UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 października 2013 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt I C 131/13 Sąd Rejonowy w Skierniewicach:

1.  zwolnił od egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach P. P. w sprawie egzekucyjnej o sygnaturze akt Km 2114/12 udział w wysokości 51% w pojeździe marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...);

2.  zasądził od pozwanej (...) spółki jawnej z siedzibą w Ł. na rzecz powódki (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 383,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana (...) spółka jawna z siedzibą w Ł.. Zaskarżyła wyrok w całości. Skarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1.  art. 6 k.c. oraz art. 232 zd. l k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, iż od zawarcia umowy kredytu nr (...) oraz umowy przewłaszczenia pojazdu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) do dnia 25 stycznia 2013 r. tj. dnia zajęcia w/w pojazdu przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach P. P. w postępowaniu Km 2114/12 nie doszło do zmiany właściciela tego pojazdu innej niż wskazana przez powoda, a w konsekwencji na przyjęciu, iż to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, iż na dzień zajęcia w/w ruchomości prawo własności do pojazdu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) nie przysługiwało powodowi;

2.  art. 233 § l k.p.c. wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonych w sprawie dowodów, oparciu rozstrzygnięcia o nie przeprowadzony dowód oraz nie wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie uzasadnionych, a w konsekwencji ustalenie, iż powodowi na dzień 25 stycznia 2013 r. przysługiwało prawo własności pojazdu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...);

3.  art. 2, art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe w związku z art. 97 k.c. poprzez uznanie, iż zawieranie umów przewłaszczenia ruchomości jest czynnością prawną zazwyczaj dokonywaną z osobami korzystającymi z usług banku;

4.  art. 841 § l k.p.c. poprzez uznanie, iż skierowanie egzekucji do pojazdu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) narusza prawo powoda tj. prawo własności;

5.  art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego wobec braku w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia na jakiej podstawie, Sąd ustalił, iż Agencja Handlowa (...) sp. z o.o. zaniechała działań prawnych zmierzających do zwolnienia zajętego przedmiotu spod egzekucji i nie wystąpiła z powództwem o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, oraz iż umowa kredytu i umowa przewłaszczenia zostały zawarte w lokalu Oddziału powoda.

Powołując się na powyższe skarżąca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego ad. l kosztów postępowania;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego ad. l zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany ad. 1 C. M. wniósł o oddalenie apelacji, a powódka (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Skierniewicach oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach P. P. wszczął egzekucję w sprawie egzekucyjnej KM 2114/12 z wniosku wierzyciela (...) spółki jawnej z siedzibą w Ł. przeciwko dłużnikom C. M. i K. M.. Dnia 25 stycznia 2013 r. komornik dokonał zajęcia ruchomości będących w posiadaniu dłużników, w tym między innymi zajął samochód marki s. (...) o nr rej. (...). Podczas czynności komornik znalazł w portfelu dłużnika kartę pojazdu s. (...), zaś dłużnik podczas czynności zajęcia ruchomości oświadczył, że samochód s. (...) nie stanowi jego własności, podał do protokołu, że stanowi własność Agencji Handlowej (...) spółki z o.o. w B., a współwłaścicielem jest (...) Bank S.A. w J.. Powód odebrał zawiadomienie o skierowaniu egzekucji do samochodu marki s. (...) o nr rej (...) dnia 31 stycznia 2013 r. Powód pismem z dnia 4 lutego 2013 r. wystosował do wierzyciela wniosek o zwolnienie przedmiotowego samochodu spod egzekucji, do pisma załączył dokumenty w postaci umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, wypowiedzenie umowy kredytu wraz z dowodem odbioru wypowiedzenia umowy kredytu w/w spółce. Kopię tych dokumentów przesłał do wiadomości komornikowi. Do pozwanej spółki również Agencja Handlowa (...) spółka z o.o. w B. wystąpiła z wezwaniem o zwolnienie spod egzekucji przedmiotowego pojazdu.

Powódka dnia 27 września 2010 roku zawarła z Agencją Handlową (...) spółka z o.o.
z siedzibą w B. dwie umowy. Jedną o kredyt nr (...) na
mocy której powód udzieliła kredytu w kwocie 42.315,79 zł na okres 48 miesięcy
powyżej opisanej agencji na zakup pojazdu marki s. (...), rok produkcji
2003. W § 3 umowy strony ustaliły zabezpieczenie kredytu w formie przewłaszczenia tegoż pojazdu, wraz z jednoczesną cesją praw z umowy ubezpieczenia AC, odnawialną w całym okresie kredytowania. W umowie przewłaszczenia na zabezpieczenie § 3 ust. l tejże umowy przewłaszczający czyli Agencja Handlowa (...) spółka z o.o. z siedzibą w B. przeniosła na powoda udział w prawie własności pojazdu marki s. (...) nr rej. (...) w części 49/100, w wyniku czego bank stał się współwłaścicielem przedmiotowego pojazdu w części 49/100 a przewłaszczająca agencja (...) stała się współwłaścicielem pojazdu w 51/100
części. W ust. 2 § 3 przewłaszczająca agencja handlowa (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. wyraziła zgodę na oznaczenie przewłaszczonego pojazdu jako przedmiotu przewłaszczenia na rzecz banku i utrzymanie każdorazowego oznaczenia praw właścicielskich Banku, aż do całkowitej spłaty wszystkich należności kredytobiorcy z tytułu zaciągniętego kredytu w umowie o kredyt (...). Ponadto w ust. 4 § 3 tejże umowy zastrzeżono, że w przypadku wypowiedzenia przez bank umowy kredytowej opisanej powyżej, niedotrzymania warunków umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie, na bank przechodzi pozostała część udziału w prawie własności pojazdu wynosząca 51/100 części przysługująca przewłaszczającej. W przypadku wypowiedzenia umowy kredytu własność pozostałego udziału przechodzi na bank bez potrzeby składania odrębnego oświadczenia woli także przez bank.

Powódka pismem z dnia 23 maja 2012 r. wypowiedziała Agencji Handlowej (...) spółce z o.o. w B. w/w umowę kredytową z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w związku z brakiem spłaty kredytu. Agencja Handlowa (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. otrzymała przedmiotowe wypowiedzenie umowy kredytu dnia 11 czerwca 2012 r.

Dłużnik C. M. przedmiotowy samochód użyczył od prezesa zarządu agencji (...). Była to umowa zawarta na czas określony od jesieni 2012 r. do wiosny 2013 r. na czas przewozu żony dłużnika do szpitala. Podczas zajęcia tegoż samochodu przez komornika dłużnik poinformował komornika kto jest właścicielem samochodu.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, iż:

Stan faktyczny nie budził wątpliwości Sądu I instancji poza ustaleniem czy osoby dokonujące w imieniu powoda czynności w postaci zawarcia umowy kredytowej nr (...), umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie i wypowiedzenia umowy kredytowej były właściwie umocowane do działania w imieniu powodowego banku. Sąd meriti wskazał przy tym, że należy mieć na względzie treść art. 97 k.c. z którego wynika, że osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług przedsiębiorstwa. Zdaniem Sądu Rejonowego osoby, które dokonywały czynności o których mowa powyżej posiadały w oparciu o treść art. 97 k.c. umocowania do dokonywania przedmiotowych czynności w imieniu banku, bowiem czynności te były dokonywane w lokalu przedsiębiorstwa, gdyż jak wynika z załączonego do akt odpisu z KRS powód posiada odział banku w G.. Sąd Rejonowy powołał również pogląd Sądu Najwyższego (wyrażony w wyroku z dnia 14 maja 2002r. V CKN 1031/00 OSNCP 2003/5/66) zgodnie, z którym art. 97 k.c. może mieć zastosowanie do osób podpisujących w imieniu banku umowę, a pojęcie lokalu przedsiębiorstwa nie należy ograniczać do tzw. sali operacyjnej, lecz należy nim obejmować także inne pomieszczenia, w których obsługiwani są klienci. Ponieważ udzielanie kredytów jest typową czynnością banku, zazwyczaj dokonywaną w siedzibie jego jednostek organizacyjnych. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że przepis art. 97 k.c. wymaga, aby czynność prawna była dokonana przez osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa ale nie wymaga, by miejscem dokonania czynności prawnej był lokal przedsiębiorstwa. Może więc znaleźć zastosowanie także wtedy, gdy po rokowaniach rozpoczętych w lokalu przedsiębiorstwa, do podpisania umowy dojdzie w innym miejscu.

