UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 04.11.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił W. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, żądając jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na to, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 23.10.2013r. ustaliła, że odwołujący się nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 25.06.1997r. organ rentowy przyznał W. S. prawo do renty inwalidzkiej III grupy w związku z wypadkiem w drodze. Prawo to przysługiwało W. S. do dnia 31.12.2002r. W okresie od 21.02.2003r. do 31.07.2013r. przysługiwało ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 04.07.2013r. W. S. złożył wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy na kolejny okres. Orzeczeniem z dnia 02.09.2013r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Na skutek sprzeciwu wniesionego przez W. S. jego stan zdrowia był badany przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 23.10.2013r. orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Wobec powyższego zaskarżoną decyzją ZUS odmówił przyznania W. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art.61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) - prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art.12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania W. S. zależna była od wykazania przez niego niezdolności do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu kardiologii i neurologii. Po przeprowadzeniu wywiadu z W. S., jego zbadaniu oraz po analizie dokumentacji medycznej biegli kardiolog D. K. oraz neurolog T. P. rozpoznali u niego: utrwalone migotanie przedsionków z objawową bradykardią do ewentualnego wszczepienia układu stymulującego VVI, stan po dwukrotnych nieskutecznych ablacjach RF podłoża napadowego migotania przedsionków, przewlekłe leczenie przeciwzakrzepowe, nadciśnienie tętnicze 2 stopień, hiperlipidemię u osoby otyłej, przykurcz stawu skokowego lewego po przebytym złamaniu kości skokowych, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L/S z przebytą rwą kulszową obustronną.

Biegli ocenili, że występujące u odwołującego się schorzenia oraz stopień ich zaawansowania stanowią podstawę do stwierdzenia, iż odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy czasowo, od 31.08.2013r. do 31.12.2014r. Biegli jednoznacznie wskazali, że jest to kontynuacja poprzednio orzeczonej niezdolności.

W uzasadnieniu opinii biegli stwierdzili, że odwołujący się jest z wieloletnim wywiadem napadowego migotania przedsionków, od półtora roku ma utrwalone migotanie przedsionków i jest przewlekle leczony antykoagulantami . Ze względu na codzienne duszności i zasłabnięcia związane z okresową bradykardią i tachykardią w przebiegu migotania przedsionków rozważane było wszczepienie stymulatora VVI, który pozwoli na intensyfikację leczenia antyarytmicznego, lepszą kontrolę czynności serca, co spowoduje zmniejszenie dolegliwości subiektywnych. Zdaniem biegłych nie ma podstaw do uznania, że nastąpiła poprawa stanu psychofizycznego ubezpieczonego w porównaniu z poprzednim okresem od 21.02.2003 do 31.08.2013r. kiedy był uznawany za częściowo niezdolnego do pracy (k.15-18).

Pismem z dnia 06.03.2014r. odwołujący zgłosił zastrzeżenia do opinii, podnosząc, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznane miał do dnia 31.07.2013r. - a nie do dnia 31.08.2013r.

Pismem z dnia 19.03.2014r. organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii, wnosząc jednocześnie o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu kardiologii, ortopedii i neurologii, z uwagi na fakt, iż zdaniem organu rentowego opinia zawiera nieuprawnione wnioski w kwestii kontynuacji częściowej niezdolności do pracy.

Wobec zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy - Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, kardiologii i neurologii. Po przeprowadzeniu wywiadu z W. S., jego zbadaniu oraz po analizie dokumentacji medycznej biegli ortopeda J. S., kardiolog K. S. oraz neurolog M. B. rozpoznali u niego: utrwalone migotanie przedsionków – stan po dwukrotnej ablacji, bradykardię objawową nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową w obserwacji, zespół bólowy kręgosłupa LS, stan po leczeniu operacyjnym złamania kości skokowej lewej z dysfunkcją i zwichnięciem stawu skokowo – goleniowego lewego, stan po leczeniu operacyjnym żylaków prawego podudzia oraz nadwagę.

Biegli ocenili, że występujące u odwołującego się schorzenia oraz stopień ich zaawansowania powodują nadal częściową niezdolność do pracy czasowo od sierpnia 2013r. do dnia 31.12.2014r.

W uzasadnieniu opinii biegli stwierdzili, że istniejące u odwołującego się napadowe migotanie przedsionków prawdopodobnie zostanie utrwalone z uwagi na nieskuteczność leczenia zabiegowego. Pauzy od 2,5 s do 3 s stwierdzone w badaniu holtera z dnia 08.05.2014r. są w miarę pilnym wskazaniem do wszczepienia stymulatora ze względu na objawy kliniczne pod postacią zawrotów głowy i zasłabnięć. Nadciśnienie tętnicze wymaga systematycznego leczenia i korekty dawek stosowanych leków. Zgłaszane bóle wysiłkowe w klatce piersiowej powinny być zweryfikowane koronarografią. Dolegliwości z zakresu układu ruchu wymagają okresowej rehabilitacji i stosowania farmakoterapii w okresie zaostrzeń (k 66-67).

Pismem z dnia 28.06.2014r. organ rentowy wniósł o uchylenie decyzji ZUS i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ rentowy, z uwagi na pogorszenie się stanu zdrowia odwołującego się – z czego organ rentowy wywodził nowe okoliczności sprawy, o których mowa w art. 477¹⁴ § 4 k.p.c.

Zgodnie z art. 477¹⁴ § 4 k.p.c. – w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Sąd uznał, że brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 477¹⁴ § 4 k.p.c. Nie zaszły bowiem w sprawie nowe okoliczności, o których mowa w powoływanym przepisie. Przez cały czas wiodącą chorobą odwołującego jest choroba serca. Nie doszło także w ramach schorzenia kardiologicznego do nagłego incydentu. Oczywistym jest, że stan zdrowia nieustannie podlega zmianom, zatem gorsze wyniki nie są nową okolicznością, lecz konsekwencją utrzymującej się choroby. Z opinii dwóch rożnych zespołów biegłych jednoznacznie wynika, że częściowa niezdolność do pracy utrzymuje się według nich przez cały czas, tworząc ciągłość z orzeczoną uprzednio niezdolnością do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych. Wnioski biegłych zostały sformułowane po przeprowadzeniu wywiadu, badaniu odwołującego się i analizie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych oraz w toku postępowania przed Sądem. Wydane przez biegłych opinie poparte zostały logiczną argumentacją, biegli jednoznacznie wskazali występujące u W. S. schorzenia kardiologiczne, których stopień i nasilenie powodują, iż nadal utrzymuje się u niego częściowa niezdolność do pracy do dnia 31.12.2014r. Na okoliczność stanu zdrowia W. S. wypowiadały się dwa niezależne zespoły biegłych. Wypowiedzieli się oni na temat wszystkich dolegliwości, z którymi odwołujący wiązał swą niezdolność do pracy. Sporządzone opinie zawierają wnioski sprowadzające się do konkluzji, że odwołujący jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy do 31.12.2014r.

Przy rozstrzyganiu tej sprawy Sąd miał także na uwadze, że w wyroku z dnia 03.02.2010r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów (II PK 192/09, LEX nr 584735). Natomiast w wyroku z dnia 03.11.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ograniczenie samodzielności sądu w zakresie dokonywania ustaleń wymagających wiadomości specjalnych, wynikające z art. 278 § 1 k.p.c. obejmuje również ocenę wzajemnego powiązania ustalonych schorzeń i skutków tych relacji oraz stosowanych procedur leczniczych dla ustalenia przesłanki całkowitej niezdolności do pracy (I UK 138/09, LEX nr 570122). Nadto w wyroku z dnia 03.09.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych (II UK 30/09, LEX nr 537018).

W przekonaniu Sądu okoliczność, że odwołujący jest czynny zawodowo, nie odbiera mu prawa do renty w sytuacji, gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z zeznań odwołującego złożonych w charakterze strony wynika, że choć nadal pracuje jako technolog, to wykonywanie tej pracy wiąże się z ogromnym wysiłkiem fizycznym, odwołujący ponosi ryzyko, wykonując tę pracę. Podkreślić jednak należy, że ustawodawca nie wprowadził zakazu pracy dla osób uprawnionych do renty. Odwołujący zdaje sobie sprawę z ryzyka, jakie ponosi, lecz stwierdził, że w P. jest trudno znaleźć inną pracę, na którą pozwalałby mu stan zdrowia i dlatego musi pracować wbrew swemu zdrowiu u dotychczasowego pracodawcy, a nawet musi przed nim ukrywać swój stan zdrowia.

Sąd uznał, że należy przyznać odwołującemu prawo do renty od dnia 01.08.2013r. Data ta wynika wprost z opinii drugiego zespołu biegłych. Natomiast gdy chodzi o opinię pierwszego zespołu – wprawdzie wskazali oni datę od 31.08.2013r., lecz jest to ewidentna pomyłka. Świadczy to tym sformułowanie w tej opinii, że jest to kontynuacja orzeczonej uprzednio niezdolności.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał W. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01.08.2013r. do dnia 31.12.2014r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy już na etapie postępowania przed ZUS, z uwagi na poziom skomplikowania sprawy, do rozstrzygnięcia której niezbędne były dwie opinie zespołów biegłych sądowych lekarzy.

Z tych względów orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

Przewodniczący:	SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak

Protokolant:	sekretarz sądowy Ewelina Asztemborska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE