UZASADNIENIE

Powód, ostatecznie określony jako Miasto J.- Powiatowy Urząd Pracy
w J., domagał się zasądzenia od pozwanych L. Z., K. P. (1) i A. S. solidarnie kwoty 22.234,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 19.000,00 zł od dnia 13 kwietnia 2012r. oraz od kwoty 3.234,68 zł od dnia wniesienia pozwu wraz kosztami postępowania według norm przepisanych na podstawie weksla. Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, że powód wypowiedział łączącą go z pozwanym L. Z. umowę, na podstawie której L. Z. otrzymał z Funduszu Pracy refundację kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy z powodu naruszenia przez L. Z. postanowień umowy. Wynikające z umowy zobowiązanie zabezpieczone zostało wekslem in blanco wraz z deklaracją wekslową, wystawionym przez L. Z., a którego poręczycielami byli pozwani K. P. (2) oraz A. S.. Na skutek wypowiedzenia umowy, pozwany L. Z. został wezwany przez powoda do zwrotu otrzymanych środków pieniężnych. Wobec bezskutecznego upływu terminu do zwrot świadczenia powód wypełnił weksel i wezwał jego wystawcę oraz poręczycieli do wykupu weksla w terminie do dnia 4 lipca 2012r. Pozwani nie uregulowali zobowiązania.

Od nakazu zapłaty z 5 kwietnia 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I Nc 5344/12 uwzględniającego powództwo w całości, sprzeciw nieśli pozwani: K. P. (1)
i A. S., domagając się oddalenia powództwa jako bezzasadnego i zasądzenia od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając go wskazali, iż
w ich ocenie pozwany L. Z. dopełnił obowiązków określonych w umowie łączącej go
z powodem, zatrudniając przez okres ponad 1,5 roku osobę skierowaną do pracy przez powoda. Po wskazanym okresie, pomimo kierowanych pism, powód nie skierował do pracy innego bezrobotnego, stąd niewykonanie zobowiązania przez L. Z. spowodowane było zachowaniem powoda. Nadto K. P. (1) wskazała, iż umowa była skutecznie wykonywana przez okres 1,5, stąd pozwani mogli być najwyżej obciążeni ¼ dochodzonej przez powoda kwoty.

Na rozprawie w dniu 18 grudnia 2013r. pozwani A. S. i K. P. (1) potrzymali swoje stanowiska wyrażone w sprzeciwach od nakazu zapłaty, podnosząc niezasadność rozwiązania umowy zawartej przez powoda z L. Z.. Pozwani podali, iż skierowana przez powoda do pracy osoba bezrobotna zrezygnowała z zatrudnienia
z własnej inicjatywy, z przyczyn niezależnych od L. Z., a w to miejsce Urząd Pracy nie skierował innej osoby. Nadto podnieśli, iż nie byli informowania o zakłóceniach
w wykonaniu łączącej strony umowy.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju oddalił powództwo oraz zasądził od powoda Miasta J. - Powiatowy Urząd Pracy w J. solidarnie na rzecz pozwanych A. S. i K. P. (1) kwotę 2.434 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że 10 listopada 2010r. L. Z., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowo-Usługowa (...)
z siedzibą w J. zawarł z powodem Miastem J. – Powiatowym Urzędem Pracy w J. umowę o nr (...) w sprawie refundacji z Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Na podstawie zawartej umowy powód przyznał L. Z. refundację z Funduszu Pracy na pokrycie kosztów wyposażenie lub doposażenia miejsca pracy
w wysokości 19.000,00 zł, dla jednego skierowanego bezrobotnego. Strony umowy określiły warunki oraz termin przekazania w/w środków. Z postanowień umowy wynikało m.in.,
że L. Z. zobowiązał się do: zorganizowania jednego miejsca pracy dla bezrobotnego skierowanego przez Urząd Pracy, który zostanie zatrudniony na stanowisku mechanik samochodowy, zatrudnienia na wyposażonym stanowisku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego lub skierowanych bezrobotnych łącznie przez okres 24 miesięcy, zatrudnienia w miejsce osoby bezrobotnej, z którą rozwiązano stosunek pracy, następnej skierowanej osoby bezrobotnej w terminie do 2 miesięcy od daty rozwiązania stosunku pracy. Nadto L. Z. zobowiązał się do utrzymanie przez okres 24 miesięcy stanowisk pracy utworzonych w związku z przyczyną refundacji, zwrotu w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, przyznanej refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonych stanowiskach pracy skierowanych bezrobotnych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uzyskania środków oraz dostarczania przez okres 2 lat od daty zatrudnienia osób bezrobotnych deklaracji imiennych (...) lub (...) oraz (...) osób skierowanych wraz
z oświadczeniem dotyczącym utrzymania stanowisk pracy. Z paragrafu 5 umowy wynikało,
iż Urząd zastrzegł sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym
w przypadku złożenia niezgodnych z prawdą oświadczeń, naruszenia innych warunków umowy oraz odmowy zatrudnienia skierowanej osoby bezrobotnej. Z dalszych postanowień umowy wynikało, iż w przypadku rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym
z przyczyn, o których mowa w paragrafie 4 pkt 3,5 lub 7, uzyskujący dofinansowanie został zobowiązany do zwrotu w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, przyznanej refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonych stanowiskach pracy skierowanych bezrobotnych, wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia uzyskania środków, zaś w przypadku rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn, o których mowa w paragrafie 5 pkt 1 ppkt 1 lub 2, zwrotu
w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania całości przyznanej refundacji wraz
z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia uzyskania środków. Celem zabezpieczenia należności mogących powstać w oparciu o treść powyższych postanowień umowy zyskujący dofinansowanie L. Z. złożył weksel in blanco podpisany dodatkowo przez dwóch poręczycieli, do którego dołączona została deklaracja wekslowa. Jako poręczycieli wskazano K. P. (1) i A. S.. Pod treścią umowy podpisy złożyli dyrektor Powiatowego Urzędu Pracy w J. oraz L. Z.. Podpisy pozwanych K. P. (1) i A. S. umieszczone zostały w umowie nad zapiskiem „poręczyciel”.

Jednocześnie z umową L. Z. oraz pozwani K. P. (1) i A. S. podpisali deklarację wekslową z poręczeniem do weksla własnego in blanco. Z treści deklaracji wynikało, iż L. Z. złożył do dyspozycji Powiatowego Urzędu Pracy
w J. weksel in blanco z klauzulą bez protestu, nie na jego zlecenie, który Urząd miał prawo wypełnić na sumę odpowiadającą zadłużeniu w Urzędzie z tytułu refundacji udzielonej przez Urząd, łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami oraz weksel ten opatrzyć datą płatności według własnego uznania. Pozwani K. P. (1) i A. S. złożyli podpisy pod treścią oświadczenia dotyczącego poręczenia za wystawcę weksla własnego in blanco, wyrażając zgodę na treść powyższej deklaracji.

Pismem z dnia 28 grudnia 2011r. powód wezwał L. Z. do dostarczenia świadectwa pracy G. B., deklaracji – raportów imiennych ZUS RCA i (...) osób skierowanych za okres od IV do IX 2011r. w celu potwierdzenia utrzymania utworzonych stanowisk wraz z wypełnionym oświadczeniem. Wezwanie zostało zwrócone do PUP
z powodu nieodebrania awizowanej przesyłki przez adresata w dniu 17 stycznia 2012r.

Następnie pismem z dnia 18 stycznia 2012r. L. Z. został wezwany do dostarczenia deklaracji – raportów imiennych ZUS RCA i (...) wyłącznie osób skierowanych za okres od VII do IX 2011r. w celu potwierdzenia utrzymania utworzonych stanowisk. L. Z. ponownie został zobligowany do przedstawienia świadectwa pracy pracownika G. B. oraz złożenia wypełnionego oświadczenie. Wezwanie skierowane zostało do L. Z. oraz pozwanych.

L. Z. wraz z pismem z dnia 24 stycznia 2012r. złożył stosowne dokumenty. Do pisma nie zostało dołączone oświadczenie o utrzymaniu stanowiska pracy.

W związku z brakiem w/w oświadczenia L. Z. pismem z dnia 07 lutego 2012r. został ponownie wezwany do dostarczenia wypełnionego, załączonego do pisma oświadczenia wraz ze wskazaniem aktualnych danych do kontaktu telefonicznego. Wezwanie nie zostało podjęte w terminie, stąd przesyłka została zwrócona nadawcy.

Na skutek braku odpowiedzi na kolejne wezwania w dniu 22 marca 2012r. przeprowadzona została kontrola w zakresie wyposażenia utworzonego stanowiska w miejscu prowadzenia działalności przez L. Z.. W wyniku kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości. L. Z. został poinformowany o konieczności uzupełnienia brakujących dokumentów i wskazania aktualnych danych kontaktowych. Pomimo zobowiązania do dnia 11 kwietnia 2012r. L. Z. nie przedstawił wymaganych informacji, co skutkowało wypowiedzeniem umowy łączącej go z powodem i wezwaniem do zwrotu całości otrzymanej refundacji wraz z odsetkami ustawowymi do dnia 12 kwietnia 2012r. tj. łącznej kwoty 22.234,68 zł, w terminie 30 dni od daty otrzymania wezwania. Wezwanie skierowane zostało do L. Z. oraz A. S. i K. P. (1).

W dniu 25 czerwca 2012r. wypełniony został weksel wystawiony przez L. Z.. W treści weksla określono termin płatności na dzień 04 lipca 2012r. oraz określono kwotę zobowiązania tj. 22.234,68 zł. Jako wierzyciel (remitent) w wekslu wskazany był „Skarb Państwa – Prezydenta Miasta J. – Powiatowy Urząd Pracy w J.”. W treści weksla zamieszkana była klauzula „bez protestu” a jako miejsce płatności weksla wskazano (...). Na wekslu znajdował się czytelny podpis L. Z. oraz pod adnotacją „poręczamy”, czytelne podpisy pozwanej K. P. (3) i A. S.. L. Z. oraz pozwani K. P. (1) i A. S. pismem z dnia
25 czerwca 2012r. wezwani zostali do wykupu weksla.

Pismem z dnia 09 maja 2012r. pracownik firmy (...), J. H. powiadomił Powiatowy Urząd Pracy w J. o nieprawidłowościach dotyczących możliwości świadczenia przez niego pracy w firmie (...).

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w niniejszej sprawie oparte zostało na stosunku zobowiązaniowym, jaki powstał pomiędzy wierzycielem, a poręczycielem weksla. Przytoczył treść art. 30 i 31 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowego oraz wskazał, że poręczenie wekslowe polega na przyjęciu odpowiedzialności wekslowej za dług osoby podpisanej na wekslu. Akcentując, że poręczenie wekslowe jest zobowiązaniem abstrakcyjnym, niezależnym od umowy łączącej poręczyciela z osobą, za którą poręcza, ani od tego, czy umowa taka istnieje, wskazał, że do poręczenia wekslowego nie stosuje się przepisów kodeksu cywilnego dotyczących poręczenia, a dla ważności poręczenia konieczna jest ważność weksla.

W dalszej części wskazał, że zgodnie z art. 32 Prawa wekslowego poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył, natomiast samo poręczenie wekslowe jest zobowiązaniem akcesoryjnym (tzw. akcesoryjność formalna). Sąd Rejonowy wskazał, że poręczyciel wekslowy nie odpowiada tylko wówczas, jeżeli: poręczenie zostało udzielone z naruszeniem wymogów formalnych jego ważności określonych w art. 31; nie powstało ważne zobowiązanie osoby, za którą poręczył; poręczenie zostało udzielone na wekslu niespełniającym warunków art. 1 lub 101. Wskazując na przesłanki ważności weksla z art. 101 Prawa wekslowego, Sąd Rejonowy uznał, że weksel złożony w niniejszej sprawie zawierał elementy wskazane wyżej, jednak jako wierzyciela w wekslu wskazano podmiot nieistniejący. Dla ważności weksla wymagane jest, aby oznaczenie remitenta brzmiało zgodnie z przepisami prawa. Wskazał, że zgodnie z powszechnymi poglądami doktryny nie jest ważny weksel, w którym na pierwszy rzut oka widać, Zr remitent w sposób oczywisty nie istnieje lub jest fikcyjny.

W niniejszej sprawie weksel wystawiony został przez L. Z. na rzecz remitenta (wierzyciela) oznaczonego jako Skarb Państwa – Prezydent Miasta J. – Powiatowy Urząd Pracy w J..

Wskazał, że w myśl art. 9 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2008r., Nr 69, poz.415 z późn. zm.) realizowanie projektów w zakresie promocji zatrudnienia, w tym przeciwdziałania bezrobociu, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej bezrobotnych, wynikających z programów operacyjnych współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy należy do zadań samorządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy, a zadanie samorządu powiatu realizowane są przez Powiatowe Urzędy Pracy. Jest to zadanie własne, a nie zlecone powiatu.

Wskazał też, że postępowanie w niniejszej sprawie toczy się z powództwa Miasta J., a nie Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta J. – Powiatowego Urzędu Pracy. Sprostowanie oznaczenia strony powodowej, jakie nastąpiło w niniejszej sprawie nie spowodowało zmiany remitenta w wekslu. Wskazana wada oznaczenia strony w postępowaniu nie polegała na zmianie nazwy wierzyciela albowiem zamieszczone w treści weksla oznaczenie strony było od chwili jego wystawienia nieprawidłowe, co skutkowało nieważnością weksla, którą Sąd zobowiązany jest uwzględnić.

Z tych powodów Sąd Rejonowy w oparciu o art. 101 w zw. z art. 32 Prawa wekslowego w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, powództwo w niniejszej sprawie wobec K. P. (1) i A. S. Sąd Rejonowy oddalił.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód, zarzucając naruszenie ogólnych zasad postępowania nakazujących sądowi rozpoznać wszystkie roszczenia i podstawy roszczeń wynikających z pozwu oraz zgłoszonych w toku postępowania (za wyjątkiem ograniczeń wynikających z konkretnych norm prawnych), a w szczególności art. 224 § 1 k.p.c. poprzez zamknięcie rozprawy bez rozpatrzenia wniosków dowodowych oraz art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że skoro roszczenie wekslowe nie istnieje to brak jest podstaw do rozpoznania ze stosunku podstawowego, a okoliczność ta miała istotny wpływ na treść wydanego wyroku. Nadto zarzucił naruszenie art. 496 k.p.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że nieważność weksla skutkuje oddaleniem powództwa mimo, iż w pozwie przedstawił podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego strony stosunku prawnego z uczestnikami procesu; naruszenie art. 495 § 2 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że w postępowaniu nakazowym z weksla po przekazaniu sprawy do sądu na skutek zarzutów – nie jest dopuszczalne przeniesienie sporu z płaszczyzny stosunku wekslowego na płaszczyznę stosunku cywilnoprawnego umożliwiającego powołanie się na podstawę faktyczną i prawną wynikającą z łączącego strony stosunku prawnego, w związku z którym wystawiony został dokument uzasadniający wszczęcie postępowania nakazowego.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z pozwem zgromadzonym materiałem dowodowym oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że Sąd dokonując ustaleń faktycznych na podstawie materiału dowodowego dołączonego do pozwu, a w szczególności stosunku podstawowego, winien rozważyć, czy przy ustaleniu nieważności weksla powództwo winno zostać oddalone, czy też rozpoznać sprawę i dopiero po analizie całokształtu dowodowego, orzec merytorycznie. Opowiadając się za drugą możliwością skarżący wskazał, na konieczność ustalenia przez Sąd, czy istnieją podstawy do zasądzenia roszczenia wyłącznie ze stosunku podstawowego. Powołał się przy tym na orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie.

W odrębnych odpowiedziach na apelację pozwana K. P. (1) oraz pozwany A. S. wnieśli o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na rzecz każdego z pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych i zgodnie ze spisem kosztów o ile zostanie złożony.

Oboje pozwani złożyli ponadto zażalenia na rozstrzygniecie o kosztach procesu zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zarzucili mu błędne przyjęcie, że koszty postępowania z tytułu zastępstwa i zapłaty pełnomocnictwa należało zasądzić w kwocie tylko 2434 zł, [podczas gdy zdaniem skarżących należało przyjąć, że na rzecz każdego z nich winna być zasądzona kwota 2417 zł. wnieśli oni o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o kosztach oraz zasądzenie od powoda na rzecz każdego z pozwanych kosztów postępowania zażaleniowego.

W uzasadnieniu podnieśli, że zasądzona kwota zapewnia każdemu ze skarżących zwrot jedynie połowy poniesionych kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. Nie są one jednak pełne.

Pomimo prawidłowo poczynionych ustaleń wyprowadzone zeń wnioski nie były uzasadnione, a wynikało to z przyjęcia przez Sąd, że roszczenie powoda było oparte wyłącznie na stosunku zobowiązaniowym pomiędzy wierzycielem a poręczycielami wekslowymi.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że pomimo złożenia pozwu w celu wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, którego podstawa pierwotnie opierała się na roszczeniu wekslowym, to w toku postępowania, co Sąd Rejonowy pominął przy orzekaniu, strony przeszły na stosunek podstawowy. Przejście takie, jest w świetle orzecznictwa, dopuszczalne (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2006r., II CSK 205/06). Oceniając zasadność i dopuszczalność takiego przejścia nie można bowiem pominąć, że powód do pozwu dołączył dokumenty określające treść stosunku podstawowego, jak również dotyczące jego wypowiedzenia oraz nieprawidłowego wykonania tej umowy, a więc wszystkich elementów dotyczących tego stosunku podstawowego.

Wywody Sądu Rejonowego tymczasem wskazywały na uznanie za podstawę rozstrzygnięcia jedynie okoliczności nieprawidłowego oznaczenia remitenta w treści weksla, co skutkowało nieważnością weksla. Okoliczność, ta została już (niejako) wcześniej uwzględniona przez Sąd (Przewodniczącego) w chwili nadawania sprawie biegu. Zarządzeniem z 17 września 2012r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Sąd Rejonowy przy wydaniu zaskarżonego wyroku pominął, że w odpowiedzi na sprzeciw, w którym pozwani podnieśli zarzuty odnoszące się do stosunku podstawowego (k. 56 -61 i 65 – 68), powód podnosił argumenty odnoszące się do stosunku podstawowego (k. 85 – 87). Strony zatem samorzutnie dokonały przeniesienia roszczenia ze stosunku wekslowego na stosunek podstawowy.

Tym samym, przy ocenie zasadności roszczenia, należało zbadać okoliczności dotyczące treści stosunku podstawowego. Pomimo, iż w swoich rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy do tych okoliczności się nie odniósł, to w ustaleniach faktycznych poczynił ustalenia dotyczące podpisania przez pozwanych umowy jako poręczycieli. Nie są one jednak wystarczająco jednoznaczne, aby Sąd odwoławczy jedynie na nich mógł oprzeć swe rozstrzygnięcie.

Jakkolwiek z treści umowy (jej początkowego fragmentu) nie wynika, że pozwani występowali w takim charakterze (jako cywilnoprawni poręczyciele odnośnie stosunku podstawowego), to jednak podpisanie przez nich umowy z takim oznaczeniem, czyniło koniecznym zbadanie i ustalenie przez sąd, jaka była rzeczywista wola stron umowy oraz pozwanych K. P. (1) i A. S. odnośnie ich roli w podstawowym stosunku prawnym, a to w stosunku zawiązanym przez umowę w sprawie refundacji z Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego/ych (art. 65§1 i 2 kc).

Mając na względzie powyższe, w niniejszej sprawie zaistniały podstawy do przejścia przy badaniu zasadności roszczenia pozwu na stosunek podstawowy i stąd dla jej rozstrzygnięcia konieczne było ustalenie, czy pozwani byli poręczycielami w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, czy tylko w ramach stosunku wekslowego.

Niewyjaśnienie tej okoliczności przez Sąd Rejonowy doprowadziło do konstatacji, że nie rozpoznał on istoty sprawy, co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Konsekwencją powyższego oraz treści art.108§2kpc było również uchylenie rozstrzygnięcia o kosztach, zaskarżonego zażaleniem przez pozwanych.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji po myśli art. 386 § 4 k.p.c.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy dokona ustalenia treści umowy nr (...) i zamiaru, jaki towarzyszył osobom uczestniczącym w zawarciu tej umowy z uwzględnieniem brzmienia art.65§1 i 2 kpc na okoliczność, czy pozwani byli poręczycielami jedynie stosunku wekslowego, czy również poręczycielami w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Dokona tego w oparciu o zaoferowane przez strony wnioski dowodowe, a w szczególności dowód z przesłuchania stron. Dojście Sądu do przekonania o tym, że pozwani K. P. (1) i A. S. byli poręczycielami co do stosunku podstawowego skutkować będzie koniecznością analizy zasadności wypowiedzenia wymienionej wcześniej umowy przez powoda i zasadności jego żądania zapłaty.

Po przeprowadzeniu postępowania Sąd wyda rozstrzygnięcie stosownie do jego wyników.

SSO Anna Hajda SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE