UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 9 października 2013 r. powód T. C. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.624,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł.

Uzasadniając treść podniesionych żądań podał, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległo auto powoda marki F. (...) o nr rej. (...), a pojazd sprawcy zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powód zgłosił szkodę oraz na wezwanie pozwanego dołączył wszelką dokumentację. Jednak strona pozwana nie wypłaciła w całości należnego odszkodowania, wypłacając kwotę 2.835,98 zł. Powód nie zgodził się z ta decyzją i zmuszony był wykonać prywatną opinię celem ustalenia wysokości szkody. Na wysokość roszczenia składa się odszkodowanie wyliczone przez prywatnego rzeczoznawcę pomniejszone o dokonaną wypłatę.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu podniosła, iż roszczenie powoda o zapłatę dalszego odszkodowania jest bezpodstawne. Wskazała, że wypłacone odszkodowanie pozwala na przywrócenie 8-letniego pojazdu do stanu sprzed szkody, zwłaszcza, że strona pozwana w kalkulacji przyjęła koszt części oryginalnych, z wyjątkiem pokrycia zderzaka i światła odblaskowego, dla których zastosowano części oryginalne ich producenta. Podkreśliła, że wobec 8-letniej eksploatacji pojazdu, zastosowanie wskaźnika amortyzacji jest w pełni uzasadnione. Podniosła również, że powód nie wykazał, że sporządzony na jego zlecenie wyłącznie dla celów procesowych kosztorys wskazuje rzeczywistą szkodę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 czerwca 2013 r. ok. godz. 17.00 na skrzyżowaniu ulic (...) we W. kierujący samochodem osobowym marki V. (...) M. D. nie zachował bezpiecznej odległości, co doprowadziło do kolizji z samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), prowadzonym przez D. C., a stanowiącym własność powoda.

Właścicielem pojazdu sprawcy szkody był P. N.. W dacie zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Dowód: - akta szkody nr (...) w załączeniu.

W wyniku zderzenia w samochodzie powoda uszkodzeniu uległa tylna część, tj. zderzak i pokrywa bagażnika. (...) wymagały: zderzak tylni, osłona ucha holowniczego, pokrywa bagażnika, zamocowanie cylindra zamka, napis: F. (...), światło odblaskowe prawe, rama oparcia.

Dowód: - zdjęcia pojazdu w aktach szkody;

- pisemna opinia biegłego P. S., k. 43-54.

W dniu 6 czerwca 2013 r. poszkodowany T. C. zgłosił szkodę u strony pozwanej.

Dowód: - dokumentacja zgromadzona w aktach szkody.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana ustaliła wysokość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu na kwotę 2.835,98 zł. Strona pozwana przyjęła stawkę za roboczogodzinę za naprawy blacharskie i lakierowanie na poziomie 70 zł netto, zastosowała również części zamienne urealniając ich cenę o 55%, a nadto obniżyła koszty materiału lakierniczego o 67%. Strona pozwana wypłaciła powodowi przyznane wynagrodzenie.

Dowód: - decyzja wypłaty z dnia 5.07.2013 r. wraz z kalkulacją naprawy w aktach szkody.

Pismem doręczonym w dniu 19 lipca 2013 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty dalszego odszkodowania w łącznej kwocie 8.817,98 zł.

W odpowiedzi strona pozwana odmówiła zapłaty wskazując, iż podtrzymuje swoją decyzję w przedmiotowej sprawie.

Dowód: - pismo z dnia 15.07.2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 18;

- kalkulacja szkody nr (...), k. 9-16;

- pismo strony pozwanej z dnia 13.08.2013r., k. 17.

Pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego wymagało prac lakierniczych, naprawy
i wymiany niektórych elementów. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę dla prac mechanicznych i blacharskich na poziomie 100 zł netto i lakierniczych na poziomie 100 zł netto oraz przy zastosowaniu części oryginalnych i zamiennych według cen obowiązujących na czerwiec 2013 r. wyniósł 8.415,97 zł.

Dowód: - pisemna opinia biegłego P. S., k. 43-54.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Fakt powstania szkody w pojeździe P. P. należącym do powoda, jej zakres, jak również odpowiedzialność strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. co do zasady nie były w sprawie sporne. Spór sprowadzał się do ustalenia wysokości szkody.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.p.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). Z kolei z treści przepisu art. 9 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152) wynika, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Zastosowanie cytowanego wyżej przepisu art. 363 k.c. w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia ubezpieczyciela wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego wywołanej uszkodzeniem pojazdu. Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Jak przy tym jednoznacznie wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, odszkodowanie ubezpieczeniowe przy ubezpieczeniu OC jest odszkodowaniem w pełnej wysokości, polegającym na zapłacie kwoty koniecznej do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku ( por. wyrok SN z dnia 11.06.2003 r., V CKN 308/01, wyrok SN z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00).

Przy tym zgodnie podkreśla się w judykaturze, że obowiązek naprawienia szkody przez ubezpieczyciela nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Dla powstania odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela istotne znaczenie ma jedynie fakt powstania szkody, a nie fakt jej naprawienia. Poszkodowanemu w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługuje w ramach ubezpieczenia OC roszczenie odszkodowawcze z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie dopiero po powstaniu kosztów naprawy samochodu. Okoliczność naprawienia szkody nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna ściśle odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku ( por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007 r., I ACa 1179/06, wyrok SN z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 16.01.2002 r., VI CKN 635/00 i orzecznictwo tam przywołane). O przywróceniu zaś pojazdu do stanu sprzed zdarzenia można zaś mówić jedynie wtedy, gdy stan pojazdu po naprawie, pod każdym względem: technicznym, zdolności użytkowej, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego odpowiada stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku. Rzecz bowiem uznaje się za naprawioną, gdy jej stan nie odbiega od stanu sprzed wyrządzenia szkody ( por. wyrok SA w Łodzi z dnia 10.11.1992 r., I ACr 410/92). Sąd doszedł zatem do przekonania, iż powód uprawniony był do domagania się zwrotu wyliczonych kosztów naprawy pomniejszonych o już wypłacone odszkodowanie.

Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd oparł się na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego P. S..

Powyższa opinia została sporządzona w sposób rzeczowy, spójny, logiczny i wyczerpujący. Nie budziła ona wątpliwości, czy zastrzeżeń Sądu, nie była ponadto kwestionowana przez żadną ze stron.
Ze sporządzonej opinii wynikało, że szkoda w pojeździe, przy zastosowaniu części oryginalnych i zamiennych wyniosła 8.415,97 zł brutto. Analizując treść opinii sporządzonej przez biegłego w związku z kalkulacjami dokonanymi przez (...) S.A., Sąd ustalił, że strona pozwana w kalkulacji obniżyła cenę części zamiennych o 55%, a koszty materiału lakierniczego o 33%. W ocenie Sądu nie było do tego podstaw, gdyż zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do stwierdzenia, aby elementy te były wcześniej uszkodzone, nie były oryginalne lub były prowizorycznie naprawiane, a co do powłoki lakierniczej – aby była wcześniej uszkodzona na zakwalifikowanych do lakierowania elementach. W takiej sytuacji obniżenie kosztów nie zapewniało przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Sąd uznał, że strona pozwana w swej kalkulacji zaniżyła również cenę za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych, przyjmując za biegłym średnią cenę dla tego typu prac w okresie powstania szkody w rzemieślniczych warsztatach blacharsko-lakierniczych w miejscu zamieszkania powoda, tj. 100 zł netto. Biorąc pod uwagę powyższe, opierając się na dokonanej przez biegłego analizie, Sąd uznał, że koszt naprawy uszkodzeń samochodu F. (...) wynosił 8.415,97 zł brutto.

Skoro zatem wysokość szkody wyliczona została na łączną kwotę 8.415,97 zł, zaś poszkodowany otrzymał już kwotę 2.835,98 zł uznać należało, iż zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda kwoty 5.579,99 zł.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Skoro strona pozwana powiadomiona została o zdarzeniu w dniu 6 czerwca 2013 r., obowiązek wypłaty pełnego odszkodowania realizował się najdalej w dniu 5 lipca 2013 r. Dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia następnego, tj. od dnia 6 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty - zgodnie z żądaniem pozwu.

W oparciu o powyższe, należało orzec, jak w punktach I i II wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w przepisie art. 98 k.p.c., z którego wynika, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do tych niezbędnych kosztów strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty w wysokości nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozważanym przypadku, do rozliczenia kosztów poniesionych przez powoda przyjęto: kwotę 282 złotych tytułem opłaty od pozwu, kwotę 652,40 złotych wyłożonych przez powoda tytułem zaliczki wykorzystanej na poczet wynagrodzenia biegłego, dalej kwotę 1.200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o przepis § 6 pkt 4 w zw. § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Nr 163, poz. 1349, z późn.zm.), wreszcie kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w oparciu o art. 1 ust. pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635). Mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 99%, Sąd w oparciu o przepis art. 100 zd. 2 k.p.c. włożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE