Sygn. akt III Ca 1257/13
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie sygn. akt VIII C 4361/12 z powództwa A. G. przeciwko P. P. o zapłatę kwoty 72.597 zł: umorzył postępowanie w zakresie kwoty 45.000 zł, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od A. G. na rzecz P. P. kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a nadto przyznał i nakazał wypłacić adwokatowi M. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 4.428 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.
Apelację od powyższego wyroku złożył powód A. G., zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktów 2 i 3 wyroku i zarzucając mu:
1. naruszenie przepisu art. 11 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię i subsumcję do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie;
2. naruszenie przepisów art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. poprzez uznanie za udowodnione, że K. N. przekazał powodowi kwoty pieniężne otrzymane od powoda, podczas gdy nie zostało to udowodnione, natomiast ciężar dowodowy w tym przedmiocie leżał po stronie pozwanego, czego pozwany nie wykonał;
3. błędną interpretację prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Łodzi, sygn. akt XVIII K 164/11;
4. w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie orzeczenia uwzględniającego roszczenie powoda w wysokości 27.579 zł. Wnosząc o zmianę wyroku w części merytorycznej, skarżący wniósł także o zmianę orzeczenia o kosztach postępowania zawartego w punkcie 3 wyroku poprzez rozstrzygnięcie o kosztach stosownie do treści zmienionego wyroku. Z ostrożności procesowej apelujący zarzucił nadto naruszenie przepisów dotyczących ustalenia wysokości kosztów zastępstwa adwokackiego na rzecz strony przeciwnej poprzez ustalenie ich według wysokości przedmiotu sporu przed częściowym cofnięciem pozwu, podczas gdy pełnomocnik pozwanego wstąpił do sprawy po cofnięciu pozwu, gdy wartość przedmiotu sporu była niższa, co powodowało konieczność ustalenia wysokości kosztów zastępstwa w kwocie odmiennej, czego Sąd pierwszej instancji nie uczynił, wobec czego w tym zakresie skarżący wniósł, nawet w przypadku oddalenia apelacji w części dotyczącej pkt 2 wyroku, o zmianę powyższego postanowienia. Ponadto apelujący wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W odpowiedzi na apelację powoda pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:
Apelację należało uznać za zasadną.
Sąd Okręgowy zasadniczo podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego, z wyjątkiem jednakże poczynionego przez ten Sąd ustalenia, iż po rozliczeniu z K. P. i K. N. powód nie otrzymał od pozwanego zwrotu jedynie kwoty 7.403,93 zł z całej przekazanej pozwanemu kwoty 35.000 zł.
Zgodzić się należy z podniesionym w treści apelacji powoda zarzutem, iż Sąd Rejonowy dokonał w niniejszej sprawie nieprawidłowej wykładni oraz błędnego zastosowania przepisu art. 11 k.p.c., uznając, iż wobec ustaleń dokonanych przez sąd karny oraz bezsporności stanu faktycznego, do rozstrzygnięcia pozostała wysokość szkody powoda spowodowana przestępczym działaniem pozwanego, stosownie do przepisu art. 415 k.c. i stwierdzając jednocześnie, iż w aktualnym stanie sprawy szkodę tę stanowi jedynie kwota 7.403,93 zł, czyli kwota, którą sąd karny w wyroku z dnia 28 listopada 2011 roku, sygn. akt XVIII K 164/11 nakazał pozwanemu zwrócić na rzecz powoda z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym pozwanemu przestępstwem przywłaszczenia, którego znamiona stypizowane są w przepisie art. 284 § 2 k.k. Z argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd Rejonowy uznał, że skoro w wyroku wydanym w postępowaniu karnym pozwany P. P. został zobowiązany do zwrotu na rzecz powoda jedynie kwoty 7.403,93 zł z całej przywłaszczonej przez pozwanego na szkodę powoda kwoty 35.000 zł, co zdaniem tego Sądu wynikało z poczynionego przez sąd karny ustalenia, iż pośredniczący między A. G. a P. P. P. N. przekazał już pozostałą kwotę (tj. 27.579 zł) stronie powodowej, to ustalenie powyższe wiąże Sąd w postępowaniu cywilnym w myśl art. 11 k.c. i nie może już podlegać samodzielnym ustaleniom tegoż Sądu. Argumentację tę należy uznać za nietrafną w świetle przepisów prawa, a także poglądów orzecznictwa i literatury.
Wskazać należy, iż stosownie do art. 11 zd. 1 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Przepis ten określa prejudycjalność, czyli moc wiążącą prawomocnych wyroków karnych skazujących, stanowiącą odstępstwo od zasady bezpośredniości, swobodnej oceny dowodów i niezawisłości sędziego. W myśl powołanego przepisu ustawy sąd cywilny związany jest tylko ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa - a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu - które znajdują się w sentencji wyroku. Oznacza to, że sąd - rozpoznając sprawę cywilną - musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77, LEX nr 7928). W postępowaniu cywilnym pozwany nie może bronić się zarzutem, że nie popełnił przestępstwa, za które wcześniej został skazany prawomocnym wyrokiem wydanym w postępowaniu karnym, ani też że przestępstwem tym nie wyrządził szkody. Związanie dotyczy ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia, dotyczących czasu, miejsca, poczytalności sprawcy itp. Wszelkie inne ustalenia prawomocnego, skazującego wyroku karnego, wykraczające poza elementy stanu faktycznego przestępstwa, nie mają mocy wiążącej dla sądu cywilnego, nawet jeśli są zawarte w sentencji wyroku. Nie są również wiążące okoliczności powołane w uzasadnieniu wyroku.
Należy również podkreślić, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie zajmował stanowisko w przedmiocie związania Sądu cywilnego prawomocnym wyrokiem karnym skazującym za przestępstwo przywłaszczenia stypizowane w art. 284 § 2 k.k. Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego 18 sierpnia 2009 roku (I PK 60/09, Lex Polonica nr 2375688), w uzasadnieniu którego Sąd Najwyższy stwierdził między innymi, iż prawomocne skazanie za sprzeniewierzenie powierzonych pieniędzy wiąże co do wysokości przywłaszczonej kwoty, ale nie zwalnia sądu cywilnego z ustalenia, w jakiej wysokości szkoda została wyrządzona przestępstwem (za którą sprawca ponosi odpowiedzialność cywilną). W podstawie faktycznej rozstrzygnięcia sąd powinien uwzględnić wszelkie okoliczności mające wpływ na zakres odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, w tym te, które miały miejsce po uprawomocnieniu się wyroku sądu karnego. W dalszej części swojego uzasadnienia Sąd Najwyższy podkreślił, iż ustalenia prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa (w tym co do wartości mienia przywłaszczonego przestępstwem) wiążą sąd cywilny w tym znaczeniu, że pozwany (uprzednio skazany za przestępstwo przywłaszczenia) nie może już udowadniać przed sądem cywilnym, że nie popełnił przypisanego mu czynu zabronionego albo że przywłaszczył kwotę niższą, aniżeli została ustalona w sentencji wyroku skazującego wyroku (podobne stanowisko Sąd Najwyższy zajął między innymi w wyroku z dnia 5 stycznia 1970 r., I PR 91/69, OSNCP 1970 nr 11, poz. 197 oraz z dnia 10 kwietnia 1981 r., IV CR 101/81, LexPolonica nr 321314). Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, iż z art. 11 k.p.c. nie wynika zakaz ustalenia przez sąd cywilny wszelkich innych okoliczności nienależących do istoty przestępstwa, a mających znaczenie dla oceny zasadności zgłoszonego powództwa o odszkodowanie za szkodę wyrządzoną popełnieniem przestępstwa (podobną argumentację Sąd Najwyższy wyraził w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 2 grudnia 1971 r., II CR 529/71, LexPolonica nr 322294).
Również w znacznie wcześniejszych orzeczeniach Sąd Najwyższy stał na stanowisku, iż w przypadku, gdy przestępstwo przypisane pozwanemu polega na zagarnięciu konkretnych wartości majątkowych ustalenia skazującego pozwanego wyroku karnego wiążą sąd cywilny nie tylko w zakresie winy, ale odmiennie aniżeli to ma miejsce przy przestępstwie z art. 286 § 1 i § 3 k.k. również i co do przedmiotu przestępstwa. Sąd cywilny w takim przypadku związany jest ustaleniami skazującego pozwanego wyroku i co do wysokości kwoty zagarniętej przez pozwanego, ustalonej w wyroku sądu karnego (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1963 roku, 2 CR 1118/61, OSNPG 1963/8 poz. 46 str. 30). Podobnie w wyroku z dnia 10 czerwca 1963 roku (2 CR 114/62, OSNPG 1963/9, poz. 53 str. 39) Sąd Najwyższy stwierdził, że ustalenia zapadłego w postępowaniu karnym wyroku skazującego dotyczące wysokości szkody, wynikające bezpośrednio z ustalenia przedmiotu przestępstwa i stanowiące tym samym jeden z elementów stanu faktycznego przypisanego oskarżonemu czynu przestępczego, są dla sądu cywilnego wiążące i nie mogą być obalone w procesie cywilnym.
Także w aktualnych orzeczeniach Sąd Najwyższy opowiada się za stanowiskiem, iż wiążące są dla sądu cywilnego ustalenia sądu karnego co do wysokości szkody, jeśli dotyczą one szkody wyrządzonej zaborem w celu przywłaszczenia lub przywłaszczeniem konkretnej rzeczy lub sumy pieniężnej. W takich przypadkach określona w wyroku karnym wartość rzeczy (suma pieniędzy) staje się elementem istoty przypisanego sprawcy przestępstwa i jako taka wiąże sąd cywilny (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 roku, III CK 642/04, LexPolonica nr 1825404).
W świetle przepisu art. 11 k.p.c. oraz zaprezentowanego wyżej orzecznictwa Sądu Najwyższego za zasadne należy uznać stanowisko Sądu Rejonowego, iż w niniejszym postępowaniu dla Sądu tego wiążące jest ustalenie zapadłego w postępowaniu karnym (sygn. akt XVIII 164/11) wyroku skazującego P. P. za przestępstwo przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy dotyczące wysokości szkody, wynikające bezpośrednio z ustalenia przedmiotu przestępstwa i stanowiące tym samym jeden z elementów stanu faktycznego przypisanego oskarżonemu czynu przestępczego. Jak już wyżej bowiem wskazano, określona w wyroku karnym wartość rzeczy (suma pieniędzy) w przypadku przestępstwa przywłaszczenia jest elementem istoty przypisanego sprawcy przestępstwa i jako taka wiązać musi sąd cywilny. Powyższe oznacza zatem, iż Sąd Rejonowy był w niniejszej sprawie związanym ustaleniem prawomocnego wyroku karnego skazującego P. P. za czyn, o którym mowa w art. 284 § 2 k.k. co do wysokości przywłaszczonych środków pieniężnych na szkodę A. G., tj. co do kwoty 35.000 zł. W tym też zakresie Sąd pierwszej instancji, w świetle art. 11 k.p.c., nie mógł poczynić własnych ustaleń.
Wiążące dla Sądu Rejonowego było również orzeczenie przez sąd karny o obowiązku pozwanego częściowego naprawienia szkody wyrządzonej powodowi poprzez zapłatę kwoty 7.403,93 zł. Obowiązek zwrotu wskazanej wyżej kwoty został już bowiem przesądzony w prawomocnym orzeczeniu wydanym w sprawie XVIII K 164/11, termin zaś do wykonania powyższego obowiązku z tytułu częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem upływa dla pozwanego dopiero z dniem 5 czerwca 2015 roku.
W ocenie Sądu odwoławczego brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że prawomocny wyrok sądu karnego wydany w sprawie XVIII K 164/11 jest dla Sądu Rejonowego orzekającego w niniejszej sprawie wiążący także w zakresie ustalenia, że pozwany zwrócił już powodowi kwotę 27.596,07 zł. Stanowisko to Sąd pierwszej instancji oparł na argumentacji, iż w jego ocenie zwrot powyższej kwoty powodowi został już także przesądzony w sposób wiążący w uzasadnieniu wyroku sądu karnego, w którym zostało ustalone, że pozwany przekazywał powodowi za pośrednictwem K. N. pewne kwoty, które powód błędnie traktował jako zysk, a które winny być traktowane jako częściowo naprawienie szkody. Stanowisko to należy uznać jednakże za błędne. Przede wszystkim bowiem należy mieć na uwadze fakt, iż w świetle art. 11 k.p.c. dla sądu cywilnego wiążące są jedynie ustalenia zapadłego w postępowaniu karnym wyroku skazującego za popełnienie przestępstwa. Już z powyższego zatem wynika, że sąd cywilny związany jest jedynie ustaleniami zawartymi w wyroku, a nie zaś w uzasadnieniu wyroku karnego. Również w literaturze podkreśla się w sposób stanowczy, iż nie są wiążące dla sądu cywilnego okoliczności powołane w uzasadnieniu wyroku sądu karnego (tak np. Joanna Bodio, Komentarz aktualizowany do art. 11 Kodeksu postępowania cywilnego, LEX, 2014). Z wyroku wydanego zaś w sprawie o sygn. akt XVIII K 164/11 nie wynika, aby Sąd orzekający we wskazanej sprawie przesądził w sposób definitywny o tym, jaka kwota z przywłaszczonej kwoty 35.000 zł została powodowi w sposób definitywny zwrócona. Wniosku takiego nie można również wyciągnąć z orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody powodowi, tym bardziej, iż jak wynika z sentencji wyroku wydanego w sprawie XVIII K 164/11, jest to jedynie obowiązek częściowego naprawienia szkody.
Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, ustalenie powyższe nie wynika także z uzasadnienia powołanego wyżej wyroku karnego. Jak można bowiem wysnuć z załączonych akt postępowania w sprawie XVIII 164/11, Sąd Okręgowy zarówno w czasie pierwszego orzekania w sprawie P. P. oskarżonego o czyn z art. 284 § 2 k.k., jak i przy ponownym orzekaniu we wskazanej sprawie, po uchyleniu wyroku z dnia 3 marca 2010 roku przez Sąd Apelacyjny w Łodzi, w ogóle nie zbadał, a tym samym nie ustalił, jaka część z otrzymanych przez K. N. od P. P. środków pieniężnych w kwocie 142.717 zł została faktycznie przekazana powodowi A. G., orzeczenie zaś przez Sąd Okręgowy w Łodzi, XVIII Wydział Karny o częściowym obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz powoda kwoty 7.403,93 zł nie było konsekwencją wcześniejszych ustaleń na tę okoliczność, lecz nastąpiło na skutek uwzględnienia wniosku obrońcy skazanego P. P. o takie rozłożenie nałożonego na skazanego obowiązku naprawienia szkody pomiędzy poszczególnych pokrzywdzonych.
W świetle powyższego należało stwierdzić, iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął za wiążące w niniejszej sprawie ustalenie sądu karnego w zakresie wysokości naprawionej już szkody powoda wyrządzonej na skutek przywłaszczenia przez pozwanego powierzonej mu kwoty 35.000 zł. Jak bowiem wskazano, ustalenie takie, w świetle art. 11 k.p.c., nie mogło wiązać sądu cywilnego, a nadto, nie zostało ono przez Sąd orzekający w sprawie XVIII K 164/11 nawet poczynione. To zaś oznacza, iż Sąd Rejonowy winien na powyższą okoliczność poczynić w niniejszej sprawie własne ustalenia w oparciu o przedstawione przez strony dowody.
W dalszej kolejności dokładnego rozważenia wymaga rozkład ciężaru dowodu między stronami niniejszego postępowania. Należy zauważyć, iż powód domagał się ostatecznie zasądzenia kwoty 27.579 zł, podnosząc, iż nie została ona dotychczas przez pozwanego zapłacona. W sprawie niniejszej wiążące jest ustalenie zawarte w wyroku sądu karnego, iż pozwany przywłaszczył na szkodę powoda powierzone mu środki pieniężne w kwocie 35.000 zł. Okoliczność powyższa nie wymagała już zatem dowodu, a co więcej nie mogła być ona nawet przedmiotem ustaleń Sądu Rejonowego, bowiem w tym zakresie Sąd ten był związany wyrokiem sądu karnego. Poniesienie przez powoda szkody na skutek zawinionego działania pozwanego jest zatem ewidentne. Pozwany bronił się natomiast przed żądaniami pozwu poprzez podnoszenie twierdzenia, iż dochodzona przez powoda kwota została mu już zwrócona za pośrednictwem K. N., któremu pozwany tytułem tzw. „odsetek” wypłacił łącznie 142.717 zł. Okoliczność tę jednak pozwany winien w niniejszej sprawie udowodnić, czego jednakże nie zdołał dokonać. P. P. nie przedstawił w niniejszej sprawie bowiem żadnego dowodu, wskazującego przede wszystkim na to, iż wskazany wyżej K. N. rzeczywiście otrzymał od pozwanego kwotę 142.717 zł, w szczególności zaś pozwany nie wykazał za pośrednictwem jakiegokolwiek dowodu kiedy, w jakiej dacie, bądź datach i w jakich kwotach K. N. miał przekazać powodowi środki finansowe, które pokryłyby szkodę powoda do wysokości 27.579 zł. Zgromadzone w niniejszej sprawie dokumenty, jak również dokumenty znajdujące się w załączonych aktach sprawy o sygn. XVIII K 164/11 nie pozwalają na poczynienie jakichkolwiek ustaleń na powyższą okoliczność. W sprawie niniejszej nie został także zgłoszony żaden świadek, który potwierdziłby prawdziwość twierdzeń pozwanego o przekazaniu K. N. kwoty 142.717 zł, z której to kwoty wyżej wymieniony miał następnie dokonać rzekomych rozliczeń w stosunku do wszystkich osób, które podobnie jak powód A. G., powierzyły pozwanemu swoje pieniądze.
Mając na uwadze powyższe należało uznać, iż pozwany nie podołał spoczywającemu na nim, w myśl art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężarowi udowodnienia swoich twierdzeń na okoliczność zwrotu na rzecz powoda kwoty 27.579 zł. W konsekwencji Sąd odwoławczy uznał, że roszczenie powoda w powyższym zakresie okazało się uzasadnione i z tych też względów wyrok Sądu Rejonowego podlegać musiał zmianie, z wyłączeniem punktu 1 sentencji, w którym Sąd ten prawidłowo stwierdził, że wobec skutecznego cofnięcia przez A. G. pozwu w zakresie kwoty 45.000 zł, postępowanie w tym zakresie podlegało umorzeniu.
Zmiana orzeczenia w zakresie roszczenia głównego skutkować musiała również zmianą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.
Uwzględniając stopień, w jakim każda ze stron wygrała i przegrała sprawę, a także wysokość poniesionych przez strony kosztów postępowania, o kosztach tych należało orzec zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia wyrażoną w art. 100 zd. 1 k.p.c., zasądzając od powoda (który przegrał sprawę w 62%) na rzecz pozwanego kwotę 576 zł.
Zważyć należy, iż powód A. G. wygrał niniejszą sprawę w 38%. Wnosił bowiem o zapłatę 72.597 zł, ostatecznie zaś zasądzono na jego rzecz kwotę 27.579 zł. Również w części, w jakiej powód cofnął powództwo, należy go traktować jako przegrywającego proces. Należy mieć także na względzie, iż powód zwolniony był od kosztów sądowych w całości. Wobec powyższego, a szczególności uwzględniając stopień, w jakim każda ze stron przegrała sprawę, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego P. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 1.379,40 zł tytułem części nieuiszczonej przez powoda opłaty sądowej od pozwu (tj. 3.630 zł x 38%).
Uwzględniając fakt, iż powód przegrał sprawę w 62%, Sąd na podstawie 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda A. G. w punkcie 2 wyroku kwotę 2.250,60 zł tytułem pozostałej części nieziszczonej opłaty sądowej od pozwu (tj. 3.630 zł x 62%).
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł, jak w punkcie I sentencji.
Mając na uwadze wynik sprawy, a także fakt, iż powód był w postępowaniu apelacyjnym reprezentowany przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, Sąd na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 1.200 zł, której wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
Uwzględniając fakt, iż powód był w toku niniejszego postępowania zwolniony od kosztów sądowych w całości, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. nakazał ściągnąć od pozwanego P. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 1.379 zł tytułem nieuiszczonej przez powoda opłaty sądowej od apelacji.