Sąd Rejonowy przytoczył nadto treść przepisu art. 103 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. W związku z powyższym Sąd meriti doszedł do przekonania, że potwierdzenie może być dokonane w dowolnej formie, nawet przez czynności konkludentne, zatem gdyby nawet przyjąć, że umowa o kredyt nr (...) jak i umowa o przewłaszczenie na zabezpieczanie z dnia 27 września 2010 r. zostały zwarte z Agencją Handlową (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. przez rzekomego pełnomocnika banku, to skoro strona powodowa wystąpiła z niniejszym pozwem to należałoby przyjąć, że przez tę czynność powód potwierdził te umowy i tym samym stały się one ważne z mocą wsteczną. Sąd Rejonowy wskazał przy tym, że w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca, bowiem osoby dokonujące w imieniu banku czynności w postaci zawarcia umowy o kredyt nr (...), umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie i które dokonały wypowiedzenia umowy o kredyt , były umocowane do dokonania tych czynności w oparciu o treść art. 97 k.c.

Przy tak dokonanej ocenie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wskazał, że strona powodowa dokumentem w postaci wypowiedzenia umowy o kredyt
Agencji Handlowej (...) spółka z o.o. z siedzibą w B. wykazała, że
przysługuje jej prawo własności do samochodu marki s. (...) o nr rej.
(...) i dlatego też orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie
art. 841 §1 k.p.c. W ocenie Sądu I instancji z przedstawionych przez powódkę dokumentów jednoznacznie wynika, że od dnia 27 września 2010 r. czyli od zawarcia umowy
przewłaszczenia na zabezpieczenie był współwłaścicielem przedmiotowego
samochodu w udziale 49/100 części. Następnie na skutek wypowiedzenia
umowy kredytowej na podstawie § 3 ust. 4 umowy przewłaszczenia, udział
w wysokości 51/100 części w spornym pojeździe przeszedł na własność
powodowego banku i powódka stała się on wyłącznym właścicielem pojazdu. Sąd Rejonowy oparł się przy tym na zapasy w umowie przewłaszczenia na zabezpieczenie, zgodnie z którymi po wypowiedzeniu umowy kredytu i po upływie 30 dniowego okresu wypowiedzenia, w prawie własności spornego pojazdu udział wynoszący 51/100 przeszedł na bank bez potrzeby składania odrębnego oświadczenia woli przez powoda.

Sąd meriti zauważył, że pozwana w toku procesu nie przedstawiła żadnych dowodów, z których miałby wynikać brak uprawnień powódki do przedmiotowego samochodu i ocenił, że wobec tego bez znaczenia pozostaje podnoszona przez pozwaną okoliczność, iż stan prawny samochodu w ciągu takiego upływu czasu mógł ulec zmianie.

Sąd I instancji ocenił również na korzyść powódki fakt, że do wypowiedzenia umowy o kredyt doszło jeszcze przed wszczęciem egzekucji. Natomiast okoliczności takie jak wezwanie pozwanej do zwolnienia zajętego pojazdu spod egzekucji również przez Agencję Handlową (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. jak i rozważania pozwanej dotyczące daty zawarcia umów: o kredyt i przewłaszczenia na zabezpieczenie, Sąd ocenił jako niemające znaczenia dla ważności umowy łączącej powodowy bank z Agencją Handlową (...) sp. z o.o. w B..

Po przeprowadzeniu powyższych rozważań Sąd Rejonowy orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku w oparciu o treść art. 841§ l i 3 k.p.c., a o kosztach sądowych w oparciu o treść art. 98 k.p.c. mając na uwadze wynik sprawy. Na koszty obciążające pozwaną spółkę złożyła się opłata od pozwu uiszczona przez powoda.

Sąd Okręgowy ustalił ponadto:

Samochód osobowy o numerze rejestracyjnym (...) marki S. (...) w ewidencji danych Starostwa Powiatowego w O. figuruje jako zarejestrowany na współwłaścicieli: Agencję Handlową (...) sp. z o.o. z siedzibą w (...) Bank SA, a w dniu 18 kwietnia 2013 roku została wpisana informacja o przejęciu tego samochodu na własność przez (...) Bank SA.

(kopia karty informacyjnej pojazdu - k. 168, pismo – k. 167)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu w całości jako bezzasadna.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy w Skierniewicach są co do zasady prawidłowe i Sąd Okręgowy, przyjmuje je za własne.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów procedury cywilnej, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w skutek braku wszechstronnego rozważenia zgromadzonych w sprawie dowodów, oparciu rozstrzygnięcia o nie przeprowadzony dowód oraz nie wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie uzasadnionych.

Zarzut powyższy jest chybiony. Sąd Rejonowy wskazał w ocenie materiału dowodowego na jakim materiale dowodowym oparł poczynione ustalenia. W sposób wnikliwy przedstawił motywy jakimi się kierował przy dokonywaniu ustaleń stanu faktycznego. Wbrew twierdzeniom apelacji wnioski wysunięte przez Sąd I instancji były logiczne i znajdowały podstawę w stanie faktycznym i prawnym. Sad dokonując ustaleń faktycznych opiera się na swobodnej ocenie zebranego materiału dowodowego. Z dokumentów tj. umowy kredytowej i zabezpieczającej jej umowy przewłaszczenia, a także wypowiedzenia umowy kredytu jednoznacznie wynika, że sporny pojazd stał się w całości własnością powódki przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego. W świetle powołanych dokumentów i należycie dokonanej interpretacji stosunku zobowiązaniowego, który z nich wynikał Sąd Rejonowy mógł pominąć środki dowodowe powołane przez pozwaną, gdyż nie przełamywały one w żaden sposób mocy dowodowej dokumentów. Zupełnie bez znaczenia dla ustalenia uprawnień właścicielskich powódki jest fakt czy pismo powódki z dnia 4 kwietnia 2013 r. (zatem już po wypowiedzeniu i rozwiązaniu umowy kredytowej) kierowane do Agencji Handlowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. było sformułowane w sposób logiczny. Podobnie dla powyższych ustaleń nie mają znaczenia oświadczenia dłużnika C. M. dotyczące tego, że wysokość udziałów w przedmiotowym samochodzie jest sporna. Drugi z pozwanych uznał powództwo w całości, co w ocenie Sądu Okręgowego oznacza, że podziela stanowisko strony powodowej. Z akt sprawy nie wynika nadto by pozwany ad. 1 mógł mieć istotną wiedzę na temat umowy lub umów, które łączyły powodowy bank z Agencją Handlową (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., więc fakty przedstawiane przez niego nie mogą przesądzać o rzeczywistym stanie prawnym pojazdu.

Złożona do sprawy kopia powództwa przeciwegzekucyjnego K. M. nie potwierdza okoliczności podnoszonych w apelacji, jakoby pismo to zaprzeczało prawu własności powódki do spornego pojazdu. K. M. w przedmiotowym pozwie nie odnosi się wprost do zajęcia w/w samochodu, a pismo to w żaden sposób nie dowodzi nabycia przez nią tegoż pojazdu w jakimkolwiek udziale i na jakiejkolwiek podstawie.

Przeciwko zarzutom apelacji świadczą również okoliczności ustalone przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie. Przedmiotowe auto było zarejestrowane jako przedmiot współwłasności powódki i Agencji Handlowej (...) sp. z o.o. w B., a do ewidencji wypłynęła informacja o przejęciu przedmiotowego pojazdu na własność przez powodowy Bank. Powyższe potwierdza jedynie ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy i w sposób ostateczny, czyni zarzut art. 233 § 1 k.p.c. całkowicie nietrafnym.

Nie znajduje również uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 § 2 k.p.c. W kontekście przedmiotowego zarzutu niezrozumiałe jest stanowisko strony apelującej dotyczące wniosków Sądu meriti, że Agencja Handlowa (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zaniechała działań prawnych zmierzających do zwolnienia zajętego przedmiotu spod egzekucji. Skoro ze zwróconym pozwem nie wiąże się żadnych skutków prawnych, to w sytuacji nieuzupełnienia braków formalnych i zwrotu pozwu, nie sposób dojść do twierdzenia, jak to czyni apelująca, że strona wnosząca pozew nie zaniechała działań mających na celu zwolnienie spod egzekucji danego przedmiotu. Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że okoliczność dotycząca stanowiska w/w spółki co do własności pojazdu jest bez znaczenia. Wniosek taki należy wysunąć z faktu, że własność ta wynika z przeprowadzonych dowodów w postaci powołanych wyżej dokumentów, strona pozwana natomiast w toku postępowania przed sądem I instancji nie składała wniosków dowodowych mogących zaprzeczyć tym dokumentom. Zatem nietrafne jest twierdzenie pozwanej, że Sąd Rejonowy wnioskował o własności spornego samochodu na gruncie nieprawidłowych ustaleń faktycznych. Na marginesie tylko wypada zauważyć, że skoro strona pozwana w apelacji usiłuje dowodzić, że prawa do pojazdu przysługują Agencji Handlowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. to na skutek wezwania od w/w spółki do zwolnienia pojazdu spod egzekucji pozwana winna niezwłocznie złożyć odpowiedni wniosek organowi egzekucyjnemu czego nie uczyniła. W tym świetle twierdzenia apelującej, jakoby Sąd I instancji zatajał przed stronami wiedzę posiadaną z urzędu nie wymaga szerszego komentarza.

Podniesione przez apelującą „na marginesie” w uzasadnieniu apelacji naruszenie art. 128 § 1 k.p.c. i niezwrócenie pozwu w trybie art. 130 k.p.c. ze względu na nieprawidłowość odpisów należy uznać za spóźnione. Strona pozwana nie podnosiła tych naruszeń w toku postępowania, a gdyby nawet, to podniesione uchybienia nie mogło mieć wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie Sądu.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 6 k.c. oraz art. 232 zd. 1 k.p.c. jest również chybiony. Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu
w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W niniejszej sprawie oczywistym jest, że to powód powinien przedstawić dowody uzasadniające jego roszczenie. W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa sprostała temu zadaniu przedkładając umowy: kredytu i przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz prawidłowo dokonane wypowiedzenie w/w umowy kredytowej, które stosownie do umowy przewłaszczenia skutkuje przejściem własności spornego samochodu na powódkę. Nadto Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej wykładni art. 97 k.c. uznając osoby podpisujące się na powyższych umowach w imieniu banku jako umocowane do działania. Warto przy tym dodać, że oprócz okoliczności wskazanych przez Sąd Rejonowy o prawidłowym zastosowaniu powyższego przepisu świadczy również fakt posługiwania się przez osoby podpisane pod w/w umowami pieczęciami firmowymi, w tym pieczęcią banku z oznaczeniem osoby pełnomocnika. W tym kontekście ciężar ewentualnego przeciwdowodu został przerzucony na stronę pozwaną, która chcąc zaprzeczyć twierdzeniom powinna zaproponować odpowiedni materiał dowodowy. Sąd Okręgowy zdaje sobie sprawę z tego, że upływ czasu może mieć wpływ na zmiany własnościowe spornego pojazdu, jednak w sytuacji udowodnienia prawa własności na lipiec 2012 roku, to na pozwanej ciąży ciężar udowodnienia, że w okresie od tego momentu doszło do zmiany osoby właściciela, gdyż niewątpliwie w tym zakresie to strona apelująca wywodzi z takich okoliczności skutki prawne. Niemniej jednak z akt sprawy wynika, że powódka nadal figuruje jako podmiot zarejestrowany jako współwłaściciel przedmiotowego pojazdu i już chociażby ten fakt świadczy o tym, że podnoszony w apelacji przedmiotowy zarzut nie jest trafny. Na marginesie wypada zauważyć, że dłużnik pozwanej nie figurował jako właściciel pojazdu, co samo w sobie powinno skłaniać pozwaną do zwolnienia samochodu spod zajęcia komorniczego.

Całkowicie niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 2, art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe w związku z art. 97 k.c. poprzez uznanie, iż zawieranie umów przewłaszczenia ruchomości jest czynnością prawną zazwyczaj dokonywaną z osobami korzystającymi z usług banku. Wbrew twierdzeniom apelującej Sąd Rejonowy nie doszedł do wniosków wskazanych w przedmiotowym zarzucie. Natomiast niewątpliwie umowy kredytowe należą do typowych umów bankowych i co do zasady nie jest niczym nadzwyczajnym stosowanie przeróżnych zabezpieczeń wierzytelności banku wynikających z takich umów. Mogą to być np. hipoteki, bankowe tytuły egzekucyjne czy chociażby zabezpieczenia wekslowe. Formą całkowicie dopuszczalną jest również przewłaszczenie rzeczy ruchomej na zabezpieczenie wierzytelności dłużnika względem banku, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. W tym zakresie umowa przewłaszczenia będąca zabezpieczeniem umowy kredytowej jest jedną z umów typowych i zazwyczaj dokonywanych z bankami i to pomimo tego, że nie mieści się w katalogu czynności bankowych, na który powołała się strona pozwana. Wypada w tym miejscu nadmienić, że umowy dotyczące czynności bankowych są z pewnością zazwyczaj dokonywane z osobami korzystającymi z usług banku, ale nie są to jedyne czynności prawne dokonywane z bankiem, które mogły się mieścić w zakresie przepisu art. 97 k.c. Oprócz czynności bankowych z pewnością za umowy zazwyczaj dokonywane z bankami należy uznać wszelkie umowy mające za cel zabezpieczanie tych czynności, jak to wskazano wyżej. W tym świetle również Sąd Okręgowy uznał, że prawidłowym było zastosowanie przez Sąd Rejonowy art. 97 k.c. również w stosunku do umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie w związku z zawartą umową kredytową.

Zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 841 § l k.p.c. poprzez uznanie, iż skierowanie egzekucji do pojazdu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) narusza prawo powoda tj. prawo własności, jest oczywiście bezzasadny. Stosownie do powołanego wyżej przepisu osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa. Jak wykazano wyżej strona powoda w sposób należyty wykazała przysługujące jej prawo własności względem zajętego pojazdu i tym samym wykazała, że jego zajęcie to prawo narusza. Natomiast pozwanej w żaden sposób nie udało się podważyć materiału dowodowego zaproponowanego przez powódkę lub w jakikolwiek inny sposób podważyć rozstrzygnięcia Sądu I instancji. W tym stanie rzeczy wypada uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił żądanie pozwu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację i orzekł jak sentencji.