UZASADNIENIE

P. K. oskarżony został o to, że prowadząc działalność gospodarczą w W. przy ul. (...), uporczywie nie wpłacał w terminie tj. od 07.05.2007 r. do 07.08.2007 r., od 08.10.2007 r. do 08.09.2008 r., od 07.11.2008 r. do 07.03.2012 r., od 07.05.2012 do 08.06.2012 r., od 08.10.2012 r. do 07.11.2012 r. zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej za okres kwiecień 2007 r. - lipiec 2007 r., wrzesień 2007 r. - sierpień 2008 r., październik 2008 r. - luty 2012 r., kwiecień 2012 r. - maj 2012 r., wrzesień 2012 r. - październik 2012 r. w kwocie ogółem 13 632 zł., czym naruszył art. 31 ust. 5 ustawy z dnia 20.11.1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ( Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. prowadził działalność gospodarczą z siedzibą w W. przy ul. (...) lok. 9. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegał on obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Pomimo tego w terminie tj. od 07.05.2007 r. do 07.08.2007 r., od 08.10.2007 r. do 08.09.2008 r., od 07.11.2008 r. do 07.03.2012 r., od 07.05.2012 do 08.06.2012 r., od 08.10.2012 r. do 07.11.2012 r. uporczywie nie wpłacał podatku dochodowego w formie karty podatkowej za okres kwiecień 2007 r. - lipiec 2007 r., wrzesień 2007 r. - sierpień 2008 r., październik 2008 r. - luty 2012 r., kwiecień 2012 r. - maj 2012 r., wrzesień 2012 r. - październik 2012 r. w kwocie ogółem 13 632 zł.

Z uwagi na to, iż nie można było ustalić miejsca pobytu P. K. w kraju, postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2013 roku finansowy organ dochodzenia – Urząd Skarbowy W. – B. zastosował wobec P. K. tryb postępowania w stosunku do nieobecnych ze względu na zaistnienie przesłanek określonych w art. 173 § 1 kks w zw. z art. 175 § kks.

Zarządzeniem z dnia 19 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. na wniosek Urzędu Skarbowego W. – B. wyznaczył P. K. obrońcę z urzędu.

P. K. ma 46 lat. Nie był do tej pory karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: zawiadomienia / k. 1/, informacji o stanie zaległości / k. 2-10/, danych indentyfikacyjnych / k. 11-12/, informacji uzyskanych z Centrum Personalizacji Dokumentów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych / k. 20/, informacji uzyskanych z Centralnego Zarządu Służby Więziennej /k. 26/, informacji uzyskanych z systemu PESEL / k. 28/, kopii decyzji i potwierdzeń odbioru / k. 29-38/, informacji o karalności /k. 49/ oraz deklaracji i zestawień / k. 50-53/.

Oskarżony P. K. nie był przesłuchiwany w toku postępowania, albowiem z uwagi na fakt, iż nie ustalono miejsca jego pobytu, na podstawie art. 173 § 1 kks i art. 175 § 1 kks zastosowano wobec niego postępowanie w stosunku do nieobecnego oskarżonego.

Sąd zważył co następuje:

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonego P. K. w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu nie budzi wątpliwości Sądu.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zebranych w sprawie dokumentach w postaci zawiadomienia /k. 1/, informacji o stanie zaległości /k. 2-10/, danych indentyfikacyjnych /k. 11-12/, informacji uzyskanych z Centrum Personalizacji Dokumentów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych /k. 20/, informacji uzyskanych z Centralnego Zarządu Służby Więziennej /k. 26/, informacji uzyskanych z systemu PESEL /k. 28/, kopii decyzji i potwierdzeń odbioru /k. 29-38/, informacji o karalności /k. 49/ oraz deklaracji i zestawień /k. 50-53/. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Na podstawie dołączonych do akt sprawy informacji o stanie zaległości oraz deklaracji i zestawień, Sąd ustalił wysokość zobowiązań z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej oskarżonego.

Na podstawie ustalonego i opisanego powyżej stanu faktycznego stwierdzić należało, że P. K. zrealizował swoim zachowaniem znamiona wykroczenia skarbowego określonego w art. 5 7 § 1 kks. Wykroczenie uporczywego naruszania terminu wpłaty podatku, ujęte w art. 57 § 1 kks, polega na uporczywym niewpłacaniu w terminie dowolnego podatku. Uporczywość przejawia się zaś w wielokrotnym naruszaniu obowiązku terminowej wpłaty podatku, pomimo możliwości dokonania wpłaty.

W myśl art. 31 ust. 5 Ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, podatnicy płacą podatek dochodowy w formie karty podatkowej, pomniejszony o zapłaconą składkę na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135), bez wezwania w terminie do dnia siódmego każdego miesiąca za miesiąc ubiegły, a za grudzień – w terminie do dnia 28 grudnia roku podatkowego, na rachunek urzędu skarbowego.

Karta podatkowa jest specyficzną formą opodatkowania także dlatego, że w przypadku opodatkowania w tej formie zobowiązanie podatkowe powstaje w chwili wydania i doręczenia stosownej decyzji organu podatkowego w tej sprawie. Wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej ustalana jest w trybie art. 26 Ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Zgodnie zaś z art. 30 Ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, Naczelnik urzędu skarbowego, uwzględniając wniosek o zastosowanie karty podatkowej, wydaje decyzję (w trybie art. 207 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa) ustalającą wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej, odrębnie na każdy rok podatkowy. Jeżeli działalność jest prowadzona w formie spółki, w decyzji tej wymienia się wszystkich jej wspólników. Zgodnie zaś z art. 21 § 1 pkt 2 Ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wskazane w art. 57 § 1 kks i dopuścił się tym samym popełnienia zarzuconego mu wykroczenia skarbowego. Bezsporny pozostaje bowiem fakt, iż P. K. we wskazanych w akcie oskarżenia okresach nie wpłacał terminowo na rachunek Urzędu Skarbowego W. – B. należnego zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej. Jednocześnie biorąc pod uwagę okres, w jakim oskarżony nie dopełnił wymaganego obowiązku, bez wątpienia stwierdzić należy, iż jego zachowanie cechowała uporczywość (przemawia za tym przede wszystkim cykliczność zachowań podatnika, co w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego przemawia za zaistnieniem znamienia uporczywości, por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. I KZP 11/13, OSNKW 2014/1/3). Należy przy tym podkreślić, że nie ma tu podstawowego znaczenia kondycja finansowa firmy, to czy firma posiadała środki finansowe na zapłatę podatków oraz powody nieopłacenia należnych podatków w ustawowych terminach. W tym miejscu warto przywołać uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., sygn. I KZP 2/03, OSNKW 2003/5-6/57, gdzie trafnie zauważono, że „nie można do rozliczeń podatnika z fiskusem stosować takich samych reguł, jak do rozliczeń cywilnoprawnych, których naruszenie stanowi przestępstwo (np. do uporczywego uchylania się od płacenia alimentów). Podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych, regulujących terminowo podatki podatników, swoich niepowodzeń gospodarczych, i nie płacić w terminie swych zobowiązań podatkowych, tłumacząc się brakiem środków finansowych na wymagane podatki.” Uwzględnić też należy, że prawo podatkowe przewiduje, na wniosek zainteresowanego, złożony z odpowiednim wyprzedzeniem, odraczanie płatności i rozkładanie na raty należności podatkowych, w tym i zaległości podatkowych, gdy ważny interes podatnika za tym przemawia (art. 48 ustawy Ordynacja podatkowa). Tym samym podatnik, nie mogąc uregulować w terminie podatku, ma prawne instrumenty dla zmiany terminu jego płatności. Jeżeli uzyska on odroczenie płatności lub rozłożenie podatku na raty, to reguluje go w nowym, ustalonym przez organ podatkowy, terminie. Nie popełnia zatem wówczas wykroczenia określonego w art. 57 kks.

Od strony podmiotowej czyn oskarżonego charakteryzuje wina umyślna. Oskarżony będąc osobą dorosłą, prowadzącą działalność gospodarczą od wielu lat, zdawał sobie sprawę z ciążących na nim obowiązków podatkowych, jak również rozumiał istotę zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej, z którym spotkać się musiał każdy przedsiębiorca działający na terenie kraju. Tym samym nie ma wątpliwości, że chciał popełnić czyn zabroniony w rozumieniu art. 4 § 2 kks.

Od strony przedmiotowej o przyjętej kwalifikacji zadecydował fakt wielokrotnego i powtarzającego się niewpłacania w ustawowym terminie zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej, jakiego w terminie od 07.05.2007 r. do 07.08.2007 r., od 08.10.2007 r. do 08.09.2008 r., od 07.11.2008 r. do 07.03.2012 r., od 07.05.2012 do 08.06.2012 r., od 08.10.2012 r. do 07.11.2012 r. dopuścił się P. K. .

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu Sąd uznał, iż jest on szkodliwy społecznie. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonego charakteryzujące się winą umyślną oraz skutkujące narażeniem na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej w kwocie ogółem 13.632 zł. Oskarżony z uwagi na to, iż zdecydował się na prowadzenie działalności gospodarczej, winien w sposób rzetelny zajmować się sprawami finansowymi spółki, zdając sobie sprawę z obowiązku płacenia podatków oraz interesować się tym, w jakich wysokościach i w jakich terminach winien takie zobowiązania wobec Urzędu Skarbowego uregulować.

Sąd jako okoliczność łagodzącą odpowiedzialność karną oskarżonego przyjął jego niekaralność sądową /k. 49/.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą elementy przedmiotowe, jak też podmiotowe charakteryzujące czyn oskarżonego P. K., a nadto cele ogólno oraz indywidualno – prewencyjne, jest kara 2.000 złotych grzywny.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. P. KA ul. (...) lok. (...) W. kwotę 360 złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty w całości opłat i kosztów postępowania.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE