UZASADNIENIE

E. M. została obwiniona o to, że w dniu 04.12.2012r. około godz. 08:40 w W. stworzyła zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...), poruszając się ul. (...) na wysokości ul. (...) nie zachowała należytej ostrożności przejeżdżając wymienione skrzyżowanie w wyniku czego uderzyła w pojazd m-ki R. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego kierowca R. doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni, to jest za wykroczenie z artykułu: 86§1 KW.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 grudnia 2012 roku około godz. 08:40 E. M. wraz ze swoim synem P. M. jechała ul. (...) z kierunku od ulicy (...) w stronę ulicy (...) poruszając się przy lewej krawędzi pasa ruchu pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...). Z uwagi na wyświetlany dla jej kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetnej zatrzymała się przed skrzyżowaniem z ulicą (...). Przed jej pojazdem znajdowały się dwa inne samochody. W tym samym czasie przy prawej krawędzi pasa ruchu przed w/w skrzyżowaniem jako trzeci samochód zatrzymał się pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) kierowany przez K. R.. Na skrzyżowaniu występowały sygnalizatory S-2 umożliwiające (podczas nadawania sygnału „zielona strzałka”) warunkowy skręt w prawo. Po zmianie sygnału sygnalizacji świetlnej E. M. i K. R. ruszyli na wprost wjeżdżając na skrzyżowanie. Z uwagi na to, iż kierowca samochodu jadącego przed E. M. rozpoczął wykonywanie manewru skrętu w lewo, zatrzymała się ona za jego samochodem. Następnie włączyła prawy kierunkowskaz, sygnalizując zamiar zmiany toru jazdy na prawy. W tym samym czasie K. R. w dalszym ciągu kontynuował jazdę na wprost przez skrzyżowanie. Gdy jadąc prawym torem jazdy ominął samochód F. (...) o nr rej. (...), E. M. ruszając z dużą prędkością zajechała mu drogę, w wyniku czego bokiem swojego samochodu uderzyła w lewy bok samochodu marki R. (...) o nr rej. (...).

W wyniku kolizji w samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...) zostało wyrwane z mocowania prawe lusterko zewnętrzne zwisające na przewodach elektrycznych, porysowany został prawy przedni błotnik na wysokości nadkola po stronie lewej, zarysowany został kołpak ozdobny prawego przedniego koła, porysowane zostały prawe przednie drzwi na całej długości w środkowej części, na dolnej krawędzi prawych przednich i tylnych drzwi widoczne otarcie brudu o kolistych kształtach na całej długości w/w drzwi, porysowane zostały tylne prawe drzwi na całej długości w części środkowej, porysowany zostały tylny prawy błotnik na wysokości nadkola po stronie lewej i prawej, zarysowana została górna część przednich drzwi (zarysowanie o długości ok. 20 cm, które biegnie wzdłuż tylnych prawych drzwi i jest widoczne na całej powierzchni w górnej część, a kończy się na wysokości wlewu paliwa po stronie prawego tylnego błotnika).

W samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń: otarty z brudu i porysowany kołpak ozdobny lewego przedniego koła, popękany wkład lewego zewnętrznego lusterka oraz przemieszczone w/w lusterko w lewą stronę, porysowany i pęknięty lewy przedni błotnik na wysokości nadkola, zarysowane lewe drzwi przednie nad listwą ozdobną przy lewej krawędzi drzwi.

Na miejsce zdarzenia została wezwana karetka pogotowia, która zabrała kierującego pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala (...) św. A. przy ul. (...) w W.. K. R. w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznał urazu mięśni szyi. W przeprowadzonych badaniach rtg kręgosłupa szyjnego nie wykryto zmian pourazowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej E. M. /k. 92-93/, zeznań pokrzywdzonego K. R. /k. 98-99, 43/, częściowych zeznań świadka P. M. /k. 47-48/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 147-148, 128-143/, a także notatek urzędowych /k. 3-4, 15, 40-41/, szkiców /k. 5-6/, protokołu użycia alkomatu /k. 13-14/, protokołu oględzin /k. 7-12/, karty informacyjnej /k. 21-22/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 24/, kserokopii dokumentacji fotograficznej /k. 31-33/ oraz dokumentacji fotograficznej / k. 61-63/.

Obwiniona E. M. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, iż zatrzymała się na czerwonym świetle przed skrzyżowaniem ul. (...) i ul. (...) przy lewej krawędzi jezdni. Na tym samym skrzyżowaniu przy prawej krawędzi pasa ruchu również zatrzymały się samochody. Z uwagi na to, iż sygnalizator sygnalizacji świetlnej wyposażony był w tzw. „zieloną strzałkę”, kierowcy tych samochodów mogli warunkowo skręcać w prawo przy wyświetlanej „zielonej strzałce”. Na pasie równoległym, bezpośrednio na wysokości samochodu obwinionej zatrzymał się samochód R. (...). Jego kierowca na skrzyżowaniu nie zamierzał skręcać w prawo, tylko jechać prosto. Po zmianie sygnału sygnalizacji świetlnej na kolor zielony obwiniona ruszyła prosto przez skrzyżowanie, nie zmieniając toru jazdy. Wykonując w/w manewr zauważyła niebezpiecznie szybko jadący w jej kierunku samochód. Jego kierowca zaczął spychać ją z jej toru jazdy i po chwili uderzył lewym przednim kołem i błotnikiem w prawą stronę jej samochodu. Ślady w/w uderzenia zostały zaznaczone na szkicu policyjnym. W wyniku kolizji kierujący samochodem marki R. wezwał na miejsce zdarzenia karetkę pogotowia. Został mu założony kołnierz ortopedyczny, potem został on odwieziony do szpitala.

Zdaniem obwinionej, winę za w/w zdarzenie ponosi kierujący samochodem marki R. (...), który nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił jej pierwszeństwa przejazdu. /k. 92-93 wyjaśnienia obwinionej E. M. /

E. M. ma 44 lata. Jest mężatką, ma na utrzymaniu syna. Z zawodu jest mgr inżynierem. Pracuje w firmie (...) S.A. Osiąga zarobki w wysokości 9.500 złotych brutto. Nie była karana. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 92 wyjaśnienia obwinionej E. M. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę E. M. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego K. R. oraz opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, szkiców, protokołu użycia alkomatu, protokołu oględzin, karty informacyjnej, opinii sądowo-lekarskiej, kserokopii dokumentacji fotograficznej oraz dokumentacji fotograficznej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej E. M.. Sąd dał im wiarę tylko częściowo, tj. w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła swoją obecność na miejscu zdarzenia oraz w zakresie wykonywania przez obwinioną manewru wjazdu na skrzyżowanie z tego samego kierunku co kierujący pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...). W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionej korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego K. R., któremu Sąd dał w pełni wiarę.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej w zakresie, w jakim wskazywała ona, iż w czasie zdarzenia posiadała pierwszeństwo przejazdu przed pojazdem kierowanym przez pokrzywdzonego. Jako niewiarygodną należało ocenić również tą część jej wyjaśnień, w których podawała ona, iż w czasie zdarzenia kierujący pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) wykonywał manewr wyprzedzania jej pojazdu, Twierdzenia obwinionej w tym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony. W opozycji do tej części jej wyjaśnień znajdują się zeznania złożone przez pokrzywdzonego oraz opinie sporządzone przez biegłego sądowego J. K..

Analizując zeznania pokrzywdzonego K. R., w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadek ten w swoich zeznaniach potwierdził, iż w dniu zdarzenia jadąc samochodem zatrzymał się przy prawej krawędzi pasa ruchu przed skrzyżowaniem ulicy (...) z ulicą (...) z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej. Samochody stały wówczas w dwóch rzędach. Przed jego samochodem na tym samym pasie ruchu znajdowały się jeszcze dwa pojazdy. Samochód obwinionej stał po lewej stronie na lewym torze jazdy, też jako trzeci samochód. Po zmianie sygnału sygnalizacji świetlnej pokrzywdzony ruszył jadąc prosto przez skrzyżowanie. W tym samym czasie obwiniona dojechała do środka skrzyżowania, gdzie zatrzymała się za pojazdami skręcającymi w lewo. Następnie chcąc ominąć pojazdy oczekujące do skrętu w lewo, włączyła prawy kierunkowskaz, z zamiarem zmiany pasa na prawy. Pokrzywdzony wówczas w dalszym ciągu kontynuował jazdę na wprost przez skrzyżowanie. Gdy jadąc prawym torem jazdy ominął on samochód kierowany przez obwinioną, E. M. ruszyła z dużym impetem zajeżdżając mu drogę. W wyniku zdarzenia samochód kierowany przez obwinioną uderzył w samochód pokrzywdzonego, przez co uszkodzeniu uległ lewy bok jego pojazdu na całej długości. Dodatkowo lusterko zewnętrzne jego pojazdu zostało odgięte do przodu. Z uwagi na to, iż w wyniku kolizji pokrzywdzony źle się poczuł, na miejsce zdarzenia została wezwana karetka pogotowia.

Zeznania pokrzywdzonego należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. /k. 98-99, 43 zeznania pokrzywdzonego K. R. /

Wersja wydarzeń przedstawiona przez pokrzywdzonego K. R. jest dla Sądu przekonywująca i miarodajna w przeciwieństwie do wersji prezentowanej przez świadka P. M., który w czasie zdarzenia przebywał w samochodzie kierowanym przez E. M.. Należało wskazać, iż świadek ten jest synem obwinionej. Starał się on zeznawać w taki sposób, aby potwierdzić jej linię obrony.

Oceniając zeznania tego świadka Sąd nie dał im wiary, w zakresie, w którym wskazywał on, iż gdy po zmianie sygnału sygnalizacji świetlnej, obwiniona ruszyła prosto przez skrzyżowanie z ulicą (...), widział on z prawej strony nadjeżdżający z dużą prędkością samochód R. (...), który zaczął spychać samochód obwinionej na przeciwległy pas ruchu. Z zeznań świadka wynika również, iż pomimo wykonanego manewru obronnego przez obwinioną, samochód ten uderzył w prawą stronę ich samochodu. Tymczasem z zeznań pokrzywdzonego, które znalazły również swoje potwierdzenie w treści opinii biegłego J. K. wynika, iż podczas kolizji z większą prędkością poruszał się samochód F. kierowany przez obwinioną. /k. 47-48 zeznania pokrzywdzonego P. M. /

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Biegły J. K. wykonał opinię w oparciu o akta niniejszej sprawy, fotografie miejsca zdarzenia pozyskane z portali internetowych google.maps i zumi.pl, fotografie przekazane (na wniosek biegłego) przez obwinioną, akta dochodzenia nr dz. koresp. Z-D- (...) oraz przejazd kontrolny przez miejsce zdarzenia wykonany przez biegłego w dniu 2 września 2014 roku ok. godz. 16:00.

W sporządzonej opinii biegły wskazywał, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce we wtorek 4 grudnia 2012 roku około godz. 8:40 w W., na skrzyżowaniu ulicy (...). Doszło do niego na suchej asfaltowej nawierzchni, przy temperaturze wynoszącej -1°C i średnim natężeniu ruchu. Uczestnicy zdarzenia poruszali się po jezdni ulicy (...) z kierunku od ulicy (...) w stronę ulicy (...). Oboje przejeżdżali skrzyżowanie na wprost. Kierujących obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/godz. Podczas zdarzenia ruchem na skrzyżowaniu kierował system sygnalizacji świetlnej. Na skrzyżowaniu występowały sygnalizatory S-2 umożliwiające (podczas nadawania sygnału „zielona strzałka”) warunkowy skręt w prawo. W opinii biegłego szerokość części jezdni, przeznaczonej dla ruchu w kierunku, w którym poruszali się uczestnicy zdarzenia jest wystarczająca dla fizycznego zmieszczenia obok siebie dwóch samochodów osobowych.

Podczas przedmiotowego zdarzenia oboje jego uczestnicy wjechali na skrzyżowanie z tego samego kierunku, w takich samych warunkach i wykonywali takie same działania. Ich wjazd na skrzyżowanie należy interpretować jako wykonany w warunkach równoległego poruszania się dwóch pojazdów, prawdopodobnie z małymi prędkościami, po wyznaczonym znakami poziomymi jednym pasie ruchu. Takie działanie tych obu kierujących nie stanowiło zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Ustalając dalszy przebieg zdarzenia, na podstawie analizy dowodów materialnych, biegły ustalił, iż uszkodzenia samochodu F. powstawały z kierunku od przodu do tyłu tego pojazdu. Świadczą o tym przede wszystkim cechy śladów na samochodzie marki F.. Opis uszkodzeń samochodu marki R. wskazuje jednocześnie, iż powstawały one na skutek oddziaływań skierowanych od tyłu do przodu tego pojazdu. Powyższe dowody w opinii biegłego świadczą o tym, że podczas kolizji z większą prędkością poruszał się samochód F.. Wobec powyższego zdaniem biegłego do kolizji doszło wówczas, gdy kierowany przez obwinioną samochód marki F. poruszał się szybciej od zjeżdżającego do osi jezdni (w lewo, z małą intensywnością skrętu) samochodu marki R.. Powyższa sytuacja jest odmienna od przedstawianej w wyjaśnieniach złożonych przez obwinioną, według której kolizja miała być efektem uderzenia dokonanego przez samochód marki R. podczas wyprzedzania samochodu marki F..

Oceniając zachowanie uczestników zdarzenia, biegły stwierdził, iż oboje kierujący wjeżdżając na skrzyżowanie i zamierzając przejechać je na wprost zobowiązani byli przez art. 25 ust.1 Prawa o Ruchu Drogowym do zachowywania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdom nadjeżdżającym z prawej strony. Wymagania dotyczące zachowania szczególnej ostrożności opisane są w pkt. 22 art. 2 Prawa o Ruchu Drogowym.

Z uwagi na to, iż bezpośrednio przed kolizją samochód kierowany przez obwinioną znajdował się przed samochodem marki F., oznacza to, że obwiniona dysponowała dobrymi warunkami jego obserwacji. Fakt, iż doszło do powstania kolizji, świadczy o tym, iż podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniona nie dostosowała swoich działań do zaistniałej sytuacji drogowej oraz nie zachowała szczególnej ostrożności (zdefiniowanej w pkt. 22 art. 2 Prawa o Ruchu Drogowym), do czego była zobowiązana przez art. 25 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Jednocześnie biegły stwierdził, iż z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż miał on wiedzę o działaniach obwinionej. Dlatego fakt wystąpienia kolizji wskazuje, że także kierujący samochodem marki R. również nie zachowywał szczególnej ostrożności –

do czego był zobowiązany przez art. 25 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym, a także, z powodu zmiany kierunku jazdy – przez art. 22 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Oceniając prawidłowość techniki i taktyki jazdy kierujących biegły wskazał, iż przyczyną wystąpienia przedmiotowego zdarzenia była błędna taktyka jazdy obwinionej. Z jej wyjaśnień wynika, iż była ona przekonana o mającym jej przysługiwać pierwszeństwie przejazdu przed samochodem R.. Powyższy pogląd jest niezgodny z przepisami Prawa o Ruchu Drogowym. Zdaniem biegłego, przeświadczenie obwinionej o mającym przysługiwać jej pierwszeństwie przejazdu (przed samochodem R.) mogło implikować wystąpienie stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu.

Oceniając technikę jazdy obwinionej, biegły wskazał na jej błędną analizę przedmiotowego zdarzenia, które w jej opinii polegało na wyprzedzaniu samochodu F. przez samochód R.. Tymczasem zdaniem biegłego, stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu był wynikiem kolizyjności torów ruchu pojazdów poruszających się początkowo po równoległych torach ruchu – zjeżdżających ze skrzyżowania na jeden pas ruchu. Nadto analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego zaprzeczyła kategorycznie możliwości poruszania się podczas kolizji samochodu R. z prędkością większą od samochodu F.. Dlatego fizycznie nie występowało wyprzedzanie samochodu F. przez samochód R..

Z uwagi na negatywną ocenę taktyki jazdy obwinionej biegły zrezygnował z próby oceny jej techniki jazdy.

Jednocześnie mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, biegły podkreślił, iż również taktyka jazdy kierującego samochodem R. okazała się błędna. Brak było natomiast przesłanek, które wskazywałyby na możliwość popełnienia przez świadka błędu techniki jazdy.

Biegły podkreślił przy tym, iż analizowane zdarzenie drogowe nie miało przebiegu nagłego lub niemożliwego do przewidzenia. Oboje uczestnicy zdarzenia wiedzieli o czekającej ich konieczności opuszczenia skrzyżowania jadąc jeden za drugim (a nie równolegle obok siebie) i o związanej z tym kolizyjności ich torów jazdy. Wzajemnie obserwując swoje działania, mieli możliwość uniknięcia kolizji. /k. 147-148, 128-143 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 3-4, 15, 40-41/, szkiców /k. 5-6/, protokołu użycia alkomatu /k. 13-14/, protokołu oględzin /k. 7-12/, karty informacyjnej /k. 21-22/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 24/, kserokopii dokumentacji fotograficznej /k. 31-33/ oraz dokumentacji fotograficznej / k. 61-63/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Z protokołu oględzin samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) sporządzonego w dniu 4 grudnia 2012 roku wynika, iż pojazd ten posiada wyrwane z mocowania prawe lusterko zewnętrzne zwisające na przewodach elektrycznych, porysowany prawy przedni błotnik na wysokości nadkola po stronie lewej, zarysowany kołpak ozdobny prawego przedniego koła, porysowane prawe przednie drzwi na całej długości w środkowej części. Na dolnej krawędzi prawych przednich i tylnych drzwi widoczne było otarcie brudu o kolistych kształtach na całej długości w/w drzwi. Podczas oględzin w/w samochodu stwierdzono również porysowane tylne prawe drzwi na całej długości w części środkowej, porysowany tylny prawy błotnik na wysokości nadkola po stronie lewej i prawej, widoczne zarysowanie o długości ok. 20 cm na górnej części przednich drzwi (zarysowanie to biegnie wzdłuż tylnych prawych drzwi i jest widoczne na całej powierzchni w górnej części, a kończy się na wysokości wlewu paliwa po stronie prawego tylnego błotnika). /k. 9-10/

Z protokołu oględzin samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) sporządzonego w dniu 4 grudnia 2012 roku stwierdzono następujące uszkodzenia w/w pojazdu: otarty z brudu i porysowany kołpak ozdobny lewego przedniego koła, popękany wkład lewego zewnętrznego lusterka oraz przemieszczone w/w lusterko w lewą stronę, porysowany i pęknięty lewy przedni błotnik na wysokości nadkola, zarysowane lewe drzwi przednie nad listwą ozdobną przy lewej krawędzi drzwi, widoczne otarcie brudu na lewej przedniej oponie części bocznej. /k. 11-12/

Z kserokopii karty informacyjnej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala (...) św. A. przy ul. (...) w W. wynika, iż pokrzywdzony K. R. w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznał urazu mięśni szyi. Został on przewieziony do szpitala w kołnierzu. W przeprowadzonych badaniach rtg kręgosłupa szyjnego nie wykryto zmian pourazowych /k. 21-22/.

W opinii sądowo-lekarskiej przeprowadzonej w dniu 14 grudnia 2012 roku przez biegłego sądowego dr n. med. Z. M. sporządzonej na podstawie akt sprawy, dokumentacji medycznej i zeznań pokrzywdzonego stwierdzono, iż pokrzywdzony K. R. doznał rozstroju zdrowia na okres nieprzekraczający 7 dni, w rozumieniu art. 157 § 2 kk. /k. 24/

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona E. M. w dniu 4 grudnia 2012 roku około godz. 08:40 w W. stworzyła zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...), poruszając się ul. (...) na wysokości ul. (...) nie zachowała należytej ostrożności przejeżdżając wymienione skrzyżowanie w wyniku czego uderzyła w pojazd m-ki R. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego kierowca R. doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni.

Obwiniona dopuściła się wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące organizacji ruchu na skrzyżowaniu stanowiącym przecięcie się kierunków ruchu co najmniej dwóch dróg publicznych posiadających jezdnie oraz regulacje w przedmiocie pierwszeństwa przejazdu w przypadku przecięcia się torów pojazdów poruszających się poza skrzyżowaniem, zostały określone w art. 25 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionej. E. M. poruszając się ul. (...) na wysokości ul. (...) nie zachowała należytej ostrożności przejeżdżając wymienione skrzyżowanie w wyniku czego uderzyła w pojazd m-ki R. (...) o nr rej. (...), przez co kierowca samochodu marki R. doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni.

Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniona realizując przedmiotowy manewr nie chciała doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiała godzić się z możliwością jego powstania.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 500 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn E. M.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinioną jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 1199,41 złotych, zwalniając ją w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE