Sygn. akt IV Ka 512/14
Dnia 21 października 2014 roku.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski
Protokolant sekr. sądowy Karol Depczyński
przy udziale ---
po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 roku
sprawy R. D.
obwinionego z art.57 ustawy z dnia 20.03.2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych
z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim
z dnia 26 czerwca 2014 roku sygn. akt II W 311/14
na podstawie art.437§2 kpk, art.438 pkt 1 kpk w zw. z art.109§2 kpw, art.5§1 pkt 2 kpw, art.118§2 kpw zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinionego R. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;
wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IV Ka 512/14
R. D. został obwiniony o to, że:
w dniu 23 listopada 2013 r. będąc właścicielem Spółki Jawnej (...) P. W. realizował przejazd kibiców (...) z miejscowości Ł. do miejscowości B. autokarem marki R. o nr rej. (...) , będąc do tego zobowiązanym nie zawiadomił o powyższym fakcie - na kartach rejestracyjnych- Komendanta Miejskiej Policji w P., to jest o czyn art. 57 ustawy z dnia 20.03.2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych
Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie II W 311/14
1. obwinionego R. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu i za to na podstawie art. 57 ustawy z dnia 20.03.2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych wymierzył mu karę 2000 złotych grzywny;
2. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem wydatków i po 200 złotych tytułem opłaty
Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony R. D..
Wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na błędnym ustaleniu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności, że o planowanym wyjeździe z kibicami poinformował Komendę Policji w S.i był przekonany , że informacja zostanie przekazana do Komendy Policji w P.
Sąd okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest zasadna.
Na wstępie należy podnieść, iż sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, który które w skardze apelacyjnej nie jest kwestionowany; nie musi być więc przedmiotem szczegółowych rozważań sądu okręgowego.
Sąd odwoławczy nie podzielił jednak dokonanej w zaskarżonym wyroku oceny prawnej zachowania obwinionego.
Zgodnie z art. 57 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 r. ( tekst jednolity z dnia 5 kwietnia 2013 r., Dz.U. z 2013 r. poz. 611) odpowiada za wykroczenie kto, będąc do tego zobowiązany, nie przekazuje informacji dotyczącej bezpieczeństwa imprezy masowej albo przekazuje informację nieprawdziwą w tym zakresie.
W odmianie wykroczenia dotyczącego nieprzekazania informacji, czyli zaniechania jej przekazania, kluczowe jest ustalenie, czy dany podmiot był zobowiązany do przekazania określonej informacji. Natomiast druga odmiana wykroczenia – przekazanie informacji nieprawdziwej – oznacza co prawda formalne wywiązanie się z obowiązku przekazania informacji, ale w sposób niewłaściwy, który w praktyce powoduje, że przekazana informacja jest niezgodna z prawdą, z rzeczywistym stanem rzeczy.
Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż:
- krajowi przewoźnicy realizujący transport zbiorowy przekazują informacje o przemieszczaniu się osób uczestniczących w masowych imprezach sportowych, w tym meczach piłki nożnej, ich pobycie w miejscach organizowania tych imprez, oraz informacje o środkach transportu, z jakich korzystają, w miejscach zbiórek, trasach przejazdów oraz liczebności uczestników;
- informacje dotyczące bezpieczeństwa imprezy masowej przekazuje się za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo przez bezpośrednie doręczenie do najbliższego komisariatu lub komendy powiatowej (miejskiej, rejonowej) Policji;
- podmioty zobowiązane przekazują informacje na kartach rejestracyjnych.
Z ustaleń sądu merytorycznego wynika, iż obwiniony, będąc organizatorem przejazdu kibiców klubu sportowego (...) do B. na mecz piłkarski w dniu 23 listopada 2013 roku, w dniu 20 listopada 2013 roku zgłosił się do Komendy Policji w S. informując funkcjonariusza dyżurującego o tym przewozie, podając dane mające na celu zapewnienie bezpiecznego przewozu kibiców przez policję tę imprezę masową.
Funkcjonariusz policji nie pouczył obwinionego o obowiązku przekazania tej informacji na karcie rejestracyjnej. Przyjął podane mu informacje, sporządził z nich notatkę urzędową, która ostatecznie nie została przekazana do Komendy Miejskiej Policji w P. Z w/w policjantem następczo przeprowadzono instruktaż ( notatka urzędowa k 21 ).
Sąd odwoławczy stwierdza, iż w ramach ciążących na obwinionym obowiązków przekazał on informacje o przewozie osób uczestniczących w masowej imprezie sportowej do najbliższego komisariatu Policji, zawarł w nich dane niezbędne do zabezpieczenia tego przewozu; natomiast nie zachował formy tej informacji na karcie rejestracyjnej.
Nie ulega wątpliwości, iż obwiniony nie wiedział, że wypełnienie tego obowiązku informacyjnego powinno nastąpić na karcie rejestracyjnej; co więcej takiej wiedzy nie posiadał obsługujący go funkcjonariusz policji.
Nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego ( art. 7 § 2 kw ). Błąd co do ustawowych znamion, zwany często błędem istotnym, polega na tym, iż sprawca popełniając czyn opisany w ustawie jako wykroczenie, nie realizuje wszystkich jego ustawowych znamion w tej formie winy, jaka jest właściwa dla danego wykroczenia. Tam więc, gdzie mamy do czynienia z wykroczeniem umyślnym - sprawca realizuje chociażby jedno z jego ustawowych znamion nieumyślnie, a tam gdzie mamy do czynienia z wykroczeniem nieumyślnym, chociażby jedno z jego ustawowych znamion sprawca realizuje w taki sposób, że nie można mu postawić zarzutu nawet niedbalstwa.
W przypadku natomiast wykroczenia, które można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie - aby wyłączyć odpowiedzialność sprawcy musimy stwierdzić nie tylko fakt, iż sprawca mylił się chociażby co do jednego z ustawowych znamion wykroczenia, ale ponadto, iż błąd ten był niezawiniony.
Nie budzi wątpliwości, iż obwiniony działał nieumyślnie, jednakże nie można mu postawić zarzutu nawet niedbalstwa. Wykonał bowiem swój obowiązek poinformowania Policji o transporcie kibiców na imprezę masową; mógł błędu uniknąć, gdyby funkcjonariusz – osoba fachowa, zobowiązana do przyjęcia zawiadomienia w prawidłowej postaci ( zażądała od niego wypełnienia karty rejestracyjnej ), jednakże policjant przyjmujący zawiadomienie nie pouczył go o takiej postaci złożenia tej informacji, bo też o tym nie wiedział.
Ustalony stan faktyczny spełnia przesłanki instytucji usprawiedliwionego błędu co do znamion kontratypu określonej w art. 7 § 2 kw, której zastosowanie prowadzi do wyłączenia winy R. D. i wyroku uniewinniającego.
W tym stanie rzeczy sąd okręgowy orzekł, jak w sentencji; wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.