UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny;

W dniu 12 lipca 2000 roku B. C. zawarła z (...) sp. z.o.o. z siedzibą w W. umowę o odpłatne świadczenie usług w postaci korespondencyjnego kursu nauki szybkiego przyswajania wiedzy oraz technik pamięciowych. Wynagrodzenie za usługę zostało przez B. C. opłacone z kwoty zobowiązania kredytowego w wysokości 2.312,16 zł., zaciągniętego przez nią w tym samym dniu we (...) Banku (...) S.A z siedzibą w L. na podstawie umowy kredytowej nr (...). W związku z tymczasowymi trudnościami finansowymi B. C. nie spłacała regularnie wymagalnych rat kredytu, co skutkowało przeniesieniem wierzytelności, wynikającej z tej umowy, przez (...) Bank (...) z siedzibą w L. na (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., która zainicjowała postępowanie sądowe, domagając się zasądzenia na jej rzecz kwoty należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi. Podmiot ten posiadał komórkę organizacyjną, która zajmowała spłatą należności przez kursantów. W komórce tej pracował m.in. P. S. (1). Liczba kursantów, którzy nienależycie wykonywali swoje zobowiązania wobec (...) sp. z.o.o. z siedzibą w W. była znaczna. W konsekwencji wierzyciel wystąpił przeciwko B. C. na drogę postępowania sądowego.

Wyrokiem zaocznym z dnia 9 stycznia 2002 roku, sygn. akt I C 690/01, Sąd Rejonowy w Płocku zasądził od B. C. na rzecz (...) sp. z o.o. w W. kwotę 2.312,16 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2001 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 695 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2002 roku, sygn. akt I C 690/01, Sąd Rejonowy w Płocku zaopatrzył w klauzulę wykonalności wyrok zaoczny tego Sądu z dnia 9 stycznia 2002 roku, sygn. akt I C 690/01.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2005 roku, sygn. akt I Co 3092/05, Sąd Rejonowy w Płocku zaopatrzył w klauzulę wykonalności wyrok zaoczny tego Sądu z dnia 9 stycznia 2002 roku, sygn. akt I C 690/01, nadając ją na rzecz nowego wierzyciela - (...) sp. z o.o. w W.. Ten sam podmiot uzyskał wobec dłużniczki również nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie II Nc 3421/06 – w zakresie należności w kwocie 104,36 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W dalszym toku czynności (...) Sp. z o.o. w W. zainicjowała postępowanie egzekucyjne w stosunku do B. C., które wszczął Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku M. C., zajmując jej wynagrodzenie za pracę – w sprawie o sygn. akt KM 215/06.

Umową z dnia 30 kwietnia 2009 roku (...) sp. z o.o. w W. w likwidacji przeniosła na P. S. (1), będącego jej pracownikiem, wierzytelność, która jej przysługiwała wobec B. C.

Postanowieniem z dnia 5 października 2009 roku, sygn. akt I Co 2881/09, Sąd Rejonowy w Płocku zaopatrzył w klauzulę wykonalności wyrok zaoczny tego Sądu z dnia 9 stycznia 2002 roku, sygn. akt I C 690/01, nadając ją na rzecz nowego wierzyciela- P. S. (2), który wstąpił w miejsce wcześniejszego wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2010 roku, sygn. akt KM 215/06, Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku M. C. zawiadomił pracodawcę B. C. o umorzeniu w tym dniu postępowania w związku z zaspokojeniem roszczenia.

(Dowody: zeznania B. C. –k.7-9, 31, 164-165 ; zeznania M. C. – k. 37; zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami –k.2-4 ; zgłoszenie na kurs –k.10,100 ; umowa –k.11, 101 ; przelew wierzytelności –k.12,36 ; dokumentacja komornicza –k.13, 32-34; 38-81 ; odpisy wyroków i postanowień –k.14-16,21,108,114,115-116 ; pozew –k.17-20 ; Pismo (...) –k.28-29 ; potwierdzenie wpłaty –k.35 umowa kredytowa -102, ; wezwanie do zapłaty –k.104 ; oświadczenie P. S. (1) –k.107 ,wyjaśnienia P. S. (1) –k.163-164 ; )

Pismem z dnia 6 września 2010 roku P. S. (1) wezwał B. C. do zapłaty, w terminie tygodniowym, kwoty 2.416,52 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od 30 listopada 2000 roku. Pismo wysłano 13 września 2010 roku. Pokrzywdzona nie odpowiedziała na wezwanie do zapłaty. Oskarżony w tym czasie prowadził działalność związaną ze skupowaniem wierzytelności , podejmując działania mające na celu ich wyegzekwowane. W ten sposób nabył również wierzytelności do firmy , w której wcześniej pracował. W dniu 29 listopada 2011 roku P. S. (1) wniósł do Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu pozew przeciwko B. C. o zapłatę 6.312,33 zł. Na kwotę tę złożyła się kwota należności głównej wraz ze skapitalizowanymi odsetkami. Powództwo dotyczyło należności z 2000 roku , o którym już prawomocnie orzeczono , z którego należność została wyegzekwowana w sprawie o sygnaturze KM 215/06 w 2010 roku. Oskarżony nie dochowując niezbędnej staranności skierował powództwo do sądu bez sprawdzenia tego stanu rzeczy.

Nakazem zapłaty z dnia 4 kwietnia 2012 roku, sygn. akt I Nc 2136/11, Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu nakazał B. C., aby w ciągu dwóch tygodni od jego doręczenia, zapłaciła ona P. S. (1) kwotę 6.312,33 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 listopada 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 62,50 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu albo wniosła w tymże terminie sprzeciw.

B. C., będąc zastępowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła w terminie sprzeciw od powyższego orzeczenia, podnosząc zarzut sprawy prawomocnie osądzonej oraz przedawnienia.

W dniu 21 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Płocku, sygn. akt I C 2076/12, po przekazaniu mu do rozpoznania sprawy z powództwa P. S. (1) przeciwko B. C. o zapłatę, odrzucił pozew, zasądzając od P. S. (1) na rzecz B. C. kwotę 1.217 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. P. S. (1) wniósł o doręczenie odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem

Pismem z dnia 1 lutego 2013 roku P. S. (1) wniósł o wszczęcie przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Płocku M. C. egzekucji przeciwko B. C. na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt II Nc 3421/06 – co do nie spłaconej jeszcze należności objętej tym orzeczeniem

Postępowanie zostało zakończone na skutek uiszczenia długu przez B. C., sygn. akt Km518/13. W dniu 20 marca 2013 roku pokrzywdzona złożyła pisemne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na swoą szkodę.

(Dowody: zeznania B. C. –k.7-9, 31, 164-165 ; zeznania M. C.- k.37 ; zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami –k.2-4 ; dokumentacja komornicza –k.13, 32-34; 38-81 ; odpisy wyroków i postanowień –k.14-16,21,108,114,115-116 ; pozew –k.17-20 ;; potwierdzenie wpłaty –k.35 umowa kredytowa -102, ; wezwanie do zapłaty –k.104 ; oświadczenie P. S. (1) –k.107 ; wezwanie do usunięcia braków formalnych –k.109 ; nakaz zapłaty SR w K-K. z dnia 4 kwietnia 2012 roku –k.110 ; sprzeciw od nakazu zapłaty –k.112-113 ; wniosek o doręczenie postanowienia wraz z uzasadnieniem –k.117, zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej –k.145, wyjaśnienia P. S. (1) –k.163-164 ; )

P. S. (1) ma 49 lat i legitymuje się wyższym wykształceniem technicznym. Pozostaje w związku małżeńskim, będąc ojcem dorosłego syna. Prowadzi w W. działalność gospodarczą pod firmą: (...). Jest współwłaścicielem lokalu mieszkalnego o powierzchni 48m², (...) z 1985 roku oraz właścicielem samochodu osobowego marki S. (...) z 2004 roku. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. W przeszłości był karany sądownie za czyn z art.284 § 2 kk.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ani w postępowaniu przygotowawczym ani przed sądem. Zaznaczył, że ponowne wytoczenie powództwa było spowodowane jego uchybieniem, gdyż nie zauważył, iż pozew, który wniósł przeciwko B. C. obejmował roszczenie, które był już wcześniej przez Sąd prawomocnie rozstrzygnięte. Błąd, którego się dopuścił, był spowodowany dużą ilością spraw, które prowadzi w ramach działalności gospodarczej, dochodząc nieterminowo regulowane należności.

(Dowód: dane o osobie –k.128, 163 ; zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej –k.145 ; karta karna –k.157-158, wyjaśnienia P. S. (1) –k.163-164)

Sąd zważył, co następuje:

P. S. (1) stanął przed tutejszym Sądem pod zarzutem, że w dniu 29 listopada 2011 roku w K. usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia B. C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny poprzez złożenie w w/w dniu pozwu przeciwko B. C. o zapłatę kwoty 6.312,33 zł., zawierającej koszty i odsetkami z tytułu opłaty za kurs błyskawicznego przyswajania wiedzy i technik pamięciowych prowadzony przez (...) sp. z o.o., mając wiedzę, iż w dniu 8 stycznia 2002 r. zapadł prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Płocku I Wydział Cywilny, sygn. akt I C 690/01, zasądzający zapłatę należności wynikającej z w/w tytułu, która to została uregulowana przez pozwaną, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wniesienie przez B. C. sprzeciwu od wydanego w dniu 4 kwietnia 2012 r. przez w/w Sąd Nakazu zapłaty, sygn. akt I Nc 2137/11, a następnie uznanie w dniu 21 listopada 2012 r. przez Sąd Rejonowy w Płocku Wydział I Cywilny postanowieniem, sygn. akt I C 2076/12, iż powyższa sprawa została prawomocnie osądzona i tym samym odrzucenie w/w pozwu. Zachowanie to zostało zakwalifikowane przez oskarżyciela jako przestępstwo z art. 13§ 1 k.k. w zw. z art. 286§ 1 k.k.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd wziął pod uwagę nade wszystko dowody z dokumentów , wskazujące na okoliczności powstania zobowiązania pokrzywdzonej oraz toczące się w tym zakresie postępowania sądowe oraz egzekucyjne. Istotne znaczenie należało również przypisać procesowym relacjom świadków oraz wyjaśnieniom oskarżonego P. S. (1). W kontekście tego materiału dowodowego należało dokonać jego analizy mając na uwadze zespól znamion zarzucanego oskarżonemu typu czynu zabronionego.

Analizując kształt znamion zarzucanego oskarżonemu przestępstwa należy zwrócić uwagę, iż w myśl art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Występek ten jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tak zwanej celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Podejmując działania sprawca musi mieć zatem wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza zatem możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, to jest sytuację, gdy brak jest możliwości stwierdzenia, iż sprawca chciał popełnić czyn zabroniony, jednakże analiza jego zachowania daje podstawy do przyjęcia, iż przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Oznacza to, że sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Nie można zatem uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z elementów przedmiotowych owego czynu nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak realizacji znamion strony podmiotowej występuje również w sytuacji, gdy sprawca chociażby jednego ze składników przedmiotowych nie obejmuje chęcią, lecz tylko nań się godzi. Przypisanie przestępstwa oszustwa wymaga więc wykazania istnienia u sprawcy zamiaru bezpośredniego w postaci dolus coloratus, obejmującego zarówno cel jak i sposób działania sprawcy, co jednoznacznie wynika z treści art. 286 § 1 k.k. – „kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” {Komentarz do art. 286 kodeksu karnego (Dz. U. 97.88.553),[w:] A. Z. (red.), A. B.-O., G. B., Z. Ć., M. K., P. K., J. M., J. R., M. R., M. S., W. W., Kodeks Karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Z., 2006, wyd. II}. A zatem niezbędnym elementem przypisania sprawcy występku z art. 286 § 1 k.k. jest wykazanie, iż zrealizował on wszystkie znamiona owego przestępstwa, zarówno o charakterze przedmiotowym , jak i podmiotowym. Oczywiście mając na uwadze fakt ,iż oskarżonemu zarzucono działanie w formie stadialnej usiłowania, analiza w powyższym zakresie musiała w pełnym zakresie uwzględnić regulację art. 13 § 1 kk.

Przeprowadzone przed Sądem postępowanie nie potwierdziło tezy aktu oskarżenia.

Na wstępie skonstatować należało ,iż w istocie ustalenia faktyczne w sprawie nie budziły istotniejszych wątpliwości , co do przebiegu zdarzeń. Podkreślić należało doniosłe znaczenie dowodów rzeczowych, które pozwoliły uzupełnić relacje oskarżonego i pokrzywdzonej, a także świadka M. C. w zakresie, w którym nie były one wystarczająco szczegółowe dla budowy przejrzystego stanu faktycznego sprawy.

W realiach niniejszej sprawy bezsporne pozostawało, iż oskarżony P. S. (1) w przeszłości pracował w charakterze pracownika podmiotu, który obok głównego przedmiotu działalności gospodarczej, trudnił się również windykacją należności. Podobnie poza sporem pozostawał fakt, iż nabył on część wierzytelności, które temu podmiotowi przysługiwały, gdy podmiot ten został poddany procedurze likwidacyjnej. Obecnie zajmuje się on zawodowo dochodzeniem nieterminowo uiszczanych należności pieniężnych. Nie kwestionowany był również fakt wniesienia przez P. S. (1) pozwu przeciwko B. C. o zapłatę w dniu 29 listopada 2011 roku, pomimo faktu, iż sprawa ta została już wcześniej prawomocnie osądzona , a należność – w całości spłacona.

Sąd nie znalazł również przyczyn, aby odmówić wiarygodności osobowym źródłom dowodowym. Zeznania świadka M. C., pełniącego zawodowo funkcję komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Płocku, pozostawały w pełni zgodne, co do przebiegu postępowań egzekucyjnych zainicjowanych przez oskarżonego przeciwko pokrzywdzonej, z kolejnością działań stron i organu egzekucyjnego ujętych w aktach tych spraw.

Nie zawierały one informacji, które pozwoliły poczynić konkretne i jasne ustalenia w zakresie sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu przestępstwa. Tak samo należało ocenić zeznania pokrzywdzonej B. C.. Pokrzywdzona dysponowała wiedzą wiedzę na temat okoliczności sprawy, lecz wiedza ta, która sprowadzała się również do relacjonowania przebiegu postępowań sądowych i egzekucyjnych, w których bierze udział, ewentualnie czynności przed ich wszczęciem. Zeznania te odpowiadały przebiegowi tych postępowań ujętych w aktach sprawy, lecz nie pozwalały poczynić ustaleń w zakresie całokształtu elementów motywacyjnych w zachowaniu P. S. (1).

W ustalonym stanie faktycznym najistotniejsze dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawały wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1), w szczególności zaś ich analiza przeprowadzona w konfrontacji z pozostałymi dowodami.

Zważyć bowiem trzeba , co podkreślono wcześniej ,iż co do zasady , przebieg zdarzeń , także tych z udziałem oskarżonego w istocie nie budził istotniejszych wątpliwości. Sam oskarżony de facto w zasadniczym zakresie nie kwestionował ani faktu wystąpienia z pozwem przeciwko pokrzywdzonej ani pozostałych okoliczności związanych z tym roszczeniem i przebiegiem czynności sądowych i egzekucyjnych. Zasadnicze zatem znaczenie – w świetle analizy wzmiankowanego wcześniej zespołu znamion zarzucanego mu przestępstwa-miała ocena dotycząca możliwości przypisanie oskarżonemu zamiaru bezpośredniego ( w rozumieniu art. 9§ 1 kk ) działania na szkodę pokrzywdzonej. Innymi słowy , dla przypisanie P. S. (1) znamion zarzucanego mu przestępstwa ustalić należało , iż oskarżony celowo , umyślnie, z premedytacją zamierzał wprowadzić w błąd organ sądowy co do przysługującego mu roszczenia wobec pokrzywdzonej oraz działając w ten sposób bezpośrednio zmierzał do doprowadzenia B. C. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem ( w domyśle zatem- w takiej sytuacji – uzyskania tytułu wykonawczego , który mógł być skutecznie egzekwowany). Oczywistym było to ,iż w takiej sytuacji niezbędne było wykazanie, iż oskarżony miał pełną świadomość i wiedzę odnośnie tego ,iż wierzytelność została wcześniej skutecznie wyegzekwowana.

Oskarżony szczegółowo opisał przebieg zdarzeń prowadzący do wystąpienia z pozwem , wskazał ,że ponowne wytoczenie powództwa było spowodowane jego uchybieniem, gdyż nie zauważył, iż pozew, który wniósł przeciwko B. C. obejmował roszczenie, które był już wcześniej przez Sąd prawomocnie rozstrzygnięte. Wskazywał ,iż błąd, którego się dopuścił, był spowodowany dużą ilością spraw, które prowadzi w ramach działalności gospodarczej, dochodząc nieterminowo regulowane należności.

W ocenie Sądu brak było podstaw do tego , by podważyć wersję zdarzeń przedstawioną przez P. S. (1).

W tym miejscu należy przypomnieć, iż oskarżony nabył wierzytelność wobec pokrzywdzonej od swojego dawnego pracodawcy, zaś po uzyskaniu tytułu wykonawczego kontynuował przeciwko B. C. postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone postanowieniem Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Płocku M. C. z dnia 31 sierpnia 2010 roku, sygn. akt KM 215/06, stwierdzającym zaspokojenie długu. W tym samym czasie, pismem z dnia 6 września 2010 roku, oskarżony P. S. (1) skierował do B. C. wezwanie do zapłaty. Pismo to zostało wysłane 13 września 2010 roku. Pozornie mogłoby się wydawać, iż czasowa zbieżność tych zdarzeń wskazuje, że oskarżony był świadomy zaspokojenia długu w chwili wysyłania do B. C. wezwania zapłaty. Jego zachowanie w postaci wezwania dłużnika do dobrowolnej zapłaty byłoby nieracjonalne w sytuacji, gdyby starałby się on ukryć przed nim fakt, iż zamierza on ponownie dochodzić sądownie należności już wcześniej uiszczonej. Tymczasem w piśmie tym precyzyjnie wskazuje on okoliczności, z których wywodzi swoje roszczenie, dając dłużnikowi możliwość i czas ustosunkowania się do nich. Dodać należy, iż pokrzywdzona nie odpowiedziała na to wezwanie, co tylko utwierdziła oskarżonego w przekonaniu, że dłużniczka może uchylać się od zapłaty długu. Nie miałoby również logicznego oparcia działanie w postaci podania rzeczywistego adresu dłużnika w pozwie. Chcąc uniknąć podniesienia zarzutu powagi rzeczy osądzonej przez B. C., powinien on był bowiem czynić działania, aby ograniczyć jej możliwości obrony w tym postępowaniu, nie zaś je respektować. Wersję zdarzeń przedstawiona przez P. S. (3) wzmacnia również fakt ,iż z powództwem wystąpił on w istocie dopiero po ponad roku od umorzenia postępowania egzekucyjnego wobec niej. W końcu nie można pominąć również faktu, iż oskarżony nie podejmował po podniesieniu przez pokrzywdzoną, na gruncie postępowania cywilnego, żadnych działań, które pozwalałyby wątpić, iż wniesienie pozwu było wynikiem pomyłki. Pozwala to przyjąć, iż zdał on sobie wówczas sprawę z uchybienia, które popełnił. Za stanowiskiem tym przemawia także fakt, iż od daty wezwania do zapłaty do dnia wniesienia pozwu upłynął stosunkowo długi okres czas, ponad rok, co nie pozwala przyjąć, aby oskarżony działał z rozmysłem, wysyłając go do Sądu Rejonowego w Koźlu. W ocenie Sądu wysłanie wezwania do zapłaty było dla oskarżonego zwykłą, typową czynnością o charakterze gospodarczym, z którą wiązał możliwość polubownego załatwienia sprawy, zaś wysyłka pozwu konsekwencją braku reakcji dłużnika na wezwanie do zapłaty. Nie wiązał on z nimi żadnych ukrytych intencji. Nie wynika stąd również, aby chcąc wykorzystać sposobność do popełnienia przestępstwa, podejmował on pośpieszne działania, które miały na celu zapewnienie mu nielegalnej korzyści majątkowej. Nie można przy tym zapomnieć, iż oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, która cechuje się dochodzeniem należności pieniężnych od wielu osób. Nie sposób przy tym wykluczyć, iż rzeczywiście przy kompletowaniu materiału dowodowego na potrzeby wytoczenia powództwa części okoliczności, aczkolwiek istotnych dla sprawy, nie zostało przez niego uwzględnionych z powodu chwilowego braku dokumentów, czy też niepowiązana faktów, które się z nimi łączą. Takie zachowanie nosi bowiem tylko znamiona nieumyślności w postaci niedbalstwa. Zdaniem Sądu w tym kontekście wnioskowanie o umyślnym celowym działaniu oskarżonego w rozumieniu art. 9 § 1 kk w realiach niniejszej sprawy mogło być rozpatrywane tylko i wyłącznie w kategoriach prawdopodobieństwa , domniemania , nie znajdującego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Reasumując, Sąd, biorąc pod uwagę charakter działalności gospodarczej, którą prowadzi oskarżony P. S. (1), jak również okoliczności zdarzenia, w szczególności brak sprzeczności jego relacji z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przyjął, iż jego wyjaśnienia pozostawały wiarygodne. Brak było przesłanek do uznania za udowodnioną tezy , iż wiązał on z wniesieniem pozwu w dniu 29 listopada 2011 roku wolę i zamiar popełnienia przestępstwa, gdyż zdawał on sobie sprawy, że sprawa ta została już została prawomocnie osądzona, zaś jego wierzytelność została zaspokojona. Wskazać dodatkowo warto ,iż we wniesionym powództwie oskarżony starał się dochować wierności przepisom prawa oraz praktyki sądowej, gwarantując przy tym pokrzywdzonej możliwość obrony w tym postępowaniu. Te okoliczności, czego nie należy pomijać, pozwoliły uchronić pokrzywdzoną przed ewentualnym uprawomocnieniem się nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 4 kwietnia 2012 roku, sygn. akt I Nc 2136/11 i wszczęciem kolejnej egzekucji wobec niej. Z całą pewnością, jeśli oskarżony P. S. (1) próbowałby uzyskać korzyść majątkową drogą oszustwa, nie czyniłby zadość tym wymogom. Oskarżony, gdyby był zaś świadomy, iż sprawa ta była już prawomocnie osądzona, z uwagi na profesjonalny charakter prowadzonej przez niego działalności, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością nie wdawałby się w spór, w którym może przegrać na skutek odrzucenia pozwu i być przy tym obciążonym kosztami postępowania.

Zaznaczyć przy tym warto , iż w ocenie Sądu brak było możliwości dodatkowego uzupełnienia materiału dowodowego i uzyskania dowodów , które pozwoliłyby na ewentualne rozszerzenie płaszczyzny oceny zachowania oskarżonego w świetle postawionego mu przez oskarżyciela publicznego zarzutu.

W konsekwencji Sąd uznał , iż w sprawie brak było podstaw do stwierdzenia w zachowaniu oskarżonego znamion czynu zabronionego , co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu z art.13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk.

W pkt. II wyroku Sąd, na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., obciążył kosztami procesu Skarb Państwa.

Zauważyć należy, że z uwagi na uchybienie Sądu oskarżyciel publiczny nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, albowiem zawiadomienie o terminie rozprawy skierowano tylko do Prokuratury Rejonowej w Kędzierzynie-Koźlu. W protokole rozprawy z dnia 15 stycznia 2014 r. błędnie wskazano zaś na prawidłowe zawiadomienie Prokuratury Rejonowej w Płocku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE