UZASADNIENIE

E. P. (1) została obwiniona o to, że w okresie od 28 lutego 2013r. do dnia 28 lutego 2014r. w O. na ul. (...)złośliwie niepokoiła J. (...) poprzez nasyłanie na niego Inspekcji Pracy, Inspekcji Nadzoru Budowlanego, Straży Pożarnej i kominiarzy, a także poprzez wylewanie wody na klientów i krzyki.

W toku postępowania dowodowego ustalono, iż J. M. (1) jest współwłaścicielem lokalu (...) położonego przy ul. (...). Na przełomie roku 2012/2013r. wymieniony dokona roboty budowlane w lokalu mające na celu dostosowanie go do prowadzenia zajęć w zakresie ćwiczeń funkcjonalnych.

W dniu (...). E. P. (2) wniosła skargę do Państwowego Inspektora Nadzoru Budowlanego na montaż przez wymienionego haków w stropie. Powodem zainicjowania postępowania było pojawienie się pęknięć ścian w budynku, która wymieniona łączyła z robotami budowlanymi. W związku z bezczynnością organu obwiniona wraz z mężem wnieśli w dniu (...). skargę do (...) Wojewódzkiego Nadzoru Budowlanego. P. zostało wszczęte (...). Państwo P. zgłosili również wątpliwości co do samowolnego ich zdaniem wyburzenia ściany nośnej i legalnością zmiany przeznaczenia lokalu. W trakcie tego (...) zwrócił się do Komendanta Straży Pożarnej, Powiatowego Inspektora sanitarnego i Powiatowego Inspektora Pracy o sprawdzenie warunków bezpieczeństwa przeciwpożarowego, zdrowotnych, higieniczno – sanitarnych i bezpieczeństwa pracy.

Pęknięcia w ścianach były powodem również złożenia zawiadomienia do prokuratury przez samą E. P. (2) oraz pism do zarządcy nieruchomości, Prokuratury Rejonowej i (...) kierowanych przez zarząd wspólnoty mieszkaniowej budynku przy ul. (...).

Postępowania w sprawach do dnia wydania wyroku nie zostały ostatecznie zakończone wobec wielu wątpliwości co do przyczyn powstania pęknięć w ścianach i ich charakteru.

W dniu 28 lutego 2014r. w lokalu J. M. (1) został przeprowadzona kontrola przez służby oraz inspektorów (...) w związku z pismem E. P. (2), która w dniu 27.02.2014r. poinformowała (...)o możliwości katastrofy budowlanej i zawnioskowała o pilną ewakuację budynku. Zawiadomienie powyższe okazało się nieprawdziwe.

W okresie wskazanym we wniosku o ukaranie E. P. (1) i J. M. (2) tylko raz rozmawiali na temat prowadzonej przez niego działalności – około marca 2013r.

(dowody: wyjaśnienia obwinionej k. 31-31v, zeznania świadków J. (...) k. 31v, A. K. k. 199-199v, A. P. k. 199v, W. D. k. 199v -200, K. K. k. 200, W. N. k. 226-226v, M. C.. 226v, W. K. k. 265- 265v, R. S. k. 265v, zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia k. 3, Skarga do (...) k. 20, zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 21, zawiadomienie (...) O. k. 22, decyzja (...) k. 23-24, pismo zarządu k. 25, decyzja (...) k. 45-46, kopie dokumentacji złożonej przez J. M. k. 47 – 172, informacja (...) k. 173, informacja PIP k. 178, informacja (...) O. k. 190, informacja (...) k. 192, pisma przekazane przez (...) O. k. 195- 197, protokoły oględzin i pomiarów wraz opinia biegłego z zakresu budownictwa k. 230-258)

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż wszystkie jej działania związane były z pęknięciami w jej mieszkaniu, które pojawiły się po pracach budowlanych wykonanych przez pokrzywdzonego. Zaprzeczyła jakoby wylewała wodę na klientów pokrzywdzonego, choć nie wykluczyła, iż woda mogła ściekać z podlewanych kwiatów. Wyjaśniła, iż nikomu nie groziła i nikogo nie wyzywała.

Wyjaśnienia obwinionej nie zostały w zasadzie podważone przez pozostałe dowody przeprowadzone w sprawie. Jedynie pokrzywdzony J. M. (2) zeznał, iż w jego ocenie zachowania obwinionej były nakierowane na złośliwe niepokojenie go.

Obwiniona zawiadamiając właściwe organy o pęknięciach w ścianach oraz robotach budowlanych przeprowadzanych przez pokrzywdzonego ( przy czym nie można stwierdzić , iż robiła to nagminnie, bowiem część kontroli zostało przeprowadzonych z urzędu, a postepowanie zainicjowane w marcu 2013r. trwa do chwili obecnej), realizowała jedynie swoje prawa. W ocenie Sądu jedynym nadużyciem było zawiadomienie o konieczności natychmiastowej ewakuacji budynku z dnia 27.02.2014r. Czyn ten jednak można rozpatrywać jedynie jako wykroczenie z art 66§1kw.

Zeznania J. M. (2) w zakresie wylewania wody oraz odstraszania klientów nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach powołanych przez niego świadków. Nie sposób jednak zarzucić mu kłamstwa, bowiem fakty te znał jedynie ze słyszenia.

Pozostali świadkowie w swych zeznaniach przedstawili fakty, które zostały potwierdzone zgromadzoną w sprawie dokumentacją., bądź też jedynie słyszeli o konflikcie między stronami.

Sąd nie odmówił wiarygodności ani zeznaniom świadków przesłuchanym w sprawie ani wyjaśnieniom obwinionej. Wersje te nie wykluczają się, a jedynie zawierają inną ocenę tych samych faktów.

Wykroczenie z art. 107 kw popełnia ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Przedmiotem ochrony rzeczonego przepisu jest spokój psychiczny człowieka, przeciwdziałanie frustracji, irytacji oraz innym formom dyskomfortu psychicznego. Niepokojenie polega na doprowadzeniu do powstania u osoby niepokojonej uczucia obawy, może polegać na naruszeniu spokoju i równowagi psychicznej, wywołaniu uczucia gniewu, złości, niesmaku lub oburzenia. Ustawodawca nie sprecyzował sposobu, w jaki owo niepokojenie ma nastąpić, w związku z czym niepokoić inną osobę można przy użyciu słowa, gestu, pisma, rysunku.

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, fakt, iż zachowanie obwinionej powodowało irytację i niezadowolenie u pokrzywdzonego. Jej aktywność spowodowała konieczność zaangażowania się pokrzywdzonego w liczne postępowania administracyjne i sądowe.

Warunkiem przypisania popełnienia wykroczenia z art. 107kw jest ustalenie, że działania obwinionej zostało podjęte jedynie w celu niepokojenia pokrzywdzonego i było złośliwe. Znamię złośliwości charakteryzuje szczególne nastawienie sprawcy, wyrażające się w chęci dokuczenia, sprawienia komuś przykrości, przysporzenia trosk i zmartwień. Pobudką działania sprawcy jest nieżyczliwość. Konieczność ustalenia, że niepokojenie nastąpiło w celu dokuczenia innej osobie, powoduje, iż wykroczenie to może zostać popełnione jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. IV KK 324/2010 oraz w wyroku z dnia 22 czerwca 1995 r., sygn. III KRN 44/95). Znaczy to, że celem sprawcy musi być dokuczenie innej osobie.

Przenosząc powyższe rozważania w realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż zachowanie obwinionej nie wypełniło omawianych znamion. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika bowiem, iż obwiniona działała w celu dokuczenia pokrzywdzonemu. E. P. (1) zawiadomiła właściwe organy ze względu na przeprowadzenie prac budowlanych, które mogły budzić zaniepokojenie mieszkańców oraz pojawienie się pęknięć, które można było łączyć z tymi pracami. Charakter tych prac i ich skutki, jak można wywnioskować z materiału dowodowego, nie są zgodnie ocenianie nawet przez specjalistów w tej dziedzinie. Dodatkowym bodźcem do działania obwinionej było zapewne również to, iż członkowie wspólnoty nie zostali poinformowani przez pokrzywdzonego o zamiarze zmiany przeznaczenia lokalu i planowanych robotach.

W związku z powyższym uznać należało, iż E. P. (1) swoim zachowaniem nie wypełniła przesłanki wykroczenia stypizowanego w art. 107 kw w postaci złośliwości niepokojenia oraz kierunkowego zamiaru dokuczenia pokrzywdzonemu.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 kpw w zw. z art. 62 § 3 kpw stwierdzenie po rozpoczęciu przewodu sądowego, iż czyn nie zawiera znamion wykroczenia obliguje Sąd do wydania wyroku uniewinniającego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 kpw ustalając, że ponosi je Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE