UZASADNIENIE

W. K. został obwiniony o to, że:

4) W dniu 28 listopada 2012 roku około godz. 11.15 w W. przy ul. (...) na terenie L. C. (hala „(...) wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług taxi, bez zgody zarządzającego lotniskiem,

tj. o czyn z art.: 210 ust 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z §2 pkt 1 ust 6b Rozporządzenia Ministra Transportu i (...) Wodnej z dn. 04.09.2012r.;

5) W dniu 08 listopada 2012 roku około godz. 13:00 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (...), prowadził działalność gospodarczą w postaci usługi (...), wbrew zarządzającego Naczelnego Dyrektora (...) im. (...),

tj. o czyn z art.: Art. 210 ust 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. § 2 ust 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r;

6) W dniu 24 lipca 2013 roku około godz. 14:15 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala „(...)), wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usługi taxi, bez zgody Naczelnego Dyrektora (...),

tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012r.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. prowadzi działalność gospodarczą z zakresu usług taksówkowych. W dniu 08 listopada 2012 roku około godz. 13:00 w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przebywał on na terenie (...) im. (...) w W. w pobliżu kantoru (...), gdzie proponował napotkanym osobom przebywającym na terenie hali przylotów skorzystanie z wykonywanych przez niego usług taksówkowych. Zachowanie W. K. zainteresowało I. K. – właścicielkę w/w kantoru, która słyszała treść jego rozmów z pasażerami. Z uwagi na jego natarczywe zachowanie wezwała ona Policję oraz poinformowała Służbę Ochrony L..

W dniu 28 listopada 2012 roku około godz. 11.15 W. K. przebywał ponownie na terenie hali „przylotów” (...) (...) im. (...) w W.. W czasie pobytu na lotnisku rozmawiał on z pasażerami znajdującymi się na terenie hali przylotów. Żaden z wezwanych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji oraz pracowników Służby Ochrony L., ani też żadna z innych osób, która w tym czasie przebywała na terenie hali „przylotów” (...) nie potrafiła podać treści jego rozmów z pasażerami.

W dniu 24 lipca 2013 roku w godzinach 6:30 – 18:30 P. S. wraz z sierż. sztab. J. O. pełnili służbę patrolową w rejonie Komisariatu Policji (...). O godz. 14:15 patrolując halę „przylotów” (...) zwrócili uwagę na znanego im z widzenia mężczyznę – W. K., który prowadził dwójkę podróżnych wraz z walizkami w kierunku parkingu lotniskowego. W trakcie przeprowadzonej interwencji W. K. wskazywał, iż posiada on pozwolenie na świadczenie usług przewozowych na terenie wszystkich krajów Unii Europejskiej. Oświadczył on także, iż odprowadza podatki, więc ma prawo przebywać i pracować również na terenie lotniska, co też czyni. W związku z tym, iż W. K. swoją działalność gospodarczą prowadził bez zgody zarządzającego (...) im. (...) w W. Przedsiębiorstwa Państwowego (...) został na niego nałożony mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych. W. K. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego W. K. /k. 55v/, zeznań świadków B. K. /k. 56, 3v/, I. K. /k. 56-56v, 39-40/, P. S. /k. 73-73v, 112v/, R. K. /k. 107-108/ oraz P. P. /k. 108/, częściowych zeznań świadka T. L. /k. 76-77, 8v/, a także zawiadomienia /k. 1/, notatek urzędowych /k. 2, 66, 101, 114/, wniosku obrońcy wraz z zestawieniem /k. 43-49/, informacji o wykroczeniach /k. 92/, zawiadomień i notatek urzędowych /k. 32-36, 38/, umowy najmu wraz z załącznikami /k. 41-57/ oraz płyt /k. 65, 106/.

Obwiniony W. K. nie przyznał się do zarzuconych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził on, iż prowadzi działalność gospodarczą z zakresu usług taksówkowych. Wskazał, iż swoich klientów pozyskuje on telefonicznie oraz za pomocą internetu. Dzwonią do niego również jego znajomi. Ogłasza on prowadzoną przez siebie działalność we wszelki możliwy sposób. W każdym możliwym miejscu pozostawia on swoje wizytówki.

Obwiniony oświadczył, iż wszystkie trzy sprawy stanowią wyłącznie pomówienia. Potwierdził on, iż w datach zarzutów był obecny na terenie lotniska, jednak zaprzeczył, aby oferował wówczas swoje usługi. W. K. zaprzeczył jednocześnie, aby prowadził on handel walutami. Wskazał, iż czasami wylatuje z L. C., mniej więcej dwa razy w roku. Przyjeżdża również na teren lotniska w celach rekreacyjnych, aby przejść się po jego terenie. Czasami spotka wówczas jakiegoś znajomego, porozmawia z nim. Ostatnio w takim okolicznościach odbył on rozmowę z trenerem klubu (...) z K.. Bardzo często w tych celach bywa on na lotnisku.

Odnosząc się do zarzucanych mu czynów, obwiniony nie potrafił przyporządkować wydarzeń do daty czynów. Wskazał, iż w dacie jednego z czynów udał się autobusem na teren L. C. w W. w celach zarobkowych poprzez ustalenie możliwości zdobycia klientów na prowadzoną przez niego działalność taksówkową. Jednokrotnie w czasie pierwszego lub drugiego z zarzuconych mu czynów był on umówiony z klientem na lotnisku. Jednokrotnie spotkał się także z kolegą, któremu był winien pieniądze.

W lipcu stojąc w hali głównej nawiązał on rozmowę ze starszym małżeństwem. Ludzie ci poprosili go wówczas o możliwość wykonania rozmowy telefonicznej z jego telefonu. Stali oni przez godzinę, nie wiedząc co mają zrobić. Wywiązała się rozmowa, w czasie której małżonkowie opowiadali obwinionemu skąd przyjechali oraz pytali się o to co mogą zobaczyć w W.. Gdy obwiniony użyczył im swojego telefonu, skontaktowali się ze swoim synem, który następnie oddzwonił na jego numer telefonu. W rozmowie telefonicznej zapytał się on obwinionego o tani hotel dla swoich rodziców. W. K. polecił hotel (...). Następnie wraz z małżonkami opuścił on teren lotniska i udał się z nimi do hotelu (...), aby dowiedzieć się o cenę. Obwiniony zaprzeczył, aby rozmawiał wówczas na temat przewozu.

Odnosząc się do wydarzeń z dnia 8 listopada 2012 roku, obwiniony zaprzeczył, aby wówczas nagabywał jakąkolwiek osobę, aby skorzystała z jego usług. Oświadczył, iż tego dnia wymienił w kantorze 5 euro, po kursie 3,25 za jeden euro. Potwierdził on również, iż w tym samym dniu właścicielka kantoru wezwała policję, sugerując, iż proponował on usługi mężczyźnie, którego nie znał. Po raz drugi wezwała ona policję pod pretekstem proponowania usług trzem kobietom, których obwiniony także nie znał. Za trzecim razem z kolei wezwała ona policję, oskarżając go, że przeszkadza jej i jej personelowi w pracy.

Obwiniony oświadczył również, iż jedno ze zdarzeń dotyczyło możliwości wykonania przez niego fotografii. Tego dnia obwiniony przyjechał na teren lotniska swoim samochodem. Miał odebrać pasażerów, którzy do niego zadzwonili. Wskazał, iż został on wówczas niewłaściwie potraktowany przez pracowników Służby Ochrony L.. Jeden z wartowników próbował mu przedstawić czynności, które może on wykonywać w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. / k. 55v wyjaśnienia obwinionego W. K. /

W. K. ma 57 lat. Z zawodu jest taksówkarzem. Osiąga miesięczny dochód w wysokości 1500 złotych. Jest żonaty, nie posiada małoletnich dzieci. Nie był on karany sądownie, nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. / k. 55 wyjaśnienia obwinionego W. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę W. K. w odniesieniu do drugiego i trzeciego z przypisanych mu czynów.

Na sprawstwo obwinionego w zakresie drugiego z zarzuconych mu czynów wskazują zeznania świadka I. K. w połączeniu z nagraniem z monitoringu oraz treścią notatki urzędowej wykonanej przez mł. asp. J. W. z przeprowadzonych oględzin nagrania z monitoringu.

Z zeznań I. K., która prowadzi własną działalność gospodarczą – jest właścicielką kantoru (...) mieszczącego się w hali przylotów na lotnisku C. w W. wynika, iż w dniu 8 listopada 2012 roku około godz. 12:00 przebywając za ladą kantoru zauważyła ona znanego jej z widzenia przewoźnika. Mężczyzna ten natarczywie zachęcał do skorzystania z wykonywanych przez niego usług taksówkowych. Nadto próbował on również zniechęcić każdego klienta, który podchodził do jej stoiska, do wymiany pieniędzy w jej kantorze. Po sześciu godzinach, gdy świadek nie była w stanie już dalej znosić zachowania tego mężczyzny, zadzwoniła na Policję. O powyższym zdarzeniu poinformowała ona również Służbę Ochrony L..

W złożonych zeznaniach świadek wskazała również, iż obwinionego zna z widzenia od 20 lat. Spotyka go prawie za każdym razem gdy jest ona w pracy, tj. 4, 5, 6 razy w tygodniu. Jest on wówczas obecny na lotnisku od rana do wieczora. Widziała ona wielokrotnie jak zaczepia on ludzi oferując usługi taksówkarskie oraz wymianę walut. Taka sytuacja ma miejsce od około 2006 roku. /k. 56-56v, 39-40 zeznania świadka I. K./

Zeznania świadka I. K. należało uznać za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Zeznania w/w świadka znalazły swoje potwierdzenie w nagraniu z monitoringu /k. 65 /, treści notatki urzędowej wykonanej przez mł. asp. J. W. z przeprowadzonych oględzin nagrania z monitoringu /k. 65, 66/ oraz umowie najmu wraz z załącznikami /k. 41-57/.

W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny w sprawie trzeciego z zarzuconych obwinionemu czynów, przesłuchano świadka P. S., który w dniu 24 lipca 2013 roku w godzinach 6:30 – 18:30 wraz z sierż. sztab. J. O. pełnił służbę patrolową w rejonie Komisariatu Policji (...). Świadek ten około godz. 14:15 patrolując halę „przylotów” (...)zwrócił uwagę na znanego mu z widzenia mężczyznę, świadczącego usługi przewozowe, prowadzącego dwójkę podróżnych wraz z walizkami w kierunku parkingu lotniskowego. Mężczyzną tym okazał się być obwiniony W. K.. W trakcie interwencji świadek skierował pasażerów do taksówek stojących przy lotnisku. Z uwagi na ujawnione wykroczenie, świadek nałożył na W. K. mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych, informując go jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. W. K. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu. Uzasadniając swoją decyzję obwiniony starał się podważyć zasadność przeprowadzonej interwencji. Oświadczył on również, iż posiada pozwolenie na świadczenie usług przewozowych na terenie wszystkich krajów Unii Europejskiej. Wskazał on jednocześnie, iż odprowadza podatki, więc ma prawo przebywać i pracować również na terenie lotniska, co też obwiniony czyni.

W złożonych zeznaniach świadek P. S. potwierdził, iż obwiniony W. K. notorycznie od wielu lat przebywa na terenie (...) im. (...) w W.. W przeszłości świadek wielokrotnie podejmował wobec niego interwencje. Powyższe zdarzenia dotyczyły prowadzenia przez niego działalności gospodarczej bez zgody zarządzającego lotniskiem w postaci działalności przewozowej za opłatą. /k. 73-73v, 112v zeznania świadka P. S. /

Zeznania świadka P. S. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należało również, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a tym samym osobą zaufania publicznego i nie miał żadnego zauważalnego dla Sądu powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego. Dodatkowym elementem wpływającym na ocenę wiarygodności zeznań tego świadka jest fakt, że jest on osobą obcą w stosunku do obwinionego, a zatem w żaden sposób nie jest zainteresowany sposobem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Stąd w opinii Sądu zeznania świadka P. S. są wiarygodnym i wartościowym materiałem dowodowym.

Wskazać należało również, iż zeznania świadka P. S. znalazły swoje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci nagrania z monitoringu /k. 106/, treści notatki urzędowej wykonanej przez st. post. S. G. z przeprowadzonych oględzin nagrania z monitoringu /k. 114/ oraz z treści notatki urzędowej dokumentującej przebieg interwencji podjętej w dniu zdarzenia/ /k. 101/. Dowody te również należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Strony nie kwestionowały autentyczności w/w dokumentów. Wspomniana autentyczność, również nie budziła wątpliwości Sądu.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie pierwszym wniosku o ukaranie.

Z zeznań świadka powyższego zdarzenia funkcjonariusza Policji B. K. wynika, iż w dniu zdarzenia, tj. w dniu 28 listopada 2012 roku w godzinach 06:30-18:30 pełnił on służbę na terenie L. C.. Około godziny 11:25 z polecenia dyżurnego Komisariatu Policji (...) udał się on na halę przylotów w celu udzielenia pomocy pracownikom Służby Ochrony L.. Po przybyciu na miejsce dwaj pracownicy Służby Ochrony L., tj. T. L. i P. P. wskazali na mężczyznę, który według nich miał nagabywać na usługi transportowe pasażerów lotniska. Wskazywaną przez nich osobą okazał się być obwiniony W. K.. W złożonych zeznaniach świadek B. K. wskazywał, iż pracownicy Służby Ochrony L. nie byli w stanie wskazać naocznego świadka zdarzenia. Sami nie słyszeli oni również rozmowy obwinionego z pasażerem. Na miejscu zdarzenia świadek B. K. również nie ujawnił żadnych innych świadków powyższego zdarzenia. Obwiniony W. K. również nie przyznał się do popełnienia jakiegokolwiek wykroczenia.

Świadek B. K. przyznał, iż w trakcie jego pracy w rejonie L. C. w W. kilkukrotnie prowadzone były interwencje z udziałem obwinionego, które dotyczyły prowadzenia przez niego działalności gospodarczej – przewozu osób. Interwencje dotyczyły tego, iż obwiniony przebywając na terenie hali przylotów, zaczepiał pasażerów, proponując im przewóz. /k. 56, 3v zeznania świadka B. K. /

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. K. jako spójnym i logicznym. Świadek jest osobą obcą dla W. K., a z racji pełnienia swojej funkcji funkcjonariusza Policji nie mającą interesu w tym, aby zeznawać na korzyść bądź na niekorzyść obwinionego.

Na okoliczność ustalenia stanu faktycznego w sprawie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów przesłuchano również świadków: funkcjonariusza Policji R. K. i pracownika Służby Ochrony L. P. P..

Z zeznań świadka R. K. wynika, iż obwinionego kojarzy on z racji wykonywanej przez świadka pracy na terenie L. im. F. C.. Odnosząc się do wydarzeń, które miały miejsce w dniu 28 listopada 2012 roku potwierdził on, iż tego dnia został skierowany przez dyżurnego na halę przylotów. Na miejscu zastał on obywatela(...), który zapytany po angielsku, zaprzeczył, aby obwiniony oferował mu usługi przewozu. /k. 107-108 zeznania świadka R. K. /

W złożonych zeznaniach świadek P. P. potwierdził, iż uczestniczył w opisywanym zdarzeniu. Była to jego jedyna interwencja z udziałem obwinionego. Świadek P. P. wskazywał, iż wówczas zaczepiła go osoba pracująca dla korporacji, informując, iż obwiniony nagabuje klientów. Podczas podjętej interwencji osoba ta stwierdziła, iż nie chce mieć nic wspólnego z niniejszą sprawą. P. P. zaprzeczył jednocześnie, aby była świadkiem tego, jak obwiniony składa propozycję nieznanej kobiecie. /k. 108 zeznania świadka P. P. /

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadków R. K. i P. P., jako spójnym i korelującym z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie pierwszego z zarzutów, nie znajdując żadnych podstaw do kwestionowania ich prawdziwości.

Swoje zeznania w sprawie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów złożył również świadek T. L., który w dniu 28 listopada 2012 roku będąc zatrudnionym w Służbie Ochrony L. na stanowisku młodszego wartownika – konwojenta wspólnie ze świadkiem P. P. patrolował teren L. C..

W złożonych zeznaniach w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających T. L. potwierdził, iż wspólnie z P. P. był on świadkiem tego jak mężczyzna wobec którego podjęli oni interwencję proponował osobom opuszczającym terminal „przyloty” usługi taksówkowe.

Przed Sądem świadek T. L. potwierdził treść złożonych zeznań złożonych w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających. Nie potrafił on jednak podać żadnych szczegółów, na podstawie których ustalił on, iż obwiniony w dniu zdarzenia prowadził działalność gospodarczą. /k. 76-77, 8v zeznania świadka T. L. /

Sąd dał wiarę tej części zeznań świadka, w której podał on ogólne informacje na temat przeprowadzonej w dniu 28 listopada 2012 roku interwencji.

Oceniając zebrane osobowe i pozaosobowe źródła dowodowe w sprawie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów wskazać należało, iż w pierwszej kolejności Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Obwinionemu W. K. zarzucone zostało popełnienie wykroczeń z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m.in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności z zakresu przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 tej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 ustawy Prawo lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 Prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1) Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2) § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 Prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 ustawy Prawo lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., sygn. III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działania podejmowane przez obwinionego w ramach drugiego i trzeciego z przypisanych mu czynów na terenie L. im. F. C. przy ul. (...) 1 w W., które polegały na proponowaniu napotkanym osobom skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, były związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu usług taksówkowych, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskami o ukaranie działania W. K. miały na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Tym samym nieskorzystanie przez te osoby z oferowanej usługi nie uzasadnia twierdzenia, iż obwiniony nie prowadził działalności gospodarczej, bowiem do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd badając niniejszą sprawę nie miał również wątpliwości, iż obwiniony zarzucone mu działania, w ramach drugiego i trzeciego z przypisanych mu czynów, popełnił na terenie lotniska. Wskazać należy bowiem, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał wątpliwości, iż obwiniony w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Wskazać należy bowiem, iż zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...) od 2001 roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem w ramach drugiego i trzeciego z przypisanych mu czynów wypełnił znamiona czynu opisanego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze i przypisanie mu winy w powyższym zakresie jest w pełni uzasadnione. W. K. dopuścił się więc popełnienia drugiego i trzeciego z przypisanych mu czynów, zatem zasadnym było skazanie go w tym zakresie.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze zagrożone jest karą grzywny. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionemu łączną karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń, które zdaniem Sądu były znaczne. W ocenie Sądu wymierzona kara uwzględnia sytuację materialną obwinionego i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Jednocześnie z uwagi na to, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie sprawstwa oraz winy w zakresie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia w/w czynu.

Na podstawie art. 118 §1 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd w obciążył obwinionego kosztami postępowania w zakresie czynów, za które W. K. został ukarany, zaś w zakresie czynu, od których obwiniony został uniewinniony określił, że koszty te ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE