WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant – prot. Łukasz Janowski

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014 roku sprawy karnej

M. P. (1) (P.) s. A. i R. z domu W., ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 października 2013r. ok. godziny 04:01 poprzez kopniecie dokonał zniszczenia oszklonej części drzwi wejściowych do obiektu oznaczonego nr 36B przy ul. (...) w N. woj. (...) powodując w ten sposób straty w kwocie 800 zł na szkodę E. W.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, że szkoda wyniosła 766,54 zł, to jest występku z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. P. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego E. W. kwoty 766 (siedmiuset sześćdziesięciu sześciu) złotych i 54 groszy,

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu M. P. (1) okres zatrzymania w dniu 4 listopada 2013 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. P. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy w Nysie stwierdza, że Na oryginale właściwe podpisy

orzeczenie niniejsze uprawomocniło się Z upoważnienia Kierownika Sekr.

dnia 23.09.2014 r. i jest wykonalne. protokolant sądowy

N., dnia 13.10.2014 r. Łukasz Janowski

Sędzia Sądu Rejonowego

SSR Katarzyna Czerwińska-Koncur

UZASADNIENIE

Sąd na rozprawie uwzględnił wniosek oskarżonego M. P. (1) złożony
w trybie art. 387 § 1 k.p.k., w związku z czym w oparciu o ujawnione dowody
- załączone do aktu oskarżenia, ustalony został następujący stan faktyczny.

Oskarżony M. P. (1) 19 października 2013 r. przyjechał do N. na imprezę
do lokalu (...) - mieszczącego się na (...). Impreza zakończyła się około 4 nad ranem. Oskarżony po imprezie wychodząc z budynku o 4:01 kopnął w dolną, szklaną część drzwi wejściowych. W wyniku tego szyba popękała. Oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia. Koszt wymiany szyby wyniósł 766,54 zł. Szkoda nie została naprawiona.

/ dowód: zeznania J. K. – k.2; wyjaśnienia oskarżonego – k.60; protokół oględzin – k.10; faktura – k.60/

Oskarżony ma 22 lata, jest stanu wolnego, nie ma nikogo na utrzymaniu, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności, nie pracuje. Oskarżony był karany sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k.29 i 60, dane o karalności –k.18-19; odpisy wyroków
– k.20-28/

Ustalając stan faktyczny, który był bezsporny, Sąd oparł się przede wszystkim
na zgodnych wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach J. K.. Obie te relacje korespondowały ze sobą, a opisany przez te osoby przebieg wydarzeń był spójny.

Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,
które nie były kwestionowane przez strony, a ich autentyczność nie budziła wątpliwości.

Reasumując, w ocenie Sądu wskazane powyżej okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości wobec czego zachodziły podstawy do uwzględnienia wniosku
i wydania wyroku w trybie art. 387 k.p.k.

Sąd zważył, co następuje:

M. P. został oskarżony o popełnienie występku z art. 288 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnia ten, kto niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku cudzą rzecz, jeśli szkoda przekracza 420 zł.

Przedmiotem czynności wykonawczej może być zarówno rzecz ruchoma,
jak i nieruchoma. Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Dla oceny występku z art. 288 § 1 k.k., w odróżnieniu od innych przestępstw przeciwko mieniu znaczenie ma wysokość wyrządzonej szkody, a nie wartość rzeczy. Szkoda to wyrządzony uszczerbek w mieniu. Obejmuje ona, więc zarówno rzeczywistą stratę,
jak i utracony zysk. W zakres rzeczywistej straty wchodzi natomiast wartość samej rzeczy
oraz koszt przywrócenia stanu poprzedniego. Tym samym szkoda może być wyższa
od wartości uszkodzonej lub zniszczonej rzeczy.

Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie – w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd stwierdził, iż oskarżony 19 października 2013 r. kopiąc celowo w szybę drzwi wejściowych do budynku przy ul. (...) w N., spowodował jej zniszczenie, a tym samy, iż działając z zamiarem bezpośrednim, swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 288 § 1 k.k.

Jednocześnie wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on
na zachowanie niezgodnie z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna
i mógł działać zgodnie z normą prawną. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności wyłączające winę.

Za popełnione przestępstwo Sąd na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa,
a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim dopuścił się szkody w cudzym mieniu. Do tego oddalił się z miejsca zdarzenia. Nadto oskarżony będąc osobą o normalnym stopniu rozwoju miał pełną świadomość naganności swojego czynu, a co za tym idzie zdawał sobie sprawę, że zniszczenie cudzej rzeczy jest naganne. Tym bardziej, że był już kilkakrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu.

Również stopień społecznej szkodliwości czynu był wysoki, gdyż oskarżony godził
w cudze prawo własności, przy tym działał z zamiarem bezpośrednim, a sposób działania wskazywał na lekceważące podejście do dóbr chronionych prawem. Nadto oddalenie się
z miejsca zdarzenia wskazywało na poczucie bezkarności i przekonanie, iż uniknie kary
oraz stanowiły o wysokim stopniu naganności jego zachowania, jak również o jego demoralizacji.

Jednocześnie Sąd, poza niedużą wartością szkody nie dopatrzył się żadnych innych okoliczności łagodzących w sprawie.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu jedynie kara o charakterze izolacyjnym pozwoli na osiągnięcie celów kary. Wymierzona kara ma charakter krótkoterminowy,
a więc jeżeli oskarżony rzeczywiście przemyśli swoje dotychczasowe postępowanie i będzie coś chciał zmienić w swoim życiu, daje ona realną szansę by po jej odbyciu powrócić
do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie. Przy czym podkreślić należy, że zasady wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k., oceniane w kontekście stopnia zawinienia
i społecznej szkodliwości czynu nie dawały podstaw do orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdyż w stosunku do oskarżonego nie zachodziła w żadnym razie pozytywna prognoza kryminologiczna. Otóż oskarżony w ostatnich kilku latach był pięciokrotnie skazywany, w tym aż czterokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu. Z tego powodu odbywa obecnie karę pozbawienia wolności. W ocenie Sądu okoliczności te wskazywały na lekceważące podejście oskarżonego do porządku prawnego, w szczególności
do dobra jakim jest cudze mienie. Powyższe nie pozwalało jednocześnie na przyjęcie,
iż orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zapobiegnie powrotowi
do przestępstwa.

W tym kontekście sam fakt konieczności odbycia kary będzie miał dostateczny walor wychowawczy wobec oskarżonego. Natomiast społeczeństwo, w szczególności środowisko,
w którym oskarżony funkcjonuje, otrzyma czytelny sygnał, że celowy zamach na cudze mienie spotka się z stanowczą reakcją, co wpłynie w ocenie Sądu pozytywnie na kształtowanie świadomości prawnej obywateli. Reasumując, kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 4 listopada 2013 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na obecną sytuację majątkową oskarżonego odbywającego karę pozbawienia wolności Sąd uznał, iż uiszczenie przez niego kosztów postępowania byłoby nadmiernym obciążaniem i dlatego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.