyjaśnień, udostępnienia do wglądu ksiąg i dokumentów spółki, wyrażenia zgody na zbycie udziałów
na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę
od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 4 listopada 2013 roku,
sygn. akt KR XII Ns-Rej KRS (...)
postanawia:
I. oddalić apelację;
II. zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych).
Uzasadnienie postanowień z dnia 28 maja 2014 r.
Wnioskodawca A. B. domagał się zobowiązania uczestnika (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. do udzielenia wyjaśnień, udostępnienia do wglądu ksiąg i dokumentów spółki oraz wyrażenia przez Sąd rejestrowy zgody na zbycie udziałów, wywodząc, że pomimo wielokrotnych wezwań zarząd spółki uniemożliwia mu jako wspólnikowi realizacje indywidualnego prawa kontroli, a także nie ustosunkował się do wniosku o sprzedaż udziałów.
Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 31 stycznia 2012 r. zobowiązał uczestnika do udzielenia wnioskodawcy wyjaśnień w zakresie jakie spółka poczyniła inwestycje począwszy od roku 2009 i ile każda z nich kosztowała, jaki zysk / stratę osiągnęła spółka za lata obrotowe 2009 i 2010, jaki jest stan majątkowy spółki w tym aktywa, pasywa, zobowiązania krótkoterminowe, zobowiązania długoterminowe, ze wskazaniem kredytów, pożyczek, datą ich zaciągnięcia, rodzajem zabezpieczeń, stanem wymagalności, wysokością rat, czy plan działalności spółki za rok 2009 i 2010 został wykonany i jakim zakresie, zwoływania wszystkich zgromadzeń wspólników po zawiązaniu spółki ze wskazaniem daty wysłania zaproszenia wnioskodawcy, adresu wysłania, organu zwołującego, wskazaniem przewodniczącego i protokolanta każdego zgromadzenia, informacji odnośnie zawartych przez spółkę wszystkich umów ze wskazaniem daty i miejsca zawarcia, kwoty umowy, zabezpieczeń wykonania, czasu obowiązywania, wskazania wszystkich pełnomocników spółki, a także zobowiązał zarząd spółki do udostępnienia wnioskodawcy dokumentów księgowych za lata 2009 i 2011, w tym faktur oraz planów gospodarczych i założeń za te lata, oddalił wniosek w pozostałym zakresie, stwierdzając, że każdy z uczestników ponosi koszty związane z udziałem w sprawie. Sąd przyjął, iż spełnione zostały przesłanki z art. 212 k.s.h. wobec odmówienia wnioskodawcy wyjaśnień oraz wglądu w szeroko rozumiana dokumentacje spółki. Jeśli chodzi o wyrażenie zgody na zbycie udziałów Sąd wskazał, że wnioskodawca nie wskazał, by zachodziły ważne powody do orzeczenia przez sąd o wyrażeniu zgody na zbycie przez wnioskodawcę udziałów. O kosztach orzeczono stosownie do art. 520 § 1 k.p.c.
Postanowienie zostało zaskarżone skargą przez uczestnika zarzucającego naruszenie art. 212 k.s.h. poprzez uznanie, że istnieją podstawy do zobowiązania uczestnika do złożenia wyjaśnień i udzielenie wglądu w dokumentacje spółki. W oparciu o ten zarzut uczestnik domagał się zmiany postanowienia poprzez oddalenie wniosku w całości.
Postanowieniem z dnia 5 maja 2012 r. Sąd Rejonowy odrzucił skargę jako spóźnioną zgodnie z art. 398 22 § 4 k.p.c. W wyniku zażalenia uczestnika, przedmiotowe postanowienie zostało uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 27 sierpnia 2012 r. (XII Gz 487/12) przy przyjęciu nieprawidłowości doręczenia odpisu postanowienia z dnia 31 stycznia 2012 r. dokonanego uczestnikowi. Zgodnie ze wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego, Sąd rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe mające za przedmiot ustalenie czy doręczenie uczestnikowi odpisu orzeczenia mogło zostać uznane za skuteczne. W wyniku tego postępowania Sąd Rejonowy przyjął skargę uczestnika do rozpoznania jako wniesiona w terminie. Postanowieniem z dnia 4 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek A. B. o zobowiązanie uczestnika (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. do udzielenia wyjaśnień, udostępnienia do wglądu ksiąg i dokumentów spółki oraz wyrażenia przez Sąd rejestrowy zgody na zbycie udziałów, a w zakresie kosztów postępowania zasadził kwotę 640 zł na rzecz uczestnika od wnioskodawcy. Sąd I instancji przyjął, że wnioskodawca nie wykazał by zwracał się do zarządu spółki o udzielenie wyjaśnień, przedkładając jedynie kserokopię pisma z dnia 7 kwietnia 2011 r. , w którym zwrócił się do zarządu o umożliwienie mu zapoznania się z dokumentami, które wymienił w pismach kierowanych do prezesa zarządu spółki. Wnioskodawca nie wykazał również, że wnosił o rozstrzygnięcie sprawy uchwałą wspólników oraz że wniosek został przez niego złożony w terminie siedmiodniowym od dnia zawiadomienia o uchwale lub od bezskutecznego upływu terminu. Brak wyczerpania procedury przewidzianej w art. 212 k.s.h. powoduje konieczność oddalenia wniosku. Sąd nie uwzględnił również wniosku o zezwolenie na zbycie udziałów zgodnie z art. 182 k.s.h. , albowiem wnioskodawca nie wykazał, aby zwrócił się o udzielenie mu zgody i że zgody tej mu odmówiono oraz że istniały ważne powody uzasadniające udzielenie takiej zgody przez sąd. O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do art. 520 § 3 k.p.c.
Postanowienie zostało zaskarżone apelacją przez wnioskodawcę, domagającego się uchylenia zaskarżonego postanowienia i odrzucenia spóźnionej skargi na orzeczenie referendarza, względnie zmiany postanowienia poprzez uwzględnienie wniosku w całości. Wnioskodawca zarzucił niewyjaśnienie wszystkich faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia oraz sprzeczność poczynionych przez Sąd ustaleń z treścią materiału dowodowego przez przyjęcie, że wnioskodawca nie wykazał przesłanek do orzeczenia zgodnie z wnioskiem, rozstrzygnięcie mimo, że uprawomocniło się orzeczenie referendarza sądowego, ponieważ uczestnik nie wniósł w terminie skargi, naruszenie art. 398 22 § 2 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i uznanie, że skarga została wniesiona w terminie, w konsekwencji czego orzeczenie utraciło moc, art. 398 22 § 4 k.p.c. poprzez jego nie zastosowanie i w konsekwencji nie odrzucenie skargi, art. 398 22 § 3 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie skutecznego wniesienia skargi, art. 398 22 § 5 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nie odrzucenie skargi, art. 133 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że postanowienie z dnia 31 stycznia 2012 r. nie zostało doręczone uczestnikowi, podczas gdy odbiór został dokonany przez osobę do tego upoważnioną, art. 133 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że termin tygodniowy do wniesienia skargi należy liczyć od daty dowiedzenia się przez uczestnika o dokonaniu czynności, tj. 14 lutego 2012 r. podczas gdy orzeczenie zostało skutecznie odebrane przez osobę upoważnioną w dniu 13 lutego 2012 r. , orzeczenie o kosztach postępowania na rzecz uczestnika od wnioskodawcy na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c. pomimo braku przesłanek do zastosowania tego przepisu, naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. przez błędną, sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, tj. zeznań świadka U. T. oraz prezesa zarządu uczestnika, że doręczenie postanowienia z dnia 31 stycznia 2012 r. nastąpiło przez osobę nieuprawnioną, podczas gdy z zeznań świadka wynikało, że miała upoważnienie do odbioru korespondencji. Wnioskodawca zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego w art. 212 § 1, 3 i 4 k.s.h. i uznanie, że nie zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie, podczas gdy procedura tam przewidziana została dochowana, art. 182 § 1-3 k.s.h. i uznanie, że nie zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie, podczas gdy procedura tam przewidziana została dochowana.
Wnioskodawca zaskarżył również punkt II postanowienia z dnia 4 listopada 213 r. wnosząc o jego uchylenie za zasadzeniem kosztów postępowania zażaleniowego, zarzucając naruszenie art. 520 § 3 k.p.c. poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie zachodziła sprzeczność interesów uzasadniająca zasadzenie kosztów na rzecz wnioskodawcy.
W odpowiedzi na apelacje i zażalenie uczestnik wniósł o ich oddalenie i przyznanie kosztów postępowania odwoławczego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja podlega oddaleniu. Zarzuty w niej podniesione nie mogą podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zarzuty poczynienia błędów w ustaleniach faktycznych, a także naruszenia przepisów prawa materialnego i procedury są w tym wypadku ściśle związane w istocie z oceną procesu oceny okoliczności faktycznych miarodajnych dla końcowego rozstrzygnięcia oraz dowodów w kontekście art. 233 § 1 k.p.c.
Ocena Sądu Rejonowego poczyniona w niniejszej sprawie, zgodna jest z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2008 r. I ACa 953/07 Lex nr 466440, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2012 r. I ACa 568/12). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona winna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 września 2012 r. I ACa 445/12). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie 17 maja 2012 r. I ACa 31/12). Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r. I ACa 285/12). Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. I UK 347/11). Tak procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UK 154/09). W ocenie Sądu Okręgowego apelujący w niniejszej sprawie w żaden sposób nie podważył w apelacji korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych Sądu I instancji, który w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich przesłankach się oparł, co stanowi podstawę do przyjęcia tych ustaleń przez Sąd Okręgowy za własne. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania prawidłowości wysnutych wniosków, albowiem prawidłową jest ocena Sądu I instancji zamykająca się stwierdzeniem, że doręczenie odpisu postanowienia z dnia 31 stycznia 2012 r. było nieprawidłowe, a także, że wnioskodawca nie wykazał spełnienia przesłanek określonych w przepisach art. 182 k.s.h. oraz art. 212 k.s.h. Z oczywistych względów Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego uzasadnienie wyroku wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2009 r. II PK 129/09). W niniejszej sprawie postanowienie jest prawidłowe, a uzasadnienie wyjaśnia w sposób wyczerpujący motywy przyjętego stanowiska w sprawie będącego podstawą rozstrzygnięcia merytorycznego.
Należy wyjść w rozważaniach od dyspozycji art. 133 § 2 a k.p.c., który przewiduje, że pisma procesowe dla przedsiębiorców i wspólników spółek handlowych wpisanych do rejestru sądowego, doręcza się na adres wskazany w rejestrze, chyba że strona wskazała inny adres dla doręczeń. Przepis art. 133 k.p.c. ma charakter obligatoryjny w tym sensie, że wyłącza swobodną decyzję stron i sądu w zakresie kształtowania sposobu doręczenia pisma sądowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2005 r. III CZ 89/05). Przez adres podany w rejestrze, o którym mowa w art. 133 § 2a k.p.c. należy rozumieć adres siedziby spółki (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r. III CZP 119/05). W sytuacji, gdy pismo procesowe jest pierwszym w sprawie, to obowiązek oznaczenia siedziby stron będących przedsiębiorcami wpisanymi do rejestru oznacza zgodnie z art. 126 § 2 k.p.c. powinność wskazania adresu podanego w rejestrze. Jedynie sam przedsiębiorca uprawniony jest do podania innego adresu dla doręczeń, a jeśli tego nie uczyni, nakaz płynący z art. 133 § 2a k.p.c. odnoszący się do doręczenia pod adresem podanym w rejestrze obliguje sąd do przestrzegania takiego sposobu doręczenia. Użyte w przywołanym przepisie sformułowanie „ chyba, że strona sama wskazała inny adres dla doręczeń” należy rozumieć ściśle. Nie może być to adres wskazany innemu podmiotowi do doręczania korespondencji handlowej czy też inny adres znany doręczycielowi, który równocześnie nie jest aktualnym adresem siedziby spółki, adres podany na stronie internetowej przedsiębiorcy, czy wreszcie adres wskazany przez przeciwnika procesowego, a jedynie adres wskazany przez tego przedsiębiorcę bezpośrednio sądowi. W realiach niniejszej sprawy doręczenie pisma dla spółki pod adresem zamieszkania świadka U. T. było zdziałane z naruszeniem przywołanego przepisu, stąd zarzuty podnoszone w apelacji w punktach I. 1) do 9) i 11) nie mogą się ostać.
W zakresie zarzutu naruszenia art. 212 k.s.h. prawidłowo przyjął Sąd I instancji, że wnioskodawca nie wykazał tak wyczerpania trybu wewnętrznego, jak i zachowania terminu tygodniowego do złożenia wniosku do sądu. Odmowa wyjaśnień czy udostępnienia wglądu do ksiąg i dokumentów powoduje, że wspólnik może żądać przekazania sprawy do rozstrzygnięcia uchwałą wspólników. Mogą oni to uczynić na walnym zgromadzeniu, jak i poza nim w trybie określonym w art. 227 § 2 k.s.h. Rozstrzygnięcia przez wspólników można żądać przy odmowie realizacji co do któregokolwiek z elementów prawa indywidualnej kontroli. Rozstrzygnięcie sprawy oznacza wyrażenie zgody na realizację prawa indywidualnej kontroli i do tego się odnosi. Sądowy tryb rozstrzygania co do realizacji prawa indywidualnej kontroli może nastąpić tylko po wyczerpaniu postępowania wewnątrzspółkowego. Najpierw wspólnik zwraca się do zarządu, następnie do wspólników, dopiero do sądu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że wnioskodawca trybu tego nie wyczerpał.
Prawidłową jest również ocena Sądu I instancji w zakresie braku spełnienia przesłanek z art. 182 k.s.h. Zgodnie z art. 182 § 3 k.s.h., zezwolenia w imieniu spółki udziela zarząd i musi to uczynić w formie pisemnej. Wspólnik nie może zwrócić się do sądu w każdej sytuacji. Będzie musiał wykazać, że istnieje jakiś ważny powód, dla którego chce zbyć udział i zwraca się o zgodę do sądu. W przypadku bowiem niepodjęcia przez zarząd uchwały w przedmiocie udzielenia zgody, ewentualnie w przypadku podjęcia przez zarząd uchwały o niewyrażeniu zgody na zbycie udziału, jego części lub ułamkowej części, wspólnik, który zamierza dokonać takiej czynności prawnej, może wystąpić do sądu rejestrowego, właściwego ze względu na siedzibę spółki, z wnioskiem o wyrażenie takiej zgody, o ile przemawiają za tym ważne powody. We wniosku takim wspólnik występujący do sądu rejestrowego jest zatem zobowiązany przedstawić ważne powody przemawiające za wyrażeniem zgody na dokonanie zamierzonej przez niego czynności prawnej, dla której wymagana jest zgoda spółki (to na wspólniku ciąży w tym zakresie ciężar dowodu, zgodnie z art. 6 k.c.). Ponadto, we wniosku do sądu rejestrowego należy także oznaczyć nabywcę udziału, jego części lub ułamkowej części (skoro spółka ma prawo wskazać ewentualnego innego nabywcę) [Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wydawnictwo C.H.Beck r.2014].
Co zaś się tyczy zawartego w apelacji oraz w zażaleniu zarzutu naruszenia art. 520 § 3 k.p.c. Sąd prawidłowo przyjął również, że interesy uczestników niniejszego postępowania są sprzeczne. Regulacja z art. 520 § 3 k.p.c. jest najbardziej zbliżona do zasad rozstrzygania o kosztach w trybie procesowym, zawartych zwłaszcza w art. 98 k.p.c., gdyż można tu mówić odpowiednio o uczestniku przegrywającym sprawę. Sprzeczność interesów uprawnia sąd do włożenia na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązku zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Wówczas więc koszty postępowania nieprocesowego rozliczane są według zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Ugruntowana jest linia orzecznictwa Sądu Najwyższego potwierdzona w wielu judykatach, iż określona w art. 520 § 1 k.p.c. zasada nie doznaje wyjątków, gdy uczestnicy są w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub chociaż nie są w równym stopniu zainteresowani, ich interesy są wspólne. W pozostałych wypadkach sąd może od tej zasady odstąpić i na żądanie uczestnika, albo z urzędu, jeżeli działa bez adwokata lub radcy prawnego (art. 109 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.) orzec stosownie do reguł określonych w art. 520 § 2 lub 3 k.p.c. Dla ich zastosowania istotne jest stwierdzenie, czy między uczestnikami postępowania w danej sprawie zachodzi sprzeczność interesów i czy są oni w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania (II CZ 55/11, IV CZ 47/11, I CZ 76/11, I CZ 148/12).
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c. o kosztach orzekając stosownie do dyspozycji art. 520 § 3 k.p.c. Zażalenie podlegało oddaleniu przy argumentacji powołanej powyżej na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. o kosztach orzekając stosownie do dyspozycji art. 520 § 3 k.p.c.
SSR D. Rzuchowska