UZASADNIENIE

A. G. oskarżony został o to, że w dniu 6 września 2012 r. , na drodze numer (...) relacji P.-P., gm. G. pow. (...), woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 2,19 i 2,03 promila alkoholu etylowego we krwi,

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie II K 442/13

orzekł :

I oskarżonego A. G. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to z mocy art. 178 a § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art. 71 § 1 k.k i art. 73 § 1 k.k. wykonanie wymierzonej w punkcie I kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 (trzech) lat, oddał oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i orzekł grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych.

III na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

IV na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego w punkcie III zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 sierpnia 2013 r.

V na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu (...) w kwocie 500 (pięćset) złotych.

VI na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego A. G. zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości.

Skarżący wyrokowi temu na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1.obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na obrazie art. 424 § 1 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez niedostateczne i niewystarczające wykazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie odnośnie skazania oskarżonego A. G. na zeznaniach świadków funkcjonariuszy Policji Ł. G. i T. M. oraz Z. H. i A. J., pomimo, iż relacje te pozostają w wyraźnej sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego oraz innymi dowodami osobowymi, w szczególności w postaci zeznań świadków: G. G., D. L. i Z. P. oraz pierwszą relacją z postępowania przygotowawczego świadka Z. H., co w konsekwencji przy prawidłowej oraz wnikliwej analizie dowodów winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego od stawianego mu aktem oskarżenia zarzutu,

2.obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na obrazie art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady bezstronności oraz zasady domniemania niewinności polegające na oparciu orzeczenia na podstawie domniemań /co do stanu faktycznego/ z naruszeniem zasady procesowej in dubio pro reo,

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony A. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu występku, pomimo braku w tym zakresie dostatecznych i koniecznych dowodów jego winy.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł, na podstawie art. 437 k.p.k., o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. G. od stawianego mu aktem oskarżenia zarzutu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu.

Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r. „ zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia” (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W ocenie Sądu Okręgowego z analizy akt sprawy dokonanej przez Sąd Rejonowy pewnie wynika, że to właśnie A. G. a ni jego matka w dniu 6 września 2012 r., na drodze numer (...) relacji P.-P., gm. G. pow. (...), woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 2,19 i 2,03 promila alkoholu etylowego we krwi i tym samym wyczerpał znamiona czynu penalizowanego w przepisie art. 178 a § 1 k.k..

Co do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., to stwierdzić należy, iż jest także chybiony, albowiem zasada domniemania niewinności - in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k. )- ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. Tymczasem w niniejszej sprawie nie sposób wyprowadzić wniosku, że w sprawie pozostają takie okoliczności. Podnieść bowiem należy, iż w toku postępowania Sąd powołał dowody i poczynił ustalenia, które jednoznacznie rozwiały wątpliwość co do tego kto faktycznie siedział za kierownicą samochodu marki F. (...) w dniu 6 września 2012 r. podczas wypadku. Nie może zatem być sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie, gdy pozostałe elementy zdarzenia nie są nawet w ogóle kwestionowane. ( II KK 134/14, postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lipca 2014, LEX nr 1488899)

W świetle powyższego nie zasługuje na podzielenie twierdzenie skarżącego, jakoby Sąd I instancji niedostatecznie i w sposób niewystarczający wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego oparł swoje rozstrzygnięcie odnośnie skazania oskarżonego A. G. na zeznaniach świadków funkcjonariuszy Policji Ł. G. i T. M. oraz Z. H. i A. J., pomimo, iż relacje te zdaniem skrzącego pozostają w wyraźnej sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego oraz innymi dowodami osobowymi, w szczególności w postaci zeznań świadków: G. G., D. L. i Z. P. oraz pierwszą relacją z postępowania przygotowawczego świadka Z. H.. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti zasadnie uznał, porównując wersje zdarzeń przedstawione przez funkcjonariuszy Policji oraz świadków: G. G., D. L. i Z. P., iż to m.in. wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji, jednoznacznie potwierdzają sprawstwo oskarżonego. Odnosząc się zaś do zarzutu skarżącego dotyczącego rzekomych braków uzasadnienia wskazanych w zarzucie, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób wyraźny i przekonujący uzasadnił swoje rozstrzygnięcie, uznając oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu.

Podnieść należy, iż Sąd Rejonowy słusznie ocenił zeznania funkcjonariuszy Policji Ł. G. i T. M. jako wiarygodne, gdyż osoby te są dla oskarżonego obce i z racji pełnienia swoich funkcji nie miały interesu w tym, aby zeznawać fałszywie. Takiej samej prawidłowej ocenie Sąd meriti poddał zeznania lekarzy ze szpitala w B. A. J. i Z. H., gdyż będąc dla oskarżonego osobami obcymi nie mieli oni żadnego powodu, aby składać zeznania niekorzystne dla A. G..

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i dostateczny wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego oparł swoje rozstrzygnięcie odnośnie skazania oskarżonego A. G. na zeznaniach świadków funkcjonariuszy Policji Ł. G. i T. M. oraz Z. H. i A. J.. Sąd Rejonowy oceniając zeznania Z. H. zwrócił bowiem słusznie uwagę, iż z zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wynika, że w miarę upływu czasu w pamięci zacierają się szczegóły zaobserwowanego zdarzenia, a relacja z jego przebiegu złożona „na gorąco” jest bogatsza w detale. Zaznaczył przy tym, iż nie można jednak wykluczyć tego, że sprawozdanie złożone bezpośrednio po zajściu nie będzie zawierało wszystkich istotnych danych, które mogą przypomnieć się świadkowi dopiero później- porównaj k.146. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom Z. H., gdyż korespondowały one z zeznaniami Ł. G., T. M. i A. J.. (k.35v, 36v, 43v, 97-98,98-99, 99-100, 126-127).

Relacje wymienionych świadków bezspornie potwierdzają to, że oskarżony A. G., będąc w szpitalu, najpierw utrzymywał, że samochodem kierował jego kolega, a następnie przyznał, że to on był kierowcą w chwili wypadku. Natomiast według tych świadków wersja zdarzenia, zgodnie z którą to właśnie matka oskarżonego G. G. miała kierować pojazdem pojawiła się w relacjach A. G. dopiero później. (k. 55, 91-93, 99).

Ponadto zeznania tych świadków korespondują z wnioskami płynącymi z protokołu oględzin pojazdu- k.25-32 i obrażeniami stwierdzonymi u A. G.- k.33 oraz z treścią opinii sądowo-lekarskiej sporządzonej przez biegłego P. S. i k. 128 -132.

Odnośnie pierwszej grupy wskazanych dowodów, to już nawet pobieżna ich analiza wskazuje na to, że wykluczone jest aby to matka oskarżonego w chwili zdarzenia pojazdu z drzewem nim kierowała. Zauważyć bowiem należy, że faktycznie G. G. nie doznała w wyniku kolizji takich obrażeń, które musiałyby stwierdzona na jej ciele gdyby siedziała ona na miejscu kierowcy. Wymieniona tak w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym nie wskazywała na żadne urazy porównaj -k.7odw, k.41odw . Także lekarz, który miał z nią kontakt bezpośrednio po zdarzeniu zeznał, że nie zgłaszała ona żadnych dolegliwości –k.43 odw..

Dopełnieniem powyższego jest opinia biegłego P. S., który w sposób szczegółowy i przekonujący w opinii wskazał, że dane zawarte w dokumentacji medycznej oskarżonego i dokumentacji technicznej uszkodzonego pojazdu świadczą o tym, że A. G. w momencie wypadku najprawdopodobniej znajdował się na miejscu kierowcy i że jest bardzo mało prawdopodobne aby w tym czasie miał on znajdować się na miejscu pasażera – k.130 i k.132. Biegły stwierdził, że kierujący pojazdem, który nie miałby zapiętych pasów bezpieczeństwa, po uderzeniu pojazdem bokiem i przodem w drzewo, najprawdopodobniej uderzyłby twarzą o okolice słupka szyby przedniej, bądź w samą szybę, klatką piersiową i/lub brzuchem „otarłby się” o lewą część kierownicy, a lewa dolna kończyn doznałaby obrażeń w okolicy kolana lub górnej części goleni. Dokumentacja medyczna oskarżonego wskazuje, iż w takiej właśnie lokalizacji znajdują się obrażenia stwierdzone u A. G.. (k.33, 34-34v). Z karty informacyjnej leczenia szpitalnego wynika, iż u oskarżonego stwierdzono: złamanie wyniosłości międzykłykciowej kości piszczelowej lewej, złamanie jarzmowo-szczękowe po stronie lewej, wieloodłamowe złamanie żuchwy.

Sąd Okręgowy podziela ocenę opinii biegłego dokonaną przez Sąd Rejonowy. Opinia pisemna biegłego jest pełna i rzetelna, znajduje oparcie w zgromadzonej dokumentacji medycznej. Zauważyć przy tym należy, że nie była ona kwestionowana w toku rozprawy – k.137 jak również skarżący nie przedstawił do niej zarzutów w apelacji – porównaj k.152-156.

Powyższe dowody w postaci: relacji wskazanych świadków, wniosków z dowodów jak na k.25-33 i k. oraz opinii sądowo-lekarskiej spowodowały, że Sąd Rejonowy w pełni zasadnie odrzucił wersję zdarzenia przedstawioną zarówno przez oskarżonego i jego matkę G. G., jak i przez świadków D. L. i Z. P.. Co do tych ostatnich świadków, to w pełni należało poprzeć szeroką argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku a jak na k.147 odw.-148 odw. Trafnie zatem wskazano, że relacja D. L. jest wewnętrznie sprzeczna oraz niezgodna z zasadami logicznego rozumowania oraz nie przystaje do wyżej omówionych dowodów. Podobnie prawidłowo przyjęto, że zeznania Z. P. w istocie miały jedynie na celu wsparcie linii obrony oskarżonego i nie mogą stanowić podstawy dla dokaonia prawidłowych ustaleń w sprawie.

Dokonując prawidłowych ustaleń w sprawie Sąd Rejonowy także prawidłowo rozstrzygnął w kwestii wymierzonej oskarżonemu kary. Należy podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti trafnie wskazał okoliczności mające wpływ na wymiar kary: uprzednią wielokrotną karalność (k.111), znaczny stopień upojenia alkoholowego, trzykrotnie przekraczający ustawowy próg. Stąd też w ocenie Sądu Okręgowego wymiar kary został wyznaczony na tle przedmiotowej sprawy w sposób jak najbardziej prawidłowy, uwzględniający wszelkie dyrektywy i zasady wymiaru kary oraz cele indywidualno- i generalno- prewencyjne, zaś warunkowe zawieszenie wykonania kary winno zmobilizować oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438 pkt.2-4 kpk.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 580 ( pięćset osiemdziesiąt ) złotych za II instancję.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE