UZASADNIENIE

M. W. (1) został oskarżony o to, że:

1. w dniu 05.09.2013 r. w K. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że przy skrzyżowaniu ulic (...) spowodował wypadek drogowy w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki F. (...) nr rej (...), nie zachował szczególnej ostrożności dojeżdżając do przejścia dla pieszych, jechał z nadmierną prędkością i nie ustąpił pierwszeństwa przejścia pieszej J. S. w wyniku czego prawą stroną kierowanego samochodu potrącił prawidłowo przechodzącą przejściem dla pieszych J. S. w wyniku czego doznała ona ciężkich obrażeń ciała w postaci złamania uda lewego, zwichnięcia barku lewego oraz licznych zasinień i otarć naskórka, które to obrażenia stanowią chorobę długotrwałą w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., przy czym nie udzielając pomocy J. S. zbiegł z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

2. w okresie pomiędzy (...)r. w J., działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wymuszeń rozbójniczych na osobie P. P. w ten sposób, że w zamian za rzekomy dług w kwocie 1500 zł., wynikły niby z nałożonego na niego mandatu karnego, groźbą pobicia oraz gwałtownego zamachu na mienie doprowadził P. P. do wydania łącznie pieniędzy w kwocie 900 zł. oraz samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) wartości 3000 zł. czym spowodował straty w kwocie łącznej 3900 zł. na szkodę P. P.,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3. w okresie (...). w K. działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii trzykrotnie udzielił M. R. (1) substancji (...)" w ten sposób, że trzykrotnie dał mu do zażycia trzy porcje łącznie o wadze około 1 grama,

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r. w zw. z art. 12 k.k.

4. w okresie (...). w J. działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił P. P. substancji (...). (...) w ten sposób, że w czerwcu dwukrotnie sprzedał mu dwie porcje o wadze po 1 gramie każda porcja za cenę 75 zł i 50 zł, w dniu (...) sprzedał mu 1 porcję o wadze 1 grama za kwotę 50 zł.

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 9 maja 2014r. w sprawie sygn. akt IIK 1684/13:

I. uznał oskarżonego M. W. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku przyjmując, iż obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzoną J. S. stanowią ciężką chorobę długotrwałą w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., tj. występku z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności;

II. uznał oskarżonego M. W. (1) winnym tego, że w okresie (...)r. w J. woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wymuszeń rozbójniczych na osobie P. P. w ten sposób, że w zamian za rzekomy dług w kwocie 1.500 zł wynikający z nałożenia mandatu karnego na jego znajomego w związku z poruszaniem się samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), groźbą pobicia oraz gwałtownego zamachu na mienie doprowadził P. P. do rozporządzenia własnym mieniem poprzez wydanie mu pieniędzy w łącznej kwocie 900 zł oraz samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 4.215 zł, czym działał na szkodę P. P., tj. występku z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. wymierzył mu karę 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznał oskarżonego M. W. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku przyjmując, że czynu tego dopuścił się w okresie od nieustalonego dnia (...)r., tj. występku z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 /czterech/ miesięcy pozbawienia wolności;

IV. uznał oskarżonego M. W. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku przyjmując, że czynu tego dopuścił się w okresie od nieustalonego (...)r., tj. występku z art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 175 zł /sto siedemdziesiąt pięć złotych/;

VI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. W. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 /czterech/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. W. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 września 2013 r. do dnia 12 września 2013 r. i od dnia 21 listopada 2013 r. do dnia 05 marca 2014 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 /pięciu/ lat;

IX. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. P. kwoty 4.615 zł /cztery tysiące sześćset piętnaście złotych/;

X. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) na rzecz pokrzywdzonej J. S. kwotę 2.000 zł /dwóch tysięcy złotych/ tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

XI. na podstawie art. 41a § 1 k.k. i § 4 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego P. P. na odległość nie mniejszą niż 100 metrów, na okres 5 lat;

XII. na podstawie art. 29 ust 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 1.224 zł plus 281,52 zł VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu;

XIII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego M. W. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Osobistą apelację złożył również oskarżony M. W. (1). Nie sprecyzował w niej zarzutów stawianych zaskarżonemu rozstrzygnięciu, z treści apelacji wynika jednak, że kwestionuje on ustalenia faktyczne w związku z przypisaniem mu przestępstwa polegającego na udzieleniu M. R. (2) środków odurzających. Wskazał, iż zeznania, w których M. R. (2) pomówił go o udzielenie narkotyku zostały na nim wymuszone przez funkcjonariuszy policji. Ponadto kwestionował wysokość wymierzonej mu kary. Wniósł o „ponowne rozpatrzenie sprawy”.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator. Zaskarżył orzeczenie w części orzeczenia o karze, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku stanowiących przestępstwo z art. 177§2kk w zw. z art. 178§1kk polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności co nastąpiło, wskutek niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości oraz okoliczności obciążających istniejących po stronie podmiotowej oskarżonego a zwłaszcza wysokiego stopnia winy, umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, potrącenia pieszej na przejściu dla pieszych, nie udzielenia pokrzywdzonej pomocy i ucieczki z miejsca zdarzenia, ukrycia pojazdu po wypadku w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, brak uprawnień do kierowania pojazdami w sytuacji gdy okoliczności te uzasadniały wyższy wymiar kary oraz wymierzenia rażąco niewspółmiernej kary łącznej w wysokości 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności poprzez wymierzenie tej kary z decydującą przewagą zasady asperacji nad zasadą kumulacji co sprawia, że tak orzeczona kara nie uwzględnia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie spełnia swoich zadań w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i jest sprzeczna ze społeczny poczuciem sprawiedliwości, a w konsekwencji wymierzenie rażąco niewspółmiernie łagodnej kary łącznej pozbawienia wolności, która również celów kary nie wypełnia.

Stawiając powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobec oskarżonego za I czyn kary 4 lat pozbawienia wolności, następnie kary łącznej w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego w części dotyczącej czynów opisanych w pkt I, III i IV sentencji wyroku, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art.438 pkt 2 kpk) – a mianowicie art. 5§2 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 171§1, §4 i §7 kpk oraz w zw. z art. 370§1 kpk polegającą na dowolnej ocenie okoliczności nawzajem sprzecznych co do których pozostały nie dające się usunąć wątpliwości,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść wyroku (art. 438§3 kpk) – przez przyjęcie, że oskarżony M. W. udzielał substancje psychotropowe (...) św. M. R. i sprzedał dwie porcje takiego (...) św. P. P.,

3. rażącą niewspółmierną karę 3 lat pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt I zaskarżonego wyroku.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. W. (1) od zarzucanych czynów w pkt III i IV aktu oskarżenia.

2. zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu M. W. (1) kary izolacyjnej w granicach do 2 lat pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt I zaskarżonego wyroku – z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

3. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. nieopłaconych kosztów obrony z urzędu w wysokości 516,60 zł (łącznie z podatkiem VAT 23%) – w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wspólny dla obu apelacji ( oskarżonego i jego obrońcy ) jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, ze oskarżony udzielał substancje psychotropowe M. R. (2) i sprzedał taką substancję P. P..

Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.
(por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zaś być wywodzony z błędnej oceny materiału dowodowego, a nie odwrotnie. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 120/09, Prok. I Pr. – wkł. 2010/4/28; wyrok SA w Krakowie z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 73/09, KZS 2009/9/52).

Wywiedziona apelacja nie wykazuje jakim kryteriom ocen nie odpowiada ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, jakich uchybień w zakresie wskazań wiedzy i doświadczenia dopuścił się sąd meriti ferując zaskarżone orzeczenie. Z treści wywiedzionego środka odwoławczego wynika, że skarżący nie zgadzają się z ustaleniami dotyczącymi przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstw z art.58 ust.1 i 59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegających ( odpowiednio ) na udzieleniu M. R. (2) substancji (...)i jej trzykrotnemu sprzedaniu P. P..

M. R. (2) w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym (...)) zeznał, iż oskarżony trzykrotnie udzielił mu substancji (...) Później będąc przesłuchiwany na rozprawie (...)) nie potwierdził wcześniej składanych zeznań. Wskazał, iż zeznania obciążające oskarżonego złożył na skutek groźby policjantów. Groźba miała polegać na pobiciu i pozbawieniu wolności. Wbrew twierdzeniom skarżących zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do twierdzenia, że zeznania składane przez M. R. (2) w postępowaniu przygotowawczym były składane w warunkach wyłączających możliwość swobodnej wypowiedzi. Przesłuchany na okoliczność przeprowadzanej czynności przesłuchania świadka i sporządzanego protokołu funkcjonariusz policji A. K. ( (...)) zaprzeczył aby w trakcie przesłuchania M. R. (2) w jakikolwiek bezprawny sposób wpływano na treść składanej przez niego relacji. Poza twierdzeniami zawartymi przez skarżących w apelacji brak jest jakichkolwiek sygnałów aby przy składaniu zeznań przez świadka M. R. (2) doszło do jakichkolwiek nadużyć, aby uniemożliwiono mu swobodnej wypowiedzi, a tym samym naruszono dyspozycję wskazanego przez skarżącego obrońcę przepisu art.171§1 i §4 k.p.k., a w konsekwencji miał zastosowanie zakaz z art.171§7k.p.k. ( wyjaśnienia, zeznania oraz oświadczenia złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi lub wbrew zakazom wymienionym w §5 nie mogą stanowić dowodu ).

W tej sytuacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie poczynionych ustaleń co do sprawstwa oskarżonego przypisanego mu czynu z art.58 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest zarzutem bezpodstawnym, a argumenty przytoczone w apelacji zarówno obrońcy oskarżonego, jak i osobistej apelacji oskarżonego mają charakter czysto polemiczny.

Nie doszło zdaniem sądu odwoławczego również do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony M. W. (1) trzykrotnie sprzedał P. P. substancję (...)”. Świadek P. P. w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym ( k.93-94 ) wskazał, ze oskarżony trzykrotnie sprzedał mu tzw. (...) ( dwukrotnie pod koniec (...). ) łącznie za kwotę 175zł. Relację tą podtrzymał będąc przesłuchiwany na rozprawie ( (...)). Trafnie sąd I instancji spostrzegł, że gdyby faktycznie świadek P. P. chciał celowo pogrążyć oskarżonego „odgrywając” się za popełnione na jego szkodę przestępstwo z art. 282 k.k. uczyniłby to od razu w pierwszym przesłuchaniu w niniejszej sprawie. Tymczasem o powyższych zdarzeniach ( sprzedaży mu środka (...) przez oskarżonego ) zeznał on dopiero podczas trzeciego przesłuchania w sprawie (...)., a więc w trzy tygodnie po pierwszym przesłuchaniu. Faktycznie przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 59 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sąd meriti oparł się wyłącznie na zeznaniach P. P.. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, ze w innych kwestiach, np. związanych z dokonywaniem przez M. W. (1) wymuszeń rozbójniczych zeznania świadka korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, chociażby z wyjaśnieniami samego oskarżonego. W tej sytuacji sąd rejonowy był w pełni uprawniony do uznania zeznań P. P. za wiarygodne w całości.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również podstaw do skutecznego formułowania zarzutu obrazy art.5§2 k.p.k. przedstawionego w apelacji obrońcy oskarżonego. Przypomnieć trzeba, że zasada wyrażona w przepisie art.5§2 k.p.k. ma zastosowanie wówczas jedynie, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości. Podkreślenia wymaga nadto, że żądane przez przepis art.5§2 k.p.k. wątpliwości muszą mieć obiektywne uwarunkowania i muszą być stwierdzone przez sąd rozstrzygający sprawę. Naruszenie wyżej wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art.5§2 k.p.k. zasada nie nakłada w żadnej mierze na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Stanowczo trzeba stwierdzić, że tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie, a zatem brak było podstaw do formułowania zarzutu obrazy powołanego przepisu.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd ( nie zaś strona procesu ) rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć. Powyższe wątpliwości odnoszą się więc między innymi do sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który takiego waloru nie ma ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 22.12.1010r. sygn. akt IIKK 308/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23.03.2011r. sygn. akt IIKa 468/10 ). Innymi słowy, stosowanie art.5§2 k.p.k. znajduje zastosowanie dopiero wtedy, gdy możliwość pewnych ustaleń za pomocą swobodnej oceny dowodów zostaje wyczerpana. Sytuacja równoznaczna z „ nie dającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub wiedzy nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 31.01.2012r. sygn. akt II AKa 403/11 ).

Nie zasługuje również na uwzględnienie zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego, jak i wskazany w apelacji oskarżonego zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art.438 pkt 4 k.p.k. – którą zarzucili skarżący, zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego , ma miejsce w niniejszej sprawie ale w odniesieniu do apelacji Prokuratora co czyni zasadnym podniesiony w jego apelacji zarzut rozpatrywany na gruncie wspomnianego art.438 pkt 4 k.p.k.

Zważyć należy, iż cele prewencji indywidualnej – wychowawcze i zapobiegawcze – które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego zwykle mają prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywista potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

Zdaniem Sądu Odwoławczego w kontekście przeanalizowanych i wyeksponowanych przez Sąd meriti wszystkich istotnych okoliczności wpływających na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności za przestępstwo z art.177§2 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k., determinujących ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej, tj. rodzaju i charakteru naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, czy też okoliczności dotyczących oskarżonego, wymierzona mu kara 3 lat pozbawienia wolności jest karą rażąco łagodną w myśl kryteriów wyżej wskazanych.

M. W. (1) przypisano popełnienie występku z art. 177§2 k.k. w zw. z art.178§1k.k. Oskarżony rażąco w sposób umyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, ze poruszając się w centrum miasta na ruchliwej ulicy z nadmierną szybkością przekraczającą o ponad 20 km/h prędkość dopuszczalną potrącił prawidłowo przechodząca przez jezdnie „po pasach” (...)kobietę, która w konsekwencji doznała ciężkich obrażeń ciała. Przede wszystkim zaś oskarżony nie udzielił jej jakiejkolwiek pomocy pozostawiając na jezdni zbiegł z miejsca wypadku. W wyjaśnieniach oskarżonego wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji nie sposób dostrzec prawdziwej skruchy, a przyznanie się w obliczu zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie może być traktowane jako okoliczność uzasadniająca wymierzenie łagodnej kary. Zresztą trafnie sąd I instancji w realiach niniejszej sprawy nie dostrzegł w zachowaniu oskarżonego jakichkolwiek okoliczności dla niego łagodzących.

Na uwzględnienie zasługuje ( jak wyżej już sygnalizowano ) zarzut apelacji prokuratora odnoszący się do rażącej niewspółmierności – łagodności wymierzonej oskarżonemu za przypisany mu czyn z art.177§2k.k. w zw. z art.178§1k.k. kary pozbawienia wolności. Racje ma skarżący, że dwie okoliczności rzutują na znaczne podwyższenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Przede wszystkim bulwersujący i nieakceptowalny jest fakt pozostawienia ofiary spowodowanego przez siebie wypadku samej sobie i nieudzielenie jej jakiejkolwiek pomocy. Tym bardziej, że jak wynika z zeznań M. R. (2) ( k.24 ) sam kierowca widząc skutek swojego zachowania po potrąceniu kobiety przechodzącej przez jezdnię podjął decyzję o ucieczce z miejsca zdarzenia, wycofał samochód i ominął ją. Również zachowanie oskarżonego po zdarzeniu, próba uniknięcia odpowiedzialności nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary. Wreszcie podkreślenia wymaga akcentowany w wywiedzionym przez prokuratora środku odwoławczym fakt umyślnie naruszonych przez M. W. (1) zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wszystko to powoduje, że wymierzona przez sąd rejonowy kara 3 lat pozbawienia wolności nie może być uznana za wystarczającą dolegliwość dla oskarżonego. Karą adekwatną do wyżej wymienionych okoliczności, uwzględniająca również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej samego oskarżonego, jak i ogółu społeczeństwa będzie kara 4 lat pozbawienia wolności.

Nie były kwestionowane przez skarżących orzeczone w związku z przypisaniem oskarżonemu M. W. (1) przestępstwa z art.177§2 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k. środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat ( na podstawie art. 42§2 k.k. ), jak i zadośćuczynienie w kwocie 2000zł. na rzecz pokrzywdzonej J. S. ( na podstawie art. 46§1 k.k. ).

W związku ze zmianą kary wchodzącej w skład kary łącznej dotychczasowe orzeczenie w tym zakresie w pkt.VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku straciło moc, a na podstawie art. 85 k.k. i art.86§1 k.k. sąd okręgowy wymierzył nową karę łączną w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzenie oskarżonemu surowszej kary łącznej pozbawienia wolności jest nieuzasadnione. Oskarżyciel publiczny w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji nie przedstawił jakiegokolwiek argumentu za tym przemawiającego. Podniesie zaś kary jednostkowej o jeden rok zgodnie zresztą z postulatem zawartym w apelacji nie uzasadnia zwiększanie kary łącznej o rok i 6 miesięcy, tym bardziej, że jak już wyżej wskazano brak jest w apelacji prokuratora jakiejkolwiek argumentacji.

W związku z tym, że sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art.282 k.k., jak i wymierzona za to przestępstwo kara nie były kwestionowane w pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

W związku z ustanowieniem M. W. (1) obrońcy z urzędu i jego udziałem w rozprawie odwoławczej sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 516,60 zł., w tym 96,60zł. podatku od towarów i usług albowiem koszty tej obrony nie zostały opłacone.

Z powodu złej sytuacji materialnej oskarżonego sąd okręgowy zwolnił go na podstawie art.624§1 k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE