UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 października 2013 r. Sąd Okręgowy w (...), XXI Wydział Pracy zasądził od pozwanej Prokuratury Okręgowej w (...) na rzecz powoda M. M. (1) kwotę 54.855,12 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, tytułem dodatku za długoletnią pracę za okres od lipca 2010 roku do czerwca 2013 roku, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.486,97 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, tytułem odsetek ustawowych od nieterminowej zapłaty dodatku za długoletnią pracę za okres od lipca 2010 roku do czerwca 2013 roku, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3268,00 złotych tytułem zwrotu kosztów opłaty od pozwu.

Pozwem z dnia 12 lipca 2013 r. M. M. (1) wystąpił do sądu pracy o zasądzenie kwoty 59.417,71 zł tytułem dodatku za długoletnią pracę, kwoty 11.291,67 zł tytułem odsetek ustawowych należnych na dzień wniesienia pozwu oraz ustalenie, że przysługuje mu dodatek za długoletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego.

W uzasadnieniu pozwu M. M. (1) wskazał, iż od dnia 01 marca 2009 r. objął stanowisko prokuratora, a wcześniej przez 25 lat wykonywał zawód adwokata. Powód podkreślił, iż okres wykonywania zawodu adwokata powinien zostać wliczony do okresu pracy, od którego zależy dodatek za długoletnią pracę określony w art. 62 ust. I. ustawy o prokuraturze.

Pozwana Prokuratura Okręgowa w (...)w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

M. M. (1) wykonywał zawód adwokata w okresach od dnia 01 listopada 1983 r. do dnia 30 kwietnia 1993 r. oraz od dnia 01 czerwca 1993r. do dnia 28 lutego 2009 r. (pismo (...) k. 22).

Prokurator Generalny pismem z dnia 23 stycznia 2009 r. powołał M. M. (1) na stanowisko prokuratora Prokuratury Rejonowej W. - W. w W. od dnia 01 marca 2009 r. M. M. (1) od dnia 01 marca 2009 r. do dnia orzekania pozostawał delegowany do wykonywania czynności służbowych w Prokuraturze Okręgowej w (...) w Wydziale (...)Postępowania Sądowego, (okoliczności niesporne, powołanie - k. 39 dział (...)., kolejne delegacja dział(...)

Prokuratura Okręgowa w (...) w okresie od lipca 2010 roku do czerwca 2013 roku dokonywała wypłaty wynagrodzenia M. M. (2) bez dodatku za długoletnią pracę. Miesięczne wynagrodzenie zasadnicze prokuratora (...) w 2010 roku stanowiła kwota 7272,29 zł, w latach 2011 - 2012 kwota 7546,93 zł, natomiast w 2013 roku kwota 8252,50 zł. Miesięczne wynagrodzenie wypłacane jest w Prokuraturze Okręgowej w (...) do 28 dnia miesiąca, za które wynagrodzenie jest należne, (okoliczność niesporna, kartoteka płacowa Prokuratury Okręgowej za lata 2010-2013 k. 31-34).

Pismem z dnia 02 listopada 2012 r. M. M. (1) wystąpił do Prokuratora Okręgowego w (...)o zweryfikowanie sposobu ustalania wypłacanego wynagrodzenia poprzez doliczenie dodatku za długoletnią pracę w wysokości 20% w oparciu o art. 62 ust. I. ustawy o prokuraturze. W piśmie M. M. (1) wskazał, że przez 25 lat wykonywał zawód adwokata, natomiast przepisy płacowe nie zawierają wskazówek umożliwiających wyciągnięcie wniosku, iż zaliczeniu do staży pracy podlega wyłączenie okres wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę. Dodatkowo podkreślił, że w sądownictwie administracyjnym, gdzie pełnią służbę sędziowie, wcześniej wykonujący zawód adwokata, do okresu wykonywania tego zawodu jest doliczany do czasu pracy stanowiącego postawę ustalenia dodatku stażowego sędziego, (pismo - k. 188 dział B a.o.).

Prokuratura Okręgowa w (...) pismem z dnia 16 listopada 2012r. wystąpiła do Prokuratora Generalnego za pośrednictwem Prokuratora Apelacyjnego w W., o interpretację przepisów dotyczących zaliczenia prokuratorom do dodatku za wieloletnią pracę, okresu wykonywania zawodu adwokata, (pismo - k. 190 dział(...).o.)

Prokuratura Generalna pismem z dnia 30 stycznia 2013 r. skierowanym do Prokuratora Apelacyjnego w W. wskazała, że brak jest podstaw do zaliczenia okresu wykonywania zawodu adwokata w zespole adwokackim do okresu pracy, od których zależy nabycie uprawnień z tytułu długoletniej pracy, określonych w art. 62 ust. I. ustawy o prokuraturze, (pismo - k. 194 dział(...)a.o.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na postawie dokumentów w aktach osobowych M. M. (1) oraz dokumentów złożonych do akt sporawy, których prawdziwości i autentyczności strony procesu nie kwestionowały.

Sąd Okręgowy wywiódł, że powództwo M. M. (1) o zasądzenie dodatku za długoletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego generalnie zasługuje na uwzględnienie, natomiast w zakresie roszczenia o ustalenie prawa do dodatku powództwo podlega oddaleniu.

Na wstępie rozważań Sąd Okręgowy wskazał, iż stan faktyczny przedmiotowej sprawy był całkowicie niesporny pomiędzy stronami procesu, które z ustalonych faktów wywodziły jedynie odmienne skutki prawne. Prokuratura Okręgowa wskazała jakiej wysokości wynagrodzenia wypłacała powodowi w spornym okresie oraz jakie składniki tego wynagrodzenia były naliczane przez służby płacowe Prokuratury Okręgowej (kartoteka k. 31-34). Dodatkowo pozwany nie kwestionował matematycznego wyliczenia 20% dodatku za długoletnią pracę, który stanowi pochodną kwoty miesięcznego, zasadniczego wynagrodzenia powoda. Bezsporną pozostawała również okoliczność, że M. M. (1) wykonywał zawód adwokata przez ponad 20 lat.

Zgodnie z treścią art. 62 ust. Ig ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r., Nr 270, poz. 1599 ze zm.), prokuratorowi przysługuje dodatek za długoletnią pracę wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego. Po 20 latach pracy dodatek wypłacany jest, bez względu na staż pracy powyżej tego okresu, w wysokości 20% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego.

Przepisy ustawy o prokuraturze nie zawierają ustawowej definicji „pracy" ani nie określają jak należy interpretować zwrot „lata pracy". Jednocześnie przepisy dotyczące wynagrodzenie prokuratorów określone w art. 62 ustawy o prokuraturze są konstrukcyjnie odpowiednikiem przepisów art. 91 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.) określających wynagrodzenie sędziów.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 2009 r. (I PK 103/08, OSNP 2010/15-16/181) sędziemu wojewódzkiego sądu administracyjnego do okresu pracy, od którego zależy nabycie prawa do dodatku za długoletnią pracę i jego wysokość, wlicza się okres wykonywania zawodu adwokata (art. 91 § 7 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm. w związku z art. 29 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.).

W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy stwierdził, iż w ogólności należy zauważyć, że ustawodawca w Prawie o u.s.p. niekonsekwentnie posługuje się różnymi sformułowaniami i wykładnia przepisów tej ustawy nie może być ograniczona tylko do ich literalnego brzmienia. Nie można na przykład zbyt dużej wagi przywiązywać do nazwy przedmiotowego dodatku - "za długoletnią pracę". W prawie pracy tego typu składnik wynagrodzenia za pracę jest różnorodnie określany (dodatek stażowy, za wysługę lat itp.). Najogólniej rzecz ujmując, jest to składnik wynagrodzenia, który uzależniony jest od stażu pracy, od którego zależy doświadczenie zawodowe pracownika, a przez to także wyższa jakość świadczonej pracy. Z tego względu dodatek do wynagrodzenia zasadniczego sędziego (art. 91 § 1 Prawa o u.s.p.), nazwany w art. 91 § 7 tego Prawa dodatkiem "za długoletnią pracę", nie różni się zasadniczo od innych tego typu świadczeń pracowniczych. Jest to "dodatek za staż pracy" o czym najlepiej świadczy art. 91 § 1 zdanie drugie Prawa o u.s.p., według którego wysokość wynagrodzenia sędziów sądów równorzędnych różnicuje "staż pracy" i pełnione funkcje. A więc dodatek "za długoletnią pracę" (art. 91 § 7 Prawa o u.s.p.) to składnik wynagrodzenia różnicujący wynagrodzenia sędziów sądów równorzędnych ze względu na "staż pracy" (art. 91 § 1 zdanie drugie Prawa o u.s.p.). Istotne jest, jak rozumieć "pracę", od której - zgodnie ze wskazaną funkcją tego świadczenia - prawo i wysokość tego dodatku są uzależnione.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Najwyższy uznał, że nie można użytego w art. 91 § 7 Prawa o u.s.p. pojęcia "długoletnia praca" rozumieć zwężająco jako pracy na danym stanowisku sędziowskim. Tego rodzaju praca jest "wynagradzana" sędziemu przez wprowadzenie stawek awansowych, przy uzyskiwaniu których uwzględnia się wyłącznie "lata pracy na danym stanowisku sędziowskim lub na innym, odpowiednio równorzędnym, stanowisku sędziego lub prokuratora" (art. 91 § 3 Prawa o u.s.p.). Następnie podkreślił, że w treści art. 92 § 2 Prawa o u.s.p. wyraźnie stwierdzono, że do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu dodatkowego, wlicza się nie tylko wszystkie okresy zatrudnienia w sądzie lub prokuraturze na stanowiskach asesorów, sędziów i prokuratorów, w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa na stanowisku radcy, ale też okresy wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego lub zajmowania samodzielnego stanowiska w organach władzy publicznej, z którym związana była praktyka prawnicza oraz inne okresy pracy, jeżeli z tytułu tego zatrudnienia przysługiwał zwiększony wymiar urlopu. Treść tego przepisu nie może jednak prowadzić do swoistej wykładni a contrario, że skoro w art. 92 § 2 Prawa o u.s.p. wyraźnie uwzględniono doliczanie wykonywania zawodu adwokata, to nie jest ono uwzględniane przy stosowaniu art. 91 § 7 tego Prawa. Językowo i logicznie równie uzasadniona jest wykładnia, że w art. 91 § 7 Prawa o u.s.p. nie było potrzebne wymienianie wykonywania zawodu adwokata, gdyż jest ono objęte szerszym pojęciem "pracy". To samo można odnieść do porównania art. 91 § 7 Prawa o u.s.p. z art. 92 § 4 tego Prawa, według którego do okresu pracy uprawniającego do gratyfikacji jubileuszowej wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Z tego przepisu wręcz wynika, że ustawodawca posługuje się wyrażeniem "praca" (dokładnie "lata pracy") na określenie różnych form aktywności zawodowej, mających wpływ na uprawnienia sędziów.

W tym miejscu Sąd Okręgowy zaznaczył, iż rozważania Sądu Najwyższego dotyczące interpretacji pojęcia „praca" oraz „lata pracy" na potrzeby ustalenia prawa do dodatku za długoletnią pracę, należy odnieść wprost do przepisów ustawy o prokuraturze, bowiem przepisy art. 91 § 1, art. 91 § 7, art. 92 § 2 i 4 Prawo o u.s.p. mają identyczne brzmienie jak analogiczne przepisy art. 62 ust. 1, art. 62 ust. Ig, art. 52 ust. 2 i 4 ustawy o prokuraturze. Tym samym interpretacja pojęcia „pracy" określana na potrzeby ustalenia wymiaru urlopu dodatkowego (art. 52 ust. 2) bądź określania prawa do gratyfikacji jubileuszowej (art. 52 ust. 4) nie może stanowić odniesienia do prawidłowej interpretacji prawa do dodatku za długoletnią pracę, bowiem z przepisów tych wynika, że ustawodawca używa pojęcia „praca" albo „lata „pracy" na określenie różnych form aktywności zawodowej, mających wpływ na uprawnienia prokuratorów.

W dalszej części uzasadnienia wyroku z dnia 16 stycznia 2009 r. Sąd Najwyższy stwierdził, iż sposób interpretacji art. 91 § 7 Prawa o u.s.p., wykluczający wliczanie do okresu pracy warunkującego nabycie prawa do (wymiar) dodatku za długoletnią pracę, wykonywania zawodu adwokata, prowadzi do nieuzasadnionego (nieusprawiedliwionego) zróżnicowania sytuacji prawnej sędziego wykazującego taki "staż pracy" względem sędziów legitymujących się identyczną cechą istotną z punktu widzenia zdolności (przydatności) do pełnienia służby sędziowskiej. Przykładowo w gorszej sytuacji prawnej byłby sędzia wykonujący poprzednio zawód adwokata, który pozostał na stanowisku sędziego WSA do zakończenia służby sędziowskiej (przejścia w stan spoczynku) niż sędzia WSA - były adwokat, który uzyskał awans do Sądu Najwyższego lub do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku, pierwszemu sędziemu przy uwzględnianiu prawa do dodatku nie wliczano by w ogóle okresu wykonywania zawodu adwokata, zaś drugiemu - ten okres podlegałby wliczeniu od razu po awansie. Nieuzasadnione zróżnicowanie wystąpiłoby także w sytuacji, gdy stanowisko sędziego WSA obejmuje dwóch radców prawnych, z których pierwszy uprzednio wykonywał zawód w ramach stosunku pracy, a drugi wykonywał zawód radcy, prowadząc kancelarię lub jako wspólnik spółki osobowej. Radcy prawnemu, który przed powołaniem na stanowisko sędziego pracował w ramach stosunku pracy okres tego zatrudnienia wliczałby się do dodatku za długoletnią pracę, zaś radcy prawnemu, który wykonywał zawód w innej formie niż stosunek pracy taki okres nie podlegałby w ogóle wliczeniu (przykładów takich można wskazać więcej, np. powołanie do służby sędziowskiej dwóch notariuszy, z których jeden był zatrudniony jeszcze w Państwowym Biurze Notarialnym).

Sąd Najwyższy skonstatował, iż prowadzi to do wniosku, że dodatek za długoletnią pracę - jako świadczenie będące wynagrodzeniem sędziego, a nie tylko wynagrodzeniem za wykonaną pracę - przysługuje sędziemu WSA z uwzględnieniem okresów, w których przed objęciem stanowiska sędziowskiego pozostawał on w stosunku pracy (zatrudnienia, służby), a także z uwzględnieniem okresów wykonywania innej działalności zawodowej, które uprawniają do powołania na stanowisko sędziowskie.

W ocenie Sądu Okręgowego przytoczone stanowisko Sądu Najwyższego w odniesieniu do interpretacji pojęcia dodatku za długoletnią pracę jako świadczenia będącego wynagrodzeniem sędziego należy wprost zastosować do interpretacji prawa do dodatku za długoletnią pracę jako świadczenia będącego wynagrodzeniem prokuratora. Jak wskazano już uprzednio obie regulacje prawne dotyczące wynagrodzeń tak sędziów jak i prokuratorów są identyczne, a różnicuje je jedynie odwołanie do wykonywania zadań na określonym stanowisku (równorzędne stanowiska odpowiednio sędziego bądź prokuratora) oraz w odmiennej strukturze organizacyjnej (rejonowej, okręgowej lub apelacyjnej sądu bądź prokuratury) jeśli chodzi o przesłanki i zasady ustalania prawa do wynagrodzenia. Również przepisy określające prawo do dodatku za długoletnią pracę, przepisy o urlopach dodatkowych czy gratyfikacjach jubileuszowych, które także posługują się pojęciem „pracy" lub „lat pracy", są jednakowe w odniesieniu do stanowisk tak sędziowskich, jak i prokuratorskich. W kontekście powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że określenie prawa osób znajdujących się w analogicznej sytuacji faktycznej (wykonywanie zawodu adwokata przed objęciem stanowiska sędziowskiego lub prokuratorskiego) i prawnej (identyczna regulacja prawna dotycząca dodatku za długoletnią pracę) powinno podlegać takiej samej wykładni tożsamych regulacji prawnych.

Dodatkowo Sąd Okręgowy zaznaczył, iż gdyby przyjąć interpretację prawną, że dodatek za długoletnią pracę dotyczy jedynie pracy świadczonej uprzednio na podstawie stosunków pracy, to doszłoby do nieuprawnionego różnicowania (dyskryminowania) adwokatów, którzy nie mogą wykonywać zawodu na podstawie stosunku pracy. W konsekwencji osoby wykonujące zawody prawnicze i mające odpowiednie doświadczenie wymagane dla objęcia stanowiska prokuratora (3 lata wykonywania zawodu) jak adwokat czy radca prawny miałyby odmienne prawo do dodatku stażowego. W takiej sytuacji radca prawny, który wykonywałby zawód na podstawie stosunku pracy miałby wliczony ten okres do dodatku za długoletnią pracę w przeciwieństwie do radcy prawnego bądź adwokata, którzy wykonywali zawód, prowadząc kancelarię lub jako wspólnicy spółki osobowej. Tym samym uprawnienie do dodatku nie powinno być odnoszone jedynie do pracowniczego stażu pracy i pozostawać oderwane od przepisów regulujących dostęp do urzędu prokuratora.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów strony pozwanej, iż interpretacja prawna przedstawiona przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 2009 r. dotyczy argumentów wyprowadzonych z wzorców konstytucyjnych oraz przepisów ustawy o Sądzie Najwyższym. Sąd nie kwestionuje, że przedmiotowe orzeczenie odwołuje się również do regulacji ustawy o Sądzie Najwyższym oraz przepisu art. 178 ust. 2 Konstytucji RP, ale jedynie w aspekcie zapewnienia warunków wynagradzania odpowiadających godności urzędu oraz zakresowi obowiązków sędziego. Sąd Najwyższy sam podkreślił w uzasadnieniu wyroku, iż przepisy Konstytucji RP nie mogą stanowić samodzielnej podstawy prawnej ustalenia wynagrodzenia w indywidualnej sprawie, a jedynie wyznaczają standard, który musi być respektowany przez ustawodawcę przy kształtowaniu systemu wynagrodzeń. Oczywistym dla Sądu Okręgowego jest, iż brakuje podobnego znaczeniowo przepisu w Konstytucji RP dotyczącego wynagrodzeń prokuratorów. Zaznaczyć jednak należy, iż chociaż wprost taka argumentacja nie może dotyczyć prokuratorów, to jak poprzednio Sąd wskazał, tożsama regulacja prawna nie może być interpretowana odmiennie tylko dlatego, że brak jest konstytucyjnego wzorca kształtowania wynagrodzeń prokuratorów. Na poziomie przepisów ustawowych ustawodawcy posłużył się taką samą konstrukcją prawną dotyczącą dodatku za długoletnią pracę w odniesieniu do obydwu zawodów, tak więc ich wykładnia nie może pozostawać różna.

Podobnie, zdaniem Sądu Okręgowego, o interpretacji prawa do dodatku za długoletnią pracę prokuratora nie przesądza przyjęta przez Prokuratora Generalnego wykładnia przepisów dotyczących gratyfikacji jubileuszowej prokuratorów. Przepisy ustawy o prokuraturze odsyłają, w aspekcie prawa do gratyfikacji jubileuszowej, do regulacji ustawy o pracownikach urzędów państwowych, ale także ta ustawa nie definiuje pojęcia okresów, które z mocy odrębnych przepisów podlegają wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Takie brzmienie zawiera również powoływany przepis § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 02 lutego 2010 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników niebędących członkami korpusu służby cywilnej zatrudnionych w urzędach administracji rządowej i pracowników innych jednostek (Dz. U. Nr 27, poz. 134 ze zm.), ale również jego treść podlega wykładni czy okres wykonywania zawodu adwokata może podlegać wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą konkretne uprawnienia pracownicze. Przyjęta wykładnia przepisów o gratyfikacji jubileuszowej nie przesądza o braku trafności wykładni przepisu o dodatku za długoletnią pracę, gdyż w świetle powołanych uprzednio wywodów Sądu Najwyższego, językowo i logicznie równie uzasadniona jest wykładnia, że w art. 62 ust. I. ustawy o prokuraturze nie było potrzebne wymienianie wykonywania zawodu adwokata, gdyż jest ono objęte szerszym pojęciem „pracy".

Mając na uwadze dotychczasowe rozważania Sąd Okręgowy uznał, iż powód nabył prawo do dodatku za długoletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Wysokość dodatku za długoletnią pracę obliczona od wynagrodzenia zasadniczego powoda to kwota 1454,49 zł stanowiąca równowartość 20% kwoty 7272,29 zł, kwota 1509,39 zł stanowiąca równowartość 20% kwoty 7546,93 zł oraz kwota 1650,50 zł stanowiąca równowartość 20% kwoty 8252,50 zł. Zasądzona kwota dodatku to łącznie 54.855,12 zł, którą stanowi suma sześciokrotności kwoty 1454,49 zł za okres od lipca do grudnia 2010 rok, dwudziestoczterokrotności kwoty 1509,39 zł za okres od stycznia 2011 roku do grudnia 2012 roku oraz sześciokrotności kwoty 1650,50 zł za okres od stycznia do czerwca 2013 roku.

Sąd Okręgowy oddalił powództwo o dodatek za długoletnią pracę w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy uznał, iż wyliczenie roszczeń powoda zawierało dwukrotność miesięcznego wynagrodzenia za miesiące, w których wypłacono dodatkowe wynagrodzenie roczne. Zauważyć jednak trzeba, że wysokość dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie jest liczone jak dodatkowe, „trzynaste" wynagrodzenie złożone z wynagrodzenia zasadniczego i dodatków, ale jest ustalane na podstawie art. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., Nr 1144). Tym samym Sąd Okręgowy oddalił częściowo roszczenie w zakresie dodatku za długoletnią pracę w dwukrotnej stawce za miesiące luty w latach 2011, 2012 i 2013, zasądzając jedną kwotę dodatku za każdy z tych miesięcy.

W ocenie Sądu Okręgowego na uwzględnienie zasługiwało także roszczenie o odsetki ustawowe.

Stosownie do dyspozycji art. 481 § 1 k.c., znajdującym zastosowanie do spraw z zakresu prawa pracy na podstawie art. 300 k.p., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z przepisu tego wynika, że prawo wierzyciela do żądania od dłużnika zapłaty odsetek za czas opóźnienia w wykonaniu świadczenia pieniężnego nie jest uzależnione ani od wykazywania po stronie wierzyciela szkody wynikłej z opóźnienia, ani przyczyn zależnych od zachowania dłużnika, noszących znamiona winy.

Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c., który stanowi, że dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis ten wskazuje na obiektywny stan faktyczny, który jest podstawą postawienia dłużnikowi zarzutu nieterminowego wykonania zobowiązania. Dłużnik opóźnia się zatem z wykonaniem zobowiązania, jeżeli nie spełnia świadczenia w oznaczonym dostatecznie ściśle terminie lub w terminie wynikającym z właściwości zobowiązania albo w terminie wynikającym z wezwania wierzyciela do wykonania (w przypadku świadczeń bezterminowych).

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, iż miesięczne wynagrodzenie jest wypłacane w Prokuraturze Okręgowej w (...)do 28 dnia miesiąca, za które wynagrodzenie jest należne. W konsekwencji Prokuratura Okręgowa pozostawała w opóźnieniu z wypłatą dodatku za długoletnią pracę od 29 dnia miesiąca.

Stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz odsetek w wysokości ustawowej. Wysokość odsetek obliczona została na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 04 grudnia 2008 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych (Dz.U. Nr 220, poz. 1443), z uwzględnieniem okoliczności, iż od dnia 15 grudnia 2008 r. odsetki ustawowe ustalone zostały na 13% w stosunku rocznym. W odniesieniu do żądanych miesięcznych kwot dodatku za długoletnią pracę, Sąd ustalił na dzień wniesienia pozwu (12.07.2013 r.) odsetki ustawowe:

1) obliczone od dodatku za długoletnią pracę w kwocie 1454,49 zł - 559,47 zł (od 29.07.2010 r.), 543,41 zł (od 29.08.2010 r.), 527,35 zł (od 29.09.2010 r.), 511,81 zł (od 29.10.2010 r.), 495,75 zł (od 29.11.2010 r.), 480,21 zł (od 29.12.2010 r.),

2) obliczone od dodatku za długoletnią pracę w kwocie 1509,39 zł: - 481,68 zł (od 29.01.2011 r.), 465,02 zł (od 01.03.2011 r.), 449,96 zł (od 29.03.2011 r.), 433,30 zł (od 29.04.2011 r.), 417,17 zł (od 29.05.2011 r.), 400,50 zł (od 29.06.2011 r.), 384,38 zł (od 29.07.2011 r.), 367,71 zł (od 29.08.2011 r.), 351,05 zł (od 29.09.2011 r.), 334,92 zł (od 29.10.2011 r.), 318,25 zł (od 29.11.2011 r.), 302,13 zł (od 29.12.2011 r.), 285,46 zł (od 29.01.2012 r.), 2268,80 zł (od 29.02.2012 r.), 253,20 zł (od 29.03.2012 r.), 236,54 zł (od 29.04.2012 r.), 220,41 zł (od 29.05.2012 r.), 203,75 zł (od 29.06.2012 r.), 187,62 zł (od 29.07.2012 r.), 170,95 zł (od 29.08.2012 r.), 154,29 zł (od 29.09.2012 r.), 138,16 zł (od 29.10.2012 r.), 121,50 zł (od 29.11.2012 r.), 105,37 zł (od 29.12.2012 r.),

3) odliczone od dodatku za długoletnią pracę w kwocie 1650,50 zł: - 97,00 zł (od 29.01.2013 r.), 78,77 zł (od 01.03.2013 r.), 62,31 zł (od 29.03.2013 r.), 44,09 zł (od 29.04.2013 r.), 26,45 zł (od 29.05.2013 r.), 8,23 zł (od 29.06.2013 r.),

W zakresie przekraczającym wskazane kwoty powództwo o skapitalizowane odsetki ustawowe zostało oddalone.

Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego, zgodnie z żądaniem pozwu, również odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty od daty wniesienia pozwu tj. 12 lipca 2013 r., stosowanie do dyspozycji art. 482 k.c., który stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

Rozważając zasadność roszczenia o ustalenie prawa do dodatku za długoletnią pracę, Sąd Okręgowy analizował czy prokurator ma interes prawny w ustaleniu, że należny jest mu dodatek za długoletnią pracę na poziomie 20%. Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Sąd zauważył, że interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że nie ma interesu prawnego ten, kto może poszukiwać ochrony prawnej w drodze powództwa o zasądzenie świadczeń pieniężnych (np. gdy dług stał się już wymagalny) lub niepieniężnych (np. gdy prawo własności zostało już naruszone przez pozbawienie lub zakłócenie posiadania w rozumieniu art. 222 § 1 lub 2 k.c.).

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż w sytuacji faktycznej i prawnej powoda nie wystąpiła sytuacja, aby pozwany kwestionował ustalone wyrokiem prawo do dodatku za długoletnią pracę, ponieważ dotychczas strony nie rozstrzygały tego żądania na drodze powództwa przed sądem pracy. Dodatkowo nie ma żadnych przesłanek, aby przypuszczać, że w przypadku korzystnego dla powoda, prawomocnego już rozstrzygnięcia, pozwany będzie kwestionował prawo do dodatku za kolejne okresy miesięczne. Ponieważ powód może poszukiwać ochrony prawnej w drodze ewentualnego, kolejnego powództwa o zasądzenie dodatku za długoletnią pracę, w obecnej sytuacji nie występuje konieczność ustalenia tego prawa na przyszłość.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy oddalił powództwo o ustalenie prawa do dodatku za długoletnią pracę.

Podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w wysokości części opłaty od pozwu stanowiącej równowartość 5% z kwoty 65.342,09 zł roszczeń zasądzonych na rzecz powoda.

Od wyroku złożyła apelację pozwana, która zaskarżyła wyrok w zakresie pkt I,II,IV i V, zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego tj.art.62 ust. 1 g ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze (Dz. U. z 2008 rr. Nr 7 poz., 39) poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, iż pojęcie długoletniej pracy będącej warunkiem uzyskania prawa do świadczenia w postaci dodatku stażowego i jego wysokości zawiera w sobie również okres wykonywania zawodu adwokata w kancelarii adwokackiej podczas gdy, ani w/w przepis, ani właściwie przeprowadzona wykładnia przepisów ustawy o prokuraturze nie pozwalają na tak szerokie rozumienie tego pojęcia.

Wskazują na powyższe podstawy apelujący wniósł o :

1) zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości ewentualnie

2) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji

W uzasadnieniu skarżący zarzucił Sądowi Okręgowemu, że uzasadniając zaskarżony wyrok praktycznie skopiował uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009 r (I PK 103/08). Tymczasem przedmiotowe orzeczenie zapadło ad casum, a polskim prawie nie obowiązuje system prawa precedensowego. Jak każda wykładnia wyraża tylko określone prawne zapatrywanie co do jego rozumienia. Wykładnia nie jest też źródłem prawa (art. 87 Konstytucji), a już na pewno w skutku nie może być prawotwórcza. Każdy Sąd przy stosowaniu prawa dokonuje jego wykładni. Z racji ustrojowej funkcji Sądowi Najwyższemu przysługuje prawo związania określoną wykładnia Sądu, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania. W zaskarżonym wyroku w ocenie skarżącego Sąd Okręgowy dokonał dowolnej wykładni art. 62 ust. 1 g) ustawy o prokuraturze nie opartej na powszechnie przyjętych regułach, a co za tym idzie jest to wykładnia contra lege. Przepis ten bardzo ściśle stanowi bowiem, że wlicza się okresy pracy.

W myśl art. 17 i 18 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze ( t.j.Dz. U. z 2009 r nr 146 poz. 1188 z póź.zm.) status adwokata w zespole adwokackim opiera się na członkostwie, a więc nie ma zatrudnieniu w jakiejkolwiek formie. Adwokat w zespole nie jest zatrudniony jako pracownik tego zespołu, a zespól adwokacki nie jest jego pracodawcą w rozumieniu przepisów kodeku prawa pracy. Zgodnie z art. 4b ust.l pkt 1 adwokat nie może wykonywać zawodu jeżeli pozostaje w stosunku pracy. Ponadto w przytoczonej ustawie nie ma przepisu uprawniającego do wliczania okresu wykonywania zawodu adwokata do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Sytuacji prawnej adwokatów tym zakresie nie zmienia fakt, że na podstawie art. 24 ust 1 w/w ustawy mają prawo do świadczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego. Pracę w zespole traktuje jako zatrudnienie w rozumieniu przepisów kodeksu pracy jedynie dla celów ubezpieczeniowych.

Apelujący podniósł następnie, że w ustawie o prokuraturze, gdy zamiarem Ustawodawcy było wliczenie okresów wykonywania zawodu adwokata do uprawnień pracowniczych jakim jest uzyskanie dodatkowego corocznego urlopu przez prokuratorów, mówi o tym wprost w art. 52 ust. 2, przy czym Ustawodawca wyraźnie zaznaczył, że w przypadku zaliczania do tych okresów działalności adwokackiej, traktuje to jako okresy wykonywania zawodu adwokata, w przeciwieństwie do pierwszej części zdania, który wskazuje okresy zatrudnienia.

Zakładając racjonalność działania Ustawodawcy, co zawsze jest założeniem przy dokonywaniu obowiązującej wykładni, to Ustawodawca jeśli chciałby, żeby okres wykonywania zawodu adwokata był wprost zrównany z okresem pracy to musiałby by o tym przesądzić w przepisie ponieważ w ramach jednolitego aktu normatywnego stosuje się te same zasady formułowania norm prawnych.

Następnie apelujący zarzucił, że stosowanie przez Sąd Okręgowy analogii do przepisów ustawy o ustroju sądów powszechnych wydaje się być zabiegiem chybionym. Status prawny sędziego, co jest bezspornym faktem, jest odmienny i wynika wprost z Konstytucji. Status prawny sędziego reguluje też odrębna pragmatyka służbowa. Sędziowie jako grupa zawodowa należą do państwowej służby publicznej, a to oznacza działalność w ramach państwa dla wykonywania specyficznych funkcji jaką jest wymierzanie sprawiedliwości.

Sąd Apelacyjny, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w sprawie niniejszej była interpretacja przepisu art.62 ust. 1g ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze, w kontekście czy pojęcie długoletniej pracy będącej warunkiem uzyskania prawa do świadczenia w postaci dodatku stażowego i jego wysokości zawiera w sobie również okres wykonywania zawodu adwokata w kancelarii adwokackiej. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji prawidłowo uznał, że ustawodawca w przepisie tym użył pojęcia „pracy" na określenie różnych form aktywności zawodowej, mających wpływ na uprawnienia prokuratorów i bezzasadne są zarzuty dokonania wykładni contra legem.

Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że w państwie prawa interpretator musi zawsze w pierwszym rzędzie brać pod uwagę językowe znaczenie tekstu prawnego. Jeżeli językowe znaczenie tekstu jest jasne, wówczas - zgodnie z zasadą clara non sunt interpretanda - nie ma potrzeby sięgania po inne, pozajęzykowe metody wykładni. Gdy wykładnia językowa nie jest w stanie rozstrzygnąć wszystkich wątpliwości interpretacyjnych, należy stosować wykładnię systemowa i funkcjonalną.

Podobnie ma się rzecz z wykładnią tekstów prawnych, których sens językowy nie jest jednoznaczny z tego względu, że tekst prawny ma kilka możliwych znaczeń językowych. Wtedy wykładnia systemowa czy funkcjonalna (celowościowa) pełni rolę dyrektywy wyboru jednego z możliwych znaczeń językowych. W pewnych szczególnych sytuacjach rola wykładni funkcjonalnej nie będzie jednak ograniczać się wyłącznie do roli dyrektywy wyboru jednego ze znaczeń językowych, ale może tworzyć swoiste, różne od alternatyw językowych, znaczenie tekstu prawnego. Przyjęcie takiego swoistego znaczenia tekstu prawnego, ustalonego na podstawie wykładni funkcjonalnej (celowościowej) będzie prowadziło zawsze do wykładni rozszerzającej lub zwężającej. Nie oznacza to jednakże, że granica wykładni, jaką stanowić może językowe znaczenie tekstu, jest granicą bezwzględną. Oznacza to jedynie, że do przekroczenia tej granicy niezbędne jest silne uzasadnienie aksjologiczne, odwołujące się przede wszystkim do wartości konstytucyjnych (K. Płeszka, Językowe znaczenie tekstu prawnego jako granica wykładni [w:] Filozoficzno-teoretyczne problemy sądowego stosowania prawa, pod red. M. Zirka-Sadowskiego, Łódź 1997, s. 69-77).

Ani ustawa o prokuraturze ani inne przepisy nie zawierają legalnej definicji pojęcia „praca”. Nawet kodeks pracy w art. 22 używa sformułowania „stosunek pracy” a nie „praca” w odniesieniu do wykonywania pracy w ściśle określonych warunkach (praca określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, za wynagrodzeniem). Wobec powyższego właściwym jest sięgnięcie do innych metod wykładni pozajęzykowych, w szczególności wykładni systemowej. Jednym z jej założeń jest to, że żadnego przepisu ustawy nie można interpretować w oderwaniu od jej pozostałych przepisów (vide uchwała NSA z 29 maja 2000r. FPS2/00). W tym kontekście właściwym będzie odwołanie się do treści art. 52 ust.4 ustawy o prokuraturze. W przepisie tym ustawodawca nakazuje wliczać do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu dodatkowego wszystkie okresy zatrudnienia w prokuraturze lub sądzie na stanowiskach: prokuratorów i sędziów, asesorów prokuratury, w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa na stanowisku: prezesa, wiceprezesa, starszego radcy lub radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, a także okresy wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego lub zajmowania samodzielnego stanowiska w organach władzy publicznej, z którym związana była praktyka prawnicza, oraz inne okresy zatrudnienia, jeżeli z tego tytułu przysługiwał zwiększony wymiar urlopu. Wyraźnie więc zaznaczono, że okres wykonywania zawodu adwokata obok m.in. okresów zatrudnienia w prokuraturze wlicza się do okresu „pracy”. Z woli ustawodawcy pojęcie „pracy” odnosi się więc do okresu wykonywania zawodu adwokata. To, że w art. 62 ust.1g nie powtórzono takiego sformułowania nie oznacza, że w odniesieniu do okresów od których zależy przyznanie dodatku za wieloletnią pracę, pojęciu „pracy” nadano zawężające znaczenie.

Sąd Okręgowy powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009 r. I PK 103/08, słusznie wskazał, że ustawodawca również w ustawie prawo o ustroju sądów powszechnych, a konkretnie w jej art.91 § 7 posługuje się wyrażeniem "praca" (dokładnie "lata pracy") na określenie różnych form aktywności zawodowej, mających wpływ na uprawnienia sędziów.

Zbiór norm obowiązujących w danym państwie powinien być spójny i uporządkowany. Spójność systemu przejawia się m.in. w tym, że system prawny opiera się na pewnych wspólnych wartościach, które dotyczą podstaw ustroju społecznego, politycznego, ekonomicznego oraz kultury prawnej danego społeczeństwa. Interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które by tworzyło spójny z prakseologicznego punktu widzenia system (uchwała Trybunału Konstytucyjnego z 25 stycznia 1995r. W 14/94). Nie można przy tym tracić z pola widzenia zasad wynikających z treści ustawy zasadniczej czyli Konstytucji RP.

Domniemanie czy też założenie zgodności normy z konstytucją oraz nakaz interpretacji wszystkich norm z Konstytucją to podstawowe dyrektywy wykładni prawa.

Obowiązek interpretacji prawa zgodnie z Konstytucją wynika m.in. z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2000r. I KZP 14/00 czy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2000r. SK 12/99. W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrwalona jest zasada prymatu wykładni zgodnej z konstytucją. Stanowisko to znalazło wyraz w licznych orzeczeniach, wydanych zarówno przed, jak i po wejściu w życie nowej konstytucji. W orzeczeniu z 15 lipca 1996 r., sygn. K. 5/96 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "interpretacja przepisów ustawowych musi być zawsze dokonywana przy zastosowaniu techniki wykładni ustawy w zgodzie z konstytucją. Jak wskazano w orzeczeniu z 4 października 1995 r. sygn. K. 17/93, wydanie orzeczenia o niekonstytucyjności ustawy nie powinno następować w sytuacji, gdy możliwe jest nadanie ustawie takiego rozumienia, które doprowadzi ją do zgodności z normami, zasadami i wartościami ustanowionymi przez konstytucję (...).

Innymi słowy, jeżeli na gruncie wykładni językowej możliwe jest różne rozumienie treści normy, to należy przyjmować taki rezultat wykładni, który zapewnia zgodność z zasadami konstytucyjnymi.

Wykładnia przepisu art. 62 ust.1g w formie takiej jak prezentuje ją strona pozwana nie dałaby pogodzić się z art. 32ust.1 Konstytucji RP. Konstytucyjna zasada równości wobec prawa (równości w prawie) polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną), w równym stopniu mają być traktowane równo, tj. według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących i faworyzujących. Zróżnicowanie jest możliwe, ale według uzasadnionych racjonalnie i sprawiedliwych kryteriów.

Podmioty różniące się mogą być natomiast traktowane odmiennie. Ocena każdej regulacji prawnej z punktu widzenia zasady równości musi być zatem poprzedzona dokładnym zbadaniem sytuacji prawnej podmiotów i przeprowadzeniem analizy, jeśli chodzi o ich cechy wspólne, jak też cechy różniące (por. uzasadnienie wyroku z 28 maja 2002 r., sygn. P 10/01, OTK ZU nr 3/A/2002, poz. 35). Równość wobec prawa to także zasadność wyboru takiego, a nie innego kryterium zróżnicowania. Aby odpowiedzieć na pytanie, czy dane kryterium może stanowić podstawę różnicowania podmiotów prawa, należy rozstrzygnąć: "czy kryterium to pozostaje w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji; czy waga interesu, któremu zróżnicowanie ma służyć, pozostaje w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania, czy kryterium różnicowania pozostaje w związku z innymi wartościami, zasadami, czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych" (wyrok TK z 6 maja 1998 r., sygn. K 37/97, OTKZU nr 3/1998, poz. 33, s. 199, por. też orzeczenia z 3 września 1996 r., sygn. K 10/96, OTKZU nr 4/1996, poz. 33 i z 16 grudnia 1996 r., sygn. U 1/96, OTK ZU nr 6/1996, poz. 55 oraz wyroki z: 24 października 2001 r. sygn. SK 22/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 216; 2 kwietnia 2003 r., sygn. K 13/02, OTK ZU nr4/A/2003, poz. 28, 3 marca 2004 r., sygn. K 29/03, OTK ZU nr 3/A/2004, poz. 17).

Odstępstwa od nakazu równego traktowania podmiotów podobnych muszą zawsze znajdować podstawę w przekonujących argumentach. Argumentów takich nie sposób znaleźć na różnicowanie sytuacji prokuratorów, którzy tak samo długo wykonywali zawód adwokata czy radcy prawnego w formie kancelarii (przed objęciem stanowiska prokuratora) i tych, którzy przez ten okres byli zatrudnieni jako radcy prawni na podstawie umowy o pracę. Różnicowanie ich tylko z tego powodu, że adwokat z założenia nie może być zatrudniony na umowę o pracę, zaś radca prawny ma prawo wyboru czy wykonuje zawód w formie kancelarii czy jest zatrudniony na umowę o pracę, nie daje się pogodzić z zasadą równości wynikającą z art. 32ust.1 Konstytucji RP.

Trzeba mieć przy tym na uwadze, że skoro z treści art. 14 ust.3 pkt 3 ustawy o prokuraturze wynika możliwość powołania na stanowisko prokuratora bez zdawania egzaminu prokuratorskiego i pracy w charakterze asesora prokuratorskiego adwokatów, radców prawnych oraz prezesa, wiceprezesa, starszych radców lub radców Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, którzy wykonywali ten zawód lub zajmowali takie stanowisko przez co najmniej trzy lata, to znaczy, że ten okres wykonywania zawodu poza prokuraturą jest cechą istotną z punktu widzenia zdolności (przydatności) do pełnienia służby prokuratorskiej.

Wykładnia funkcjonalna obejmuje również wszystkie te reguły, które nakazują uwzględnienie przy interpretacji przepisów szeroko rozumianego kontekstu społecznego, ekonomicznego i aksjologicznego systemu prawa. Wyładnia celowościowa jest odmianą wykładni funkcjonalnej, która charakteryzuje się tym, że ustalając znaczenie tekstu prawnego bierze się pod uwagę cele prawa. Skoro ustawodawca przewidział dostęp do zawodu prokuratora na równych zasadach adwokatów i radców prawnych, to można przyjąć, ze celem było równe traktowanie ich również w zakresie uprawnień uzależnionych od okresu wykonywania dotychczasowej pracy (zatrudnienia, działalności). Stąd uprawnienie do dodatku za długoletnią pracę nie powinno być odnoszone jedynie do pracowniczego stażu pracy i być oderwane od przepisów regulujących dostęp do służby prokuratorskiej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego, że ustawodawca posłużył się w przepisie art.62 ust. 1g ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze wyrażeniem "lata pracy" na określenie różnych form aktywności zawodowej, mających wpływ na uprawnienia prokuratorów, w tym również wykonywanie zawodu adwokata.

Uznając bezzasadność wniesionej apelacji, Sąd oddalił ją na podstawie art. 385 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE