Sygn. akt: IX GC 4216/13
Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wniósł o zasądzenie przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. kwoty 18 545,66 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 27 września 2013 r. do dnia zapłaty.
Swoje roszczenie powód wywodził z umowy o roboty budowlane zawartej w dniu 27 czerwca 2011 r.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 27 czerwca 2011 r. pomiędzy stronami zawarto umowę o roboty budowlane, przedmiotem której było przyjęcie przez powoda do wykonania podbudowy z mieszanki mineralno – cementowo – emulsyjnej ( (...)), wchodzącej w zakres kontraktu z dnia 31 sierpnia 2010 r. zawartego pomiędzy konsorcjum, którego liderem był pozwany a Skarbem Państwa – Generalną Dyrekcją D. Krajowych i Autostrad Oddział w W. (umowa – nr (...) wraz z załącznikami – k. 30 – 45, aneks – k. 28 - 29).
Strony ustaliły, iż wynagrodzenie z tytułu realizacji przedmiotowej umowy wynieść miało 1 586 349,90 zł ( § 7 pkt 1 ). W myśl zasad ustalonych w § 7 pkt 3 – 4 , wykonawca (powód) uprawniony był do wystawiania faktur obejmujących należną mu kwotę wynagrodzenia na podstawie podpisanego przez trony protokołu odbioru częściowego robót. Wynagrodzenie miało być płatne w ciągu 40 dni od dostarczenia zamawiającemu (pozwanemu) faktur zgodnie z § 7 ust. 4 umowy.
Przedmiotowe roboty zostały odebrane i wykonane bez zastrzeżeń (okoliczność bezsporna). Ponadto na fakt ich wykonania wskazują protokoły spisane pomiędzy stronami:
1) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 30 listopada 2011 r. (k. 9);
2) protokół zaawansowania robót /odbioru końcowego robót z dnia 31 października 2011 r. (k. 11);
3) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 27 sierpnia 2011 r. (k. 13);
4) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 2 lipca 2012 r. (k. 15);
5) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 27 sierpnia 2012 r. (k. 17);
6) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 31 sierpnia 2012 r. (k. 19);
7) protokół zaawansowania robót / odbioru końcowego robót z dnia 17 grudnia 2012 r. (k. 21);
8) protokół zaawansowania robót z dnia 30 listopada 2012 r. (k. 22).
W związku z wykonaniem powyższej umowy, powód na rzecz pozwanego wystawił następujące faktury VAT:
1) FV (...) (k. 8) z dnia 29 grudnia 2011 r. na kwotę 506 133,38 zł brutto z terminem płatności przypadającym na 8 lutego 2012 r.
2) FV (...) (k. 10) z terminem płatności przypadającym na 4 stycznia 2012 r.
3) FV (...) (k. 12) z terminem płatności przypadającym na 10 października 2012 r.
4) FV 2012/06/26 (k. 14) z terminem płatności przypadającym na 22 sierpnia 2012 r.
5) FV (...) (k. 16) z terminem płatności przypadającym na 10 października 2012 r.
6) FV (...) (k. 18) z terminem płatności przypadającym na 21 listopada 2013 r.
7) FV (...) (k. 20) z terminem płatności przypadającym na 6 lutego 2013 r.
Z uwagi na nieterminowe dokonywanie płatności wymienionych powyżej należności w dniu 16 września 2013 r. powód wystawił notę księgową na kwotę 22 785,62 zł tytułem odsetek, z terminem płatności - 27 września 2013 r. (k. 49).
Pismem z dnia 17 września 2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 22 785,62 zł i jednocześnie złożył oświadczenie o potrąceniu kwoty 4 239,96 zł (oświadczenie - k. 23 – 24, zpo – k. 25, oświadczenie o potrąceniu – k. 50).
Pismem z dnia 1 października 2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem (k. 26, zpo – k. 27).
Powołany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności. Pozwany nie kwestionował ich wiarygodności.
Sąd zważył co następuje:
Powództwo należało zasądzić co do kwoty 18 545,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 października 2013 r. do dnia zapłaty. W pozostałej części roszczenie zostało oddalone.
Między stronami zawarta został umowa o roboty budowlane opisana w art. 647 k.c. Powód zaś żąda zapłaty odsetek ustawowych w związku z nieterminowymi płatnościami za wykonanie prac.
Strona pozwana podniosła zarzut nie udowodnienia przez powoda jego roszczenia. Wskazując jednocześnie , iż przedłożona przez powoda nota księgowa oraz wezwania do zapłaty nie mają charakteru dokumentu urzędowego.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii mocy dowodowej dokumentów prywatnych wskazać należy, iż stanowią one pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. W prawdzie moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, iż ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym. Nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż do zaprzeczenia określonym okolicznościom wykazywanym przez powoda nie jest wystarczające twierdzenie pozwanego, iż powód nie udowodnił tychże okoliczności. Ponieważ ocena dotycząca tego czy dany fakt został udowodniony należy bowiem do Sądu i dokonywana jest na podstawie kryteriów określonych w ustawie. Pozwany nie kwestionował ani faktu zawarcia z powodem przedmiotowej umowy, ani wykonania przez powoda określonych umową robót budowlanych, jak również tego, iż dopuścił się opóźnienia w zapłacie wynagrodzenia, wymagalności określonych części wynagrodzenia, jak też okresu opóźnień. A dowody przedstawione przez stronę powodową w postaci umowy, protokołów dotyczących zaawansowania robót, faktur VAT oraz wezwań do zapłaty w ocenie Sądu są w pełni wiarygodne. Pozwany nie zgłosił żadnych konkretnych twierdzeń co do wskazanych okoliczności. Obrona pozwanego ma zatem walor zaprzeczenia, a ponadto zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Brak wypowiedzenia się przez pozwanego do konkretnych okoliczności prawotwórczych przez powoda, wykazanych dodatkowo dokumentami, stanowi właśnie o takim przyznaniu przez pozwanego.
Podstawą rozstrzygnięcia jest przepis art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie ze wskazanymi przepisami jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Dlatego też odsetki dalsze (od odsetek) należało zasądzić od dnia wniesienia powództwa, czyli od 21 października 2013 r. Tak więc żądanie odsetek za okres od 27 września 2013 r. do 20 października 2013 r. nie było uzasadnione.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w całości nakładając na pozwanego obowiązek zwrotów kosztu procesu na rzecz powoda, którego żądanie zostało oddalone w nieznacznej części. Na należne powodowi koszty złożyły się opłata sądowa od pozwu w wysokości 928 zł.
(...)