UZASADNIENIE

Powódka H. Ż. pozwem z dnia 04 września 2013 r. (data wpływu) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S. A. z siedzibą w S. kwoty 8. 513,32 zł, wraz
z ustawowymi odsetkami od dnia 31 maja 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto, wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, że w dniu 22 maja 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w następstwie której uszkodzeniu uległ pojazd należący do powódki marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki kolizji i wypłacił powódce odszkodowanie w wysokości 3. 085,14 zł. Powódka nie zgodziła się z opisanym stanowiskiem pozwanego i zwróciła się do niezależnego rzeczoznawcy
o dokonanie wyceny wartości poniesionej szkody. W ekspertyzie sporządzonej na jej zlecenie wyliczono, iż wartość szkody w pojeździe wyniosła 11. 598,46 zł.

Powódka wskazała, że na wartość roszczenia dochodzonego pozwem składa się różnica pomiędzy szkodą wyrządzoną w pojeździe w wyniku kolizji
(11. 598,46 zł), a kwotą wypłaconą dotychczas przez pozwanego (3. 085,14 zł). Żądanie odsetkowe pozwu powódka uzasadniła tym, że pozwany pismem z dnia 31 maja 2013 r. zajął ostateczne stanowisko w przedmiocie odpowiedzialności swojej odszkodowawczej, a co za tym idzie zakończył postępowanie likwidacyjne.

Pozwany (...) S. A. z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność w przedmiotowej sprawie z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą kolizji drogowej z udziałem powódki. Pozwany wskazał, że kwota 3. 085,14 zł brutto wypłacona w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego w pełni wyczerpuje roszczenie odszkodowawcze powódki. Pozwany podkreślił, że powódka w toku postępowania likwidacyjnego nie udokumentowała kosztów naprawy pojazdu, w związku z czym nie wykazano wysokości faktycznie poniesionej szkody. W związku z brakiem przedłożenia rachunków szkoda została rozliczona na podstawie kalkulacji kosztów naprawy. W ocenie pozwanego wypłacona kwota odszkodowania stanowi kwotę bezsporną, natomiast kalkulacja naprawy powódki uwzględnia wygórowane i nieuzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwany podkreślił, że na rynku powszechnie dostępne są elementy zamienne o różnych cechach, tj. od części sygnowanych logo producenta pojazdu, poprzez nie ustępujące im jakością części licznych producentów niezależnych, które niejednokrotnie pochodzą z tej samej linii produkcyjnej, co element z logo producenta, jak również elementy z rynku wtórnego. W przebiegu napraw pojazdów wszystkie kategorie części są powszechnie stosowane i mogą przywracać stan pojazdu sprzed szkody pod względem estetycznym, funkcjonalnym, wytrzymałościowym i względów bezpieczeństwa. Nadto powódka nie wykazała zasadności poniesienia wydatków w zakresie użycia części zamiennych oryginalnych sygnowanych logo producenta.

Pozwana przytoczyła również pogląd występujący w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym metoda kosztorysowa ustalania wysokości odszkodowania opiera się zawsze na zasadzie symulacji. Opisana metoda jest dopuszczalna w praktyce ubezpieczeniowej, ponieważ poszkodowany nie musi dokonywać naprawy pojazdu. Jednakże metoda rachunkowa daje zawsze bardziej zindywidualizowane.

Poza tym pozwana wskazała, że na rynku funkcjonuje wiele warsztatów, które proponują różne ceny za tożsame usługi, w tym różne ceny części zamiennych. Naprawa pojazdu powinna odpowiadać zakresem uwzględnionym w protokole szkody i nie może prowadzić do wzbogacenia powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 maja 2013 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego w następstwie którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem była powódka. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

(bezsporne)

Pismem z dnia 31 maja 2013 r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 3. 085,14 zł brutto, w oparciu o kosztorys naprawy wykonany w systemie A..

(pismo z pozwanego z dnia 31.05.2013 r. k. 6, protokół szkody w pojeździe
k. 7-8, kalkulac ja kosztów naprawy k. 9-10)

Powódka nie zgodziła się z wyliczeniem szkody dokonanym przez pozwanego i zwróciła się do Biura (...)
i Ruchu Drogowego o sporządzenie opinii technicznej w przedmiocie ustalenia wysokości szkody. Zgodnie z prywatną ekspertyzą rzeczoznawcy M. D. wartość szkody w pojeździe wyniosła 11. 598,46 zł.

(prywatna opinia rzeczoznawcy z 12.06.2013 r. k. 11-13, kalkulacja naprawy
k. 14-20)

Koszt naprawy uszkodzeń pojazdu powódki, które powstały na skutek zdarzenia drogowego z dnia 22 maja 2013 r., ustalony na czas powstania szkody, wynosił 11. 677,13 zł brutto, przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych dystrybuowanych przez producenta pojazdu. Stawka za jedną roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych wynosiła 110 zł.

( dowód: opinia techniczna biegłego sądowego I. D. k. 49-57, opinia techniczna uzupełniająca k. 88-89)

Sąd zważył, co następuje:

Dochodzone pozwem roszczenie zasługiwało na uwzględnienie co do roszczenia głównego w całości a co do roszczenia odsetkowego w przeważającej części.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, albowiem nie zostały one zakwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Ponadto Sąd uwzględnił opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego I. D. oraz pisemną opinię uzupełniającą biegłego, stanowiącą odpowiedź na zarzuty pozwanego.

W przedmiotowej sprawie między stronami bezsporna była kwestia odpowiedzialności pozwanego co do zasady za szkodę wyrządzoną w pojeździe powódki. Sporem objęta była natomiast wysokość należnego odszkodowania.

Sąd podzielił w całości ustalenia zawarte w pisemnych opiniach biegłego sądowego powołanego w przedmiotowej sprawie, uznając je za rzetelne, fachowe i wyczerpujące. Odpowiadały one w sposób jasny i szczegółowy na pytania Sądu i cechowały się dużym profesjonalizmem. Przedstawiona przez biegłego kalkulacja kosztów naprawy została sporządzona w systemie komputerowym A., podobnie jak kalkulacja naprawy sporządzona przez pozwanego. Nadto biegły przyjął wysokość roboczogodziny w kwocie 110 zł netto, uzasadniając to faktem, iż są to średnie stawki stosowane w serwisach blacharsko-lakierniczych na terenie miasta O. i okolic. Biegły dokonał weryfikacji uszkodzeń pojazdu związanych z kolizją drogową z dnia 22 maja 2013 r. w oparciu o materiał fotograficzny oraz kalkulację naprawy. W ocenie biegłego nie można stwierdzić, aby zakres uszkodzeń pojazdu powódki dotyczył części, które nie pochodziły od producenta. Wobec stwierdzenia wcześniejszej naprawy pojazdu biegły wprowadził ubytek wartości zderzaka przedniego, pokrywy silnika i mocowania czujnika parkowania.

Strona pozwana pismem procesowym z dnia 01 lipca 2014 r. zakwestionowała uwzględnienie przez biegłego sądowego operację i wymianę części, których uszkodzeń nie stwierdzono podczas oględzin pojazdu. W opinii technicznej uzupełniającej biegły sądowy podał, iż uszkodzenia wskazane w piśmie pozwanego widoczne są na fotografiach. Ponadto z analizy akt szkody nie wynika, że nie doszło do rozszczelnienia układu klimatyzacji. Jeżeli układ pozostał szczelny, to konieczne będzie uzupełnienie oleju oraz czynnika „R 134a”podczas wymiany kondensatora. W ocenie Sądu pozwany nie podważył skutecznie opinii biegłego sądowego, a pochodzące od niego pismo procesowe stanowi jedynie polemikę z jej ustaleniami.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8. 513,32 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 01 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, jak w punkcie I wyroku. Powyższa kwota została ustalona poprzez odjecie od kwoty 11. 677,13 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu powódki, ustalonej w oparciu o opinię biegłego sądowego kwoty 3. 085,14 zł tytułem wypłaconego już przez pozwanego ubezpieczyciela odszkodowania co daje kwotę 8.591,99 zł , zatem roszczeni powódki o zasądzenie kwoty 8.513,32 zł zasługuje w całości na uwzględnienie.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowią przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. Zgodnie z pierwszą z powołanych norm przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia (§ 3). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela ( § 4).

Należy w tym miejscu wyjaśnić, iż stosownie do art. 361 § 1 i 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Z kolei zgodnie z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Podkreślić trzeba, iż powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził, że uszkodzone części w pojeździe powódki były częściami oryginalnymi. W ocenie Sądu uzasadnione było zatem przyjęcie kalkulacji naprawy w oparciu o ceny części oryginalnych, pochodzących od producenta.

Stosownie do treści art. 359 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu, jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. Stosownie do treści art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W przedmiotowej sprawie powódka wystąpiła o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 31 maja 2013 r., czyli od dnia zakończenia postępowania likwidacyjnego –podjęcia decyzji o wypłacie odszkodowania z tym zatem dniem roszczenie powódki stało się wymagalne wiec należą się one od dnia następującego po dacie wymagalności roszczenia (zakończenia postępowania likwidacyjnego), czyli od dnia 01 czerwca 2013 r.

Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c., zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec faktu, iż powód poniósł koszty w postaci opłaty od pozwu (426 zł), koszty zaliczki na wynagrodzenie biegłego (300 zł), koszty pełnomocnika (1.200 zł) oraz opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) należało orzec jak w punkcie III wyroku.

O kosztach sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Olsztynie orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1025)w zw. z art. 98 §1 kpc jak w punkcie IV wyroku.

SSR Katarzyna Jerka

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE