UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zasądził od strony pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K. kwotę 1063,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 czerwca 2013r. oraz 114 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że: strona pozwana (...) w W. wniosła w dniu 10 lutego 2011r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko powodowi J. K. o zasądzenie kwoty 10234 zł. Adres powoda wskazano (...). W uzasadnieniu pozwu strona pozwana wskazała, że zadłużenie powoda wynika z umowy kredytu konsumpcyjnego z dnia 26 marca 1999r .

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazem zapłaty w sprawie VI Nc-e 139356/11 z dnia 15 marca 2011r. uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Wobec nie odebrania przez powoda nakazu zapłaty Sąd Rejonowy w Lublinie postanowieniem z dnia 30 maja 2011r. na podstawie art. 139 kpc pozostawił w aktach korespondencję dla pozwanego J. K. ze skutkiem doręczenia na dzień 06 kwietnia 2011r . tego samego dnia wydał postanowienie nadające klauzulę wykonalności przedmiotowemu nakazowi.

25 lipca 2011r. strona pozwana złożyła wniosek u Komornika Sądowego w Ż. o wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanemu wskazując w dalszym ciągu adres (...) .

Komornik po podjęciu czynności egzekucyjnych uzyskuje informacje, że powód zamieszkuje przy ul. (...) w W.. W dniu 30 września 2011r. dokonuje zajęcia wierzytelności za pracę .

Powód po dowiedzeniu się o zajęciu wynagrodzenia w styczniu 2012 r złożył sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowanie upominawczym wskazując, że nie miał wiedzy o nakazie zapłaty gdyż nigdy nie mieszkał w W. przy ul. (...). Nadto podał, że nigdy nie zaciągał kredytów ani pożyczek. Przyznał natomiast, że w 2000r. złożył na Policji zawiadomienie, że ktoś podszywa się pod jego osobę.

Postanowieniem z dnia 6 marca 2012r. Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Wałbrzychu.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2012r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu umorzył postępowanie w sprawie bowiem strona pozwana nie uzupełniła braków formalnych pozwu. Pozwany w dniu 15 marca 2013r. złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 14 maja 2013r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne i obciążył dłużnika kosztami postępowania egzekucyjnego w wysokości 1144,29 zł.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że strona pozwana zwróciła całość kosztów przekazanych na jej konto przez komornika w wysokości 7078,31 zł, kwota 530,53 zł została zwrócona przez komornika. Nie została zaś zwrócona kwota kosztów egzekucyjnych w kwocie 1063,83 zł.

Przy takich ustaleniach Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości uznając, że strona pozwana uzyskała bezprawnie tytuł wykonawczy na podstawie którego wszczęła egzekucję ponosi więc odpowiedzialność deliktową za szkody wyrządzone powodowi przeprowadzeniem egzekucji. Pozwany jako profesjonalny podmiot nie zachował wymaganych obiektywnie mierników staranności przy kierowaniu sprawy na drogę postępowania sądowego. Ze względu na to, że dochodzone roszczenie powstało w 1999r. a pozew strona pozwana wniosła w 2012r. należało ze względu na upływ czasu choćby wysyłając wezwanie do zapłaty ustalić czy powód nadal mieszka pod tym adresem notabene nigdy tam nie mieszkał. Wreszcie pozwana mimo informacji powoda o wniesieniu sprzeciwu i uchyleniu nakazu zapłaty w marcu 2012r. nie wstrzymała egzekucji, a nawet prowadziła ją nadal aż do marca 2013r . Strona pozwana twierdząc, że egzekucja była celowa bo dłużnik nie spełnił dobrowolnie świadczenia powołując się na bogate orzecznictwo w tej mierze pomija drobny acz najistotniejszy fakt, że powód wskazał w sprzeciwie, że żadnych zobowiązań kredytowych nie zaciągał w 1999r. twierdząc nawet, że ktoś podszywał się pod niego o czym informował w stosownym czasie organa ścigania. Strona pozwana nie uzupełniła braków formalnych pozwu nie przedstawiła, żadnych dowodów na poparcie twierdzeń pozwu doprowadzając tym samym do umorzenia postępowania

Działanie strony pozwanej było bezprawne a spełnienie świadczenia przez dłużnika w ogóle nie powinno nastąpić. Pozostałe przesłanki odpowiedzialności strony pozwanej również zostały spełnione. Wysokość szkody w postaci wyegzekwowanego świadczenia była bezsporna a związek przyczynowo – skutkowy oczywisty (wszczęcie egzekucji nastąpiło na wniosek pozwanego).

W apelacji od tego wyroku strona pozwana zarzuciła mu:

1) naruszenie art. 770 kpc poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że powód w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu egzekucyjnym na podstawie uzyskanego prawomocnego nakazu zapłaty nie jest zobowiązany do zapłaty kosztów prowadzonego postępowania egzekucyjnego wobec późniejszego uchylenia tytułu egzekucyjnego;

2) naruszenie art. 233 kpc w zw. z art. 770 kpc poprzez wyjście poza zasadę swobodnej oceny dowodów i niczym nieuzasadnione przyjęcie, że toczące się przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne uznać należało za niecelowe, co za tym idzie powód jako dłużnik nie był zobowiązany do poniesienia kosztów egzekucji;

3) naruszenie art. 233 kpc w zw. z art. 415 kc poprzez błędną wykładnię i dowolne przyjęcie, że wszczynając egzekucję na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty wyrządziła powodowi szkodę wobec rzekomego uzyskania tytułu egzekucyjnego z zawinionym naruszeniem prawa;

4) naruszenie art. 767 § 1 kpc poprzez jego pominięcie i błędne przyjęcie, że powodowi w postępowaniu egzekucyjnym nie służyło prawo do obrony, podczas gdy miał możliwość zaskarżenia postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w zakresie w jakim został obciążony kosztami postępowania.

Wskazując na te zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego, które podzielił i przyjął za własne włącznie z rozważaniami prawnymi tego Sądu i zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna a jej zarzuty i wnioski nie zdołały podważyć trafności zaskarżonego orzeczenia.

Wbrew jej zarzutom Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisu art. 233 § 1 kpc i dokonał niewadliwej oceny zebranego materiału dowodowego wyprowadzając z niego wnioski logicznie poprawne, przy czym ocena ta nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i nie jest dowolna.

Sąd ten trafnie przyjął, że strona pozwana wszczynając wobec powoda postępowanie egzekucyjne podczas, gdy nie był on jej dłużnikiem, pomimo że w dacie wszczęcia egzekucji dysponowała prawomocnym nakazem zapłaty przeciwko niemu, wyrządziła mu szkodę ze swej winy, a jej działanie było deliktem o którym mowa w art. 415 kc.

Pozwana uzyskała tytuł egzekucyjny przeciwko powodowi bez podstawy prawnej bowiem nie łączył jej z powodem żaden stosunek prawny, nie nabyła też skutecznie wierzytelności w stosunku do niego od osoby trzeciej. Jej działanie było więc bezprawne i zawinione a między tym działaniem i szkodą powoda w postaci obciążenia go przez komornika kosztami egzekucji istniał adekwatny związek przyczynowy.

Pozwana na skutek swojego niedbalstwa i niedołożenia należytej staranności nie ustaliła adresu zamieszkania powoda przed skierowaniem pozwu do e-sądu, nie wezwała go przedtem do zapłaty a ponadto, gdy w marcu 2012r. nakaz zapłaty z 15 marca 2011r. sygn. akt VI Nc-e 139356/11 został uchylony nie wniosła o umorzenie postępowania egzekucyjnego a uczyniła to dopiero 15 marca 2013r.

Wprawdzie co do zasady wszczęcie i prowadzenie egzekucji na podstawie prawomocnego orzeczenia jest zgodne z prawem i nie stanowi deliktu, jednakże jeśli wierzyciel uzyskał tytuł egzekucyjny z naruszeniem przepisów prawa lub zasad współżycia społecznego to jego zawinione działanie stanowi czyn niedozwolony.

Strona pozwana po wyjaśnieniu, że powód nie jest jej dłużnikiem zwróciła mu dobrowolnie kwotę 7.078,31 zł, wyegzekwowaną przez komornika i przekazaną na jej konto, nie ma zatem żadnych podstaw by na skutek jej niesumiennego działania i braku staranności szkoda powoda w postaci ściągniętych w toku egzekucji przez komornika kosztów w wysokości 1063,83 zł nie została przez nią naprawiona.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 770 kpc. Przepis ten mówi o obowiązku dłużnika zwrotu wierzycielowi kosztów niezbędnych do celowego przeprowadzenia egzekucji.

Jeżeli powód, czego skarżąca nie kwestionuje w apelacji, nie był nigdy jej dłużnikiem, to nie można uznać, że wszczęta przeciwko niemu egzekucja była celowa a koszty tego postępowania winny obciążać właśnie powoda.

Fakt, że powód nie zaskarżył postanowienia komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego i obciążeniu go kosztami egzekucji w trybie art. 767 § 1 kpc nie pozbawia go możliwości domagania się od pozwanej zwrotu sum wyegzekwowanych od niego przez komornika z tego tytułu, zwłaszcza jeśli się zważy, że ostateczny rezultat złożenia skargi na postanowienie komornika o kosztach egzekucji i obciążenia nimi dłużnika (powoda) w razie jej uwzględnienia i przedmiotowego postępowania byłby taki sam (sporne koszty obciążałyby pozwaną).

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację stosownie do art. 385 kpc jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE