Sygn. akt. IV Ka 923/14
Dnia 21 października 2014 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)
Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak
SSR del. do SO Anna Kochan
Protokolant Justyna Gdula
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Bogdana Myrny
po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 r.
sprawy S. A.
oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego G. M.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej
z dnia 29 maja 2014 r . sygn. akt II K 1232/13
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zwalnia oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty.
Sygn. akt: IV Ka 923/14
S. A. został oskarżony o to, że w dniu 04 kwietnia 2013 roku we W. spowodował u G. M. obrażenia ciała w postaci stanu po urazie kolana prawego z gojącym się podbiegnięciem krwawym oraz częściowym zerwaniem wiązadła krzyżowego przedniego i uszkodzeniem łękotki przyśrodkowej, gojące się podbiegnięcie krwawe na łokciu prawym, niewielki obrzęk wargi, wygojone podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka na głowie, wygojone otarcie naskórka na ręce, stan po urazie kręgosłupa szyjnego z od prostowaniem lordozy szyjnego, które to obrażenia są inne niż określone w art. 156 kk i spowodowały średni uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż dni siedem, tj. o przestępstwo określone w art. 157 § 1 kk.
Wyrokiem z dnia 29 maja 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia:
I. oskarżonego S. A. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby lat 2 (dwóch),
III. na podstawie art. 415 § 3 kpk powództwo cywilne pokrzywdzonego G. M. pozostawił bez rozpoznania,
IV. na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego S. A. na rzecz pokrzywdzonego G. M. nawiązkę w kwocie 2.000,00 zł,
V. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego S. A. na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. M. kwotę 752,76 zł (siedemset pięćdziesiąt dwa złote i 76/100) złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie,
VI. na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90 zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 120 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który zaskarżył go w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze oraz środku karnym w postaci nawiązki i zarzucił Sądowi Rejonowemu rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2 (dwóch) w stosunku do społecznej szkodliwości czynu oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt niskiej kary, co powoduje, że nie spełnia ona swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości, a także orzeczenie względem oskarżonego środka karnego w postaci nawiązki rażąco niskiej wysokości, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jak również poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia wskazujące na brak okoliczności łagodzących i przemawiają za zaostrzeniem orzeczonej kary i orzeczonego środka karnego w postaci nawiązki.
Mając powyższe na uwadze, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz podwyższenie nawiązki do kwoty 8 000 zł.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego była oczywiście bezzasadna. Wbrew podniesionym w niej zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, zaś wymierzona oskarżonemu kara oraz orzeczony względem niego środek karny były adekwatne do wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności faktycznych.
Oczywiste zdziwienie budziło w szczególności twierdzenie skarżącego, jakoby wszystkie zakładane cele reakcji karnej mogła spełnić wyłącznie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy w ramach głosów stron prokurator wnosił o orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, zaś obecni wówczas na sali rozpraw oskarżyciel posiłkowy oraz jego pełnomocnik wyraźnie oświadczyli, że „ wnoszą jak prokurator” (k. 140). W tych okolicznościach argumentacja wyrażona w apelacji pozostawała w tak oczywistym stopniu bezzasadna, że w zasadzie nie wymaga szerszego krytycznego odniesienia. Należy jednak wskazać- czego oskarżyciel posiłkowy oraz jego pełnomocnik byli zapewne świadomi na etapie postępowania przed Sądem I instancji- że skoro oskarżony nie był uprzednio karany, prowadzi ustabilizowany tryb życia, zaś popełniony przez niego czyn zabroniony stanowił zdarzenie epizodyczne, to wymierzanie kary o charakterze bezwzględnym w sposób oczywisty przeczyłoby zakładanym celom reakcji karnej. O ile więc należało baczyć na szczególne okoliczności sprawy (popełnienie przestępstwa w miejscu publicznym, w obecności osób małoletnich), to jednocześnie stosowanie wobec oskarżonego nadmiernej represji nie zapewniłoby realizacji prewencyjno-wychowawczych celów kary, która w pierwszej kolejności powinna skłonić oskarżonego do refleksji nad skutkami jego bezprawnego zachowania, wdrożyć w nim wolę przestrzegania obowiązującego porządku prawnego, a tym samym uchronić go przed popełnieniem kolejnego przestępstwa. Orzeczona przez Sąd I instancji kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby niewątpliwie cele te spełni, czego zarówno oskarżyciel posiłkowy jak i jego pełnomocnik byli świadomi na etapie postepowania przed Sądem Rejonowym, a co z całkowicie niezrozumiałych przyczyn zakwestionowali na etapie postępowania odwoławczego.
Oczywiście bezzasadna pozostawała także argumentacja skarżącego, jakoby niewspółmiernie łagodny pozostawał orzeczony przez Sąd I instancji środek karny w postaci nawiązki. Wskazując, że podstawowym kryterium oceny prawidłowości orzeczenia Sądu Rejonowego „ powinna być analiza wyrządzonej pokrzywdzonemu krzywdy, którą należy ocenić m.in. przez pryzmat subiektywnych doznań osoby pokrzywdzonej”, skarżący zdawał się nie dostrzegać, iż Sąd I instancji nie orzekł wobec oskarżonego środka karnego w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 46 § 1 kk), lecz nawiązkę (art. 46 § 2 kk), a więc środek karny, którego zasadniczym celem nie jest kompensacja szkody/krzywdy, lecz wzmocnienie prewencyjno-wychowawczego oddziaływania kary. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że orzeczenie Sądu I instancji nie zamyka pokrzywdzonemu drogi do dochodzenia dalszych roszczeń o charakterze majątkowym na drodze postępowania cywilnego, co budzi tym większe zdziwienie, że na okoliczność tę Sąd Rejonowy bardzo wyraźnie wskazywał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jeśli więc w ocenie oskarżyciela posiłkowego rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie wyczerpuje w pełni roszczeń majątkowych związanych z popełnionym na jego szkodę przestępstwem, może on wystąpić na drogę procesu cywilnego, w ramach którego może wykazywać wysokość poniesionej szkody/krzywdy, a tym samym oczekiwać pełnego zaspokojenia swoich roszczeń majątkowych.
Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy uznał apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego za oczywiście bezzasadną i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Jednocześnie mając na względzie sytuację osobistą i majątkową oskarżyciela posiłkowego, Sąd Okręgowy zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.