UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu A. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na orzeczenia lekarza orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej ZUS, którzy po przeprowadzonych badaniach stwierdzili, iż ubezpieczony w aktualnym stanie zdrowia jest zdolny do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania
z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2012r. Sąd Okręgowy Sąd Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres lat trzech,poczynając od dnia 1 czerwca 2011 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony A. P. urodzony (...) uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 października 2008r. do 31 maja 2011r. i w dniu 14 czerwca 2011r. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie świadczenia na dalszy okres.

Z ustaleń Sądu I instancji wynika nadto, iż ubezpieczony posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Ukończył kurs pomocnika geodety i w tym charakterze pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 1 września 1975r. do 27 stycznia 1983r. Od 28 stycznia 1983r do 31 grudnia 1997r pracował jako kierowca autobusu w Przedsiębiorstwie (...), Automatyzacji i Elektroniki Górniczej (...) oraz w (...) S.A. Przedsiębiorstwo (...) w K.. Od stycznia 1998r. do nadal prowadzi działalność gospodarczą - usługi przewozowe osób i w ramach tej działalności również pracował jako kierowca autobusu. Od 1 sierpnia 2008r. do 31 marca 2012r. był zatrudniony w wymiarze 1/5, a potem 1/2 etatu w PHU (...) w K. jako specjalista ds. transportu. Do zakresu jego obowiązków należało zabezpieczenie napraw samochodów, zapewnienie transportu zastępczego w razie awarii, żeby wykonywać tę pracę również pracował jako kierowca.

Jak wskazał Sąd I instancji sporna kwestia sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony w aktualnym stanie zdrowia jest nadal co najmniej częściowo niezdolnym do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, czy też w stanie jego zdrowia nastąpiła istotna poprawa licząc od daty ostatniego badania przez lekarza orzecznika w stopniu powodującym odzyskanie zdolności do pracy. Sąd Okręgowy celem wyjaśnienia tej kwestii przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny dr K. L. – specjalisty neurologa, która rozpoznała u ubezpieczonego padaczkę, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, zespół szyjny, polineuropatię, zespół zależności alkoholowej, stan po urazie z krwiakiem wewnątrzczaszkowym, stan po urazie kręgosłupa ze złamaniem kompresyjnym kręgów, które to schorzenia czynią ubezpieczonego niezdolnym do pracy w zawodzie kierowcy, na wysokości, z maszynami w ruchu i ciężkiej pracy fizycznej. Natomiast, zdaniem biegłej, ubezpieczony jest zdolny do wykonywania pracy umysłowej, tj. do pracy którą wykonywał i może nadal wykonywać.

Sąd I instancji podniósł, że ubezpieczony mimo, iż posiada średnie wykształcenie ogólnokształcące, przez ponad 30 lat wykonywał pracę kierowcy
i jego zdolność do pracy należy oceniać z punktu widzenia wykonywanego zawodu. Ubezpieczony z uwagi na stwierdzoną padaczkę jest niezdolny do wykonywania zawodu kierowcy, a zatem jest on nadal niezdolny do wykonywania pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji, a tym samym spełnia warunki do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przewidzianej przepisem art. 57 cyt. ustawy o emeryturach i rentach. Mając na uwadze wiek ubezpieczonego oraz stały postęp nauk medycznych, w tym również w zakresie neurologii, Sąd uznał orzeczenie o trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego za przedwczesne
i orzekł o jego okresowej niezdolności do pracy na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c.

Apelację od tego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę i oddalenie odwołania.

Organ rentowy zarzucił wyrokowi:

- naruszenie przepisów postępowania, tj. 233 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, poprzez ustalenie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, pomimo, że takie ustalenie pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego neurologa z dnia 24 kwietnia 2012r. oraz opinia uzupełniającą z dnia 21 maja 2012r., z której wynika jedynie, że ubezpieczony nie może wykonywać zawodu kierowcy, co nie jest jednoznaczne z utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy pomimo, że odwołujący nie utracił zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zakwestionował prawidłowość ustaleń faktycznych, gdyż pozostają one w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, gdyż biegła neurolog oceniając stan zdrowia ubezpieczonego nie stwierdziła częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, czyli w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy. Zdaniem organu rentowego wnioski, które wyciągnął Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony materiał dowodowy są nieprawidłowe, ponieważ żaden z przeprowadzonych dowodów nie dawał podstaw do zmiany orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS. Wbrew stanowisku Sądu I instancji, częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, nie da się uzasadnić stwierdzeniem biegłej, że ubezpieczony ze względu na stwierdzone schorzenie, nie może wykonywać pracy kierowcy. Organ rentowy zaznaczył, ze zgodnie z powołanym przepisem, przy ocenie stopnia niezdolności do pracy, przewidywanego okresu tej niezdolności oraz rokowań co do odzyskania zdolności do pracy, konieczne jest odniesienie się do czynników medycznych (art. 13 ust. 1 pkt 1) oraz zawodowych (art. 13 ust. 1 pkt 2), w tym możliwości wykonywania dotychczasowej pracy, podjęcia innej pracy, celowości przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Organ rentowy wskazał także, iż w ocenie Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, Sąd popełnił błąd ponieważ powinien oceniać stan zdrowia ubezpieczonego w relacji do poziomu posiadanych kwalifikacji, co na gruncie ustawy emerytalnej jest pojęciem znacznie szerszym niż pojedynczy zawód (zawód kierowcy). Przy takim podejściu, opinia biegłej, na której oparł się Sąd, jednoznacznie wskazuje na zachowanie zdolności do innych prac pozostających w poziomie kwalifikacji posiadanych przez ubezpieczonego. Ponadto organ rentowy zaznaczył, iż w oparciu o argumenty natury medycznej, nie jest prawdą, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie zmienił się od czasu poprzedniego orzeczenia przez ZUS, gdyż od 2009r. nie są odnotowane żadne incydenty padaczkowe wymagające interwencji pogotowia, czy na izbach przyjęć, ponadto nie odnotowuje się urazów związanych z napadami, a leczenie jest prowadzone subterapeutyczną dawką leków.

W odpowiedzi na apelację, ubezpieczony wskazał, iż z uwagi na wiek i stan zdrowia nie jest w stanie zmienić wykonywanego zawodu. Zaznaczył, iż przepracował około 30 lat oraz prowadził działalność gospodarczą – jeżdżąc jako kierowca autobusu do czasu wypadku. Kolejny wypadek w Niemczech spowodował, iż ubezpieczony przez 3 miesiące jeździł na wózku inwalidzkim. Ubezpieczony zaznaczył, iż przedłożył całą dokumentacje medyczną wskazującą na jego zły stan zdrowia.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2013r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu – Sądowi Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach.

W motywach tego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny zaznaczył, że apelacja w dążeniu do wzruszenia zaskarżonego wyroku ma uzasadnione podstawy, choć nie wszystkie zarzuty są trafne.

Sąd Apelacyjny podkreślił, iż 56-letni ubezpieczony, domagał się ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy po dniu 31 maja 2011r. Podstawą pobierania świadczenia rentowego był stan neurologiczny ubezpieczonego, w szczególności występująca padaczka z napadami wtórnie uogólnionymi, stwierdzona orzeczeniem Lekarza orzecznika z dnia 7 maja 2009r. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało przede wszystkim ustalenia, czy ubezpieczony jest po dniu 31 maja 2011r. nadal niezdolny do pracy. Decydujące znaczenie dla prawidłowego zastosowania prawa materialnego miały ustalenia faktyczne.

Sąd Apelacyjny zaznaczył, iż jednym z warunków ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest istnienie niezdolności do pracy. Pojęcie niezdolności do pracy wraz z przesłankami orzekania o niej zostało określone w art. 12 oraz art. 13 ust.1-3 cytowanej ustawy.

Sąd Apelacyjny powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przy dokonywaniu pojęcia częściowej niezdolności do pracy należy mieć na uwadze zarówno kryterium biologiczne oraz ekonomiczne. Podkreślił, że ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje.

Sąd Apelacyjny zaznaczył, ze punktem wyjścia dla przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego właściwego dla dominującego schorzenia skarżącego, z którego zaawansowaniem wiąże swą niezdolność do pracy, było ustalenie poziomu posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji. Jak wskazał Sąd II instancji, ustaleń w tym zakresie Sąd Okręgowy dokonał na podstawie oświadczenia ubezpieczonego, w oparciu o które Sąd ten – wbrew twierdzeniom organu rentowego prawidłowo ustalił, iż poziom kwalifikacji ubezpieczonego wyznacza charakter faktycznie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w okresie jego aktywności zawodowej – praca kierowcy autobusu i busa. Bowiem ubezpieczony nie posiada wyuczonego zawodu, ukończył liceum ogólnokształcące. Zdaniem Sądu Apelacyjnego z uwagi na długi okres czasu wykonywania pracy w charakterze kierowcy ocena naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego winna być odnoszona do pracy kierowcy.

Sąd Apelacyjny podniósł, iż powinnością Sądu jest wskazanie biegłemu poziomu kwalifikacji ubezpieczonego, a nie pozostawienie biegłemu kwestii ustalenia tych kwalifikacji. Sąd I instancji nie wskazał biegłej neurolog poziomu kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego. Biegła w opinii z dnia 24 kwietnia 2012r. ustaliła, ze posiada on wykształcenie średnie techniczne oraz wykonywał prace kierowcy, pracował jako specjalista do spraw transportu (praca biurowa) i stwierdziła, że ubezpieczony do tej pory wykonywał prace umysłową i może ją nadal wykonywać. Tymczasem z oświadczenia ubezpieczonego wynika, iż pracując od 1 sierpnia 2008r. do 31 stycznia 2012r. musiał także jeździć samochodem typu bus.

Sąd Apelacyjny podkreślił, iż Sąd Okręgowy przeciwnie wnioskom biegłej orzekł o okresowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, co czyni w pełni uprawnionym zarzut apelującego organu rentowego, iż poczynione przez Sąd ustalenia pozostają w sprzeczności z opinią biegłej.

Sąd Apelacyjny zaznaczył także, iż Sąd I instancji nie ustalił też na czym polega istotna poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do badania orzeczniczego w dniu 7 maja 2009r. mimo, iż Sąd zlecił biegłej neurolog ustalenie tej kwestii, nie wyegzekwował tego zobowiązania. Uszło także uwadze Sądu Okręgowego, że specjalista konsultant lekarz neurolog rozpoznał u ubezpieczonego zespół psychoorganiczny, wskazując na konieczność badania przez lekarza psychiatrę.

Sąd II instancji wskazał, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy na podstawie opinii biegłego specjalisty neurologa i psychiatry ustali, czy naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonego po dniu 31 maja 2011r. do nadal w znacznym stopniu ogranicza jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami – kierowcy i jaki charakter ma ta niezdolność bądź czy w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiła istotna poprawa w porównaniu do ostatniego badania orzeczniczego i w czym się ona wyraża. Sąd Okręgowy będzie miał na uwadze okoliczność, iż ubezpieczony nie wniósł apelacji, zatem procedowanie w przedmiocie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy dotyczy okresu od 1 czerwca 2011r. do 31 maja 2014r.

W tej sytuacji, wobec konieczności przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386§4 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Realizując zalecenia Sądu Apelacyjnego, po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy przeprowadził dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii i psychiatrii celem ustalenia czy ubezpieczony począwszy od 1 czerwca 2011r. jest nadal częściowo niezdolny do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu wynikającego z ogólnego stanu zdrowia, czy w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji kierowcy, oraz czy nastąpiła istotna poprawa sprawności organizmu ubezpieczonego od badania przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 7 maja 2009r., w którym ubezpieczony został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, a także czy stwierdzona niezdolność do pracy ma charakter trwały czy okresowy i ustalił, co następuje :

Biegli sądowi: lek. med. A. N. – neurolog oraz lek med. R. K. – psychiatra w opinii sądowo – lekarskiej z dnia 10 lutego 2014r.(k. 133-135) rozpoznali u opiniowanego padaczkę z napadami częściowymi, stan po urazie mózgu i kręgosłupa lędźwiowego, ZZA. Biegli uznali na podstawie wywiadu, badania lekarskiego oraz przedstawionej dokumentacji lekarskiej, że badany jest od 1 czerwca 2011r. nadal częściowo niezdolny do pracy kierowcy. Zdaniem biegłych, częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy – jej trwanie przewiduje się na okres roku od dnia badania. Biegli wskazali, iż badany choruje na padaczkę, schorzenie to pojawiło się po urazie czaszkowo – mózgowym. Zamieszczony w aktach wynik tomografii komputerowej mózgu dokumentuje ogniskowe pourazowe uszkodzenie mózgowia. Nie stwierdzono zespołu psychoorganicznego (badanie psychologiczne). Biegli uznali, także iż badaniem neurologicznym stwierdzono drżenie oraz brak odruchów ścięgnistych w kończynach dolnych, co zapewne jest powikłaniem choroby alkoholowej. Zatem biegli uznali, iż istnieją przeciwwskazania do wykonywania zawodu kierowcy. Biegli podnieśli, że brak aktualnej dokumentacji medycznej dokumentującej leczenie z powodu padaczki uniemożliwia udzielenie odpowiedzi na pytanie o poprawę stanu zdrowia.

Organ rentowy ustosunkowując się do opinii w/w biegłych w piśmie z dnia 12 maja 2014r.(k. 149-150) wskazał, iż nie zgadza się z opinią biegłych, że opiniowany jest nadal po 1 czerwca 2011r. częściowo niezdolny do pracy, gdyż brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej występowanie napadów padaczkowych po 2009r., brak cech zespołu psychoorganicznego (badanie psychologiczne) oraz błędem orzeczniczym jest traktowanie opiniowanego jako wykwalifikowanego kierowcy. Organ rentowy wskazał, iż opiniowany ukończył liceum ogólnokształcące nie zdobywając żadnego zawodu. Pracował jako pomocnik geodety, kierowca busa, właściciel firmy transportowej, pracownik biurowy- specjalista do spraw transportu. Zdaniem organu rentowego stan po urazie głowy bez udokumentowanych napadów padaczkowych od 5 lat, bez istotnego deficytu intelektualnego nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania pracy w poziomie kwalifikacji opiniowanego. Organ rentowy zaznaczył, że nawet jeśli by uznać, iż ubezpieczony nie powinien wykonywać pracy kierowcy busa, to może niewątpliwie wykonywać każdą pracę umysłową i lekką pracę fizyczną na stanowisku pracy zgodnym z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440), zwanej dalej ustawą emerytalną, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresach ubezpieczenia bądź w okresach opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości określonej w przepisach o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do treści art. 107 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej, który stanowi, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Po myśli art. 12 ust.3 tej ustawy, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z mocy art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w aspekcie jego niezdolności do pracy Sąd podzielił wydane w sprawie opinie biegłych z zakresu neurologii A. N. i psychiatry R. K., którzy zgodnie stwierdzili, że ubezpieczony w dalszym ciągu jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd uznał te opinie za jasne i przekonywujące. Opinie zostały poparte szczegółowymi badaniami odwołującego oraz analizą zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej. W ocenie Sądu, biegli ci prawidłowo odnieśli dokonane przez siebie ustalenia do poziomu kwalifikacji zawodowych- kierowcy. Opinie te są wyczerpujące. Sąd nie podzielił zarzutów organu rentowego do opinii biegłych. Organ rentowy zarzuca bowiem, że błędem orzeczniczym jest traktowanie ubezpieczonego jako wykwalifikowanego kierowcy. Zdaniem organu rentowego może one wykonywać każdą pracę umysłową i lekką fizyczną. W tym miejscu wskazać należy, że negowanie przez organ rentowy odnoszenia zdolności do pracy ubezpieczonego do kwalifikacji kierowcy na tym etapie postępowania jest nieuzasadnione. Z zaleceń bowiem Sądu Apelacyjnego zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 lipca 2013r. wynika, że Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy zobowiązany był w oparciu o opinie biegłych neurologa i psychiatry ustalić, czy naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonego po 31 maja 2011r. w znacznym stopniu ogranicza jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami kierowcy. Z mocy zaś art. 386 § 6 k.p.c. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą sąd, któremu sprawa została przekazana.

Biegli wprawdzie nie odpowiedzieli na pytanie Sądu w zakresie ewentualnej poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego, powołując się na brak aktualnej dokumentacji medycznej obrazującej leczenie z powodu padaczki, jednak, w ocenie Sądu, nie można przyjąć, że do takiej istotnej poprawy sprawności organizmu ubezpieczonego doszło. Biegli neurolog i psychiatra podkreślili bowiem, że ubezpieczony choruje na padaczkę, jest leczony D. C. z powodu padaczki, w badaniu neurologicznym stwierdzono drżenie oraz brak odruchów ścięgnistych w kończynach dolnych, co zapewne jest powikłaniem choroby alkoholowej. Te zaś schorzenia stanowią przeciwwskazanie do wykonywania pracy kierowcy.

Wobec powyższego skoro organ rentowy nie wykazał, aby od ostatniego badania przez lekarza orzecznika ZUS z 7 maja 2009r. doszło do istotnej poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego, Sąd uznał, że ubezpieczony spełnia przesłanki warunkujące przyznanie mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres od 1 czerwca 2012r. zgodnie z wnioskami przyjętymi przez biegłych. Biegli podali przy tym, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy na okres 1 roku od daty badania, które miało miejsce w lutym 2014roku, Sąd jednak orzekł o niezdolności do pracy ubezpieczonego do 31 maja 2014r., mając na uwadze wskazania Sądu II instancji i okoliczność, że ubezpieczony nie kwestionował wyroku Sądu Okręgowego z dnia 24 lipca 2012r. Dlatego na mocy powołanych przepisów i art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Beata Torbus

Przewodniczący:	SSO Beata Torbus
Protokolant:	Małgorzata Sujka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE